Alle inzendingen over binnenuit

weet niet waar je bent maar voel je hogerhand altijd dichtbij soms trillen jouw kleuren in het noorderlicht geeft kou jou een gezicht of lees je in de kranten bij een natuurspektakel met aan de achterkant de rampen een enkele keer van binnenuit als in ontspanning gloeiend lava uit rustende vulkanen spuit groots zijn de fenomenen…

gaan structureel verbonden was met ons bestaan voor zwierigheid kul en vreemde strapatzen bleek er geen ruimte te zijn hun vertoon schermde schimmig en incidenteel ontsproten aan losbandige geesten die keten belangrijker vonden dan orde en rust in ons al zo saaie burgermansleven het was niet alleen de avant garde maar ook van binnenuit…

achter het mijne ligt jouw stilzwijgen dat in niets verdwijnt ik zou gebleven zijn van binnenuit misschien vreemd lachen naar het requiem op je lippen en naar de korte slaap van de late grafdelver in ebben zwart maar het wenken van de wind laat mij dodelijk bewegen; het lichaam vol in hongerdagen van bestreden besef…

intens rode donkerblauwe en gouden stralen in de wolken als duisternis en licht elkaar omarmen in haar ogen twinkelen vrolijke leeuweriken passie rebellie gloed hoop en verdriet minnaar en geliefde ontstijgen tijd en ruimte mythische vogels worden van binnenuit verlicht voelen de stralende omarming van de zon het lied van duizend vogels…

In jou zie ik mij Weerspiegeld Als jij daar bent Constante stroom van esprit Lachen diep van binnenuit Wij spelen met levenslust Dartelend over de toppen Van jouw en mijn kunnen Spitsvondig, elkaar te slim af Samen opgenomen in zonlicht Jij was weer even thuis Nu pas het besef van stilte Kun je zo eigen worden met de ander?…

gaan we samen de woestijn beregenen het jaarlijks ritueel bezegenen met bloemenpracht uit zaad dat al zo lang op kiemen wacht zag de wolken komen zacht in licht gewit de hitte was nog niet gezwicht maar de tranenval was niet te stuiten buien donkerden ontlaadden al van binnenuit de woestijn bloeit ons nu vrij laat het maar vaker…

De warmte ontstaat van binnenuit trekt langzaam naar het hoofd explosies blijven gelukkig uit. Een wáterval komt, als beloofd. ik lijk warempel wel als door de zon gestoofd. Het ganse lijf wordt nu bedekt door eerst kleine, later grote druppels zweet.…

Ik zal altijd van binnenuit naar buiten blijven kijken. Dat is mijn octrooi.…

Een plekje om te schuilen Dat je niet meer rennen hoeft Nooit meer stille tranen huilen moet Die van blijdschap dan weer wel Jezelf te kunnen zijn Nooit meer hoeft te twijfelen Aan wie of wat je bent Want van binnenuit is het zo goed Handen die je vast kunt houden Om te delen, warm en zacht Heel veel zonlicht dat zal schijnen Geen kou…

merkwaardig toch hoe warm wit licht je huid goudbruin kan kleuren van binnenuit als zon gemeden wordt door parasol of zomerloof verschieten toch de meeste stukjes bloot naar alle variaties rood pijn waarschuwt te laat voor het goede medicijn tegen verbranding verkoelend smeren hoef je niet meer te proberen toch straalt jouw lach…

kwam niet geheel onverwachts, een maskerade in gedoodverfde kleuren verschenen door schaarste in het verschiet bladeren gehuld in geleefde geuren, nog onbekommerd warm uitgedragen in ondraaglijke lichtheid van het bestaan, beroeren stralen deinende kruinen de top van de kleurenpracht bereikt het uitzicht verbluffend.. een festival van binnenuit…

trots staat nog het silhouet tegen de koude avondlucht waar schrale zon contrasten van immense verwoesting laten verbleken zo dat warmte van binnenuit geen kleuren meer kunnen geven waar alleen het zinloze gedonder van de inslagen de dood doet leven in verscheurde kleding die kapot wappert in de verdere ver ontmenselijking…

ik heb je herkend in de trilling van geluid in onderscheiden emoties springt jouw melodie eruit gedragen door tonen van liefde en warmte klinkt harmonie van binnenuit nog zonder stem spreekt lichaamstaal jouw welkomstwoord tot in de verste hoeken word je gehoord in melodisch aanhaken ook zij spreken de stem van het hart…

Gevoelens uit een vroegere tijd gedachten daar omheen zijn vaak een dierbaar stukje 'ik' je wilt ze echt niet kwijt een koestering van binnenuit soms ook een beetje spijt maar meestal een geluksgevoel bij terug weer in die tijd je hebt het zelf mee gemaakt als in een andere 'ik' al wat je hebt beleefd dat wat er was, en is geweest is…

onvervuld verlangen zo transparant, een bleekroze stengel buigt omhoog vleugels ingehouden komen op adem, hebben de kracht om vrij te zijn, 'ik ben lief' van binnenuit gedragen, ogen glanzen mild, spreken geborgen pijn, je bent sterk en mooi.. weet keer op keer te bekoren, toont ons geduldig te zijn.…

