Alle inzendingen over dood OR rouw

Teek it or leave zoiets! Nieuwe bacteriën vormen bedreigingen voor ons bestaan Weer zo’n vies beest zonder tekenbevoegdheden Rutte kom op man en doe er wat aan!…

Als het doek valt van binnen en de dood een sluier trekt verlies het wint van winnen en de horizon zich strekt probeer dan juist te leven met je lichaam, ziel en hart rouw, veelal, duurt maar even want de dood is niet apart ----------------------------- Dit gedicht draag ik op aan Balten S. te R.…

er is een jongen weg het dorp is in rouw voor die jongen met zijn auto eens vielen jongens uit een boom of van een polsstok in de sloot nu vinden wij jongens heel vroeg langs de kant van de weg en zijn ze altijd dood…

Herdenken doen wij één keer per jaar op vier mei de doden dankbaar. Velen hoopten op het wonder dat hun vrijheid zou wederkeren. Nu zoveel jaren na het grote oorlogsleed eerbied voor elkaar. Om acht uur stilte bij de vlag in rouw halfstok om de doden te eren.…

Hij was de zoon van een beroemde vader onze meester onze dode herder is verrezen niets dan leegte troffen zij bij die rots des anderendaags de vrouwen die de laatste zeven van zijn woorden hoorden, rouwen onze meester onze dode herder is aan mij verschenen, zoon van een beroemde vader…

er is een jongen weg het dorp is in rouw voor die jongen met zijn auto eens vielen jongens uit een boom of van een polsstok in de sloot nu vinden wij jongens heel vroeg langs de kant van de weg en bijna altijd dood…

Liefdesrouw Ik rouw om jou, jij die ik lief had, waar ik op vertrouwde Ik rouw om jou, jij die mij zoveel mooie dingen liet zien, waar ik zo naar verlangde Ik rouw om jou, de verliefdheid, de genegenheid, de warmte, het houden van Ik rouw om jou, om alles wat we deelden, en beleefden Ik rouw om jou, de herinneringen, de verlangens…

Als de rouw zo vaak heeft aangeklopt is 't moeilijk de deur gesloten te houden soms staat mijn deur gewoon op een kier in de hoop dat de rouw voorbij gaat of zonder kloppen even zijn werk doet Want verdriet, pijn, angst, verslagenheid ze doen bij leven en bij dood hun werk en soms zo vaak, maar ook dat went zoals het hele leven wennen…

Liefde is nu enkel nog een hol gevoel van rouw en onmacht en hunker: rauwe rasperige pijn, waarmee ik noodgedwongen leren leven heb. Toch wil ik niet verzaken aan de genster die smeult onder de as: als ik haar uit mijn hart ruk ben ik immers dood.…

Een mortiergranaat is gemaakt om mensen open te rijten Het kan een kindsoldaat zijn Een brave man of vrouw Die medailles komen er Dan doen we niet aan rouw Maar als een granaat Per ongeluk afgaat Is bij flarden eigen dood de afschuw levensgroot…

Een brandend leed zal deze zomer zijn, in 't hart der mensheid een verholen pijn, een alsemdronk zijn vroege-morgendauw en al zijn lommer als een floers van rouw. En als een floers van rouw, dat wijder spreidt, zijn wolkenschaduw over verre tijd, tranen zijn regen en zijn avondrood: dovende fakkel van de jonge dood.…

O, spreek mij niet van liefde, Van vriendschap en van trouw; Die zijn al sinds lang overleden, 'k Ben lang er al van in de rouw. Neen, spreek mij van 's mensen ellende, Van al zijn kommer en nood, En hoe hij zijn broeders leven Verbittert, - dan lach ik mij dood!…

Op het zwijgend erf der doden Moet de treurwilg zijn gezet Maar de popel ruise er nevens: Bij de rouw het stil gebed. Op het zwijgend erf der doden Sta de donk're beuk in de aard; Maar de meidoorn sta er nevens: Aan de weemoed hoop gepaard.…

