Alle inzendingen over vieren-gevers

dit keer een blijde BOE van de dieren filmster/zwarte koe gewassen lof gekookte bietjes sappige winterpeen ineen alles zo fris uit de ijskast dankbaar opgegeten een pluim voor de gever ook verzorgers laten wij dit vooral niet vergeten kinderen/ouders OP naar de zonnige kinderboerderij overdenkend dit uniek moment…

door de opalen avond de droeve klank van een bevlogen klarinetsolo een avond in oud goud een avond zelve op fluwelen pootjes talmend de aftocht blazend…

rode linten dansen in de zilveren armen van wat lome golven, blozend aan hun borst gevlijd leveren franjes avondrood zich zachtvrijend uit aan hun kokkelende waterpartijen uit de gespannen nachtboog langs de schemergordel tuit dorstig langend scharlaken zonnegloor haar schone lippen landinwaarts waar boven duin een saffranen maan als luchtbaken…

vanuit je heengaan kwam je naderbij zo kan ik thans ontdaan van meerder vragen je toegestoken hand omvatten en bergen jou in dit bezeerd diepdroeve hart vanuit oprecht gemis langsheen gedragen smart wordt de herinnering geboren d'oude taal algenoegzaam uitgesproken resteert een avondstil refrein: "Ik heb je niet verloren......"…

nachten wachten op de dag stilte in een huid van ondoordringbaar stof afgewend kruipt traag een vage angst naar later als water likkend oevers van het onbekende…

waar zijn de dagen van mijn jeugd zo'n helder beeld van goed en kwaad van wat niet hoort en wat niet deugt en van de charme van de straat heb ik mijn spelletjes te vaak gespeeld op glad ijs immer uitgegleden mezelve 's zondags eindeloos verveeld wat is de draagkracht van dit jong verleden is het ballast, is het weelde slechts een pak vol…

't huis kent nu geen klanken meer geen klaterlachen klautert hoog tot in de nok om gevangen door 't zolderlicht allengs te bedaren geen zangen dringen door ontsloten vensters buitenwaarts om in gezocht duet met luider merelfluiten of lijsterslaan de vroege ochtend in te zingen seizoenen zullen blanke toetsen tot een dof en okergeel polijsten…

golven draperend jouw liefde aan mijn voeten ach... mocht ik jouw zeemeermin ooit zijn louter verlangen uit zout en zand gekneed gekleed door vloed en naakt bij eb wentelend getij trotserend…

met mijter, pet de hoogmishoed, de keppel de kardinaalsmuts fier vooruit met boerenkiel, de jellaba de burka en de doekjes driedelig in het strakke pak nog strakker jeugd in korte broekjes feest in den lande, alaaf! nog hieper het hoera! polonaise in de stad, langs polders door de greppel op de volkswijs van Frans Bauer getoonzet in Den…

de oude voorhang geduldig als een wijze petemoei vergeten stof en spraak van jaren her nog koesterend in vouwen van haar pauwblauwe volanten zich altoos warmend aan vergulde stralen van wat late middagzon bedekt het lege venster waardoor geen bundel lachend ochtendlicht nog langer leven binnenwaarts tot aan de sponde loodst vergleden uren tellen…

als nevel optrekt geeft de aarde schoonheid bloot ontwaakt in mij heftig verlangen mij neer te vlijen in haar moederschoot deinend op het wuivend graan een bloem om kleuren te bekennen appelboompje, bereid zijn vruchten af te staan grazig als een grastapijt waarover prille pootjes rennen als nevel optrekt krioelen krolse beestjes nog dauwdronken…

na de crematie een wandeling in de vrieskou ik adem zuchtjes kringelwolkjes in ijsblauwe lucht en weet mijn wezen broos bezonken 't gedragen amen vloeit Uw ongedroomd verscheiden tesamen met mijn zielsgedachten en stijgen wij op tonen van een vederlicht gebed als koppel ringelduiven bovenwaarts altoos in vogelvlucht aaneengeklonken waaiert…

een laatste vuurpijl vonkenregen spat uiteen inktzwart fluweel omfloerst het oude jaar dat daag'lijks lied en luim alsmede beleden zeer vergruisd tot stof en mijmering vergaarde een gouden ster geheime gelofte in een flits naar de maan kust in haar stervensuur beland uitgeblust en moegestreden zwarte aarde die gewillig gelijk een geduldig…

