Alle inzendingen van W. Verhoeven

Bekoorlijk beeldend deelt de poëet zijn vroede visie op het leven zichzelf ontwikkelend tot profeet met een edel eervol streven waardoor de waarheid wordt gekliefd in onverteerbaar wrange woorden hij maakt zich daarmee niet geliefd bij wie zijn boodschappen aanhoorden niet alle poëten is ‘t gegeven na ‘t werpen in de zilte zee om zoals…

hij praat maar alles is al gezegd er is niemand noch die luistert wat hij in taal heeft neergelegd wordt inzichtelijk verduisterd hij doet maar alles is al gedaan zijn handelen is om niet hij zou beter weg kunnen gaan hij zingt vergeefs zijn lied hij danst zij swingt niet mee een choreografie voor een steeds voor het grote nee wanneer…

Ze groeide uit een simpele stek die bloem nog niet ontloken en bloeide op de verkeerde plek niemand had haar geur geroken ze was zo voorbestemd helaas en belandde in een vieze bak in plaats van een vergulde vaas vooroordelen voor het gemak verspillen vaak latente talenten en minachten de praktijk dat kost de overheid veel centen…

Geloof niet de leider die censurerend bezweert dat die tank niet bestaat op dat hemelse plein de weg slechts versperd door een moedig mens wantrouw de president die twitterend sneert die berichten in kranten zijn slechts schone schijn daarom versterkt hij met malle muren zijn grens bestrijd die laaghartige loochende lieden over kampen…

Mijn bril zet ik op voor het fenomeen dat door de lentezon verleide vrouwen de wereld laten aanschouwen, zich bloot gevend boven de knieën daarmee prikkelend de fantasieën, want met het verhogen van de temperatuur stijgt de zoom, waardoor moeder natuur ons toont wat gebleekt was in de winter, nu hunkert naar pigment en bijna elke jonge…

De gedachte dat jij aan mij denkt, denk ik aan jou. De gedachte dat ik aan jou denk, denk je aan mij. Als ik aan jou denk en jij aan mij, dan denken we elkaars gedachten. Zo zijn we altijd samen.…

Dicht dichter dan bij mij wil jij komen als jij verschijnt in mijn dromen draag ik je op zinderende zonnestralen van de zee naar het zenit waar wij ineen vloeien tot het eind ons omlijnt jij en ik zijn een teken van een lijn waarvan de uiteinden in stralende oneindigheid samenkomen als een cirkel vol van dromen…

Een dichter die schrijft op schuurpapier dicht daarmee voor het volgzame volk schrijnende wonden in woorden en steekt zijn zin als hij spreekt als een dodende dolk door het hart van de macht overdenk het doel van al het doen een stap op het strand spoelt altijd weg een stap op de maan zal eeuwen staan ondanks de macht…

Haar billen in een strakke broek beroerden mij door en door haar borsten in een badhanddoek daar waren geen woorden voor zij zat naast me in de hoek bij ons op het kantoor zij typte brieven ik hield boek de tijd trok een diep spoor in mijn zucht naar haar bezoek zingen wij ooit in koor want zij die ik zo naarstig zoek wordt mijn…

Waarom mag ik me niet beklagen dat mijn werk zo wordt beloond en moet ik het gelaten verdragen dat een ander in weelde woont wat rechtvaardigt dit verschil ik moet altijd zo zwaar zwoegen voor mijn bescheiden beloning een ander leeft voor het genoegen als een ongekroonde koning wat rechtvaardigt dit verschil die ander graait…

Ze draaien gestaag in eindeloze kringen herinnerend aan de onontkoombare omloop van ons bestaan de eerste wijst snel op iedere tel de tweede traag op de diepere laag de derde draait daar dwingend tussenin ze gaan elkaar voortdurend voorbij niets kan het verduren of gaat er tegenin zo rijgen seconden tot minuten…

Staand op het zand van een eenzaam ver strand zoek ik vergeefs naar de bron en die stip aan de horizon waarop ik kan navigeren om op het punt te arriveren vanwaar ik ooit ben vertrokken maar ik zie slechts in schittering de dag mij bloedend verlokken langzaam stervend in loutering…

De tijd tikt zich stap voor stap van de kalender af tot het laatste blad valt verscheurd leidt zij lijdend naar het licht bespiegelend zij zoekt en speurt naar inzicht alles tikt voorbij mijmerend wijs wikkend vol verwachting die ezel droeg zijn zalige last toch niet te vroeg…

de klok tikt tijd weg voor allen en laat slagen in kwartieren vallen bedenk tijdig hoe het jou vergaat en spiegel op je eigen daad want tijd is nooit te laat…

Op het zonnige zand van het stralende strand pogen bleke blanken in het lachende licht van de zomerse zon op een kleurig kleed tot Afro te verkleuren hun wens is te bruinen van tenen tot kruinen en blond beige te vullen met kroezende krullen niet velen zullen van kleur verschieten een vakantie vindt men gewoon genieten men zal…

Veerman, veerman, vaar mij over naar veilige velden van Elysium. Ik wacht te lang in transferium in zo eindeloze zware strijd. Ik verlang zo naar vergetelheid en laaf me aan de lieve Lethe. ´t Is volgens mij de hoogste tijd om laatste lasten te vergeten en te varen over de stille Styx om daar dieper dan in stromen meanderend te mogen…

