Alle inzendingen over Jopie Huisman

klam daalt kalmte mist verspreidend in de grijze cellen kleur verdwijnt neergaande lijnen lippen wijzen naar het grauwe wezen achter dicht gordijn waar woord en daad zijn opgebaard…

muren absorberen al wat binnenskamers leeft pas als de spiegel breekt geven ze woorden vrij waarbij vertrokken gezichten in niet te lijmen scherven achterblijven…

als strak gespannen snaren reiken reuzen hemelwaarts begrensd slijten schimmen - in de massa grijze - geroutineerd hun dagen regen spiegelt strepen vage vegen tegen glas…

mijn pen begeeft zich op een hellend vlak als ik begin te schrijven ze schreeuwt om lijfelijk contact alsof ze met het maagdelijk papier de liefde wil bedrijven het schrift kent echter regels en ik ga regelmatig vreemd met de pc daarmee bezegel ik het noodlot ik begeef mij op een hellend vlak als ik begin te schrijven ik schreeuw…

alsof een waterput vol ongeschreven wetten emmertje voor emmertje wordt leeg gedregd zo schrijven wij gedreven via voorgeschreven regels in rijm verdrinkt misschien een inhoudrijk gedicht waar vrijheid zinkt tot op de bodem maar geef mij een stuk touw en ik bind mijn gedachten vast geheel ontregeld…

kratertjes gezien van uitgedrukte pijn met rafelige randjes ze trokken zich terug in mouwen van een rook gekleurde jas alsof de manteldraagster schildpad was zand in ogen strooien [dacht ik nog] maar ach er lag genoeg om ook mijn kop bij in te steken…

blind op jou en nu nog kijken of ik samen broodjes smeren kan thee en koffie tegelijk schenk ik mijn gedachte aandacht niet gestoeld op enig feit aan tafel proef en toets ik ons aan niets meer om te vegen onder mat of kleed en verder heb ik niks om aan te trekken boete deed ik bij de bonte was…

en zij zit eerste rang de tweede klap vangt scherven little pony's zijn niet bang ze galoppeert langs het behang van twintig jaren kerven hoort alleen het suizen nagalm van de klap want onderaan de trap stopte het geluid van verwarmingsbuizen…

ik denk mij telkens los van jou om bielzen te verplaatsen in de richting van een eigen spoor maar waar geen korsten groeien lukt het strepen trekken niet ik denk mij telkens los van jou van jou los…

laatst die wreedlachende haai met een blikontdane tengere pinguin slingerend tussen lange rijen van blinkende hennie huismantanden tot elkaar veroordeeld, getweeën een functioneel gebroederlijke onderzeeër ja, het blijft een wonderlijke vorm van maritieme dienstverlening uit "De Zee en Ommelanden" (tweede reeks) © Eli Stater Hennie Huisman…

Hoe zit de huisman breed en goed Op zijnen stoel en welgemoed Keert hij de rug naar buiten En tegen kou en overlast Noodt hij de vrolijkheid te gast Met neuriën en fluiten.…

Charlotte meldt, zakelijk, in de Volkskrant dat elke fietser weet hoe het kan stinken, wanneer je staat te wachten tussen brommers, voor een rood stoplicht, drukke wegen, getergd door langsrazend verkeer Gisteren, of was het vandaag misschien? waren wij in Amsterdam, het ijzeren spoor van de tram, trok vettige sporen Fijnstof, van vrachtwagens…

De tijd glipt gelijk graan door de handen van de molenaar Malen Kneden Bakken Brood.…

Ook toen heb je al begrepen Dat het bitter zuur als zoet Zelfs de huisman nog bevreemdde. Kom, kom. Vier de leegte, Voor je haar verdriet En dans met liefdes Die je al verliet. Het is een tango op het graf Van alles wat ooit is geweest. Een tapdans op de kist Van liefde plots verweesd.…

hij zich weer op het eigen verhaal van Steven Watertij Eén stukje per dag schrijft hij met een lach en soms wat verdund met een traan Hij schrijft zich door ´t leven zolang als dat mag Want schrijvers zij komen en gaan Steven Steven, schrijf zoals je bent Steven Steven, eens komt jouw moment Zijn naam is Steven Watertij Hij is huisman…

tienmaal op de knieeën als godsdienstoefening zijn hoofdberoep was hoofdverpleegkundige zijn bijbaan was imker de biograaf werd bij zijn biografenis levend begraven de exorcist had de pest aan zijn baan hij deed slechts geestdodend werk mijn zeeziekte lijkt een oceaandepressie vond de admiraal de handelaar zei ik ben koopman ik huisman…

Het misdrijf doet Europa beven; ’t Verraad, alom ten troon verheven, Voert de oorlogsdonders brullende aan; Doet duizend duizendtallen sneven, En hof en stad in vlammen staan; De huisman moet zijn erf begeven, En op uitheemse grond schier van gebrek vergaan; De krijgsknecht wordt in ’t woên gesteven; De landman, vloekend voortgedreven, Wordt…