Alle inzendingen over De kleine drenkeling

Terwijl de boot langzaam verder vaart blijft de drenkeling navelstarend achter geheel omringd door bovendrijvende gedachten zwemt hij richtingloos rond klemt zich dan vast aan zijn levenstaak lijkt niet te beseffen dat ook dit een gril is van weer voorbijgaande aard dat er nog genoeg tijd over is om niet zomaar weg te kwijnen in…

De nacht verzwaart wat de dag niet verwerkte verdronken in de grote zee der alledaagse dingen terwijl de boot langzaam verder vaart blijft de drenkeling navelstarend achter geheel omringd door bovendrijvende gedachten zwemt hij richtingloos rond klemt zich dan vast aan zijn levenstaak lijkt niet te beseffen dat ook dit een gril…

Ze klimmen aan de uitgestoken hand de kant op, kijken langs je heen; op weg weer, als zij waren toen ze in dit nat abuis verzeilden. Dank- bare schimmen die zich sluiten als het water zelf. Soms brengt de dreg sereen en willoos materiaal in vreemd geplooide stof. De dood als regisseur van stilstaand beeld drapeert het water dat vibreert boven…

We staren in dezelfde richting, klampen ons vast aan elkaar als drenkelingen in de zee waarover onze blikken dwalen.…

Ik voel mij een drenkeling die zich vast klampt in zijn wanhoop aan het wrakhout van herinneringen als een sluipmoordenaar sluip jij telkens mijn leven weer binnen ieder jaar beleef ik weer die strijd om te overleven tranen ze vergezellen mij in mijn slaap zolang mijn mond gesloten blijft -blijft jouw leven voor mij bestaan…

we raken verder verder weg van de wereld een krimpende stok meet de dagen in stoffig zonlicht met dunne armen zwaait de oude tijd als ongeziene drenkeling traag keren gehavende hoofden zich naar de geopende ramen jonge avonden wachten met reikhalzend ongeduld op de nieuwe nachten…

'n Kleine golf grijnslacht verholen Waar uw gelaat verrees. 't Schip kreunt. Ik ril van afschuw. De spaak waarmee ik afduw Boort in 't vermolmde vlees, En 't schip zinkt aan een schaduw Naar verrotting onderzees.…

ik vond woorden kermend in het gras verlaten door jan en alleman door de wind verwaait uit stoffige gedichten overwoekert door onkruid verterend tussen brandnetels maar als drenkeling red ik je en geef je een droog boek onwennig schrijf ik jouw oude woorden verder glanzend over de nieuwe bladzij het gezicht van de nieuwe toekomst…

We zien onze schimmen gebaren in het raam alsof we naar elkaar seinen ons vast willen klampen als mistige drenkelingen. ---------------------------- uit: 'Donkere arena', 2006.…

stilettogevecht met de gevreesde Hein gekielhaald onder z'n matras terugkeer van het zompige luchtbed verstikkende overdaad van de slaap de geestrijke windschaduw in de wereldhaven van de schepping deed de aarde onder zijn bed kapseizen de branding knabbelde aan zijn verstand het was nu aan het water om te denken voor hem de verbeelde drenkeling…

Niets moet, alles mag, laat uit bed, ach wie het zag, maling aan de wereld, het waait hard, maling aan wat anderen zeggen, Niks moet, alles mag. Zo'n zalige luie opruim zondag, even naar buiten, voor de bekende frisse neus, dan weer heerlijk genieten van die zalige rustige zondag, jawel 't is heus, niks moet, alles mag…

De orchidee, de enkeling, de schrikse fantasie der lijnen een opensperren - en dit kwijnen o nauw geredde drenkeling; een tengerheid, zacht neergelegd door vriendenhand die wou bewaren herinnering aan zielsgevaren - en al het schuwe, ongezegd. ----------------------------------------------- noot van de redactie: Frederik Schmidt-Degener…

een kamer verlaat aanwezigheid zodat gehemelte aan leegte blijft plakken een lichaam sterft bloedeloos tot schijndood, verdrinkingsdood wegen scheiden naar ieders weegs, naar onderaardse brieven, ongelezen drenkelingen wandelen in hun slaap, praten over oeverloos land, door halfduistere gangen in wankele spiegeling gloort een bruggenhoofd…

De moed der wanhoop hoor een verlept horloge dat zelf - ten einde raad - zijn raderen op gang tracht te brengen zie een drenkeling die paart met een kaaiman een levenslange dwangarbeider uit Cayenne die voor zijn oude dag spaart De moed der wanhoop hoor de moeilijke lach naar de gezichten van Mars zie het uitwissen van de vlekken op de…

Drenkelingen zijn we die wanhopig over schemergrenzen reiken naar het licht dat werd geroofd uit ogen van een mens wiens zien zo lief had tevergeefs de dood heeft elke sprank gedoofd en laat ons achter in een leven zonder tastend zoals de horizon die voor zichzelf ongrijpbaar lijkt maar vaag een stormzee nog in het oneindig voert…

Ach rode geranium wel-vertrouwd, Ach lieve lobelia blauw, Waarom gij mij toch zo droevig beschouwd? Voor wie draagt uw gezicht, in ’t morgenlicht Die schittertranen van dauw? Och weet je dan nog van de oude tijd Toen de tedere nachtegaal zong, Toen de elven dansten op ’t mostapijt. En het maanlicht zo stil en de hemel zo wijd En de wereld…

