Alle inzendingen van els van dinteren

voor H.N. Werkman we lopen het zandpad op de akker rechts, iets verder de bosrand de steen met namen een oude man met bloem vertelt van die avond, terwijl de vogels zongen en de vijand schier verlagen de tuin in voorjaarsgroen met geur van appelbloesem en sering -weet hij nog het grijze lood dat door de kleuren sneed tien keer heeft…

voor H.N. WERKMAN we lopen het zandpad op de akker rechts, iets verder de bosrand de steen met namen een oude man met bloem vertelt van die avond, terwijl vogels zongen en de vijand schier verslagen de tuin in voorjaarsgroen met geur van appelbloesem en sering -weet hij nog het grijze lood dat door de kleuren sneed tien keer heeft…

nevel hindert het ochtendgloren er is geen sprake van klare taal of hoop op heldere gedachten de dag blijft hangen tussen oeroude stenen in geur van bladerrot en sfeer van schoonheid en verval bij het veen waar zij gevonden is rijzen angstige gedachten, stijgen vragen op: hoe kon het gebeuren, was ze alleen? cirkels omarmen de verstilde…

zonder aanwijzing of bericht heb je het vertrouwde zelfgebouwde nest verlaten ik wacht, verstoken van je tederheid hoe ver ben je gevlogen? vastgeketend in een hoofd met dons en een kapstok vol herinnering vlieg je door een heg met doornen je laatste pak zo linnengrauw -de schering los van inslag- en aderen als rood koraal het hoofd nog…

zwart gepoetst lijken ze sprekend op elkaar weliswaar de ene rechts, de ander links in het midden verbonden door een rits met mijn rechter hand gestoken in de één de linker aandachtig verborgen in de ander stond ik plots met handschoenen aan eerste paasdag was ze onverwacht verdwenen geruisloos en blootvoets opgestegen alle nagels voor vertrek…

in de kamer wees hij waar de tafel stond hoe de kinderen hier hun eerste stappen hadden gezet; dagelijks geluk van rust en geborgenheid; thuis rustte nu in muren overwoekerd door wingerd, wilde hop lager de varens, oude mossen, wilde lelies de trap hing moederziel alleen; boven was gezonken in de hel van geweld en haat een rode kastanje…

over rotsen ligt de wankele afdaling met zicht op verhalende cipressen: hugenoten begraven zonder steen of voortvluchtig terug klimmend, de spieren verzuurd in de verte het terracotta dak de oude deur, schietgaten in de wanden laaghangend mist, rook, geur van hout de oeroude rank levert nog wijn in harsachtige herinnering: samen met kaas…

voor M. je stem ben ik vergeten, woorden zijn in tijd vervlogen nu ik je hoor en zie is de herinnering terug de opgeheven arm, je balansarm in de Gilgamesj-voordracht plotseling reikt de arm naar de zaal en raakt me bijna wil je afstand scheppen, wil je iets aangeven, vragen? soms het een, dan weer het ander? de woorden glijden naar je…

met bagage bestaand uit klein verlangen kiest ze zonder aarzelen haar doel rustig ontwaakt, kinderen gewekt gevoed gedag gekust het afscheid is altijd voor korte tijd om het diepe zelf wat rust te gunnen een zwierige jas in een spiegelruit jonger: in één snelle oogopslag 'het kind de moeder van de vrouw' ongedurig rusteloos maar trouw…

de eerste klank komt zonder aarzeling uit de hemel vallen gelijk met de emotie die me rustig ingetogen laat dansen je zit naast me en fluistert 'oh nee, dit niet, het is te veel' jaren later bij diezelfde eerste toon het gevoel, klein geluk dat kleeft aan herinnering die niet is vergaan in het snelle gewoel van plaats en tijd hoe diep…

op de uiterste punt waar twee zeeën samenkomen zocht ik een geschikte plek kwam tot rust en maakte een mooi stapeltje het was moeilijk het vuur gaande te houden rook steeg op in noordelijke richting verwaaide beeld geur herinnering zeewaarts dansend daalde je op de schuimende golven teruglopend de etsende nietsontziende wind aan mijn handen…

voor H.N. Werkman we lopen het zandpad op rechts de kale akker iets verder links de steen met namen een oude man met bloem vertelt hoe het was die voorjaarsavond terwijl de vogels zongen en de vijand schier verslagen de tuin in milde geur van appelbloesem en sering - weet hij nog het grijze lood dat door de kleuren sneed tien keer…

verlegen, zachtaardig, in zichzelf gekeerd met altijd aanwezige vragen begaf hij zich -een leven lang- op het moeilijke pad van het schier ondoordringbaar menselijk brein en altijd weer die vraag: mag ik het kan ik het en is het waar... zijn patiënten als het hoogste goed hun waardigheid immer bewaard zijn vertrouwen onaangetast hij zal…

de grijze VVD-vogel, expert in duiven weet dus ook wat vliegen is ooit belangrijk in het noordelijk duivenhok maar nu in onberispelijk streepjespak speelt hij de baas over wat gestoken is in een ander kleurrijk verenpak hij wil ze kortwieken, voorzien van ringen geeft ze een handje voer en de boodschap mee snel terug te vliegen naar hun eigen…