Alle inzendingen van rietvr

als zonden zwaar weegt ieder jaar van spijt je oude stoel staart leeg en koel verwijt ik wil mijn leven in verhalen geweven kwijt stem zonder kracht verdwaalt in de nacht van andere tijd…

drie muggen zweven zoemend rond het licht een bloedplan voor hun leven kranige krijgsdans: duik en drink licht leidt af mijn armen zwiepende takken opdracht mislukt ze zijn niet te pakken boven bij de lamp opnieuw het aanvalsplan zoemende ramp zo snel als je duiken kan drie dikke beten ontsieren en jeuken drie zwijgende muggen…

en als ik jou nu ook vergeet zo stilaan niet meer weet hoe je ogen lachen konden en jij zo stuk na stuk verglijdt in vergetelheid waar zal ik je dan vinden als zelfs je geur verdwijnt uit die oude trui zoals je foto steeds wat bleker wordt zo verlies ik jou…

de klap van de deur ogen dicht zodat stilte klonk zonder echo van vloeken wat er bleef behalve stapels onbetaalde rekeningen en verstopte leidingen een jongen van acht die ongevraagd naar buiten zeulde zakken vol verdriet elk weekend als verdwaasde japanners op toeristische trektocht zien dat er meer was geen tijd voor gemis regisseur…

nee, ga niet weg nu mijn vel nog tintelt van ons afscheid je weet hoe de regen hier zal binnenstromen het dak begeeft muizen, spinnen en wespen mij belagen het wordt al donker de honden huilen de melken maan vol hallowenen geraamten voor het raam blijf nog even verdrijf met mij de duivels uit mijn huid…

twee stukjes blauw verlangen waar nu die schaapjes hangen hoog in de lucht wiegende korenaren blond als je gouden haren de wind die zucht koriander en dragon een warm straaltje zon de stoere eik tegen mijn rug in alle dingen die mij omringen vind ik je telkens terug…

hij plantte een zaadje van verlangen in vruchtbare grond koesterde het voor droogte en kou zorgzaam beschut het groeide voorzichtig doorstond de sei- en andere zoenen werd trotse jonge boom de kruin vol sappen bruisende belofte van schaduw en oogst lente verraste met bloesemkroon en zomer bracht licht het najaar een korf vol ideeën…

je legt een warm en vochtig hoopje in mijn arm en noemt me oma ik zie je evenbeeld zingend de wereld veroveren even later kruipt ze naast me in het grote bed en vleit: mijn grote oma en dat klinkt plots als het liefste wat ooit iemand tegen me zei…

verdriet kruipt heel diep het zit tot in oren en tenen die zwellen paarsblauw omdat ze niet kunnen wenen…

hier liggen mijn woorden schroomvallig geschikt behoedzaam in verzen gegoten mijn binnenste buiten en ik naakt en leeg de inkt uit mijn pen weggelopen geschreven voor jou dit hooglied van leven mijn god,laat het je koud mijn coach en mijn minnaar mijn censor, mijn norm jou kan ik mijn verzen nooit geven…

wanneer de zon plots midden in de nacht begint te schijnen de klok bij het ontwaken het verkeerde uur vertelt rivieren zout smaken en stenen zacht als kittens zijn wanneer waarneming je bedriegt het vertrouwde verandert loop je verloren in het bos van bedrog achilles hiel ontbloot samsons haar verdwenen wanneer jij die ik bemin…

de rug in het warme duinzand luchtig perspectief vloeit langzaam dicht grijs en dreigend als een verdampte ijzer die terug naar zijn bedding wil september knibbelt al aan de dagen gedempt en nevelig jagen ze zwarte zwermen zuidwaarts luchten lijken hoger gespannen van verwachting de bomen, de bloemen zijn zomermoe ze kleuren ingetogen…

na zijn dood was hij alom aanwezig onbereikbaar daar ze haalde het huis leeg verkocht het maakte een nieuw leven nu zit ze daar laat de dagen verglijden in een vroege slaap neemt moeizaam afscheid van verwarde dromen droomt dagenlang van de nacht en wacht en wacht en wacht…

zij die al mijn leed verwoordde ligt voor mij op de tafel inktloos, leeggeschreven hoe vaak kneep ik vertwijfeld haar vertrouwde vorm tot reddingsboei door stormige tijden stuurloos het noorden onzichtbaar in dreigende nacht gaf zij weer regel richting aan mijn hand verwarde gedachten gestold in woorden afbakening brengt tot rust…

