Alle inzendingen van Marion

zwart-witte winterets in haar achtertuin tijdelijk tonen bomen koude schoonheid zij wachten als stille sneeuwdragers met hun lichte last roerloos ingekeerd in de lente zullen duiven tortelen…

in het circus weerklinkt luid gelach als de oude clown over zijn eigen schoen valt een glimlach of geschater als de spiegel met menselijk gestuntel ons wordt voorgehouden we vallen en we staan weer op al schrijnt pijn als paukenslag…

ik ben in ijzelmolecuul een sneeuwvlok, regendruppel in elke vorm die is ik ben in wolkenjacht daarboven en beneden ik ben besneeuwde bergtop ik ben de golfslag van de zee lichtglinstering op meer het onbetreden gras ik ben ontladend onweer de lava van vulkaan de oerschreeuw van de mens ik ben bezieling van wat is leven en dood…

toen ik het niet meer wist ging ik naar de strekdam wachten op de vloed als altijd dreven wolken boven mijn hoofd voorbij in onaangedaanheid ik luisterde naar golven die beukten op de blokken zij droegen mij ik vroeg de vogels die naar voedsel doken: "Wat nu?" Zij schreeuwden slechts: "Mens, Leef!"…

ik zie ze lopen in de straat ogen staan dof monden zijn verbeten ze lopen en regelen verdwaasd door kerstsleur die zwaar op schouders drukt lijstjes worden afgevinkt moeder wordt geparkeerd in het rouleersysteem appjes zijn goedkoper schelen tijd en zegels geef mij maar boerenkool…

het centrum van ons leven pompt bloed door ons lijf rond en rond door aderen van topje tot aan teen elke dag opnieuw werkt alles naar wens totdat het stopt met kloppen dan is ons hart gestopt dag noch uur kennen wij van onze laatste hartslag…

hoe, dit te evenaren een gratis kunstwerk in miljoenenvoud kleurstelling en vorm in volkomen harmonie als natuurlijke gratie juist vergankelijkheid geeft extra glans aan deze dag…

ze duiken in de hokjes van een toekomstkeus zou die man of vrouw voor hen nu echt verschil maken? ze ploeteren weer door als keuze is gemaakt brallend blijven woorden klinken na het debat in VEGAS een stad in de woestijn van gokken en van graaien…

achter de nevels van de tijd zwijgende voorouders die naar ons kijken zij weten van ons zoeken klungelig reiken naar graantjes van geluk nu het daglicht krimpen gaat wordt de nevel dunner zijn zij meer nabij aardse afgescheidenheid door zwaarte van materie zeulen wij mee…

ze staat te beven voor haar dichte buitendeur ze weet niet meer hoe zij kan binnen komen voorbijganger staat stil drukt op aantal bellen tot eindelijk verpleeghulp bereikbaar blijkt in de hal herkent zij de lift die haar boven brengt…

hoe ver moet ik ontlaagd worden eer ik mijn diepste kern aanboor? sluiers van weerstand zijn geleidelijk verscheurd opgebouwde muren verbrokkeld tot ruïne mijn ziel dwingt mij te graven naar de bron van mijn oorsprong waar inspiratie vloeit…

handenwringend ziet zij toe hoe ik als hellehond mijn twee broers afslacht op jacht naar de kroon niets heb ik geschuwd ieder, die het waagt mij tegen te spreken laat ik vermoorden het volk juicht gedwongen uit angst voor geweld uiteindelijk sterf ik in een poel van bloed ***** Richard the Third, Diever…

wat vandaag een waarheid lijkt blijkt gisteren een leugen het verhaal kent vele lagen vaak gekleurd door pijn voeg daarbij drie vleugjes ego die heeft iedereen morgen is er weer een dag van zoeken naar ontmoeting hoeveel schade is er door snel gesproken oordeel?…

hoe hardhandig is de les die wij leren moeten: allen zijn wij één al die hagelkorrels haat worden dagelijks afgevuurd opdat een ander vijand blijft ik voel hoe nu gevraagd wordt te zoeken naar verbinding die zonder bloedvergieten wacht een witte roos bloeit in de hof van Eden het hart van ware Mens Zijn…

rond de kerk en op de brink staan heel veel kramen kunst en kitsch zijn hier te koop en ook koek met zopie de dorpsomroeper doet zijn werk behangen met medailles toet, toet, hij roept zich schor net als eeuwen her Montmartre op een zandrug in het Gronings land…