Ik bouw een huis van zonnestralen dat ik luchtig door Iris verven laat zij trekt haar kwast in lange halen zodat het in gebogen kleuren staat tussen het wit van wolken zo hoog omkranst het liefdevol en gastvrij in voortdurend begripvolle dialoog vorm ik veiligheid en maak vrij niemand hoeft bij mij te vrezen voor verdrinken of…

Ik bewoon een huis aan een stille straat die met het passeren van vele jaren zijn logistieke taak lijkt te bedaren en merk dat verkeer niet langer langsgaat steeds minder wordt er doorgereden en dan ook steeds in dezelfde richting geen bord roept op tot die verplichting verkeer verloopt om een vreemde reden ooit was de straat een drukke…

Vlinder Vlieg maar, vlinder, vlieg en vind vrijheid en liefde voor die voorgoed is verdwenen. Schokkend lig je, slaap je naast mij, bevrijd voel je liefde op het hoogtepunt verschenen. Ik doorzie het leven dat jij graag leidt. Zonder twijfel slaagt jouw hoogste vlucht. Met een schok slaap je in, bijna altijd verstikt jou de adem, waardoor…

In vrijheid brengt de journalist het nieuws in beelden en in woorden in vrijheid zaait de dichter ideeën over het nieuws als specialist in talige akkoorden de lezer oogst die taalrijkdom handelend in vrijheid want niemand schrijft hem voor om die ideeën te vermoorden je kunt ze in taal vatten door ze gevat te verwoorden voor vrijheid…

Jij bent jij en ik ben ik dat is de dualiteit beiden zijn wij vrij jij kent mij en ik ken jou zo ontstaat een eenheid wij blijven beiden vrij jij wordt mij en ik word jou in vrije moraliteit jij en ik worden dan wij wij worden is een keus in onze echte vrijheid en heus niet periculeus…

In woorden als water omwentelt de waarheid de slordige prater zijn niet weten tot feit de werkelijkheid wordt gewelddadig verdraaid zijn waarheid een fort zo vol leugens gezaaid Zijn woorden zijn daden die ons openbaren ze zijn zwaar beladen vervormen het ware hij belijdt zijn moraal en ethiek van de tijd in een droevig verhaal…

Ik spreek en ieder hoort ik spreek maar niemand luistert ik zwijg en ieder woord wordt stilletjes verduisterd door onwillenden gesmoord ik schrijf en ieder ziet ik schrijf naar ieder maar niemand leest over mijn licht iemand verbiedt dit inzicht waarom zou ik nog aan nieuws beginnen in taal of teken waarom zou ik nog langer spreken…

Wanneer ben je voor het eerst verlegen langsgegaan? Wanneer raakte jij mij voor het eerst voorzichtig aan? Wanneer streelde je en kusten wij elkaar spontaan? Wanneer, wanneer was dat ook al weer? Wanneer heb je voor mij iets aardigs gekocht? Wanneer heb je mijn warmte voor ’t laatst gezocht? Wanneer gaf jij mij de laatste keer…

Ideeën uit gedachten worden de woorden en krijgen de krachten die allen bekoorden die de werkelijkheid uit ijle niets vluchtig als de eeuwigheid, als de lucht sublimeert, klagend noch kluchtig, stolt, uitholt of verteert. 't Woord wordt vlees. In naam van 't woord worden zonder vrees weer mensen vermoord. In ijl trillende lucht…

Ooit was er een vlinder, zo’n zonnig zomerding, dansend om je hoofd op het strelen van de wind. Ooit waren er veel sterren, twinkelend, in de nacht hielden ze in stilte over jou en mij de wacht. Ooit was ook de maan goedlachs en vol van licht. Zijn stralen in de nacht kusten ons op het gezicht. Ooit was er een merel, jubelend en muzikaal,…

Winter sonnet De maan beschijnt de stollende stilte, laat grillig groeiende kristallen in kilte zich overgeven aan die krakende kracht, laat slapen de slang in de lange nacht. De winterse wind dwingt, dringt diep en verkilt in stilte het kronkelend kristal tot vriezende vormen in zijn ijzige val, dit glazig gestold en gestilde poliep.…

Het ziekste zwarte zijn spiegelt zijn witte pijn van niet zijn, zwart wit, wit zwart. Zijn niet zijn is niet zijn zijn, niet zwart zijn, niet wit zijn, maar niet zijn. Geen grijs, geen wit, geen zwart, geen zijn, slechts pijn.…

Ik houd in de hand waar mijn zoekende ziel heden is beland het kleine codicil vol kerven van ´t leven voorzichtig is het streven nalatig zou zij kruimelen en in een warrige windvlaag tollend kunnen tuimelen zo diep en oneindig traag verwaait en vervaagt jouw rauwe rouw de resten nog kan het niet het is veel gevraagd door regen…

Ik wil met jou op de hoogste kruin van het achterland de dag bloedend zien sterven in de zee. De natuur verstillend, verkillend, ons deert het niet. Ik wil met jou een bloeiende tuin en in elk kwadrant leven voedend, zo tevree verwerven. In het vuur van hartstocht gewrocht zing ik mijn lied. Ik wil met jou de laatste…