Alle inzendingen van P.C. Boutens

Ik weet dat gij mij nog verschijnen zult, Zo zeker als de bloemen wederkomen: Der dingen dove dek hebt gij genomen, Het donkre leven dat de steden vult, De winterwind die klaagt door dorre bomen, Ten sluier die uw eeuwge glimlach hult... Ik zou gelukkig zijn, als slechts geduld De slaap kon vinden om van u te dromen. Een prins, te vroeg…

In de spanne luwe stilte In de wieg van ’t glooiend mos Lig ik: boven vaart de zilte Zeewind over ’t neigend bos. Al de toppen wuiveblinken In der zonne gouden lust, Wijl de dorre bladers zinken Om mij heen tot rosse rust. IJle vogelvluchten rissen Achter weemlend twijgenweb: ’t Zijn de meeuwen die gaan vissen…

Minnen is beter dan bemind te worden, Oneindiger en eeuwger als de grote Hemelen die de duistere besloten Tuin dezer aarde in hunnen luister gorden - Als ooit mijn hart tegen uw gulden orden Opstond en kreet zich uw enig verstoten Kind onder al zijn zalige genoten, Liefde, vergeef, als ooit mijn lippen morden... Nu drijft de droom…

De smalle ring, de gouden band Schendt niet de naaktheid van uw hand, Gelijk uw stralend lijf niet weet De schaduw van zijn donkre kleed: Uw stralend lichaam lijdt noch weet De schaduw van zijn donker kleed, Zoals geen lijf of stof bezwaart De ziel die door uw ogen klaart: Geen…

Wij hebben ons vandaag verlaat! Pas bij de laatste brug Waar 't voetpad tussen 't gras vergaat, Daar keerden wij terug. Achter ons dekt de witte damp De schemerende landen. Zó zijn wij thuis. Wij zien de lamp In loveren warande ... Wat gingen wij vanavond ver, Het werd alleen tè laat: Nog verder dan de gouden ster Aan blauwe hemelstraat…

Waar tijd en eeuwigheid elkaar beroeren, Worden de sterren in de nacht geboren, Vuurbloemen die de rijzendranke roeren Van donkre aardtochten naar Gods ooglicht boren. En waar de heemlen van voor Hem vervloeren Tot glazen glansbaan eindelozer koren, Lijnen der stelslen weemlende contouren Door 't klaar kristal donkervermoede voren: Door…

Mijn kind, ik ben niet rijk, Al ben ik niet zo arm als 'k lijk. O, al bezit wordt wonderlijk, Zodra men komt te leren Wat rijkdom kan ontberen! Eens had ik mij zo rijk gedacht, Dat tot mij heel de stille nacht, Onafgebroken wanhoopsklacht, Rezen der wereld zangen Van overwinning en verlangen. Nu, in de stralen van de zon, In 't water…

Wij bleven onveranderd trouw aan 't heden; Zij zijn het, die nu bij ons willen zijn, Zich redden uit hun donker en 't verleden In onze zaalge avondschijn. Weer niet hun dorre handen van de zomen; Hun ijdel lijf heeft geen gewicht of vat; Alleen in de' onlust der slaapwandeldromen Benaadren ze onze tastbre schat Met halfbewust en machteloos…

De zon wordt onverbeeldbaar schoon Boven de mist die houdt omhangen Der wereld windestille woon In dit vertederd dagenlang verlangen. Weer blankt de boskamp, een besloten zaal, Een witte kamer die de bruid verwacht, In smetteloze glanzeloze praal Op uit de zwarte nacht. 't Berijpte hout van alle kanten In gaasgeplooide wand verscholen…

Leed is het kleed Dat ziel niet aflegt vóor zij het versleet, Een kleed met 't slapengaan niet uit te trekken. En al uw warmgevoerde pracht Van heerlijkheid haar toegedacht Reikt niet het te overschaadwen of te dekken...   Toch, nachtegaal, zing voort! Geluk is 't éne woord Dat haar slaapwandlend hart vermag te raken... Daar waakt het tot…

Wij bleven onveranderd trouw aan 't heden; Zij zijn het, die nu bij ons willen zijn, Zich redden uit hun donker en 't verleden In onze zaalge avondschijn. Weer niet hun dorre handen van de zomen; Hun ijdel lijf heeft geen gewicht of vat; Alleen in de' onlust der slaapwandeldromen Benaadren ze onze tastbre schat Met halfbewust…

Gij zijt het midden maar van dit gedicht: Een zelfvolmaakt, goddelijk gaaf fragment, Maar in de tijd zonder begin of end Met al wat al-schoon door dit donker licht: Diep uit verledens sproke vreemd-bekend, Rijmend naar U, rijst mens- na mensgezicht; Vanwaar der toekomst meer luideloos ligt, Deint Uw echo met ver-eeuwig accent. Voor…

Hoe kom ik weg van leed en lust? Hoe vind ik één uur aan uw kust, Vergetelheid, slaapdiepe rust? Ik weet, mijn bed blijft daar bereid... O om 't vertrouwde pad dat leidt Weg uit de ban van ruimte en tijd En wake zonder doel of baat, Poolzon die nimmer ondergaat, Lichtwijn die in zichzelf verslaat, - Terwijl de onafgeloste geest…

