Alle inzendingen over blanco

De woorden wonnen het van het penseel De ganzenveer heeft het palet verslagen Het dichtpaard wist de ezel te verjagen De schrijver vloog de schilder naar de keel Het werd de beide kunstenaars teveel En beiden zijn behoorlijk aangeslagen De woorden wonnen het van het penseel De tubes ergeren zich groen en geel Het blanco linnen eist nieuwe verdragen…

beleeft en de illusie doorzeeft een hoofdstuk zonder hoofd onzichtbare punten mijn pennenvuur uitgedoofd de gevulde leegte vol van niets ruim van ruimte vol van gedachten over iets ik ben de dichter van iets over niets dan wel niets over iets het maakt mij lichter zonder licht heb ik dit in uw schaduw verricht manco en blanco…

In het boek met blanco pagina’s ervaar ik de stilte gedachteloos in een illusie de herinnering die ik voel is de zin die ik beleef van een hoopvol Utopie. Heuglijk voor een geopende deur tijdens een zachte bries met het gezang van de merel teken ik jouw beeld zonder explosieve woorden in een onbedrukte wereld.…

we draaien bladzijden om als de dagen verstreken zijn in de stilte van kleine uren turen we nog naar de laatste letters het blanco wit zal weer een volle dag gaan duren ondanks het samen heeft ieder een eigen inhoud aan het boek gegeven niet dat we niet nieuwsgierig zijn maar waarschijnlijk wel bang om een waarheid te lezen…

Als een stoplichtspel verliep het referendum Druk je dóór? Of stoppen? Of er tussenin? Heeft dat voor en tegen eigenlijk wel zin? En welk kopstuk heeft nog even een addendum? Kan Nederland z'n status wel vergeten Of kunnen ganzen kiezen wat ze eten?…

*) El pueblo blanco ('Het witte volk'): klein dorpje hoog op de kust van Andalusië met een roemrucht verleden, nu bijna van de kaart verdwenen.…

ik dreef op een zee van geschreven woorden de aflandige wind opende een blanco a-vieren strand daarboven de zon vol ludieke ideeën in zomerstand ik lachte om de creativiteit van koud watervrees na deze eb ben ik gaan springvloeden met gouden grepen uit het goede wij stormden buien voorbij in een extreem calamiteiten tij…

Het besluit is gevallen Een nieuw boek uit de kast gepakt Met nieuwe hoofdstukken Hoe zal ik die mooie blanco pagina’s gaan vullen? En ze zeggen dat het leven pas bij 40 begint Dus ik ga! En ze zeggen Dat na 7 slechte 7 goede komen Dus ik bof!…

Een kast, waarvan ik in de laden wat blanco vellen heb geborgen, papieren voor de dorst. Zij zullen met mij begraven worden, mishandeld en mijn slaven worden en adders aan mijn borst. Maar goed.…

onopgemerkt verdwijnen alleen al je ogen waren gekend de gouden handtas en je dito nagellak gaven stof aan een karakteristiek in hun kleine roddelcircuit maar wie al jaren op de set verkeerde genoot juist van jouw subtiele kracht in zwart onaangetast jij had de tijd en roddelbladen in je macht want zwart domineerde alle kleur op het blanco…

Blanco trekt de seconde 50 vol geschreven vleugels aan, vliegt zich te pletter wordt een letter in een zelden, nooit gestelde vraag bestaan er badkamers met tussen tegels kunstgras ------------------------ uit: 'Op het oog', 2004.…

wie machtigt mijn stem wanneer ik het rode potlood ter vondeling leg en het papier ontdoe van de achtergebleven schors mijn stem geaard in positieve zin schraagt gestaag het gedrag gade van de kunstreizigers om me heen, ik verleg geen activiteit, en weiger de graadmeter te wezen voor Neerlands hoop blanco schuift het mij toebedachte scherp…

Het leeft en huivert, een klagen zonder zich uit te kunnen spreken leed een blanco bladzij van jouw kleed zich lezen laat op deze stille dagen Een zeilschip vaart sloom voorbij wij liggen op het nog warme zand ons wacht geen verre overkant slechts eb en vloed en dood tij Jouw blik beroert een verdriet grijs als de maan in de nacht koud…

Wat als de grens die Adam trok vervloog En daarmee alle innerlijke strijd Verging, de mens geen weet meer had van tijd Van dag en nacht, zaken als laag en hoog Hij samenviel, weer één met de natuur Zonder bewustzijn was, blanco en puur Niet bang voor sterven was, omdat de dood Niet wakker worden was meer uit de rust Door zonlicht tot beweeglijkheid…

maatschappij zij kunnen er niet meer bij hoop rust te vinden in een opnieuw beginnen door loslaten en verwerken fundamenten inspecteren duurzaamheid proberen een structurele opbouw van een filosofisch perspectief met bijhorende temporelen alles leek goed te gaan tot jij plots binnenkwam en vroeg waar haal je dit vandaan zij liet mij de blanco…