Lof en dank groeiende rank van binnenuit als ik mijn ogen sluit. Dagen en nachten getroost verwachten tot U besluit dat U mijn ogen sluit.…

twee torens gevangen in het licht vinden elkaar achter dikke muren aangetast door teloorgang van binnenuit met hoop aan ketenen gebonden, hun wereld is veranderd maar nog altijd onverdeeld het behoud van geborgenheid is de tastbare buitenkant, alleen op papier vergeeld.…

kapot geslagen in hun lethargie van teveel info zij schermden af konden de conclusies niet meer behappen omdat zij te erg voor woorden waren in vreselijke existentiële pijn zonder kans op verlichting of mogelijke escape zonder delen en troosten want de dood is nergens van op de hoogte enkel het gebeuren rouw en passie van binnenuit…

haar huid die bij raken incidenteel ontlading gaf deze zijn boodschap tot ontspanning verder bracht zoals geleiden ook neuraal kan nemen emoties vaak een andere baan in het bestrijken van grotere gebieden maar op jouw huid schreef ik mijn liefde voluit in het grensgebied tussen licht en schaduw de ontspanning kwam van diep binnenuit…

Ik hoor een zacht geluid en wanneer ik verwonderd opkijk besef ik pas dat het van binnenuit komt. Als een bijna fluisterend stampvoeten komt iets dichterbij. Ik adem stil de ruimte in en ruik haast de verse aarde die mijn binnentuin rijk is.…

Ik zie hoe de droefnis jouw gezicht week en vochtig maakt naar zijn grauwe visie boetseert mijn keel implodeert tientallen woorden ontrafelen van binnenuit in het pijnlijk mysterie van de stilte de lucht huilt mee zijn tranen vegen de voorgrond geleidelijk met de achtergrond gelijk we blijven op een stil gepluimd podium achter gekneld…

ik wist niet of jij lachte of zong maar zag dat je blijdschap ontsprong in geluid waarvan je mond klanken moduleerde van binnenuit vloeiend leken woorden te dansen op eigen muziek die in melodie de lach overnam met vrolijke refreinen zag je ogen dirigeren uit een stralende ik voelde hoe jij mij charmeerde in dat dialogisch…

onmogelijk in de wirwar van geluiden een leidend ritme te ontdekken chaos zegevierde tot akkoorden hun eigen pad met lieflijke tonen bedekten waar in harmonie melodie ontstond je lachte toen jij uit het pandemonium van herrie kwam de buit schitterde in je stem met hemels geluid hoge tonen beloonden je inspanningen van binnenuit…

de zon verrast met gouden stralen het landschap wordt innig gekust ik zou niet langer moeten dralen daarvan ben ik mij goed bewust als het voorjaar zich doet gelden kunnen wij straks weer zonder jas over de Esch richting Delden en geeft somberheid geen pas het is de drang van binnenuit die ik thans openlijk durf tonen een gevoel dat naar…

Verlaten valse lippen Overtuigende woordenstroom Waarheid wederom verkracht Wulps bemint zij in overvloed Geeft zich gewillig over Judas in mij maakt gebruik Gif absorberend wat zij verwoordt Wetende de ziel vermoord Daar het keerpunt de steen gegooid Verminkte slinks met leugens Vals gedreven volgens plan Achterlatend mij mat binnenuit…

onderweg naar liefde ervaart hij zicht op hemel en aarde; het verlangen naar morgen onderwijl hij het sterven baarde uitersten van binnenuit grenzeloos gebonden aan geest en eeuwige bruid ogen puilend als sprekende monden onder een donker gerande einder het gezicht is als een doorzichtbaar vlies over schreeuwende voorbije korte…

onthalen die eens geboren werd in koude stal mensen lopen in feeststemming op straat kopen cadeaus om elkaar te verblijden alsof in heel de wereld nu om vrede gaat en niet meer wordt gedacht aan strijden dan denk ik schijnen al die lichtjes nu niet alléén achter al die warme ramen maar branden ze ook in elk individu stralen we dat ook van binnenuit…

Van binnenuit brandt het op. Brandend als een vlammenspel, Dansend in het vuur van liefde Los ik op in rook. Liefde, hoe vaak verloren. Niet gezien, niet gevoeld. Zonder hoop op liefde Word ik levenloos. Geven, nemen, ontvangend. Waar is diegene die mijn liefde blust? Vele malen het gevoel gevolgd. Steeds weer neergeslagen.…

Wie wil er niet van binnenuit een vuur voelen? Het grote waagstuk aan te gaan om water in wijn te veranderen? Een weg te gaan die leidt naar de trap tot de hemel? We worden uitgenodigd om te stralen. Wat houdt ons tegen? Liefde bouwt ons op. Haar eenvoud is groots. Bouw in mij je woning, laat mij gast zijn aan je tafel.…

in het centrum van het leven staat voor mij nu even ik ja helemaal alleen maar ik ik bekijk mezelf vanuit de hoogte en vanaf beneden van binnenuit en van buitenaf van uit het nu en het verre verleden als door en naar een ander als gewoon van en naar mezelf ik draai om me heen zoals vliegen in het donker om een lamp die brandt ga…