Alle inzendingen van Marie

De lucht is zo helder, het windje zo warm, - Hij stiet zijn tuindeur open,- ‘Kom, vrouwke, een toertje!’ en hij bood haar zijn arm, ‘Al ’t groen is uitgelopen.’ Zo gingen zij saâm, op hun krukskens geleund, Langs sappig groene blaren, Langs ’t bos, waar de merel zijn liedeke dreunt En kleurige vlinders waren. Heel langzaam… Zij spraken niet…

Wie ben ik om uit te leggen wat separatie is Geen woorden kan ik vinden: verwaandheid? -Onschuldig zat ik in een cel te boeten voor verwardheid- Nu loop ik stil de weg naar morgen Woorden geven mijn gesteldheid weer Langzaam loop ik de weg, zoekend naar onbekende beelden.…

Dagen, die lichtgevend behoorden te zijn met liefde, leven, een nieuwe start missen die grapjes, praatjes en die gein je was voor mij een mens, echt apart! Een leven, ik kende niet dat probleem iets wat ons leven uiteen deed drijven voelde me hulpeloos en ook heel alleen waarom, konden we niet bijelkaar blijven? Mijn hart, huilt en kent…

Boven mij is de lucht als een lief gelaat, waarover zachtkens een glimlach gaat En binnen in mij wordt het al nu zo stil, of mijn hele hart naar de hemel wil .…

Eerste wake. Laat mij alleen, Verstoor de stilte niet; Ik kan uw woorden, Kan uw troost niet horen! Als holle klanken kloppen zij me in de oren; Als klanken tergend luid. - 'k Wil met mijn groot verdriet. Dat niemand kan verstaan als ik, alleen zijn... 'k Heb Zó veel verloren! Niemand die weet Wat zij mij is geweest. Midden in smarten…

'k weet niet of ik dit nog langer kan dit houden van een mens, een man die ik dan weer wel dan weer niet zie en steeds weer denken dit te moeten kunnen verdragen het vult mijn dagen oh ja, maar niet zoals ik dat zou willen mijn stilte is de vervanging voor het gillen wat ik dan toch inwendig doe waar ligt de grens van wat een mens…

Waarom jij was zo vol streken gaf me die rust iets, wat ik niet kon weten. Waarom, begroette je zo elke dag mocht dit niet langer zijn je was blauw en nog zo klein. Waarom, kon je me die kracht geven moet ik je aandacht missen waarover in niet kon beslissen. Waarom, niet samen meer fluiten je keek me ondeugend aan moet ik zo, slapen…

Durf te geven? Mensen, ze zien je gaan en staan horen maar wat ze dan zien jij, ging bij me zo vandaan of ik dit dan ook verdien? Mensen, waar jij er ook een van bent maar wat zie je als je kijkt iets, maar of je dat dan kent en je me daarom ontwijkt? Mensen geven me soms een raad te vechten in het leven hoop dat het zo beter gaat…

Nu het hier even giet verdwijnt even de warmte wil jij me nu even niet zien de kilte, doet me nu verdriet behoudt dan wel mijn kalmte maar waaraan ik dat nu verdien? Elkaar dan nu niet zien of spreken geen praatje,knik of een lach al zal dit denk ik eens verdwijnen jou zal en kan ik nooit vergeten een persoon, die ik echt graag mag…

Dank zij jou! Dank zij jou, durf ik weer te leven een wereld die ik nu anders leer kennen de moed die me zo werd terug gegeven dat, maakt het aan andere dingen te wennen. Een arm om je heen een fijn gevoel van rust,warmte en ook geborgenheid het helpt me streven naar een doel wat je heb je me met woorden verblijdt. Kort, maar heerlijk…

Geen regenbui, kan me storen ook al laat de wind zich horen de natuur doet wat hij dan wil het is zonder jou, koud en stil. Dingen, die men dan zoal hoort iets wat een ander vaak stoort dat, houdt de natuur niet tegen het bewandelen van de moeilijke wegen! Ken jij die wegen dan heb je geluk vriendschap, waarom ging dat stuk jij lachte,…

Als de zon 's morgens in mijn kamer schijnt is de dag een geschenk, met die fijne warmte waarmee zelfs een probleem snel verdwijnt het geeft me rust begrip en heel veel kalmte. Elke dag is een geschenk, dat men kan leven genieten van veel wat men hier soms krijgt al wordt er niet altijd alleen vreugde gegeven en er soms een beetje…

Dank zij jou, durf ik weer te leven een wereld die ik nu anders leer kennen de moed, die me zo werd terug gegeven dat maakt 't aan andere dingen te wennen. Een arm om me heen, een fijn gevoel van rust en ook van geborgenheid dat helpt me, streven naar een doel wat heb je me met je woorden verblijdt. Kort, maar heerlijk en een warm gevoel…

In mijn hart, mocht je komen wonen was er een kamertje, speciaal voor jou wanneer je er ook had willen komen ik hoopte toen, spoedig al heel gauw. Je mocht er van mij altijd wonen blijven een gedachte dat je toch iets bij me bent 'n idee, al weet ik jij bent niet te krijgen toch ben ik blij je te mogen hebben gekend. Je eerlijkheid…

Er zijn dagen met zonnestralen de regen die tikt tegen onze ramen onweer, geeft jouw gevoel zo weer de liefde die het zo mooi kan vertalen ons leven, waren we nu maar even samen hand in hand lopend langs het meer! Het leven, waar jij ook mijn zonnetje was in vele dingen denk ik zo even aan jou het praten en ook je spontane gulle lach die…