ik zal ze alle spelen mij toegewezen rollen het rad van fortuin wentelt rond en rond die ene dag winst wisselt naar verlies door grillige rukwind het lot deelt rollen uit of hadden wij gekozen voor plek op het toneel? drama en komedie ken ik door en door…

in stille meditatie ontvangen mijn handen een druppel rust zij is toereikend om zwaarte van het hart te verzachten gewoon maar zitten weten, dat ik verbonden ben met al wat is…

elke bloem een gedachte van vriendschap en verbinding om jou op te beuren nu elke dag zo zwaar is je lijf je in de steek laat denken wij aan jou we weten van jouw moed nu je dit pad moet gaan tot je levenseinde elke bloem een gedachte van vriendschap en verbinding om jou op te beuren…

een paardenbloem heeft geen vakantie wortelt zich diep in tuin en veld uitbundig geel bloeit deze gratis gast zijn blad pluk ik voor een gezonde sla duizend pluizen blaas ik van reizen op de wind…

nu het huis steeds leger wordt neemt stapel dozen toe vandaag komt de verhuizer voor het aantal kuub het kunstje van verkopen op Marktplaats wordt geleerd stoelen, banken en nog meer moet aan de man gebracht ruimte voor vernieuwing is vandaag ons doel…

mysterie raakte overwoekerd door oprukkend regenwoud ooit leefde hier een volk zij verbouwden mais steden werden verlaten de grond was uitgeput zij trokken naar het noorden namen hun goden mee op steentabletten staat hun cultuur gebeiteld Drents museum Assen. Expositie…

zo'n dag van in de zon van bloemetjes en bijtjes lammeren zijn er nu ook al hoppeldehup, joechei! zo'n dag van onbezonnenheid van lekker even niks een tochtje op de fiets hoppeldehup, joechei! de terrasjes lonken ze zullen mij daar zien gewoon, zo maar genieten hoppeldehup, joechei!…

voor het tonen van een mens is géen eenduidigheid geboren met pijn en bloed in naaktheid van bestaan in zijn dualiteit draagt hij liefde en angst in zich bewust van leven en sterven struikelt hij zijn pad pijn van doornen wordt gevoeld doorleefd als bitterdrank schoonheid bloeit als witte roos in het centrum van zijn hart…

takjes bewegen anders dan hippende vogels die tjilpend door onderhout gaan takjes zitten aan gewortelde struiken worden gesnoeid als ze lang zijn takjes en twijgjes vormen stevig nest voor broedende vogels in komende Lente .…

kleuren van Nieuw-Zeeland op een lapjeskleed met mijn ogen dicht reis ik daar weer rond gekrulde varens overal fantails en pukeka's gumtrees en de Christmas trees uitgestrekte heuvels regenwoud met midgets rond de blauwe fjorden watervallen, meren kiwi kwekerijen Down Under, ik verlang ernaar jou weer te bezoeken…

ik loop de bekende weg van vijftig jaar geleden langs de kerk naar school nu is daar V&D nog steeds de vrijdagmarkt waar ik vroeger schooide om kaantjes bij de viskraam zo vet en o zo zout de markt is er nog steeds met vertrouwde waar bij een kleinzoon van de visboer koop ik een kibbeling…

lang, heel lang geleden hadden vrouwen zeggenschap mannen eerden hen als draagsters van leven vroede vrouwen heelden ziektes met doorgegeven wijsheid en kennis van kruiden mannen behoedden hen langzaam, o zo langzaam moet oude pijn genezen éer Goden met Godinnen dansen zal zonlicht nog vaak ondergaan…

de roep om licht zo intens groot duisternis lijkt de vlam van hoop te doven wacht, een fluistering gaat door de wereld verlossing is mogelijk voor wie horen wil ogen van het kind kijken mensen aan tot in hun hart alles is Liefde…

ze mokken in de bankjes krijgen hem niet weg arglistigheid ligt ervaren op zijn gladde tong boetekleed heeft gaten er wordt nog nagemord na zijn kleine knieval criminelen in de pels vreten aan zijn bloed gehavend komt hij weg…

er schuurt iets in diepere lagen onrustig zoekt het in gepijnigd roepen naar erkenning laat zich niet verjagen begint kreunend te kruipen richting bewustzijn brengt aan het licht wat gewetenloosheid aanricht…