Alle inzendingen van Violette Zandheuvel

Misschien dat het geluid van jouw stem in mijn ademtocht steeds anders klinkt dan voor jouw dood in al mijn dromen maar het is ook niet onwaarschijnlijk dat in de stilte van de duisternacht jouw stem geluidloos veel verder komt dan ik dromend durf te hopen in alles wat ik denk keert stilte terug.…

In schaduw van de herfst ademt vrijheid met weemoed het onvergankelijke verlangen je tot me te nemen hier in jouw droomschaduw toon ik mezelf als wereldvrouw met alle inzichten om mensheid te bekoren maar jij in jouw illusie blijft mijn belevenis niet trouw door alle berichten heb jij jouw ziel verloren het schimmenspel waarmee je…

In herinnering zie ik de bomenlaan in een land vol spijt en bloedverwanten mijn ogen zijn voor een moment van jou nu je het waagt te dansen bij mijn horizon ruil ik je in voor oude boeken en een blokfluit op het pad naar de tuin voel ik jouw liefde in deze oude toon van de regenstad beleef ik mijn sobere muzikale hoogtepunt de woorden die…

De eenzame stilte die jij in mijn ziel wilt ontroeren ademt in mijn twijfel als hoogste noot van heimweelied de wind neemt misschien geluiden mee, fluisterende beelden, die nooit zwijgen uit wanhoop, toen je wegging in de boot zonk de moed mij in de schoenen ik weet nog steeds niet wat te doen, bij de notaris die mijn testament reclameert…

Gevoelens als die uit jouw brief waarin jij zo naar mij verlangde hadden iets magisch in ‘t voorbije van lang gekoesterde eenzaamheid in het directe van mijn intellect vond je nauwelijks de beelden waarmee jij jouw ratio verkende dikwijls sliep ik in een droom al sprak mijn hart wel vaak een waarheid in beeldentaal die jij verzuimde…

Nachtvogels vlogen over sneeuw een beetje dronken, vrolijk door een droomloos drinken en je zei dat je geen naam had geen sporen achter liet in een verlaten land in het duister ademde jij en betreurde jij jouw ziel weer terug naar ’t ademland waar alle hoop in ’t duister lag begraven.…

Het eiland – emotie - ligt in herinnering van liefde uitgestrekt in zoete dooi de geest laat zich niet door onzekerheden temmen al klinken woorden zielig mooi een trefzekere soevereiniteit heeft opnieuw aan kracht gewonnen onder de winterzon van zwijgen de weg naar thuis is weer begaanbaar.…

De euforie die jij zo stemmig voelde naar aanleiding van jouw vileine opmerkingen is als een hersenschim in droeve mist verdwenen nu je weet dat ik de wapenstilstand verkies boven de concurrentie in scherpzinnigheid zijn er geen pijlen meer voor jouw liefdesboog die dikwijls op mijn somber hart gericht zijn ziel verloor in paternalistisch…

Tijdens een winterstille februarinacht verbleef ik in de liefdesdroom van jouw door tederheid ontwikkelde oase je sprak over genegenheid alsof je de nevel uit een zoete droom beschreef ik voorvoelde dat mijn hersenschimmen soms verdwaalden ergens boven jouw graf omringde de mistdroom de hortensia alles wat de liefde aan stilte…

De beginselen begreep ik uit wat voor handen was uit hemelse bron er was een schaduw zonder verlangen er kwam zonneschijn zonder schaduw en in de stilte hoorde ik jouw naam onuitspreekbaar alsof er niemand jou kende was je alleen soeverein teder aangetast door sentimenten riep je mij naamloos terug in het verleden.…

Uit jouw stilte wil ik naar de lente lopen doorbreek het zwijgen met geluid van puur geluk op het strand is de horizon weer zuiver en toereikend als een maagdelijke bladzijde in gedachten zonder poëzie nabij een dichter die wil schrijven uit jouw stilte in de luwte blijven zonder stemgeluid en zonder echo alleen de grijze tinten van…

Het waren slechts vermoedens die woekerden in dissonantie toen je mij exploiteerde ten behoeve van jouw gevoelens kwam de horizon dichterbij over het bospad aan de oevers brachten blote burgers proviand voor reuzen die nooit sliepen in jouw vergeten niemandsland ik was vrouw alleen in wildernis van gemakzuchtige mannen die zich verveelden…

Het is geen eiland waar je mij aanraakt de wereld is weidser dan in mijn meidendroom naast het tuinpad van onze zoekgemaakte illusies groeien wurgplanten voor ons, teder synchroon en in de nadagen van het bevrijden onder een kobaltblauwe hemel verwijder ik oude, grijze spiegels en geef ik jouw spiegelbeeld terug aan de talentvolle…

In jouw nabijheid wordt het leven trotser door de rivieren je bent op papier niet groter dan ik die in een bladzijde leeft bij dageraad zal ik vertellen hoe het uitzicht mijn emoties schildert tegenover bergwanden met witte dorpjes zoek ik mijn wandelstok op een balkon onze gedachten ondermijnen geen vrijheid brengen alles…

Het stilteorkest van vriendschap na de dood geeft onder de grond een klein concert er klinkt geen echo aan de horizon.…

