Alle inzendingen van LadyLove

ik leg m'n oor te luister geroerd door de toon van melancholische strijkers nemen zij mij ogenblikkelijk mee naar verre oorden daar waar toewijding de boventoon voert men elkaar woordloos verstaat…

samen met mijn moeder rijg ik een ketting ik aan de ene kant, zij aan de andere nimmer komen wij dichter daar zij eindeloos verdwaalt in zinnen zonder einde, rondingen die maar niet vierkant willen worden, in herhaling vallend zoekt zij keer op keer opnieuw naar het oog waar het draad, zijdezacht, zijn weg door zou moeten vinden, steevast weigert…

knaag jij onophoudelijk aan mijn jas waarvan de stof al tot stof was vergaan ondanks dat ik me omdraai schroom jij niet om dit patroon voort te zetten nu ik naakt voor je sta, en je met met lede ogen aankijk ben jij in geen velden of wegen te bekennen…

Ik kijk naar haar alsof ik van buiten naar binnen kijk voel dat het stroomt gelijk een waterval onophoudelijk blijkbaar zonder reden of toch baant ze zich (dapper) een weg door een bos dat almaar donkerder lijkt te worden…

zwemmend in een bloemenzee die eigenlijk voor jou bedoeld was had ik jou liever aan mijn zij om samen te genieten van de schoonheid van Moeder natuur aan wie ik jou te vroeg moest afstaan natuurlijk was het zelf verkozen liever had ik een gezonde moeder die oud had mogen worden in haar eigen cocon…

kaarsen flikkeren blauw kerstgedachten ruiken groen kaarten met de hand geschreven er is zoveel te doen wie haalt de kerststal weer van zolder en de lichtjes uit de knoop zilveren slingers, gekleurde ballen roepen kerstengelen op tot hoop in december zingen we telkens weer geloven we nog in vrede op aarde 't lijkt of de wereld meer verhardt…

met een rugzak vol familie loopt zij vastberaden het strand op de hond danst ongedurig om haar heen zand stuift op ze ritst haar jas open en ontdoet zich van haar kleding even bibbert ze kijkt stoïcijns naar golven die dansen als door engelen gedragen loopt ze loodrecht op de zee af eindelijk voelt ze zich verlost en loopt…

een feestelijke herdenking van het heugelijke feit was het wel zo feestelijk is de vraag toch vier ik het om het samen zijn het (on)geoorloofd te goed kunnen doen aan zelfgebakken taarten waar steevast te veel van overblijft daarna weer streng op dieet en weer vrolijk uit te kijken naar het volgende jaar…

de stemmen die verstomden in de mist steken zo nu en dan de kop op zij dansen als vlinders over het verlaten veld vol verhalen waar zij eens thuis waren al was dat maar voor even…

missen vermissen ontberen hoe lang is het geleden het voelt als de dag van gisteren zie je nog de deur uitlopen of was 't eergisteren onwetend dat dat jouw laatste levensteken zou zijn schreeuwt mijn hart onhoorbaar verscheurd door een oorverdovende stilte die jij naliet…

ik dek de tafel voor twee net als gisteren en wacht wacht tot niemand komt in stilte eet ik de nu nog warme maaltijd en kijk nog een keer op een zwijgende iPhone wetend dat ook jij kijkt zal ik zwak zijn de onaangeroerde maaltijd verdwijnt de vuilnisbak in het theewater kookt teken hartjes op het raam dat naar buiten loert tegen…

nog altijd staat ze daar en zwaait ze naar hen die haar nauwelijks opmerken in het voorbijgaan zij weten niets over het hoe of waarom noch hoe haar hart getekend is door de tijd en nooit een kans heeft gekregen of toch gedachteloos varen ze aan haar voorbij tot de schreeuw van een dove niet meer hoorbaar is…

woorden zijn mij ontnomen nu het vonnis is geveld wordt mijn keel langzaam dichtgeknepen tranen vechten om het eerst geboren te mogen worden vlak voor mijn neus wordt de toekomst uitgegumd met gebonden handen kijk ik machteloos toe hoe de eindtijd nadert…

in het land waar hemel de aarde kust woorden kant noch wal raken loopt zij nog altijd verloren opzoek naar wat eens was…

en dan rollen er tranen zijn ze van jou of zijn ze van mij tranen der herkenning het diepe gevoel van er alleen voor te staan ze is maar één telefoontje ver…