O te luistren naar de zee, Tot de ziel ga fluistren mee: Tot haar zwijgen ‘t Wonderwoord Uit zijn diepten stijgen Hoort! Alle malen, hartezwaar, Kere ons zoekend dwalen naar ‘t Bruisend breken Van de vloed Waar de ziele spreken Moet. 't Lichte zingen van de zee Draagt de ziel op zwingen mee Waar zij dichter Bij de poort Zachter spreekt…

Hier ben ik weer, De najaarszon die wolkgedoofd Het bronzen loof in ’t hoge hout Boven ons hoofd Daglang belichtte zilverkoud, Viel aan de steile hemel neer En overstroomt de grond met vloeibaar goud: Hier ben ik weer! Ik moest door ‘t bloedewarme bad Terug, tot u, ‘k weet niet waarom – Maar voor de korte scheemring kom En dan de nacht…

De schemer die gestadig Over mijn ogen dicht, Breekt als een wolk weldadig In dauw van aldoorvloeiend licht. Of door de strakke weiden Van zonneblinde lucht De blonde bloei zou breiden Van dagverloren sterrenvlucht, Zo uit zijn luwe dekking Mijn oog verhelderd ziet In lentelijke ontwekking De diepe tuinen van 't verschiet.…

Kussen van uw lippen en uw ogen, Zachte daden uwer handen, Zoals koele wateren getogen Door de tuinen dezer landen, Drenken in onmiddellijk bevloeien ’s Harten diepste wortelcellen, En naar een oneindig openbloeien Gaat de siddrende aandrift zwellen, – Een geluk als nieuwe wijn geschonken, Waar de schijnen dood en leven Schaduwloos in…

Zoals een man na jaren wedervindt Oudtere relikie, zijn jonge beeld: Onder de blonde val van vlossen weeld' Dat zuiver oog dat God in moeder mint, - Zo door het floers der eeuwen, dat haar blindt, En 't wee der wereld, dat haar u verheelt, Zovaak glimp van geluk de schemer deelt, Groet ziel van ver u, als die man dat kind: O ziel, o glans…

Lief ik kan niet om hem wenen, Waar hij stil en eenzaam ligt. In het schoon doorzichtig stenen Masker voor zijn aangezicht Dat de dingen er om henen Met zijn bleke toorts belicht. Lief ik kan geen tranen vinden Als mijn hart hem elders peist, Waar zijn ziel met de beminde Sterren van de avond rijst En ons, dagelijks verblinden, Hoger wegen…

LXIV Waar tijd en eeuwigheid elkaar beroeren, Worden de sterren in de nacht geboren, Vuurbloemen die de rijzendranke roeren Van donkre aardtochten naar Gods ooglicht boren. En waar de heemlen van voor Hem vervloeren Tot glazen glansbaan eindelozer koren, Lijnen der stelslen weemlende contouren Door 't klaar kristal donkervermoede voren…

Lief, ontwaak: de late sterren doven In de koele morgenzucht, En de leeuwrik uit onzichtbre hoven Voer al door de lage lucht. Met het binnenstuwend water rijzen We in de alomme klaart: Al de tekenen der heemlen wijzen Op een gunstge vaart. Moedeloos als ballingen vernachten, Meerden we in verlaten sluis - Zie met welk ontwaken ons de goôn…

Blijft gij nooit één blanke uchtend, Leeuwrik, zingen hier beneên, Die uw nachtlijk nest ontvluchtend Door de zilvren neevlen heen Vleuglings vindt de gouden wegen Waar uw aadmen juichen wordt, Tot uw zang in vuren regen Naar de koele vore stort; Zingt gij nooit de rode smarten Van de duistre aardenacht, Wordt het bloeden…

De ruchtige belijders van een naam Zijn grif ook tot verloochenen bekwaam. Die `t onuitspreeklijke niet leert verzwijgen, Verslingert tussen ijdel woordgekraam.…

Daar is een lied dat 'k zingen moet - O de avondzon op 't lentegras! - Eer de onontkoombre dood voorgoed Mijn stille lippen vult met as. Wel leende ik nachten lang als knaap Mijn hoofd aan de gesterde wand Totdat het bloed zong in mijn slaap Als de echo van een hemels land... Wel droeg ik rijper vreugd en smart Tot waar aan zoom…

De zee was die dag een wonder Van blauwe eindeloosheid onder Het luchtedak van kristallijn, Onder de hemeltuin vol zonneschijn. Wij zaten aan de zanddrempel Van de lichte hemeltempel; Wat verre schepen soms voeren Langs de zeevloeren. De zee zong uit blauwe monde Heel die dag vreugdekonde: Het was alles zo licht en blijde, Wat…

‘Gij kunt niet raden met wat liefde wonderbaar De grote diepe zee ik minnen moet, Sinds, vader, gij met eigen lijfsgevaar Mij opbracht uit haar vloed. En dagen lag ik, niet, zo stil alsof ik sliep Achter gordijngedonkerd raam En hoorde niet of moeder riep Mij bij mijn eigen naam? - Hoe kan ik anders dan gelukkig zijn Bij dit geluk…