Alle inzendingen van Violette Zandheuvel

Niets tussen mijn zinnen kan woorden beminnen niemand anders dan jij met lichtschetsende wanen, verdwalen van dwalen deze nacht in bewondering van een woordloos bestaan.…

De eenzame stilte die jij in mijn ziel wilt ontroeren ademt in mijn twijfel als hoogste noot van heimweelied de wind neemt misschien geluiden mee, fluisterende beelden, die nooit zwijgen uit wanhoop, toen je wegging in de boot zonk de moed mij in de schoenen ik weet nog steeds niet wat te doen, bij de notaris die mijn testament reclameert…

Het waren slechts vermoedens die woekerden in dissonantie toen je mij exploiteerde ten behoeve van jouw gevoelens kwam de horizon dichterbij over het bospad aan de oevers brachten blote burgers proviand voor reuzen die nooit sliepen in jouw vergeten niemandsland ik was vrouw alleen in wildernis van gemakzuchtige mannen die zich verveelden…

Tussen muren van eenzaamheid krijgt de stilte nauwelijks ruimte in volume van leegte herhaalt het vacuüm een spiraal ook zonder jou gaat de zomer voorbij dwalen dromen tussen geesten van overleden vrienden die hebben gezien hoe jij geboren werd in dit zonderlinge land van stilte en falende voorbehoedsmiddelen ben jij het ongewenste product…

Het stille vertrek van lente in afscheid van een droom zou jij willen meemaken valt te begrijpen uit jouw brief terwijl je met woorden aan de haal gaat alsof samen zijn slechthorend is ontneem je het geloof haar natuurlijke charme en het vragen blijft verzwegen achter de horizon van jouw geluk verschuilt de maan zich in jouw stilte…

Het zal de liefde zijn geweest met indringende geuren en kleuren in verlangende lente zoals seringenbloesem op jouw bed nabij de zee en ik hoorde walvissen roepen, kilometers ver ga je mee hou je van me in geluiden van de branding alsof ik in de schaduw was van alles en het woeste schuim die voortdurende herfstnacht in de schemer…

Je leefde in een verhaal toen je een gedicht schreef over het verdwaalde maanlicht boven zinloze planeten op het plafond van jouw geweten en het gedicht was als een brief niet aan mij of aan jezelf maar aan een vreemde die je lief had en wist dat je het meende onder het maanlicht van jouw gedicht dat in de onderwereld geen noodzaak had…

In de stad ben ik weer door grenzeloze noodzaak zie ik een blauw schijnsel door de gordijnen van een vreemde maan die de nacht straalt wind waait emoties over spiegelende meren een stille ik in jou wandelt over water geluidloos het hart, vol sentiment gaat hevig te keer mensen zijn onderweg er is geen alternatief voor onderbewustzijn…

Zilveren zeemeeuwen vlogen vluchtig door de naakte nacht gezonken in een golvend dromen sprak ik jouw naam uit in stilte alsof je even dichtbij me was in de luwte van mijn liefdeshart en je vloekte niet in het donker ademde jij gooide jij mijn gebroken hart opgenomen in het grote geheel in gedachten weer terug in zee.…

In stilte van het alleen zijn proberen te verwoorden wat geschiedenis vertelt zelfgekozen schemeringen kleine kunstzinnige details tekeningen van de avond jezelf in kleur bevrijden genieten van liefde in eenzaamheid schepen bevaren papieren oceanen gedachten voeden het ondubbelzinnige hart de stille schaduw van leegte in het gemis in…

Stilte van alleen zijn probeer ik woorden geschiedenis vertelt bevrijd mezelf in zelfgekozen avond eenzaamheid, papieren zee wanneer ik aan je denk mis ik schaduw, leegte in het alleen zijn is er niemand zoals jij probeer je te begrijpen.…

In de stilte van het boek probeer je het zwijgen beekje in een haiku en je begrijpt het hoe de wolken over bomen verhalen zodra er iets verandert in de stilte van het bos natuurlijk als de liefde.…

De oceaan heeft zoveel te dragen evenveel betekenis heeft de nacht misschien kan ik je aanraken de dag onzichtbaar maken in deze onbestemde werkelijkheid zoek ik naar mijn stemgeluid omdat het zwijgen eindeloos lijkt.…

Misschien mag ik alles verstaan begrijpen, dieper voelen lezen en de muren blijven zien de deuren en de ramen in het afscheidsgedicht dat jij schreef over de grachten in het niemandsland waar verdwaasde weeskinderen zoeken naar de spiegel van de kalme horizon en weet je, in mijn kleine wereld blijf ik in gedachten alles lezen wat jij…

Hoe jij de essentie wilde bereiken van de stille pijn in het verdriet woorden die niet zwijgen konden aan kon raken in het benauwde zijn de droeve vreugde van de zielenpijn en ik die jou nooit troosten kon jij leeft voort waar ik begon met smart in mijn zwijgen bonst jouw dichtershart.…

De beginselen begreep ik voor handen uit hemelse bron schaduw zonder verlangen zonneschijn in schemerstilte hoorde ik jouw naam, onuitspreekbaar alsof er niemand jou werkelijk kende was je alleen, soeverein en stoer teder aangetast door sentimenten riep je mij naamloos terug in het verleden de beginselen ontroerden mij jij was mijn…

