Alle inzendingen van Nino Michielse

Zijn is het bezweren van de leegte die het wekken van de dansende slang belooft het leven dat geen tijd kent, slechts beweging draagt wervelt tot de strelende zinnen van het binnen vandaar begint het ontginnen van de toortsen van verlangens slechts getuigen zijn zij, afspiegelingen van het grote inferno tot het laatste uur van het laatste…

niemand kent de noorderzon waar de fluittoon galmt en droomt uit de trilling spoort het licht door de dalen van gebergten iemand wekt de taak der taken om de wereld neer te leggen water vuur en aarde buigen om elkaar en strijken tijd toen er brak een zwaar gelaat door elementen die het zwart van de zon met woorden weefden en een straal…

Er is een drempel die verzakt is tot een kloof een berg die een kuil wil zijn een strand dat uit het water rijst geef maar een schelp voor de zee een hand om het zand te lichten een zandklont om de kloof te dichten bouw maar een zandkasteel in de lucht of spoel de muren en de trappen glad tot de kloven elkaar langs het water ontmoeten…

Als een blad valt van een vergeten boek en de kamer bewaart de vertelling in azijn door zwart verbrand op een scharlaken rust bezoedeling in perkament van geschreven pijn door een tafel gedragen, de kaften gekust zijn we slechts gewapend met een bladwijzer het ijzer met handen breekt door de middelmaat in stukken geleefd en doorzeefd met verleden…

Door de vale lens van ratio rimpelt een levende reflectie het bewustzijn van een landschap in adagio door het oog van de vulkaan keert materie zich naar buiten er is geen regen die vertroebelt of overspoelt slechts de ruimte is omarmd door de ogen van weerspiegeling de zin van het doorgronden wordt overstemd door zuiver stilte essentie…

Uit azuurstof blauw gedragen vogels dalen helvuurbollen in fosforsneeuw scherp geslepen wapens van de hebreeuw smelten moordend traag, wreder dan kogels zandstrook in rokend beton bedolven draagt de druppels van een verloren volk lekkend over land, doorkliefd met een dolk geen strijder stopt, zij sterven in golven vrijheid is in de tunnels…

Schrale stille lucht vorstwit landschap krimpt ineen krakend water draagt geslepen schoenen ijzer krast de groevenpret onder windjassen donzen gedachten aan de grote elf dromen van een koude start…

Ben ik zeker van het leven zeker van mijn hier en nu zijn zonder twijfel in het brein om mijn omgeving te beleven het ontwaken als een schot verbreekt de sluier van de waan onthult de waarheid in een traan onttrekt de nevel van mijn lot fakkels van verbinding zijn ontstoken en met de wereld zoals die bestond is voor eeuwig het contact…

We kijken in het spiegelschrift waar geen waarheden staan het wakkert aan de geestesdrift vet onderstreept met rode stift waarheen de weg zal gaan het leven schrijft de nieuwe dag we horen het verhaal verstoten door de arguslach begraven we ons oud gedrag en queesten voor de graal we geven alle hoop het licht maar eenzaamheid verblindt…

We verdringen de pijn we draaien ons om de mens achter glas doet weer eens dom we leven in rijkdom door slijk der aarde aanschouwend het alter ego dat flets naar de tv staarde ze kleuren in zwart-wit resoneren de lieve klanken gelukkig met primitieve speeltjes en houten planken de wereld achter de glazen sluier verhult de waarheid…

Verstoord in de mist van een lichte lagune looft een jongere zelf zichzelf in leven zonder zenuwknopen hij schijnt zijn hoop met de kracht van de nacht doornen zijn vurig aangestoken onder een glooiend oppervlak klank verzonken in baden lood rood verloopt in groeiende macht dierbaar zijn nochtans de vogelvluchten met tranende wangen in…

Zingend in mijn hoofd mag ik de tijd vooruit bewegen de symfonie draagt verder tot het einde van de horizon waar de heuvels hoge noten blazen met euforie en klank de koren groene velden stuiven en de regen in een bariton valt het licht blinkt uit in alle kleuren door de zuurstofstaven heen levende larven van de lucht slurpen de grijze…

Haar warme hart gaat ons verlaten koude lucht ontneemt haar adem een witte deken om haar huid trotseert de kou zoals mijn lichtgebrek en de klok die bevroren achteruit loopt ik hoop dat ze haar deken uitschudt me dompelt in decembermaanden kan iemand ervoor zorgen dat zij niet meer zal verdrinken door valse warmte in verdriet als…

Zo vele keren in mijn leven heb ik steeds gezwaaid naar jou omdat ik zeker weten zou dat jij voor eeuwig werd verdreven telkens weer als je beloofde dat mijn verdriet niet nodig was de angst van mijn gezicht aflas dat iemand jou van mij beroofde doofde ik mijn weemoedzang en volgde stil de weg met jou de lasten dragend, vol van trouw…

