Alle inzendingen van leonardo

het einde van haar leven nadert met rasse schreden arts zit naast het bed van de amechtig ademende vrouw ze hoest; haar leven eindigt nu waarschijnlijk gauw de pastoor heeft reeds voor haar gebeden teleurstelling is groot; haar vier kinderen zijn weggebleven eigenbelang prefereert boven moeders overlijdensverdriet de vermoeide ogen vallen dicht…

grijs kleurt de lucht in een aangesloten dikke wolkenmassa de eerste regendruppels vallen reeds op de tengere gestalte bij de brug ze haalt nog eenmaal diep en amechtig adem grauw kleurt het water van de stinkende stadsgracht onder haar terwijl regendruppels kringen laten ontstaan op het kalme wateroppervlak waar dode bladeren stil op…

een koele vochtige oase van groen en rust geuren van mos, bladeren en verrot hout je ademt snel, rilt even, voelt je koud terwijl een zachte windvlaag je angstige gedachten sust een zonnestraal schiet tussen 't bladerdek door beschijnt plotseling het bos in een gouden moment terwijl jij voorzichtig aan de omgeving went blik gericht op het…

daar hangt hij nu troosteloos aan een haakje kale plekken overheersen reeds zijn aanzicht resultaat van zijn jarenlange trouwe plicht in zijn rug zit al een slijtage gaatje als hij toch eens spreken kon, dat zou wat wezen verhalen die liggen opgeslagen in zijn huid voorgoed niet dat het er nu nog wat toe doet maar toch zouden sommige mensen…

onbeweeglijk staat hij al tweehonderd jaar stil te staan geen soortgenoten om hem heen mistflarden draaien rond zijn kale bol twee kraaien krijsen plotseling zijn naam op de smalle landweg komt een bestelauto aan vormt al jaren een richtpunt voor 't verkeer in de zon, de regen en de grauwe, natte duisternis gespaard voor de open…

Even was ze helder zichtbaar en keek ze me verwonderd aan, vanachter witte, langgerekte wolken. Vervolgens glimlachte ze me stralend toe. Even later keek ze wat lankmoedig, leek me zelfs te wenken. Maar plotseling was ze weer verdwenen. Kon haar gedrag niet echt begrijpen, doch besefte later wel verwonderd dat ze me haar stralende…

heeft denk ik vast wat te maken met deze decembertijd mijn gedachten wegen thans zwaarder dan op andere dagen net als mijn beurs; kan ik dat tegenwoordig slecht verdragen mijn hoofd op houden is dan ook een dagelijkse strijd ter wille van het dichten en het dagelijks bestaan voed ik mijn tijd met arbeidsvol werken en denken ’s avonds deerlijk…

zie haar ranke silhouet afgetekend tegen de kleurrijke avondhemel ze staat stil te turen naar de zee de hand houdt de hoed vast de zomerjurk wappert iets op haar hele verschijning gewoon klasse…, top!…

witte sokjes met rode schoentjes gekleurde strik in 't haar beentjes strekken zich onwennig beducht voor vallen en gevaar vader houdt haar vast aan 't zadel ze trilt nu van spanning en plezier opeens heeft ze ’t door rijdt weg; lachend en fier…

ze valt me plotseling op aan de rand van 't park staande in de avondzon kijkt wat onwennig doch met een glimlach op 't gelaat er wordt kennelijk van haar een foto gemaakt ze is overigens zelf een plaatje haar benen fraai en slank voeten gestoken in schoenen met extreem hoge hakken jurkje valt zwierig neer haar taille is rank…

Gouden zonnestralen dalen in stilte neer op wit uitgeslagen rotsen in het westen waar de adelaar en de wielrenner zijn kunsten vertoont het wegdek glinstert in de zonnegloed en een kruis dominant staat te schitteren op de hoogste bergtop alwaar vanaf de paragliders dagelijks stil vertrekken. Kleurige oude bergen in het oosten door eeuwen…

Stille liefde. Wind giert door kruinen van bomen je hoofd is reeds bedekt met opstuivende bladeren en zand je kijkt bedroefd naar mij, al is er niet echt iets ernstigs aan de hand maar loop je slechts stil in de wind te dromen. Regendruppels slaan vervaarlijk tussen takken door en raken ons gelaat met brute kracht, gebukt tegen de…

mijn hart klopt als nooit tevoren ril van jouw aanraking, zo warm en fijn voor een paar uur weer helemaal de mijne te zijn voel me zonder jou volstrekt verloren motor slaat op hol als ik je lieve gelaat ontwaar bloed klopt in mijn aderen, gelijk een trom eindigend met een tweetal paukenslagen als ik bij je kom vreemd gevoel; maar gelukkig zonder…

het heeft wel wat die knots gekke autorace in Mans de herrie, de kermis, alsmede de enorme drommen publiek de mooie sexy meiden gestoken in vaak bijzondere tuniek het gehuil der motoren, lichtflitsen van de koplampen die 's nachts de hemel sieren het moeten overnachten in de buitenlucht, vaak in de regen op het zand gelegen…

getrippel van hakken op de stenen fraaie benen; rank en slank even model tegen wil en dank mooi rood gelakte nagels van haar tenen het is de eenvoud van haar houding zo normaal en niet overdreven zo heerlijk vrouwelijk als ware door god gegeven maak voor haar zowat een buiging ze schrijdt voort tussen 't winkelend publiek nog een keer kijkt…

je ligt werkelijk keurig opgebaard beste kostuum is je aangetrokken donkerblauw; je lievelingskleur, met grijze sokken familie en vrienden om de kist geschaard het laatst ritje vangt straks aan kist wordt reeds door je zonen gesloten deksel werkelijk overgoten met bloemen, kleurige linten en harten van cellofaan afscheid doet pijn voor zo…

