Alle inzendingen over Kaft

letters uit zijn mond ik kraaide nimmer zijn GEMAK noch zijn ONVERMOGEN wel eigen wisselwoorden die hij niet verstond stappen, fietsen, autorijden vreemde talen die hij sprak of liever: schreeuwde tot het kristallen lexicon van mijn kinderliefde brak deelden wij geen idioom waarop we samen konden bogen nu het zijne is vergeeld de harde kaft…

Waar het ijzer zich vermengt gaat het glazuur los van de klei het kleurt zich met de ochtendzon nog kleumend kijk ik toe het kaft van het boek is gescheurd en gekreukt de inhoud was het waard keer op keer gelezen en doordacht muziek gebrand in zilveren schijf draait rond en stoot geluiden uit de rock, het rithme van de dans weerkaatst…

in de stad zag ik het liggen een mooie blauw adresboek tere veldbloemen sierden de kaft in een opwelling schafte ik het aan eenmaal thuis bleef het op tafel liggen als ik tijd heb klonk mijn belofte zo lag het blauwe boekje daar ter vervanging van dat andere dus op een avond de pen ter hand genomen maar ik kon er niet toe komen schreef…

Ik wist dat in mijn kast veel dode schrijvers staan Die langzaam in hun graven zwijgend tot hun pen vergaan Ik wist al liep ik langs het raam waarachter kaften pronken Dat ook daar zelden meer dan nooit geleefde levens lonken Maar tussen kolossale schappen achter de vitrages Tussen torenende kast en duimellucht’ge decalages Stond de oude…

en succes veel geld en veel macht niemand staat op niemand heeft de kracht het wordt van je verwacht het woord verkracht maar de runen is men vergeten op het tablet ooit in steen geschreven door doorzettingsvermogen observeer met ogen oprecht en trouw moedig en rauw een boek valt niet zomaar uit de lucht het papier beschermt door kaft…

vlees, vandaag waait de wind van ons af, maar het kind dat verslagen door de versleten tijd zijn verslag slechts inwendig kan incasseren hangt murw aan de gepolijste twijgen van een volslagen mislukte winter toch komen er nog lange dagen, nachten die pruilend de tijd verdoezelen in de nagalm van een oud verduisterd boek dat zonder kaft…

Toen je wist van de hoed en de rand nam je je lot in eigen hand en ging een weekje tevoren al speuren en zo kon het gebeuren dat je al wist of tenminste had gegist wat je kon verwachten; het boek dat zijn heerlijke geur nog niet afgaf, maar je voelde al wel zijn harde kaft.…

Met boek en al op bank beland Vrolijkheid verwaait helaas Op bladzij drie en vier gestrand Buiten blowt weer bladerblaas Herrie nadert, ik krijg kriegels Om uit de ergernis te blijven Landt de kaft recht op zijn spiegels Valt ‘t besluit: ik ga weer schrijven Snel pak ik papier erbij Herrie klinkt nog uit mijn zicht Zomerblaadjes vallen…

daar loopt hij dan een kleine montere man in korte broek baardje het tanige bovenlijf ontbloot verwarde piekharen steken onder de verfomfaaide hoed pretoogjes glinsteren achter de ronde bril slaapzak onder de arm geklemd de waterzak in zijn hand een zweetdoek bungelt aan de riem van zijn kaki broek no dead man walking…

Als een blad valt van een vergeten boek en de kamer bewaart de vertelling in azijn door zwart verbrand op een scharlaken rust bezoedeling in perkament van geschreven pijn door een tafel gedragen, de kaften gekust zijn we slechts gewapend met een bladwijzer het ijzer met handen breekt door de middelmaat in stukken geleefd en doorzeefd met verleden…

heeft deur en ramen dichtgebouwd hij hoorde 't beest afgrijs'lijk grommen is trillend uit het raam geklommen vroeg vader of hij beren houdt Ik ben niet bang heb niets te vrezen Omdat het beestje mij vertrouwt De journalist kwam rapporteren Kwam niet binnen, voor geen goud Was zijn notitieboek vergeten vond het slijm'rig aangevreten De kaft…