het maakt niet uit hoe hard ik boen het vat wordt nooit minder vol daar mijn tranen de emmer blijven vullen tot aan het randje van wat mogelijk is mijn hart gebroken in stukken om me heen en ik, ik blijf maar boenen…

hoe kon je zo verdwaald zijn was het leven zo’n gevecht de strijd in jouw hoofd ondoorgrondelijk hoe wij jou ook liefden bleek dat niet genoeg niet voldoende reden om te blijven daar waar wij zijn wij die het leven anders ervaren al is ’t nooit zonder slag of stoot is het gemis al begonnen…

ik herfst met je mee met mijn pallet vol kleuren schilder ik de herfst neer gewapend met kwasten van ieder formaat ga ik de strijd aan met de zomer kleuren wil ik je net zolang tot dat ik je ontgoocheld heb en jij je overgeeft aan dat wat komen gaat…

trompettist blaast z’n wangen vol om de wereld te raken, aan te raken met welke toonaard dan ook zachtjes en bescheiden tot ruig en hard ondersteund door bas drum en keyboards zingt hij tot de bomen die oeverloos worden gekapt toetert hij over een Syrische vriend die niet meer naar huis kan nu oorlog is wat de klok slaat geeft hij, neemt…

laten wij ze voor altijd blijven noemen de namen van hen wiens levens abrupt, werden afgekapt het lezen van gaat met horten en stoten men schiet vol, even maar soms voegt iemand iets toe: ‘mijn moeder’ of ‘broer’ zij dragen nog altijd de littekens van deze geschiedenis mee in hun hart…

in het gras leg ik mijn oor te luister daar waar jij nu huist vingers grijpen in graspollen om me dichter te voelen, dichter bij jou ik draai me op me rug wachtend, tot ik je hoor zachtjes verhaal je over hoe mooi het is daar waar jij nu bent ik knijp mijn ogen samen en in de wolken verschijnt jouw lieve glimlach, zorgeloos je vertelt…

een Elfje danst net boven het water in volle schittering vleugels van glas in lood brommen bij contact met soortgenoten achternagezet door bezit zij geen tijd voor de liefde in achtjes vliegt ze heen en weer voor haar voorgerecht even zij landt op een blad om zich te laten wiegen door de wind tot zij wordt uitgedaagd achteloos…

klokken slaan niet meer wijzers wijzen alleen nog op jezelf in het hoofd blijft het almaar draaien en draaien, geeft je brein op geen enkele vraag meer antwoord, hoe je ook graaft en zoekt neemt grijze leegte steeds meer bezit van wie jij was, wie jij altijd bent geweest, zelfstandig, ondernemend, reislustig, nu ontvouwt jouw leven zich in…

nog ieder jaar krijt ik jullie namen in de straten op 27 januari opdat ik jullie niet vergeten zal opdat men jullie nimmer vergeten zal…

ontembaar rende je blootsvoets door de velden achter de vlinders aan honden dansten om je heen kastanjebruine haren omlijstte jouw gezicht wie jij was het beschadigde kind wiens huis geen thuis bleek verborg jij je in gedichten van vloeibaar goud…

nu bladzijden onaangetast blijven blijft het bed bezet de zin om, is allang vervlogen, onvindbaar dan maar niet zijn niet niet zijn dat is veel te eng iets voor later…

zal ik nog eens verhalen over hoe ik en jij langzaam overgingen in wij zwim en zwam uit Zwammerdam samen op toneel, onze passie was geboren ballet, muziekinstrument bespeeld daar waar ik ging, daar was jij een geheimtaal gemaakt alleen voor jou en mij wie zou ons nou kunnen begrijpen zo dichtbij elkaar zijn, dat konden alleen wij samen naar…

ik wieg je in het koren bij het vallen van de nacht hoor de treurwilg lieflijk zingen zelfs de aren neuriën zacht ga maar slapen lieve jongen want jouw oogjes zijn zo moe van al jouw rare bokkensprongen nu mag je naar dromenland toe ik wieg je in het koren op het ritme van de wind welke niemand kan verstoren droom maar zacht lief sterrenkind…

Beeldschoon jouw afscheid langzaam kleurde de lucht rood in Zomerland…

de fleur van woorden raakt diep van binnen de vurigheid van mijn betoog verblindt jouw zicht langzaam voer ik je mee naar onontheemde gebieden waar nimmer 'n voet de bodem heeft gekust daar laven we ons aan de schoonheid van hemellichamen die uiteindelijk kleur bekennen…