Soms lijkt het dagelijks leven op een onvolmaakte symfonie. Zo’n muzikaal mismaakte - asociale - compositie. Partituren met afgunst, oorlogen, vrede en ruzie. Teksten die elkander zelfs niet kunnen verdragen. Zo’n valse gedwongen liefde die we ooit met elkaar begrootten. Doch; waarmee we uiteindelijk vaak ons aller leven verkloten…

blonde haren in een staart bril met zwart montuur blauwe toegeknepen ogen kijkt een beetje zuur heeft een moedervlekje op haar linkerwang mascara is reeds doorgelopen vermoedelijk op dit vroege uur al enige tranen vergoten ken haar niet, zie haar thans voor 't eerst gewoon een lief meisje op een fiets doch haar treurige…

Verzwolgen door een zee van bloemengeur en etensresten panoramisch uitzicht op de bergen een tafeltje voor twee gehuil van de wolven vrij ver bij ons vandaan natuur is hier op zijn best herinneringen komen terug in golven alle overdenkingen ten spijt leeftijd laat zich thans gelden vage herinneringen uit een andere tijd nog eenmaal…

Woeste golven slaan over de kop van de havenpier, zijn fraaie kostuum is reeds doorweekt van ‘t zeewater. Hij is een vreemdeling, duidelijk niet van hier. Zijn hoofd wat gebogen, de ogen betraand, handen omhoog geheven. Alsof hij hulp van boven aanroept voor zijn daad, terwijl zijn lichaam staat te beven. Nog eenmaal slaat een schuimende…

Een zonnestraal schittert tussen kruinen van kale bomen schaduwen strekken zich naar voren uit, werpen grillige patronen op de modderige grond van een verlaten bospad dat glimt in 't frisse winters nat terwijl een klein meisje er stil loopt te dromen. Harde windvlagen doen kale toppen van bomen bewegen terwijl laatste dorre…

het weer logenstraft de vele toeristische gedachten dat de zon zich hier altijd dagelijks laat zien ‘een pokken dag vandaag,’ roept een verbolgen tante Mien terwijl 't land toch om wat water zit te smachten tussen de vochtnevel welke optrekt over het Zuid Franse land zien we op de grond kleine stroompjes door regenwater ontstaan blauw gele…

stil en verdrietig zijn kopje schudt in de wind 't is nog zo'n baby een zielig klein hondenkind verlaten van iedereen natuur is meedogenloos en hard moeder pas verscheiden haar baby moet thans ernstig lijden ze is een van de vele zwerfhondjes die dit jaarlijks overkomt geen eten meer noch drinken de dood meldt zich dan…

stil zit ze op haar keukenstoel; schilt ongeduldig de patatten regen slaat met vlagen tegen haar keukenraam ze staat op - zet quasi automatisch - de radio aan kijkt naar buiten: kan niet langer dat rotweer bevatten aardappels plonzen met geweld in de hoge pan waterdruppels spatten op haar brillenglazen uiteen op de radio een telefoonspelletje…

zijn ziel vloog reeds weg uit zijn verkrampte lijf waarvan slechts stof en botten zullen overblijven waar zijn honden bij liggen te waken en af en toe als wolven huilen gedreven door intens verdriet het einde kwam onverwacht de wereld verdween uit zijn gedachten dof staren zijn ogen men zal hem niet echt missen alleen zijn beesten…

zon en wind als gezworen kameraden riet beweegt in swingende bewegingen op de aanlandende golfjes langs de oeverrand de blauwe lucht, slechts onderbroken door dunne regels hoge bewolking, waartussen een natuurlijk kleurenspectrum onze blikken vangt ver voor ons uit, op het woelige water, het silhouet van een slank wit zeiljacht langs de…

ze voelde zich met hem soms als een snel stromende rivier eigenlijk nog meer als een kolkende stroom van liefdeswater welke bruisend en golvend de denkbeeldige oevers overstromende in heftige ongecontroleerde golven alvorens samen te versmelten tot een bruisende klaterende watermassa die gedurende een zekere tijd haar leven…

ze staat daar zo lief op de boulevard stralend in haar witte zomerjurkje met blote voetjes op de warme tegels van het trottoir het ijsstokje geklemd in haar linkerhand haar vreugdevolle gelaat zegt alles over haar gedachten moeder moet nog even wachten het nu een kwestie van likken maar…

achttien lentes jong; staat met het hoofd iets opgeheven strak lijf, de fraaie borsten fier naar voren gedragen schilder doet haar linkerarm nog iets verlagen de blanke huid glanst; is met olie ingewreven het korenblonde haar hangt welgevallig over haar schouders haar slanke figuurtje geurt naar witte seringen en rozen vanwege haar onbevangenheid…

avond valt, de hemel kleurt sporen van wit in 't blauw oranje en rood gekleurde wolken een Engelse roos in mijn tuin geurt genieten vanavond in de warme avondlucht damp stijgt op vanuit de aarde in de verte klink het geluid van een tractor kraaien vliegen over in snelle vlucht nog even dan is het met de zomer gedaan zullen vogels zich…