Voor mij ben je het blad van mijn boom ritselend,als er eens een windje was een onderwerp voor een mooie droom zacht geurend, als het jonge gras. Een boom, met bladeren voel ik me sterk met de krachtige wind zo om me heen ieder blad, zo met z'n eigen kenmerk voel ik me niet meer zo vaak alleen. Bladeren, lichtgroen tot roodgeel van kleur…

Heb ik je nu al voorgoed verloren je kent mijn angst niet en ook mijn pijn wat jij ook over mij hebt mogen horen maar waarom kunnen we niet samen zijn? Verloren, ik kende je misschien nog niet door je ogen zagen dan de dichte mist dit bezorgd me daardoor ook wel verdriet wie weet heb jij je in je gedachte vergist? Kennen, dat is iets wat…

Hier is jonge aarde één wijde bloesemhalle. Bomen en boompjes, zover de ogen reiken, Doen takske aan takske in gulle blankheid prijken Van bloesemsneeuw, sneeuwigste sneeuw van alle. Is 't niet of uit zonhemel neer kwam strijken Een vlucht van vlindertjes, zó neergevallen In dromerig verpozen? Duizendtallen Van vlerkjes fijn, die vleugelbloempjes…

Afscheid nemen is zwaar kan je niet vergeten voel me angstig. raar zul jij dat ooit weten? Leven, het bestaat je maakt het iedere dag mee naast wie je ook staat soms ben je er niet mee tevree. Luisteren en samen praten maakt dat je elkaar vergeeft iets wat je niet moet laten 'n belangrijk iets waar je voor leeft.…

Klein handje klopt in diepe nacht Aan 't venster zacht, Aan 't venster zacht, Vraagt: ‘Mag ik binnenkomen?’ Legt bei zijn vleugeltjes buiten af, En heeft het plaatsje dat men hem gaf Gauw ingenomen. Moe zwervertje - na reize - ligt Met ogen dicht, Met ogen dicht In vaste slaap gevangen, Maar, glanzend door de nêer oogelêen…

Een rand van flauwend rood omzoomt de kimmen; Hoog wijkt de lucht in eindloos ambergrauw; De vlakte zwijmt; de vochte neevlen klimmen, En overvloeien de landouw. Zij glijen voort waar, 't laatste licht weerstralend, De wereldstad, de bruid der waatren, troont; Haar huizenrijen nog met rooskleur pralend, Haar koepels nog met glans gekroond…

Een bloem, uit een gemengd boeket fris van kleur en heerlijk van geur zo sta jij overdag tussen de mensen de ene keer ben je ernstig, dan met pret bij jou kom je nooit voor een gesloten deur al ken je niet altijd jouw eigen grenzen! Een bloem, net als jij ook bescheiden sta je zo vast besloten in jouw eigen stee om een ander ermee te kunnen…

Lente-ogen, waar 't lentzonnetje in gaat schijnen, Zodra de wimpervenstertjes ontsluiten; Spiegeltjes klaar die geen menswereld buiten, Maar 't eigen lentezieltje doen weerschijnen, Zo rustig rein dat ze in hun kristallijnen Glanstoverkring al 't duistre buitensluiten; Boodschappertjes van heil die zachtkens stuiten Verbitterd woord van…

De wind waait om me heen koud, gurig, met kracht jij verwarmt me meteen al klinkt je stem zacht.…

Laat dicht de luiken; 't zonlicht dringe Niet in deez' ruimten, waar geen morgen Haar langer wacht. Ga, laat m'alleen met mijne dode. 'k Wil mèt haar zijn in d'eerste wake Van hare nacht. Ik wil de teedre woorden spreken, Die 'k nog voor haar in 't hart bewaarde; 'k Zei niet genoeg. Ik wil haar dodensponde sieren Met bloemen…

Als ik 's zomers in mijn tuintje zit, zie ik het paradijs, de bloemen kleuren mijn horizon en boven mij de lucht Daar kan je heel veel sprookjes zien, een monster, of gezicht na een tijd vervaagd de schim een wolk op de vlucht De vogels brengen hun jongen groot, wat hebben ze het druk dus zette ik wat water neer ze drinken en ze baden zich…

Zo vrij als een vogel, zo voel ik mij Hoog vliegen boven land en rechtdoor zee Niemand kan me raken, niemand me treffen, maar wie vliegt er mee? Ze willen me plukken, m'n vleugels afrukken Mensen vallen soms tegen in weer en geen wind Mensen voelen zich anders, ze zijn soms behaarder Het Rijk is nu armer de Rijken zijn rijk…

Zo vrij als een vogel, zo voel ik mij Hoog vliegen boven land en rechtdoor zee Niemand kan me raken, niemand me treffen, Maar wie vliegt er mee? Ze willen me plukken, m'n vleugels afrukken, Mensen vallen soms tegen in weer en geen wind Mensen voelen zich anders, ze zijn soms behaarder Het Rijk is nu armer de Rijken zijn…

Voor mij ben jij het, de lucht die me doet leven die adem inblaast, die me zo kracht kan geven voor mij ben jij net de regen die me besproeit die me na de hitte afkoelt voor mij, ben jij de wind die me laat stormen om me een beter beeld van de wereld te vormen voor mij ben jij de zon die me vaak warmte geeft hoop en zin voor al dat leeft…

dingen die gebeuren moet je maar mee leven ook al is het erg of je een persoon moet missen of iemand je aangerand heeft of verkracht je moet er allemaal mee kunnen leven soms lukt het niet maar je moet door kunnen zetten sommige dingen zijn gewoon te erg wat er gebeurd is je moet er over kunnen praten mensen kunnen waarschuwen…