Alle inzendingen van Wim Euser

het lachen in de herfst verleerd bijna vergeten dat het er was als mossig groen en vochtige aarde dat leven doet jouw hand op de mijne de kinderen in de bladeren wervelwindje van leven een zomaar zondagmiddag en nu nu ze groot en bijna weg zijn vallen de bladeren weer slaat regen ongeduldig tegen hetzelfde raam van waar ik je lopen…

de man op de hei was niet belangrijk toen ik je kuste maar nu zonder jou zie ik die man toen ik je kuste omdat jij me niet niet meer kussen kan…

ziener het venster met oude webben gesponnen in een oud en stoffig verleden openbaart onder luide weeën een vergezicht bolle waterogen in slierten gespannen tussen daken van stilte vliegende bacillen van azuurblauw gehuld in grijze nevel als vruchtwater van ouderdom gestold braakselmassief in druipende grotten verborgen maar stinkend…

geen etiquette in de gaten van stilte huilt het kind van morgen in gerafelde eenzaamheid de stukken uit de middag maar vanmiddag vielen snippers eierschaal omlaag gras kleurde tot kunst geboorte werd begrafenis de zon doofde in de asbak de thee met chloor smaakte naar bestoven tantes ik voelde me gevangen achter tralies…

landschap de vochtige grond de dampende aarde de baarmoeder van een kreet na de stilte de nacht als sluier de maan in de kring de man erbuiten verzonken in de dans van onvergeeflijke woorden de auto’s op de snelweg krassen monotoon de runen in het duister landschap…

de smaak van Ingmar Bergman grimassen verstoren de gang van de wind de eenzaamheid slechts rotsen en dromen scheppen de beelden van de schilder tastbaar het lot vrouwen ontvangen tussen kleffe dijen de webben het gruis van eeuwen de melkende zee de tempel als kasteel stemmen achter de branding verstoren het gaan…

verleden week vond ik een versteende geliefde tussen wat geuren van gisteren die het liefhebben verleerd was in nevel verpakt de decoratie van een stad zeven gedichten heb ik geciteerd ze verrees niet huilend heb ik het karkas omarmd de lippen gereinigd met toverspreuken maar de leugens bleven de sporen van de tijd gevolgd toekomst bleef…

Parijs ‘77 I. de langzame woordenslijper slentert met plooien in de pantalon de Seine af de kerk voorbij maar op Pont Neuf spuugt hij de scheermessen op een hoop en veracht de revolutie en met gebruinde tanden doet hij de Eifeltoren roesten II. in de straten rond Pigalle geen zoutpilaren geen brand wel gelaarsde benen…

bladeren vallen wiegend langs grauwe grijzen en dreigend blauw een wind als koude hand op de arm uit de mouw een vogel trekt zich schetterend terug niemand ziet de pad onder de houtstapel het huilen van de lucht de verstilde salamander de vlinder die niet vliegt wie kan het water nog ruiken het getij nog keren de krant ongelezen…

blad waait met de wind op weg naar verre plaatsen winter nadert ras stappen op het pad bladerloze boom in sneeuw een enkele vogel de oude steen ligt stil door verre eeuwen heen door niemand gezien kabbelend water stil ligt de verlichte stad een vogel vliegt weg het ven verscholen voetstappen in verse sneeuw krakend ijs dichtbij…

de rail ligt er nog de spijkers die we zochten onder bomen met vleermuizen echte angst als de trilling voelbaar was de lucht vol hing van zomer de smaak van de rivier op de lippen zeggen konden we het niet niet met woorden onderhuids steeds strakker tot barstens toe de koeien vooruitdrijvend de reeds onteigende gronden in…

als de storm zonder waarschuwing aanwakkert wolken angstig op hol slaan schuim de dijken martelt geluid weer fundamenteel wordt schepen zwoegen tegen de stroom kale bomen hun ware aard laten zien onverwoestbaar sterk de taal van een generatie wars van betonrot dan neemt de tijd mij mee terug naar de kuil in de modder moeizaam…

Soms 6 soms als tijd niet genoeg is als licht van schilders is de vissen even opduiken als ochtendgroet de koude decemberwind trotserend het silhouet van de stad al eeuwen in evenwicht het is een komen en een gaan van reizigers door de tijd met in hun ogen de herinnering aan alle dingen die er toe doen of niet de vissen zeggen…

Soms 2 als het stil in mij wordt en ver daarbuiten stil wordt ruik ik geuren van gisteren proef ik de smaak van vroeger van veilig warm en heel dichtbij en zie ik weer de plaatjes op de muren die er eigenlijk niet waren en voel ik de pas gestreken lakens met de geur van mijn moeder hoor ik de auto’s op de snelweg met de vogels daar…

als ik naast je lig zo stil naast je lig in ’t vroege ochtendlicht de geur van liefde nog rond je heen de eerste vogel het dak aanraakt een vroege auto de straat opzoekt weet ik dat het goed is en dat ik je gevonden heb op de plek die ik vergeten was zo heel dicht bij maar soms zo ver zo vergeten ver als ik naast je lig jouw haren…

als ik je naam noem met andere woorden jou noem en praat over wat we deden en nooit gedaan zouden hebben dan weet jij weer wie ik ben en was en wie jij wilde zijn en ik met jou lang voordat toen wisten we allebei weer van weinig woorden wat muziek gewoon we wisten het en hadden we handen om elkaar vast te houden door de tijden…

de glimlach van de clown net onder de in zwart geschilderde traan de valse trompet achter de coulissen de zoete lucht van zaagsel het spel op de wagen in de schijnwerpers achter nevels gevangen het applaus duizendvoudig de grote finale in het midden even een klein kind te zijn gevangen in de illusie gegrepen en weggevoerd door de lichten…

de nachten verstommen in neonrood een laatste duwbak in de zilveren vaart der naties wat flarden van overkantse muziek rimpels in de tijd blauwe vaandels in de optocht van hebberige dwazen misthorens blazen de aanval dijken angstvallig op deltahoogte slapen de eeuw uit een sleper ploegt de voren van een nieuwe tijd ze zeggen dat het…

we wisten dat het kort was onvoorwaardelijk warm was dat praten zonder woorden nog meer dan praten was in vingertoppen samengebald weten dat het er was in je ogen de verhalen onuitsprekelijk vol alles nauwlettend alles volgend het ritme van de dingen het soms alleen maar liggen het bij alles willen zijn de oprechte blijdschap de warmte…