Waar ik ook ben de zee roept in rust overal voel ik dat zij mij kust de wind over stranden schuurt de hemel rood schelpen vol ervaring leggen gedachten bloot waar ik ook ga de zee lacht in tranen overal zie ik huilende heuvels in banen de branding verleidt voor wie het ruisen hoort dansende lichtbundels van stuur- naar bakboord…

zachtjes omsluit je mijn hand fluistert me terug in dat wat ooit gebeurde de wereld verstilt, de tijd laat los de gevleugelde zingt een tinteling in mijn hoofd hij leidt de tocht naar teloorgang zwarte kraaien dragen mijn schouders, hun schaduw wijst het brandpunt waaruit de sluier het vuur spuwt waar ik verdronken water draag…

Plompverlegen in de regen overstromen smalle stegen vloeit het water over stenen op een ritmisch hemelwenen gevallen regen glijdt verlegen door mos en zand, gelijk een zegen naar de delta iets ten westen langs verdwaald grind en snoeiresten diep verborgen in de grond waar verbeelding plots ontstond raakt de modderpoel versteend als de…

een dreigend zwaard verheven, stil de drager schijnt zijn schaduw in nijd gevangen strijdlust, zo scherp en kil bedruipt de plek als snerpend krijt zijn metgezel staat onbewogen die hem verbindt met vaste grond zonder angst, vol mededogen vriendelijk briesend, manen blond wie is hij, vraagt mijn loden brein dan heft hij hoog zijn zwaard…

Het heft in eigen hand genomen hefboom der verhevenen de heffing van de hefbaarheid zal heftig onderhevig zijn aan hevige onthevendheid verheven boven heffenden zij heffen de verhevenen ontheffing van de heffenden…

Droom zacht van het leven waarin je vruchten aanraakt zonder stuk te maken appels plukt van de bomen hun wortels niemand, nee niemand verwoest de geoogste velden verregent het gedroogde gras verdort het vruchtbare landgoed het zwaard past de hand iedereen wacht verlaat de droom door de deur van werkelijkheid het gordijn van de…

De nevel rest te dalen terwijl de eerste zonnestralen koperen luchten verteren vol lichte kleuren smeren ik loop vooruit, ben hier, was daar tijd en ruimte lopen zo raar ik verplaats in de ruimte, de tijd die wegtikt in het niets zonder spijt herinner de ruimte herinner de tijd déjà vu kom tot leven dit moment is verheven de nevel…

Om omarmd te worden gezuiverd te worden weer heel te zijn vervuld te zijn los van de tijd verlost van de spijt de liefde te geven in wijsheid te leven het is niet gewoon het lijkt soms een droom dat zij er toch zijn en altijd dichtbij zijn dan bekruipt me de gedachte starend door een traan ik moet in een vorig leven iets bijzonder…

De tijd tikt in sluimerstand dromen strelen de lakens met zandgestrooide zang mijn geest in een baan om de aarde nu terug de dampkring in de psyche keert zich om onder wordt boven zoals de onwetendheid bewustwording in haar greep houdt strekken armen zich uit in onmetelijke ruimte verdwenen is de greep vrijheid in twee werelden…

Uitersten, ver of dichtbij laten alles in het midden zo ontstaat de mistvallei waar stil de wijze uilen bidden de duisternis gebruiken zij om plooien in het licht te vinden wild zigzaggen zij door tijd waar al die helder zien verblinden het verleden van de spijt zal heden met berouw verslinden pas wanneer de klok gaat preken en de kerk…

Een vruchtbaar zacht weidegroen landgoed in liefde verpand aan veel harten speelde een eenling veel parten die sprak zonder vriendelijke groet hij omheinde de wei en zijn boze tong zei dit hier is van mij de menigte raakte confuus en verstoord besloot toch een beetje verbolgen “we zullen uw voorbeeld maar volgen” palen ze werden de grond…

Geïnspireerd door denderende vleugeltreinen vol gedachtensporen probeer ik alles in luchtledigheid te horen getetter valt te pletter ik blaas bellen vol gesprekken achter taalrijke spraakdranghekken zij vormen de auditieve voetsporen van droomresiduen ooit geboren in een fatale morgana rimpelend in doorzichtige brei maar eenmaal dichterbij…

bitter de koekjes van eigen deeg zal ik ervan eten leerzaam…

Verdrijf het licht, sprak een stem tot Hem en de zon versteende straalde in zacht zilver tussen vonken die het vuur doofden verstil het leven, sprak een stem tot Hem en het leven vond haar rust geborgen in met huid beklede ogen, even donker als daarbuiten met dromen over sterren en de maan in een wreed ogenblik verzwolgen door…

In de ruïnes van mijn bestaan verstikt tussen gangen en muren waar geen adem gaat, in of uit heb jij de schatten blootgelegd ooit verborgen, onbedorven zonder ooit in twijfel te verkeren graven in het mulle zand doorzien van pure bodem jij, archeoloog zonder vrees gewapend met de scherpe blik steek je dwars door mijn hartvlees mijn…

Gelijk de trotse ziel ik ben gedragen in een donker verleden door lafheid die ik herken voor driften, mij eigen die ijdelheid ontstijgen breinspinsels dwingen tot zwijgen klim ik omhoog, bestijg de beugels rijdend op de wind haar vleugels neergestreken in stormen gelegen geknield op lege bladzijden wegen heb ik gebeden tot de woordenregen…