Alle inzendingen van W. Verhoeven

Ze groeide uit een simpele stek die bloem nog niet ontloken en bloeide op de verkeerde plek niemand had haar geur geroken ze was zo voorbestemd helaas en belandde in een vieze bak in plaats van een vergulde vaas vooroordelen voor het gemak verspillen vaak latente talenten en minachten de praktijk dat kost de overheid veel centen…

Zo vaak denk ik nog steeds aan jou die een tijd mijn liefste kind was dit pril geluk kwam mij als vrouw helaas niet zo heel goed van pas daarom moest ik je laten gaan mijn lief je ging naar een ander oneindig pijn van jouw bestaan want je werd een buitenlander…

Ik wil met jou op de hoogste kruin van het achterland de dag bloedend zien sterven in de zee. De natuur verstillend, verkillend, ons deert het niet. Ik wil met jou een bloeiende tuin en in elk kwadrant leven voedend, zo tevree verwerven. In het vuur van hartstocht gewrocht zing ik mijn lied. Ik wil met jou de laatste…

Hoe kon het dat uit iets maar bijna niets want zo klein en onooglijk zoiets mooi en fijn kon ontstaan hoe kan het dat uit iets zo klein zo teer zo kwetsbaar na zoveel jaar zoiets mooi en lief is gegroeid hoe is het mogelijk dat wij twee in oneindigheid iets hebben gedaan wat zo warm bloeit wonderlijk…

Vlinder Vlieg maar, vlinder, vlieg en vind vrijheid en liefde voor die voorgoed is verdwenen. Schokkend lig je, slaap je naast mij, bevrijd voel je liefde op het hoogtepunt verschenen. Ik doorzie het leven dat jij graag leidt. Zonder twijfel slaagt jouw hoogste vlucht. Met een schok slaap je in, bijna altijd verstikt jou de adem, waardoor…

Het ziekste zwarte zijn spiegelt zijn witte pijn van niet zijn, zwart wit, wit zwart. Zijn niet zijn is niet zijn zijn, niet zwart zijn, niet wit zijn, maar niet zijn. Geen grijs, geen wit, geen zwart, geen zijn, slechts pijn.…

Als hij komt onaangekondigd ongelegen onvermijdelijk neemt hij je mee als je gaat onvoorbereid onverwacht onomkeerbaar ga je mee van onzijn naar onzijn in een flits van viraal bestaan…

In het bos staat een boom te sterven met in zijn bast al de diepe kerven van eeuwen weer en wind weerstaan. Hoewel bloesemen niet meer zal gaan, zijn gebladerd nog de vele takken. Misschien moet iemand komen hakken aan zijn knoestige en vermolmde stam die ooit menig mens beschutte tegen het zengen van de zonnevlam, of ooit met stalen palen…

Soms dwarrelen gedachten neer, die ‘k opvang en voor jou noteer, die ‘k rangschik in grammatica, spelspelend met fonetica. Betekenis heeft zomaar geen zin, als ik er mijn logica in spin. Ik weef een web van woorden vol verrassende akkoorden. Soms dwarrelen emoties neer, die ‘k vasthoudend voor jou fixeer, componerend in harmonica…

Langzaam ontspruiten knoppen aan bomen bladeren en bloesems zo beloftevol komen lente tooien in kronen met een roze krans bezems in winterwind vegen lucht tot glans gevuld met zielzuchten volzinnige beloftes waar wolken verklaren in loze geloftes een lied klinkt klatert het klimt hoger dan hoog tot een meeslepend meanderend melodisch betoog…

Baby’s maakt het nog helemaal niet uit dat het leven al voor hen is bepaald wat hun aandeel zal worden in de buit en wie ooit het gulzig gelag betaalt opgroeiend zullen ze kunnen kiezen of ze binnen lijntjes kleuren blijven zonder zichzelf daarbij te verliezen in vermoedelijke vrij misdrijven als hun regenboog vanbinnen verkleurt alles blijft…

Wie durft? Als je verdwaalt in je hoofd, als jezelf niet meer gelooft, als je elke dag opnieuw begint, als je niets nieuws meer verzint, wie ben je dan nog? Wie durft? Als je gedachten blijven dolen in onpeilbare, diepe holen vergeefs zoekend naar een doel, vergeefs zoekend naar gevoel, wie ben je dan nog? Wie durft? Wie was je…

Een moeder bleek zij huilt een beek die striemend stroomt naar het zuinige licht kronkelend en droomt haar gevoel eindigt in oneindigheid van oceanen van in lange tijd verzamelde tranen zon en zee en zand begrenzen de wereld iedereen een kant grenzen van de wereld huilend leegt haar hart Ideologie vervormt denken en verstart…

Water stroomt alles omlaag, spoelt het bergafwaarts naar de zee. ‘t Snijdt door landen als een zaag en neemt diens sedimenten mee. In de tijd gestolde resten mengen zich in dit geklater in de loop het allerbeste met het vallend hemelwater. Het valt, versnelt en stroomt dan traag en zoekt klotsend zijn bestemming, meanderend door…

