Alle inzendingen van switi lobi

. er vloog een meeuw voorbij: hij liet zijn spiegelbeeld na aan het water, gevallen binnen rimpels die wat kringen draaiden rond hun kern stuurloos kolkte nog meandering langs witte plooien tijd vaag verweven met ooit ik droeg mijn uren, een ander leven lang morgenstond en middagtij, tot in langgerekte avonden klonk er toen een lied…

. de wereld stuitert binnen angsten en een vaag gevoel onwezenlijk versnippert haar besef dat wat ik uit mijn ogen geef niet veel meer is, dan een dochter geven kan: verstand vervalt, slechts haar momenten tellen alles draait zich: bindt de muren rond wat tafels en een stoel maar- welke ooit van haar was- ziet ze niet ze ziet…

* er ontstond een kier toen jouw hand de deur verzocht zich te openen…

* jouw adem, uitgestoten langs de lente geurt liefde tussen boom en blad en valt in milde streling op mijn naakte huid waar de zomer bloeit liggen oeverloze lelies waar wat schaduw kust rust de tijd in een rivier vol stenen het water gaat haar weg en waar ik mijn blozen leg, blinkt de roze avondgloed…

mijn leven wacht in boterkelkjes, glanzend als het zonlicht lacht waar de wereld lente fluistert tussen bomen en de dauw van vele morgens, lopen tranen naar die dag waarop alles zwarter werd niets leek zich nog mooi te dromen niets was kleurig, toen jouw leven als voorgoed naar binnen keerde, eindeloos verloren aan die veel te vroege…

(over mijn oma) in jouw boezelaar schuilen nog mijn kinderdromen waar je ooit geboren was een eiland, dat verenigd werd met vaste wal bezongen als een scheepje dat zijn koers bepaalde helder, langs de levenslijnen van jouw oude dag “schipper ik zie de vlaggetjes waaien” zingt nog in mijn hart, verankert als een beeld dat bloemen…

er is nog bewijs, een lichamelijk deel van jou stil bewaard, als een rond de vingers gedragen relikwie de kleine schrijn glanst zilveren gedachtes ze reflecteren stil dat lieve monogram, nooit verjaart jouw naam als ik buiten kijk en vogels beven in hun vleugels dan weet ik dat de kou slechts winters baart, maar nu verlang ik naar de…

“nu er vrijheid langs de straten danst en vlaggen hoger klimmen, strek ik blij mijn armen naar wat hemelsblauw” ergens loopt er nog dat kind in een oude jas ze draagt haar strikken al een eeuwigheid en in haar hand verstopt een ster zijn punten de letters kleuren zwarter, door haar schreeuw die jarenlang van binnen bleef maar juist vandaag…

* Vier mei (ik zag twee gezonde snuitjes en herdacht hoe ooit gebrek -zo anders- langs zovele wangen zuchtte) daar ergens tussen het publiek -stond jij gemeten uit een mens die voortgaat na een tijd waar angst regeerde rond een wereld waar geloof en hoop niet langer heilzaam waren, maar de diepte van terreur zijn…

vandaag vier ik de blauwe herinneringen aan een zomerhemel, wolkeloos en wimperleeg bekeken hoe ik als kind mijn bad nam, in de teil gewoon buiten, op de plaats waar leven langs de kanten liep jouw zorg vertelde dat de doeken die me droogden zachter werden door de hand die vaardig wreef mijn warme lijf geborgen deze morgen zag…

we liepen samen, aan elkanders hand je zocht me overal maar vond slechts wat ik aan je zei- want mij herkende je niet meer de foto’s die ik toonde leken op iets moois doch nimmer op mijn kinderen of op de tijd dat jij nog als mijn moeder ook mijn moeder was de kleine vrouw waar je in schuilt herbergt enkel nog dat lieve ja, dat hele…

ik bemin je graag jouw hemelsblauwe blozen oogt voor altijd schoon switi lobi…

de mussen komen weer er liggen altijd wel wat kruimels tussen kieren van het huis en de boom draagt vertrouwen in zijn kroon zo schoon, zelfs als er winter valt rond oude takken binnen, achter zichtbaar glas, verschijnt de dag rond leven, doorgaans warm veredeld door de thermostaat dan gaat geen uur voorbij in vinden willen meer nog…

Zachter er leeft weer warmte tussen oude bladeren schuilt een kleine bloem switi lobi…

in de violette dageraad lispelt een verschil gedroomd langs kussenspinsels en wat spuug dat uit mijn open mond een zachte wang bereikt lippenliedjes fluisteren nog, wanneer de slaap mijn hoofd verlaat teer en onbezoedeld spreekt de dag dat meer in monden ligt dan goud, nog voor ze oud is mijmert ze dat buiten, tussen eeuwig groen wat…