N or; ...... E r ... K linkt een . E is; men vraagt N iet geld maar recht.…

De dood denkbaar als een teken van geluk. Gewoon als een gevonden noodlot dat kerkhoven dankbaar maakt en rouwende tranen opspaart op de dagen dat ik het heden begraaf en wachtende ogen kijkend rouwen naar een vreemdeling die steeds op hen wilde lijken.…

ik weet niet meer dat jij er niet was dat je nog niet bestond in de stilte van de nachthemel kan ik de aarde niet meer verdragen het kleine leven zal als de doden niet weerkeren rouwen kan ik niet in ijstijden is de lente een slechte leugen de winter eindigt niet je onschuld je tederheid kan ik niet vergeten in deze kille…

geef me dan liever een aangereden duif wit natuurlijk als de vrede op weg naar weer een dag bij het naar huis gaan eendimensionaal onherkenbaar vuil op een bekende plek…

hoor het verlangen in je het gemis erbij ik pak het stil voor je in…

Om de stilte van zacht daglicht heen vinden vogels jouw ziel hun vlucht maakt dat ik lach en ween daar, waar de stilte viel De zon gaat waar de tijd dat wil, ik kijk naar wat beweegt zo draait jouw schaduw om mijn spil als de dag zich langzaam leegt De dageraad ben ik voorbij, doch alles is me na als in vogelvlucht jouw ziel in mij maakt…

Rouw niet om mij Mijn ziel is vervlogen Naar een nieuw begin Een hoger doel Duizend wegen hebben mij voorgelogen Ik liep ze, zonder te gaan Met een hoger doel voor ogen Stond ik alles in de weg Wat mijn ziel heeft gedaan Heb ik verworpen Ik greep de kans Om voor altijd weg te gaan Rouw niet om mij De tijd is nog niet…

het niet zo goed met me ging pas toen ik wilde luisteren zag ik dat zelf ook wel in uiteindelijk heb ik gevraagd om hulp van een ander want als ik blijf slikken en dit niet verander stikt er straks een klein stukje van mij en van die gedachte alleen al wordt ik zeker niet blij blijf altijd op jezelf vertrouwen en neem je tijd om goed te rouwen…

Bloemen op een graf linten met een groet aan jou daar roep ik jouw naam.…

ik is ik, want ons is verleden tijd, waar toch een stukje van in het heden blijft. mijn fysieke tranen al lang gelaten, maar het hart, dat rouwt nog altijd.…

hun voordeur zwijgt het raampje blijft angstvallig dicht geen licht naar binnen, of er uit een koude ruit die spiegels aan de einders rijgt haar wereld zwijgt, de zijne huilt rond de knop schuilt nog de glans van onvergetelijke vingers, zachtjes ingewreven door de tijd en spijt om oude uren want wat kwijt is, wandelt mee; het leeft…

Mijn keel is gesnoerd Ik ben ontroerd Emotioneel zit ik er doorheen Lichaam je laat mij vallen als een baksteen Ik kan niet meer op je bouwen En weg is mijn vertrouwen Waar is ze gebleven die sterke vrouw Ik wil haar terug Maar nu ben ik in rouw.…

Halfstokse vlaggen ontwimpelen wat was, onhoorbaar spreekt de stilte in het mensenhart verbonden met de ander. Hoe machteloos, lam geslagen. Wind wappert het rouwbetoon, dragend het leed naar waar het wordt gehoord, naar Wie de laatste vijand heeft verslagen.…

ieder in zichzelf verzonken met een scherf van het verdriet met de woede en de beelden uit dat onbekend gebied 40 stille zwarte wagens en een vreemde warme trots die ik voor dit land nooit voelde maar die mij doorstroomde plots Bij de eerste kist, die stappen Uit de macht van het gespuis Hoor ons treurig moedig klappen Holland brengt zijn doden…

is het een troost dat ik om jou rouw en niet om een ander ?…

Ik ben boos Nee, ik ben woedend Maar heb ik het recht Om boos te zijn Ik kwel mezelf Met de gedachte Dat ik moet leven Met deze pijn Ik heb verdriet wel of geen tranen Het maakt het gemis Er niet minder door Ik roep je naam Maar krijg geen antwoord Het is enkel de stilte Die ik nu hoor De aarde draait nog steeds Maar voor…

De zachtgrijze as op de vochtige aarde De tranen in mij…