Ik beadem droef de stilte op jouw graf met de hortensia die blijft zwijgen over regen door mijn vrienden onherkenbaar loop ik langs oeverloze gewoontes van de rivier met haar onstuimigheid licht met ongekende duisternis passeer je in de schaduw vol empathie voor het leven in geestelijke ruimte alsof afstand naar werkelijkheid bestaat…

Met jouw ademtocht in werkelijkheid vertrek je zorgelijk uit mijn zongebied om het schaduwland te betrekken innemend door dappere drift in mijn dromen vertolk jij stilte van afscheid nabij de landsgrenzen tegen de horizon herschreven niet uit te wissen in bezinning door de ruimte van jouw eenvoudige komaf laat jij de schaduwstilte zwijgen…

Alleen de bomen spreken geluidloos naamloos in groei van de natuur rivieren worden smaller in ruimte in gedachten zonder poëzie beschrijf je landschap in een boek alsof er niemand jou kent ondanks jouw zwijgen is er een verhaal in de beeldentaal van tederheid leeft het schaduwland in gedachten.…

In de brief die jij nooit schreef is het heuvellandschap groener dan de polders van onze jeugd alsof een vreemde mijn bestaan volgt beamen we de doodse stilte in het nachtrijk zonder dromen tegelijkertijd zijn we niet samen door stormen uit elkaar gegroeid in een dagboek zonder toekomst we volgen de rivier zonder wanhoop onder het maanlicht…

Tussen muren van eenzaamheid krijgt de stilte nauwelijks ruimte in volume van leegte herhaalt het vacuüm een spiraal ook zonder jou gaat de zomer voorbij dwalen dromen tussen geesten van overleden vrienden die hebben gezien hoe jij geboren werd in dit zonderlinge land van stilte en falende voorbehoedsmiddelen ben jij het ongewenste product…

Steeds weer terug die innerlijke strijd tussen geweten en daadkracht geest en waarachtigheid met beide voeten in de oorlog van een wereld waar vrede soms kwaadaardig aanvoelt via meningen en verschillen uitgangspunten en efficiëntie in verloren tijd verloren verklaar je een deel van jezelf zonder mystieke oorsprong in een lijf van vlees…

Het land schilderde zijn bestaan onder grijze luchten en helderblauwe vrijheid rivieren stromend rood door het bloed zochten het dal met al haar groene weiden je was een ridder in haar leven onder het maanlicht van de middeleeuwen bestond er geen oranje, maar geel was de gloed en haar ogen, smaragdgroen, keken weidser dan haar aanbelandende…

Achter het bed begint de muur aan het zoeken van contact met de kozijnen van de wereld ik kom bij je in mijn nachtpyjama om de zielsgordijnen te sluiten betekenisvol ondanks verleden in mijn dromen vertolk jij liefde via jouw dimensie van tederheid vind ik de weg terug naar het alfabet op een maagdelijke bladzijde in stilte schrijf…

Nachtverpozing door weemoed eenzaam in echo van stilte bijna aanraakbaar door uitzichtloze horizon die in het duister metaforen zoekt voor het alleen zijn in de nacht op het palet van jouw dromen.…

Hier in de oase van het hart in melodie van verlangen waar heimwee als jouw stilte is neemt fantasie de overhand nu ik dwaal in dwaze somberheid voel ik de kou als droeve klacht van bladvallende bomen waar jouw wortels diepte zoeken raak ik ontworteld overmand door diepzinnig leegte voelen in het stille duister van de nacht.…

Ik laat je wat muzikale noten na om het klavier in weemoed te stemmen een flesje droge wijn voor jouw keel en een zwembad om in te zwemmen ik geef je mijn natte kasteel geschikt voor een oordeel mijn eerste penseel gouden pink en vingerhoed je mag rekenen met mijn rekenmachine harken met mijn zilveren hart mensen ontzien met mijn moed…

De beginselen begreep ik uit wat voor handen was in stilte een muze zonder droomgeluiden een vleugelworp in verre leegte zwijgen in maagdelijke klanken noten zonder woorden of ratio in het gebaar ergens waar geen afstand was alles voelbaar in gedachten in een zwijgtaal zonder horizon.…

In herinnering van liefde zwijgend dromend autonoom stuur ik jou een brief in stilte getuigenis van dat ik droom achter deuren die gedachten sluiten in het diepste binnen zonder buiten schrijf ik woorden die niet dralen door jouw afwezigheid in verhalen waar de nachtvracht ligt begraven groet ik woord voor woord de raven uit jouw stilte…

Dit is niet de stilte die ik voelde toen mijn jeugd een andere wending nam geluidloos in mijn ouderdom vol weemoed en verlangen dit is ook niet de stilte van verloren vriendschap of liefde die een loopje nam geluidloos in mijn hartstocht vol melancholie en hunkering dit is de stilte van jouw gestorven dood in heimwee die geen weerklank…

In stilte van het alleen zijn probeer ik te verwoorden wat geschiedenis ons vertelt en ik bevrijd mezelf in zelfgekozen schemeringen kleine kunstzinnige details op de tekening van de avond liefde geniet de rol van eenzaamheid schepen bevaren een papieren zee wanneer ik aan je denk voel ik mijn ondubbelzinnige hart ik mis de schaduw…