Ik kreeg van een paar vrienden, een vogelbad cadeau. Nu komen alle mussen hier in bad. En dat verheugt me zo! Het water spat naar alle kanten. Het bad is duidelijk goedgekeurd. Ze kunnen maar met twee tegelijk, Maar wachten netjes op hun beurt. Ze weten niet wat ze voor mij doen. Vanuit mijn stoel zie ik het aan. Elke dag zit ik te wachten…

Deze ogen doden kijk me niet meer aan De ijstijd van mijn nabijheid is hopeloos bevroren ik besmet besmeur verziek laat me nu maar gaan Dit is geen kalme zee drenkeling zul je zijn gevangen in mijn doolhof van voorgoed verloren Dus ren, nu het nog kan bespaar jezelf de pijn Maar dovemansoren horen veel dieper dan bedoelen en blinde…

Ik kom eraan klinkt als een luchtsprong wanneer een drenkeling naar redding zoekt. Ik kom eraan klinkt als verlossing voor wie in barensdrang de dokter roept. Ik kom eraan klinkt als Zijn weerklank in de verdwaalde die Hem moedig zoekt.…

Geen nevelig duister Bedekt meer het veld; Geen blinkende kluister, die 't beekje meer knelt; Het stormen is over; De buien zijn heen; Wat ritselt in 't lover Is zefir alleen. Vol bloeisel van boven, Vol bloemen omlaag, Staan velden en hoven, En telgen en haag! De Vrolijkheid dartelt In klaverrijk Gras, Zij wemelt, zij spartelt, In…

Sikkels klinken; Sikkels blinken; Ruisend valt het graan. Zie de bindster garen! Zie, in lange scharen, Garf bij garven staan! 't Heter branden Op de landen Meldt de middagtijd; 't Windje, moe van 't zweven, Heeft zich schuil begeven; En nog zwoegt de vlijt! Blinde Maaiers; Nijvre Zaaiers, Die uw loon ontvingt! Zit nu rustig neder…

Schoner prale uw milde lentezegen, Bloemrijk oord, langs Adelines wegen. Nachtegalen, juich haar 'welkom!' toe, Als zij nadert, wie ik hulde doe. Paar uw lied aan 't lied der filomelen*, Minder zangkoor, uit de hoge abelen*. Laat het meigroen met het beekkristal Samenruisen, bij de waterval. Moge uw schaar, gij zefyrs* in de hagen…

Deze ogen kunnen doden kijk me niet meer aan De ijstijd in mijn nabijheid is hopeloos bevroren ik besmet besmeur verziek laat me nu maar gaan Dit is geen kalme zee een drenkeling zul je zijn gevangen in mijn doolhof van voorgoed verloren Dus ren nu het nog kan bespaar jezelf de pijn Doch dovemansoren horen vaak dieper dan bedoelen…

ver van het rumoer zwaait met dunne armen de oude tijd aan de grond geklonken in het licht van de zon baadt de krassende tram stap in snel blijf maar zitten stap nu uit ga door van a naar b aan puffende lijven kleeft de warmte in krap bemeten tijd de waarheid ongeziene drenkeling verder weg niet vooruit een bleek witte stip…

Drenkeling tussen leven en dood Liefde vervaagt Hartslag vertraagt Woorden worden week Tegen beter weten in dichten we die krater. Ook al maakt het schip water deze kapitein verlaat het roer niet…

Lopend over de naad waar schim en kille siddering samenkomen krijsen de zilvermeeuwen langs de kim pikken de echo’s van de dromen terwijl afgebladderde lokeenden en drenkelingen de zee uit worden geduwd en de laatste waarheden tevergeefs beademd worden Mompelend schopt de oude man het wrakhout voor zich uit een lege fles met een verlaten…

korter dan de pijnscheut door mijn hart bij het denken aan even terug de woorden bleven stromen het krast niet meer zo diep het verhalen van het wedervaren de sterkte is wat minder vandaag zoals met dat lijf van mij dat verraderlijk geheel van vel en been de koestering voor functioneel is even reëel als de kracht van hij die zich als drenkeling…

het beeld - jij bent van licht - breekt tijd open in eeuwige seconden waaraan een drenkeling zich vasthoudt in regen en storm zoals een witte lelie in onrustige dagen die de klaarheid van het water zoekt in deze vreemde wereld ik hoor nog steeds je stem, aarzelend bewegend toen ik de aarde wist dichtbij duisternis en zware…

korter dan de pijnscheut door mijn hart bij het denken aan even terug de woorden bleven stromen het krast niet meer zo diep het verhalen van het wedervaren de sterkte is wat minder vandaag zoals met dat lijf van mij dat verraderlijk geheel van vel en been de koestering voor functioneel is even reëel als de kracht van hij die zich als drenkeling…

glasblazer stuurt de golven op weg naar adresloze bestemmingen ongeschonden komen ze zelden aan voor nabestellingen heeft hij lucht genoeg warrige wolken glijden tegendraads over het dun bevolkte strand waar pandjesjassen in waggelgang ronddolen - aan hun rekken ontsnapt - de scherven van de ijskristallen wind hebben het land geboetseerd drenkelingen…