Winter sonnet De maan beschijnt de stollende stilte, laat grillig groeiende kristallen in kilte zich overgeven aan die krakende kracht, laat slapen de slang in de lange nacht. De winterse wind dwingt, dringt diep en verkilt in stilte het kronkelend kristal tot vriezende vormen in zijn ijzige val, dit glazig gestold en gestilde poliep.…

Herinnering aan een lente Bladerend door mijn hoofd zie ik jouw gespiegeld beeld dat mij zonnezacht verdooft en mijn gemoed warm bespeelt omdat zo lang geleden jij mijn klasgenootje was twinkelend klinkt een wijsje uit dat verre verleden voor het leukste liefste meisje van een merel op het dak bij het allerlaatste reisje zat je naast…

Wat is een moeder meer dan de vrouw die heeft gebaard wat zijn haar harde handen voor een kwetsbaar klein kind waard wanneer komt het ware woord dat een bange ziel verklaart wat is liefde van een kind voor een missende moeder waard een vrouw die heeft gedragen en met haar lichaamsvocht gevoed zou er zacht voor moeten zorgen om…

Tevredenheid is het kunnen dragen van je last succes zit in het durven maken van een fout en geluk is het accepteren van verdriet immers alles is zoals het altijd is iets anders wordt het niet niet anders dan alles aanvaarden…

Ideeën uit gedachten worden de woorden en krijgen de krachten die allen bekoorden die de werkelijkheid uit ijle niets vluchtig als de eeuwigheid, als de lucht sublimeert, klagend noch kluchtig, stolt, uitholt of verteert. 't Woord wordt vlees. In naam van 't woord worden zonder vrees weer mensen vermoord. In ijl trillende lucht…

Ik houd in de hand waar mijn zoekende ziel heden is beland het kleine codicil vol kerven van ´t leven voorzichtig is het streven nalatig zou zij kruimelen en in een warrige windvlaag tollend kunnen tuimelen zo diep en oneindig traag verwaait en vervaagt jouw rauwe rouw de resten nog kan het niet het is veel gevraagd door regen…

De dood speelde een zwarte mars in een toonsoort met een kruis dat zich haakte in het hart dat zich haakt zonder veilig huis herdenk ... hoeveel noten passen in de melodie hoeveel noten passen in de maat hoeveel tonen passen in het ritme van een valse ideologie wanneer is een maat eigenlijk vol herdenk ... wat waanzin van een kan…

Iemand verzint een verhaal iemand bedenkt een symbool en verbeeldt dit verhaal in een vliegende vaan van kleuren en kruisen of met een halve maan in totale overgave aan de macht van de mythe aan de macht van het woord iemand maant in naam van deze machtige mythe de massa hem te volgen achter dit vliegende vaan van kleuren en kruisen…

Ik denk aan jou ik droom van jou ik draag jou in mijn ziel de wind om mijn hoofd fluistert zacht en belooft ik wil jou het mooiste geven mijn liefste mij lief mijn leven hopelijk krijg ik geen berouw want ik voel nu een gloed ik lijk wel een debiel ik draag jou in mijn ziel en deel met jou mijn bloed…

Grijs aangrauwend ontwaakt de dag die druipend opstaat uit de nacht het huis ademt nog de kilte van het duister en de stilte die ik dromend voorbij gaan zag met hun ziel verlammende kracht die mij ‘n ogenblik verziltte en mijn levenslust verviltte grijs en grauw verloopt het etmaal druilerig zonder zonnestraal huizen huilen langs…

misschien komt hij wel spoedig maar voor dood ben ik niet bang wel word ik zo weemoedig want de weg erheen is lang…

Als tot kleur gemaakt bepaalt als tot haar gemaakt bepaalt als tot ogen gemaakt bepaalt wie en wat wij moeten wezen wie mogen waar dan wonen wie mogen waar dan werken wie mogen waar dan leven met dochters en met zonen werken wonen tot je dood of tot je te vroeg omvalt mogen dat alleen de sterken zijn we pas dan waarlijk groot hebben…

Waarom mag ik me niet beklagen dat mijn werk zo wordt beloond en moet ik het gelaten verdragen dat een ander in weelde woont wat rechtvaardigt dit verschil ik moet altijd zo zwaar zwoegen voor mijn bescheiden beloning een ander leeft voor het genoegen als een ongekroonde koning wat rechtvaardigt dit verschil die ander graait…

bij de deur naast de mat staat een paar schoenen dat met stil staan beloond sporen op zolen toont bij de deur naast de mat die de zolen verschoont bij de deur naast de mat staat het paar schoenen dat een droef symbool is van veranderde mode de stellige voorbode van nutteloosheid bij de deur naast de mat bij de deur naast de mat…

bij de kist van zijn opa overleden na een ziekte vroeg een kind eens onbevangen hoe het was om dood te zijn zijn vader gaf als antwoord staande naast het open graf dat hij dat toch eigenlijk ook niet zo heel goed wist en zei daarom waarschijnlijk is dood zijn hetzelfde als nog niet geboren zijn dus is het niets…

Er is veel meer ooit dan nu vroeger en later er is veel meer daar dan hier verder links en rechts hoger en lager elke ervaring is verbinding van herinnering met verwachting vroeger aan later voorbij gaan aan komen inzoomend komt alles nader ingezoomd lijkt alles groter uitzoomend worden we nietig uitgezoomd…