het dolle wijf vat plots de zotskap van de danser de kerel die haar forse lijf omprangt zij schokken hortend-ruw elkander haar zwetend lijf gans aangerand monotone dreun der aangeschoten muzikanten schept een roes van zinnelijk begeren een bonte stoet satanische trawanten verstrengelt tot een kluwen haveloze kleren een pirouette ontaardt in…

as is zij de vale wade verhullend veile waar die echter lonkt en lacht en wulps verleidt tot scandaleuze pronk en praal as kerft zich een wraakgierig spoor van derf in verwrongen maskers van papier-maché waarin gestolde ogen schuilgaan voor de kille glans van naakt ontwaken in een vreugdeloos bestaan as bezoedelt de guirlande van drie…

oudroze en gekarteld welft het oor zijn tere schelp vermoeid naar binnen broze oudgediende vergroeid met wetenswaardigheden van weleer oester in een laatste stervensuur vol overgave voor het crescendo van een naderend saluut de bedding van de mond geplooid door klaterende stromen, ontsprongen in het hooggebergte der beleden overmoed, ijl…

- cel - wenende muren sporen in gehouwen steen van zilte eenzaamheid gestorven gedachten pulver onthecht in schrijnend wachten op een loze dageraad wenende muren voegen murw geplet gevangenen in zwaartekracht geloken venster traliën gelijk een stramme wacht onwrikbaar in hun kille kader wenende muren deur vergrendelde verrader…

in de magistrale gloed van namiddagzon die uitbundig jubelt als een zojuist opgepoetste koperen schuiftrompet dansen zingende muggen, rijst een oranje vuurzuil in de mosgroene vijver en waaieren losse handen gedachteloos vele kanten uit roerloos echter wat gazen vleugeltjes hangend aan wit wuivende bloemkelken hoe zelfbewust geuren zij daar!…

de steller van de vraag de gever van het antwoord? een woord wordt niet altijd gehoord zoals jij het voelt en bedoelt teveel uitleggen teveel woorden zeggen de vraag schiet aan zijn doel voorbij. Het wordt dan stil in mij.…

Vieren, vieren! . . . achteruit! . . . Zal uw vlieger stijgen kunnen Moet ge hem de strengen gunnen, Of de kans die is verbruid: Geef uw vlieger vrije lucht, Geef hem ruimte voor zijn vlucht. Lopen, lopen, wat je kan!…

Want er is minder brood nog voldoende spelen er is nog vrede en zo'n prijs is makkelijk en vermakelijk: Noorwegen: geen lid van de EU geen deelnemer aan de Euro Wel goeie gulle gever! Nobel!…

Voor jou de 4en gever…

Dat nog steeds openstaat voor de rode rozen die de gever steeds doen blozen en de ontvanger geven waarmee ik mij gelukkig maak. Ik repeteer gevoel dat geurt naar rozen: dat het rood kleurt van het minne blozen. Dat repeterend het doel zoekt van een nieuwe hartstocht in de maak; dat repeterend raak schiet voor een goede zaak.…

Dertig jaar geleden is het, Onweer en eindeloos veel flitsen Die jouw komst, de volgende dag, De langste dag van het jaar, Op indrukwekkende wijze Kwamen aankondigen - Jong waren we, En ouders werden we, Van een zoon, ons eerste kind, Dat ons in een slag veranderde Van jonge kuikens in Verantwoordelijke ouders - Je komst kwam…

per dag verlaten vier mensen deze wereld uit vrije wil ze wilden niet meer zoals velen daar hangen dan vier levens aan een koord de enige oplossing was zelfmoord niemand die hun verdriet zag niemand toverde op hun gezicht een lach niemand die om hun leven gaf misschien denk je nu morgen is er een nieuwe dag nieuwe dag voor jou…

Een koe in het Gelderse Dieren Beviel van een vierling, vier stieren Dat is voor een rund Een reusachtige stunt Dus heeft ze dat fier lopen vieren…

Wie geeft die vieren altijd weer: is het een man, een vrouw, een heer, een heel jaloerse medeschrijver, occasioneel of echt een blijver?…

Het doet me beseffen dat ik leef en dit wil vieren. Met mijn glimlach vier ik de regendruppels als cadeautjes uit de hemel die me blij maken als een kind dat speelt in de regen. Mijn hart is geopend door een vredige stroom regendruppels uit mijn hart.…

of je nu all1 met 2en of 3tjes bent het leven is om te 4ren…

ik kus de tranen van je ziel die rijkelijk vloeien nadat je stukje bij beetje loslaat datgene dat je al jaren vasthoudend meetorste nu voorzichtig laten vieren maakt dit het ongeplaveide pad wankel doch uitdagend er lonkt licht aan de horizon…