Alle inzendingen over viel doodstil

Daar leven zij, voorzichtig lopen, tussen Dahlia's en stenen het is er doodstil op een enkele snik na en bezoek tweewekelijks bij de een maandelijks bij de ander of soms helemaal geen.…

Je ligt daar, met halfopen ogen stil je ademt niet meer doodstil het is voorbij en ik kan niet bij je vandaan Je ligt daar ik druk je ogen toe het is over- het is uit en ik blijf bij je tot de dood ons scheidt toch?…

mijn doodstille vriend ik hoor de zielen scheuren het hart tot bloedens moe mijn zinnen braken treuren en woorden klappen toe ik heb dan maar de muren afgemaakt de deuren afgesloten de venstergaten afgedicht nog alleen mijn droge stem en mijn eigen echo die ik ken 't geroezemoes is uitgesloten weggekropen in de barsten van de wanden…

Wat is dat alles stil, doodstil... ik vind er Mijn eigen leven in, dat heen gaat spoên. Ach, 'k had zo graag heel, héél veel willen doen, Wat Verzen en wat Liefde, -- want wie mint er Te sterven zonder dees? Maar wie ook wint er Ter wereld iets door klagen of door woên?…

Als het stil wordt om je heen, niet doodstil maar gewoon stil, dan ineens moet je die stilte doorbreken, om te laten weten, ik ben er nog, weliswaar niet zo frequent, maar ik ben er wel, zolang jij er voor mij bent!…

Als het stil wordt om je heen, niet doodstil maar gewoon stil, dan ineens moet je die stilte doorbreken, om te laten weten, ik ben er nog, weliswaar niet zo frequent, maar ik ben er wel, zolang jij er voor mij bent!…

Hij viel hoog van de toren. Als kniezer beschouwde hij zich als verliezer. Wat bleek naderhand? Hij was zachtjes geland, want de man was een zwevende kiezer.…

3 dagen lang zweefde ik in de verte in mijn diep geraakte spiegelbeeld door donder en bliksem te zwaar verdeeld 3 dagen lang was ik zwaar de klos viel dieper en dieper in het donkere immens grote bos te vaak ging ik zo los viel samen met de dieren in een vergeetachtig bestaan de aarde draaide wel door maar nooit,nooit gaf iemand gehoor…

rijgen, pas daarna viel ik stil.…

Vroeger viel ik vaak Als kind en toen steeds minder Dan wist ik dat ik vallen zou, (want m'n fietsband raakte de stoeprand) (of mijn voet bleef hangen achter een steen) Dan wist ik dat het komen ging, De schrik, de pijn, de tranen De bloederige knie Maar ook dat het meevallen zou En terwijl je viel, dan wist je In moeders armen komt het goed…

Het strand was stil en bleek ik zat doodstil en keek naar de blauwe rimpeling - er was ook windgezing. Ik wist wie naast me zat witrokkig en ze had roosrood het glad gezicht - er was ook veel zonlicht.…

De vijver ligt doodstil over het water trekt een laatste rimpeling De bomen staan roerloos door de toppen gaat een zachte fluistering Een bleke zon klimt traag de nevel in en wordt zo herinnering…

In doorsnee woont men op het platteland met meer tevredenheid dan in de stad. Voorzieningen zijn misschien niet je dat, maar rust en ruimte heeft de overhand. In Drente zegt men in zijn schommelstoel: Het is hier helemáál geen dooie boel!…

Daarom gedenk ik, dank ik ben ik even dankbaar stil ben ik graag 2 minuten doodstil!…

doodstil water dan plotseling vanuit het niets rimpelingen kringen gevolgd door een steen die uit de diepte lijkt gelanceerd in een fraaie boog komt hij terug in de hand langs de rand van 't diepe water…

Ik kom weer voorbij die beuk een lange sleuf een slanke holte in zijn stam in zijn kruin azen kraaien doodstil een handvol eekhoorntjes nesten hier rennen gehaast een koers op leven en dood…

rijendik stond doodstil op de wal te kijken de adem ingehouden toen hij opdook voor de laatste keer geen luchtbel meer om te ontsnappen de golven kringen weer gebogen is hun gaan het dood door schuld te lezen in de ogen…

De weerman had een superstorm voorspeld De stormvloedkering dicht en dijkbewaking De scheepvaart stopt, de veerdienst gaat in staking Toch werd uiteindelijk geen boom geveld Vooraf was het lawaai ronduit enorm Maar waar geen stilte is komt ook geen storm…

De dagen lengen maar het weer zit tegen De sprokkelmaand blijkt veel en veel te nat Het voetpad zijpt en zompt, doorsijperd zat ’t Is droef, net Bloems ‘November’ door die regen Droef ook door wat ik hier níét in ons land zie: De krokussen zijn dit keer op vakantie…

Zwaar is het zwerk boven de onbestaanbare gepentekende silhouetten Ik betast de lome lijnen van deze fantoombomen uit een verloren Oriënt doodstil verwoorden ze wat onuitspreekbaar is Met gesloten ogen verlaat ik het veld van verbeelding met deze momentopname voor de eeuwigheid.…

Het scheuren van de laatste fundamenten… Daarna werd in Doodstil niks meer gehoord. De NAM die er naar aardgas had geboord “Vergoedt de scha tot op de laatste centen.” Maar laat een schade nimmer nooit bepalen Door één die ook die schade moet betalen.…

de bomen fluisterden die avond in het maanlicht stonden zij statig en zongen zacht een lied van liefde en verdriet en geheimen doodstil stond hij daar, zijn hoofd schuin, hoorde hen verbaasd dat de bomen wisten alles wisten… was dat niet wonderlijk ?…

Er zwieren berkenpollen door de lucht Saharazand en fijnstof uit het oosten Terwijl wij op de vroege lente proosten Loert er gevaar bij elke diepe zucht Blijf doodstil zitten op uw canapé, Gelukkig heb ik daar geen moeite mee.…

doodstil de huivering die waart door het land dat ons ooit zo vertrouwd was... vertrouwen iets van weleer waarop wij destijds konden bouwen…

Jij bent zelf aan de zijkant gaan hangen en toen viel jij onder het achterwiel. Mee proberen te liften op die volle boerenkar bleef niet zonder gevolgen.…

Zonder een geluid te maken, doodstil dus, stak ik voorzichtig mijn rechterhand in de jouwe, je antwoordde. Zelfs in je slaap bleef je van mij houden.…

Die nachtelijke kattenescapades Zijn vele vogelaars een doorn in 't oog Geen grutto, leeuwerik vliegt meer omhoog Maar blijven weg of doodstil in de Hades Jazeker, ook de poes van Midas Dekkers Vindt kool- en pimpelmezen echt iets lekkers!…

mijn schaduw volgt je tussen bomen struikel ik sneller dan ik ooit zal kunnen lopen, ren je ik weet niet waarheen ik wil een schaduw volgt me tussen bomen doodstil wachten tot je roept mijn schaduw mengt zich met jouw duister tussen bomen struikel ik…

censuur maakt verzwegen gedichten teder als het eerste loof aan bomen na een lange winter ogenschijnlijk nietszeggende woorden die teneinde raad van zich doen spreken in doodstil duister zoals geluk bij het ochtendgloren kan zijn wanneer je ziet dat er een gedicht is geboren…

Ik ben van jou die ik bemin Ik ben van jou die zwijgend stil Door alle dagen Gedichten wee en schande draagt In de bundel van poëzie Verberg ik mezelf Daar leef ik daar adem ik Mijn gedichten sneeuwen langzaam Als een blues als twee akkoorden Die in het verleden doodstil drijven…