Blufpoker met mensen met blanco dobbelstenen wie komt uit de beker? Voetstuk van waarheid profetieën krassen licht in een bloedpaspoort Muze is lijden, verstekeling aan de gene zijde, nooit ziet men het geheel. Bloedsomloop van liefde verbinden tongen met elkaar, iedereen komt klaar.…

Een andere maan licht op Wittemaan Een blanco pagina ontvouwt zich in de nacht en wij kunnen schrijven zoals wij konden liegen de woorden van liefde Een blanke maan komt op Dollemaan Ik weerwolf… et tois?…

Traag stroop je de kleren van mijn huid waardoor mijn ziel als naaktheid voor je staat, in volle overgave en zwijgzame stilte, is het een kunst op blanco vel stippelend de gloei-lijnen te volgen! In de schaduw van het heuvelland stopt jouw dwaling tussen 't beddengoed.…

het sterven herkent zich in de kleine dood van afscheid, elk moment van minnekozen verlegt de schaduw van de tijd gesmoord in twijfel lijkt alles subjectief, het pad alleen te gaan over een blanco pagina van het laatste hoofdstuk eeuwenoud geluk geëtst op perkament wordt het snel een eigen mythe, maar altijd weer cursief,…

het sterven herkent zich in de kleine dood van afscheid, elk moment van minnekozen verlegt de schaduw van de tijd gesmoord in twijfel lijkt alles subjectief, het pad alleen te gaan over een blanco pagina van het laatste hoofdstuk eeuwenoud geluk gedeeld op perkament wordt het snel een eigen mythe, maar altijd weer cursief…

Woorden worden begraven blz worden blanco blad letters worden verlaten zonder hun lijnen voelt ze naakt ... Ze ontkleedt zich van zinnen nestelt tss de versnipperde hoofdstukken het kaft als deken voelt zo volmaakt...…

ik zag je spreken met de regen op een uitgesproken miezer dag zij spetterden totaal onverwacht hun letters in een blanco plas die licht naar buiten krulde las met de glinsters in de druppels op je huid alle teksten weer voluit in kleine stromen begonnen dromen te vloeien uit de ervaringen van de plenzende bui je proefde…

een fauteuil naast de kolenhaard, vol overgave, ongehaast zij was mijn uitzicht als ik opkeek van het slaapverwekkend gewicht dat de school voor mij voor morgen had vergaard de pendule tikte de stilte vol terwijl ik steunde op mijn elleboog en die weer op zo'n zacht tapijt met een rood-zwart gekleurd figuur die mij telkens van een blanco…

Het ging natuurlijk niet om de provincie, dat niemandsland van hier tot aan Den Haag. De coalitie kreeg de volle laag, Dat is realiteit die ik wel inzie. De winst was voor SP met zijn tomaten. De PVV ontbrak in alle staten.…

Tenslot laat ik zelfs luchtkastelen als engelen ter aarde dalen en uit miljoenen honingkelen ontsnappen blanco madrigalen. Alleen van liefde blijf ik af, de liefde van de mens op aarde. Zij is volmaakt zoals zij is en kent geen toevoegende waarde.…

mag ik nog een stukje zekerheid waar kracht en lach al jarenlang façade zijn in toenemende pijn fragiel balanceer ik op dat evenwicht kijk in de verte naar het perspectief dat ik ooit droomde en nu zo mis met cape en baret heb ik mij waardig neergezet kleur woorden op het blanco doek maar het is niet genoeg om als poëet mensen…

zocht iets van stilte om aan je te denken misschien een gehavende vleugel te strelen ontelbare malen gezet om te schrijven (aan jou over jou, voor jou) maar alles blijft blanco terwijl mijn vingers zweven boven de toetsen zou de mooiste stukken kunnen componeren als de muziek mij alleen maar vinden wilde even zo vaak stelen zinnen mijn akkoorden…

mijn gedachten dwalen af terwijl wij wachten jij op een stoel en zonder tekst alleen je ogen spreken ik een blanco blad omdat woorden hun geboorte nog niet weten een kaal decor maar de reacties van jouw gezicht worden strak uitgelicht het openingsapplaus werpt meteen zijn schaduw op de eerste scene ik start mijn monoloog…

Een blanco blad, dat ik beschrijven wil Waar is de dichter eigenlijk gebleven Heeft hij, als ik, de moed maar opgegeven Te zingen van malaise of paskwil?…

nog heb ik je boek niet uit het blanco inspireert als letters kalligrafen worden en hun harten dragen in zinnen vol liefde nooit is er verleden tijd als we pagina’s terugslaan en emoties in passages weer herbeleven tot in detail van nemen en geven natuurlijk zouden wij dingen anders doen de zoen blijft overigens gegeven…