Het is alsof de dood ons stilte afpakt en de kleuren van bloemen intenser zijn dan ooit maar helderheid is in een waas omdat de spiegel nooit kan liegen en denken soms niet verder gaat dan voelbaar beseffen dat het sterven ons de grootste talenten heeft ontstolen om voort te leven in gedachten.…

Het is geen eiland waar je mij aanraakt de wereld is weidser dan in mijn meidendroom naast het tuinpad van onze zoekgemaakte illusies groeien wurgplanten voor ons, teder synchroon en in de nadagen van het bevrijden onder een kobaltblauwe hemel verwijder ik oude, grijze spiegels en geef ik jouw spiegelbeeld terug aan de talentvolle…

Dit is niet de stilte die ik voelde toen mijn jeugd een andere wending nam geluidloos in mijn ouderdom vol weemoed en verlangen dit is ook niet de stilte van verloren vriendschap of liefde die een loopje nam geluidloos in mijn hartstocht vol melancholie en hunkering dit is de stilte van jouw gestorven dood in heimwee die geen weerklank…

Het is bijna of je de groene bomen hebt leren praten, door te luisteren zo mooi is het bos nu na jouw doodsdrift waar vlinders ademen in de wind en ik luister naar jouw woorden in de stille bossen van mijn dromenland heeft ieder geschreven woord die speciale klank van ontheemde kinderen die naar vrijheid snakken ik lees de zinnen voorzichtig…

Als een dichter niet meer bij de mensen is geen persoonlijke haven kent in ’t geweten dan gaat er niemand zonder heimwee naar zee en als je ademt zonder innerlijke lente weet je nooit of er een ochtend komt is verlangen een metafoor zonder gevoel maar bij de boom is er bekeerde stilte wordt het niemandsland in een droom bewaard.…

In eenzaamheid is het verdriet voelbaar tussen het netwerken van mensen lijkt de ziel een frivole schim achter het vitragegordijn schemert een egocentrische wereld vol schijnbeweging en bedrog en wanneer werkelijkheid klaart is wat er overblijft: Bezinning, niet los te krijgen van de ziel die in eenzaamheid verlossing zoekt ver…

In herinnering zie ik de bomenlaan in een land vol spijt en bloedverwanten mijn ogen zijn voor een moment van jou nu je het waagt te dansen bij mijn horizon ruil ik je in voor oude boeken en een blokfluit op het pad naar de tuin voel ik jouw liefde in deze oude toon van de regenstad beleef ik mijn sobere muzikale hoogtepunt de woorden die…

Gevoelens als die uit jouw brief waarin jij zo naar mij verlangde hadden iets magisch in ‘t voorbije van lang gekoesterde eenzaamheid in het directe van mijn intellect vond je nauwelijks de beelden waarmee jij jouw ratio verkende dikwijls sliep ik in een droom al sprak mijn hart wel vaak een waarheid in beeldentaal die jij verzuimde…

De euforie die jij zo stemmig voelde naar aanleiding van jouw vileine opmerkingen is als een hersenschim in droeve mist verdwenen nu je weet dat ik de wapenstilstand verkies boven de concurrentie in scherpzinnigheid zijn er geen pijlen meer voor jouw liefdesboog die dikwijls op mijn somber hart gericht zijn ziel verloor in paternalistisch…

Alleen de bomen spreken geluidloos naamloos in groei van de natuur rivieren worden smaller in ruimte in gedachten zonder poëzie beschrijf je landschap in een boek alsof er niemand jou kent ondanks jouw zwijgen is er een verhaal in de beeldentaal van tederheid leeft het schaduwland in gedachten.…

De beginselen begreep ik uit wat voor handen was in stilte een muze zonder droomgeluiden een vleugelworp in verre leegte zwijgen in maagdelijke klanken noten zonder woorden of ratio in het gebaar ergens waar geen afstand was alles voelbaar in gedachten in een zwijgtaal zonder horizon.…

Hier sta ik in de wind van het land aan de zee ik herinner me jouw schoonheid als een bloem een bloem die schoonheid niet vergeten kan jeugdig als de lente, weldadig als de zomer in de heimwee van de herfst en stilte van de winter hier sta ik in de wind en ik houd mijn adem in om even de stilte te ervaren die ik in me voel omdat je er niet…

Ze blijft niet in een woordbetekenis ontheemde droombeelden van prachtige voorbereidingen de zon daalt in haar sprookjeswereld van spreektaal en intieme ontboezemingen haar ademlucht van zuiverheid de dag voorbij, de maan verschijnt bloemen gaan slapen, vogels zingen afscheid maar ze voelt zich blauw en onbeholpen in de wandelgangen van…

In mijn stilte bewegen zich geesten onaardse voorstellingen vol wellust en intensiviteit van geile begeerte wanneer ik naast schaduwen dans in mijn naakte ornaat fluitend zie ik moeder aarde in verval in mijn stilte kronkelen zich gedachten urenlange overpeinzingen met betrekking tot de dood en de kornuiten van die metgezel wanneer schaduwen…