Alle inzendingen over Jort Kelder

Nu dat jouw mond mijn innerlijke rust zoent en gitaarmuziek rond jouw boezem klinkt speel ik stilte aan oevers van jouw verleden in de diepe kelders van jouw geweten slenter ik door al lang vergeten steden met een zwijgend hart onder mijn leden. *…

Hoe het ook is of wezen zal maak het verschil met een warme wil Hoe je leven verloopt laat het niet gebeuren leven zonder kleuren schenk iedereen hoop Jij kunt het verschil maken maak beslagen ramen helder op het werk of in zaken van zolder tot kelder maak het verschil…

Een opgeruimde kast en kelder brengt ruimte in het hoofd en hart maakt gedachten helder geeft een nieuwe start Kijk naar het oude land met nieuwe ogen het landschap verandert van gezicht ogen die de kwaliteit verhogen alles verandert door het licht…

je ogen zijn zo donker en zo helder met je uitstraling heb je mij geraakt toen je zat daar veilig in die kelder die jouw papa voor jullie had gemaakt er is veel wat ik aan jou zou willen vragen willen weten - zit nu eenmaal in mijn aard want ondanks.... begint het mij nog niet te dagen dus vertel me: is dit het allemaal wel waard…

In kelders en in kerken kan je nog schuilen voor die zon; maar toch moet je lachen en dromen, ook nu, ook nu!…

ik kende iemand met een spiegel in de gang verzen vol handschrift bewoonden zijn huis hij groette mij heel even als nieuwkomer in de wijk maar ik bestond teveel uit kelders en ondergronds was mijn labyrint niets waard na dit alles zoek ik een schuilplaats met de oren dicht en graaf mijn eigen houten diepte…

Beneden in de kelder, om de hoek en uit het zicht, staat een deur met venster die vroeger boven toegang verleende. Nu, in het duister, staande tegen een grijze muur, staat hij doelloos de doorgang naar niets te versperren. Maar, zolang de tijd, zolang de hoop, ééns weer door opening ruimten te ontsluiten.…

met zachte gebaren wilde ze de betekenis van zijn woorden weren maar het gif was niet te keren ze zocht de weg in het duister en nu ze in de kelder zit ruikt ze de verrotte geur ze hoort een wolf huilen steeds dezelfde zijn achter dezelfde tralies hoe komt hij tot bedaren hoe komt zij van haar plaats?…

nog kiert alles in het huis met zoveel deuren kamers hebben geuren de ramen kleuren in een zon die is geweest je drempelt nog na vele levens gooi met mij de ramen open van ons huis in veel beloven kom maar thuis de tocht is weg je stappen in de kelder hebben wij na winter weer in lentes bloeien omgezet…

voor een enkele herinnering het hele huis overhoop gehaald van zolder tot kelder doorzocht maar helaas niets gevonden een vergeefse zoektocht naar die ene foto in ouderwets zwart/wit van jonge mensen in tegenlicht daarom dit versje geschreven als substituut voor het kiekje dat verloren ging maar had kunnen getuigen van geluk van…

ze straalde als de zon toen ik haar voor het eerst ontmoette en in haar omhelzing smolt ik als een sneeuwpop wellicht een tikkeltje jaloers wat al te bang dat zij mij zou bedriegen - maar ik wil haar echt met niemand delen - heb ik haar in de kelder opgesloten daar werd ze bleek en trillerig van en later zwart en zo onsamenhangend nu weigert…

ben je uitgevlogen ons voorgegaan wellicht van hier waar je sinds ‘56 woonde ging je over in ’t licht nooit meer Maison Kelder gebakjes eten, met jouw verjaardag voor ’t Nieuwe Jaar zal de stilte ooit gaan wennen al voelt ’t voor nu wel heel erg raar…

voor Amanda meneer Houtebeen rakelt het kind weer op dat tussen poes en hond en vreemde eenden bladeren naar beneden laat dwarrelen als vogelveertjes die zij volgt tot in de kelder van haar diepte om daar het geelste geel te vinden heel zachtjes tilt zij die warmte tussen ranke handen omhoog zo wordt zij 't maan-meisje dat probeert…

In kelders huist het ongewervelde en draait en draait zijn blinde cirkelgang. ------------------------- uit: 'Boze wolven', 2002.…

Afgebroken tot In 't diepste Fundament werd ik In in de kelder Van het UCP-gebouw Weer opgebouwd Daar, in de onderste Verdieping van psychiatrie Werd ik weer op mijn Beide benen gezet bij Arbeidstherapie - Mozaïek, icoon Ik maakte het bij Jullie doodgewoon En was er blij mee Dat mijn leven bij Jullie en ook door jullie…