de zon is niet bescheiden haar ontwaken scheurt de hemel in flarden van vuur uit duizend vogelkelen trilt een ochtendgroet de zon is een moeder zij koestert en warmt doet leven en groeien zij voedt en maakt vrolijk de zon wordt bemind de zon kent geen grenzen geen wetten geen maat zij brandt ongenadig schroeit akkers en huid…

kom maar, zeg je je armen open de lucht die nog siddert de donder weerkaatst de galmende verwijten de nacht der gewoonte maakt zwak en gewillig op je schouder rust reeds lang een ander hoofd toch hunkert herinnering het vrijen intens nog eenmaal die koorts ranzig en bitter smaakt verlopen liefde…

jij was het voor mij helemaal wanneer ik bij je was werd ik zo blij je liet me lachen telkens weer en later thuis voelde ik een gloeiend kooltje ergens tussen hoofd en borst lachte opnieuw en ik wist niet eens waarom…

nooit was ze alleen het huis had sterke vleugels en ogen die ze kon sluiten veilig verborgen toen de dag nieuw werd huilde van nood wuifden enkel kale takken welkom en ze vertrok beladen met verleden verdriet de wereld rond tot aan de ring van vuur en er doorheen gelouterd tot feniks hooglied van de zon…

wie omkijkt en de liefde meet de maat van trouw en teder zorgen telt niet de passie of het zweet maar weet zich veilig en geborgen de warmte van die kleine dingen de hand die ongevraagd voorziet je lach die me luidop doet zingen een beter vriend bestaat er niet 't zijn niet je passionele kussen je hoeft ook niet per se te vrijen maar mag…

De zon heeft stijl en persoonlijkheid zet iedere avond telkens iets vroeger dit vredige landschap in vuur en kleur ze vertrekt niet ongezien het feest valt even stil ze danst haar slotscene en in haar zog zuigt ze de kleuren mee dempt het geluid laat slechts de bleke maan als wachter achter…

een zijpad weg van de groep waar loopt het heen jij volgt de tijd staat stil er is alleen de rots een lach we klimmen roekeloos hoog je kust me een regenboog ik laat me glijden langs wanden van herinnering en jeugd…

waarom je daar weer staat de weg die hij ging en weggaat zomaar alsof er iets te zien is van toen van hem van jou alles is weg zo lang geleden pas de nacht zo stil weg van zichzelf weg van jou…

'k zag een vogel op een tak gulzig gluren naar een slak die mijn zonnebloem met grote slokken vlug naar binnen wilde schrokken op de muur wachtte de kat tot de vogel gegeten had overviel hem dan pardoes met de lenigheid van een poes of hoe ieder wezen door te eten bijdraagt tot de voedselketen…

als een vlek kwaadaardig woekerend tussen huid en vlees drong je mijn leven binnen zonder te vragen of het wel paste koel en technisch precies werd je verwijderd maar het litteken dreigt…

dat het jou zo moest vergaan je onderdoor zou gaan jij die alles in woorden verpakte woorden en waarheid verhakte je hield van de klank van je eigen stem het krassen van je zwarte pen nu je niet meer uit je woorden komt gevangen zit in de diepte van je mond dat het zo ver zou komen met jou...…

behoedzaam als de muis die het hol uitsluipt gelokt door nieuwe en opwindende geuren warm verrast wiegt na uren zware arbeid en pijn de verse moeder de vrucht van haar werk voorzichtig herken ik de blik in je ogen koester me in warme opwinding en bedenk hoe onverwacht het leven loopt de maan twee kanten heeft…

dat ik nu voorgoed afscheid van je nemen moet je uit mijn leven verdwijnt verboden terrein wordt jij die mij jarenlang met open deur verwelkomde verwarmde en beschutte getuige was van mijn verdriet in jou mocht ik wonen bij jou was ik thuis in je wijdgespreide armen vond ik blind de weg naar huis…

onze liefde ze flakkerde bracht gezelligheid even een illusie van warmte toen ging ze uit…

ach, ik weet het niet geplukte bloemen worden niet mooier maar sterven een trage dood sterren zijn verleden nog voor ze zichtbaar schijnen en mensen zo lief en goed geboren en zie hoe ze geworden zijn…

de avond gloeit nog even na een laatste haal aan de sigaret de wereld zucht en rekt zich loom weer is een dag voorbij maar niet voor mij, niet voor mij golvend lava versteent mijn vlucht de tijd tikt ongenadig verder als doornroosje laat me slapen honderd jaar respijt en dan maak me…