Alle inzendingen over de diepte binnenin

We rijden weg van wat me dierbaar is De kamperfoelie geurend aan de muur Een mossig klinkerpaadje naar de schuur Dat oude thuis met mijn geschiedenis Het is geen einde maar een nieuw begin Met alles wat me lief is binnenin.…

Meanderende gedachten die binnenin ontspruiten, groeien in golven en dansen frivool binnenstebuiten.…

Integer, warm en mooi, zwaarmoedig binnenin. In leven haar eigen prooi, nietsvermoedend niettemin.…

Veronderstel geheel de omtrek, van diepte en hoogte, van engte en breedte, horizon voor horizon, omtrek voor omtrek, diepte voor diepte, hoogte voor hoogte, engte voor engte, breedte voor breedte, Horizon voor horizon.…

Heel even haal ik heel diep adem en voel iets van de warmte diep daar binnenin. Verbondenheid met alle leven met liefde voor wie komt of gaat en glimlach maar heel even. Het is nog niet te laat.…

niet lopen langs de kroegen maar iets in pijn gezaaid met leven binnenin.…

De boventoon komt van binnenin.. Door zijn illusie gesterkt...…

de draden binnendoor en binnenin raken verward. Ik strijd door god en alleman verlaten vanaf mijn prilst begin met bloedsoldaten.…

Geslaagd of niet – succes zit binnenin.…

geboeid laat ik los dat wat nooit van mij was in de eerste plaats de vrijheid die ik inhaleer doet mijn lijf goed het herpakt zich na al het onrecht dagen kleuren dieper dan nu ik de antwoorden vind binnenin mezelf…

wederom raakt zij jou alleen ditmaal met zuivere tonen tot het diepst binnenin zomaar onverwacht staat hij daar geraakt geroerd vertwijfeld verstild in een tijd die hopeloos achteruit draait…

Bevestigd werd weer eens wat ik al wist: Diep binnenin ons sluimert de sadist.…

Mijn ogen kijkend in de diepte In die diepte daar sta jij De gevangen blik van liefde Jouw blik vol liefde voor mij…

sporen zonder zichtbare afdruk van onzichtbare pijn maken groeven binnenin zuur als azijn bijtend je hart wringend je gedachten vragen kleurloos zwart op m’ n nieuwe lief zal ik wachten…

de kou tikt op de ramen hoor hoe de hemel schreit en haar aarde bedekt met witte tranen kil haar gemoedstoestand, omringd door stilte die zachtjes door de pijn snijdt brandt binnenin het verlangen naar immense rust…

Als een vuurtoren fier en ferm zo sta je, kaarsrecht overeind zo zie ik je aan de einder licht uitstralend alle kanten op, uitdelend aan ieder om je heen wie kent het donker de leegte binnenin je eenzaamheid, het weifelend begin?…

zoveel stilte om van te houden als je vleugels krijgt je gehoord aangeraakt voelt zoveel stilte om te doorbreken als de bedreiging binnenin aanzwelt monddood maakt zoveel stilte om te aanvaarden als er niets is om mee te denken om van te houden…

Droom ik en sta met beide benen op die rand dun en hoog, de diepte diep Wil ik nog steeds: alles Naderende deadline: beslissingen. De stap. Verplaatsing van balans, de diepte in. Ik hou me vast aan mezelf………

als ik in het donker van de nacht in de diepte van mijn hart in het duister van mijn denken mijn dromen kwijtraak heb ik niets meer dan het donker van de nacht de diepte van mijn hart en het duister van mijn denken heb ik niets meer dat ik kwijtraak…

Binnenin zit het weer in de knoop, binnenin gaat het weer tekeer. Mijn hoofd barst bijna uit mekaar, alles in mij wil niet meer. Het hele leven doet pijn, alles is zo gecompliceerd. Ik word moe van mezelf, en iedereen die me weert. Ik word onuitstaanbaar, kan mijn eigen grenzen niet meer vinden.…

Was ik nog maar kind bemind door het oudere geslacht hoeders van de onbevangen, pure, ongecompliceerde slag der mensheid Was ik nog maar kind bemind door de generaties zo groot en toch zo klein in individu Was ik nog maar kind bemind door bemind in waar is het dat ik verloor het kind zijn, van binnenin…

Als ik dit zo blijf houden bij mij binnenin dan heeft het samenblijven voor mij niet zoveel zin.…

en met mijn handen stil binnenin, schep ik los wat aarde nog warm van zon en zegen zodat je weet dat wat zij schonk als eeuwigheid zal leven diep uit haar naar jou zo mooi in 't hart neergestreken opgedragen aan F. en H.…

er woedt 'n gevecht in mijn hoofd nu mijn hart in duizend stukken aan mijn voeten ligt hoe kan ik de onrust in mezelf blussen, begrijp je dan niet dat deze papieren vrede voor mij geen vrede is jullie gewoontes zijn mij vreemd ook al ben ik nu veilig brandt de strijd nog altijd binnenin…

Ik heb een vijand, zelfs in deze dagen al is dit ook niet christelijk van zin, maar 'k ben gekwetst tot heel diep binnenin en weet niet meer hoe dit nog lang te dragen. Maar plots heb ik de lente weer gezien en langzaam groeit vergeving zelfs misschien. Snelsonnet…

Diep binnenin mij zit een hypochonder, Die duikt nu weer voor negen maanden onder.…

Sterrenstelsels en supernova's. Stralende zonnen en sterrenstof. Beken en snelstromende rivieren. Bewegingloos lig ik op de operatietafel. Verwonderd kijk ik in een universum. Mijn oogchirurg is aan afronding toe. De laatste lasershow gaat beginnen! Daarna sluit hij het planetarium. Verwonderd en met vragen sta ik op. Mijn oog is tijdelijk…

Binnenin me ontstaat een wervelwind. Kolkende golven overspoelen mijn gedachten, ik wil je bezitten met heel mijn macht. Telkens en telkens opnieuw wil ik me in jou verliezen, totdat ik bij dageraad zal aanspoelen op jouw strand.…

Met mijn ogen dicht lees ik de braille van je huid Je woorden sturen mijn handen naar verlangen binnenin Mijn mond zinspeelt op je lippen Je lichaam spreekt klare taal In je verhaal mag ik het boek niet uit Almaar weer beginnen bij het begin…

van een rokerig bruin cafe waaraan ikzelf bijdraag in het licht rumoer is het binnenin stil terwijl de rest spreekt of luistert en ik me minder thuisvoel.. de reflectie van de draaideur kondigt nieuwe klanten aan als ik vertrek laat ik niets achter…