In de kelder zijn er de gevaren: hier ligt een roestende nagel, daar de dode hertog in zijn graf. Daarboven wieken zwermen helicopters, ratten vreten aangezichten op. Eindspel. De aarde ploft en spuwt verbrande korst. Wij duiden alles aan, maar niemand wil nog mensen lezen. Natte wensen druipen smekend van de muren af.…

bruine bonen, appelmoes augurken, glashelder als soldaten in ‘t gelid op schappen in de kelder daar kan geen koelkast tegenop zegt zij, moderndoenerij kaas en boter liggen netjes tussen noten en kandij ze kan niet wennen aan gerief eigenlijk ben ik nieuwerwets zegt ze opeens heel fijntjes want groene stroom, da’s klets…

Nu dat jouw mond, mijn innerlijke rust zoent en gitaarmuziek rond jouw boezem klinkt speel ik stilte aan oevers van jouw verleden in de diepe kelders van jouw geweten slenter ik door al lang vergeten steden met een zwijgend hart onder mijn leden nu dat jouw ziel, mijn nachten waakzaam houdt is de stilte heel verdraagzaam…

Blauw repeteert stilte over golven van zee vrij naar zin van leven in jouw brief groeien huizen naar ruimte omgeving stelt zich voor aan bomen, tuinen, leegte beweging neemt niets terug in kamers, zolders, kelders op een droomminuut afstand ligt een boot op bodemloos water te wachten op jouw nieuwe droom.…

het versgebakken tarwe begeurt de rustig koele kelder die blij verwacht de vruchten van het land die arbeid van hun hand met pinksteren oogsten ze al: de belofte van hun lente-akker garen het kindergelach en merries worden door hengsten befloten tot deze meidag is weggegraasd en stil valt de nacht als zachte regen ze moeten slapen want…

In de kelder van mijn herinnering slapen geesten in een grijze droom Soms gewekt dwalen ze geluidloos door mijn kamers zwerven rond als plaatjes uit een versleten prentenboek Verscholen achter mijn ogen tonen ze ongekleurd beelden uit het verleden Miljoenen korte flitsen door mijn geesten voor altijd vastgelegd vormen samen de ongecensureerde…

nee, wij zijn niet gauw content, nee maar dit gaat echt te ver dit is geen bezoek meer, veeleer een invasie een klopjacht op een verslapte spier die hier al wekenlang bloot ligt te kloppen en krimpt wanneer er op koude tegels wordt gedanst door zogenaamde derden tijd dat jullie opkrassen, kortom dat jullie je plaats kennen in de kelders van…

het uitzicht oogt hemel blauw in wolkfestijn de tuin kleurt meerjarig rood in winterse borders het huis is warm en licht door de lach in je ogen maar de kelder is gesloten met stenen uit verleden de specie brokkelt in een nieuwe wind we hebben alles open gebroken zonder fundamenten te slopen toch zal het nog jaren…

wij kwamen aan de deur in opengaan begane grond huis met zoveel kamers de kelders wilden we niet weten vergeten wat daar zo lang opgeslagen lag maar koude tocht trok door het trapgat snel naar boven langs warmte die samenzijn beloofde we hebben ze ontdekt de ramen gingen open van kamers die in in thuiskomen geloofden…

Daal af de kelders van uw zonden. Vind daar uw beste rode wijn.…

Een beeldschoon schilderij van Waterhouse is opgedoekt Het museale stuk verdween, het werk moest naar de kelder MeToo-druk, zo erkent curator Clare, dat is wel helder Maar heeft ze met haar anti-bloot-gedrag succes geboekt? Waar schone nimfen jarenlang bewondering ontvingen Daar laat het woedend volk, die Clare een toontje lager zingen.…

Haar geborstelde haar ligt op de trap, in de kelder haar trouwring, op zolder een eierstok. Het raam kruist de deur, mijn kaars brandt haar haar, de tocht doet me stikken. Weer een gedroomde wandeling achter de rug, zicht op bloemen, droog in een vaas. Ze is weg.…

trillende handen Van een verlopen artiest De woorden Rollend over het papier Beschreven niks Dan pure waanzin Geen ballade Was wellicht beter Maar ijdel als de sterren staan Gaf ik de opdracht voor mijn eer Inktzwarte letters Vingen mijn ziel Als een gekooide tijger Langzaam brekend in gevangenschap Mijn ballade Verdween in de kelders…

In ‘t pakhuis van Sint staan van kelder tot dak de Pieten met schaar, stift en plakband paraat en bouwen de hoogste kadostalagmiet. De Sint ziet het aan met gelaten gelaat. Met jarenlang pietdebat in het verschiet houdt hij onverklaarbaar genoeg zijn gemak. Het is of die knar van commotie geniet.…

verborgen in cellen diep in ons brein wachten oude ontembare herinneringen op nieuwe kansen de heimelijk stekende bij ratelende cicades een fladderende nachtvlinder die het licht zoekt maar naar duisternis verlangt gezeefd en opgeslagen in diepe kasten op zolders in kelders de onuitwisbare bron van wie we zijn levendig verwarmd…