Alle inzendingen over eenzaam OR afscheid OR heimwee

we dansten samen op het witte strand blij verlangend naar de nacht een meisje lief uit niemandsland haar handen koud haar lippen zacht met gele bloemen in het haar bespeelde ze de zachte wind zo magisch mooi, een leuk gebaar van jou, voor mij, mijn godenkind de donkere hemel straalde open och, lieve mensen wat een zicht want…

ik schilder en trek strepen geen benul, geen gedacht sluit mijn ogen zonder weten en zie een gezicht dat naar mij lacht. ik schilder en strijk strepen met een gezicht in mijn gedachten laat ik mij volledig meeslepen reikhalzend verlangen, eerder... smachten. ik schilder en droom strepen het gezicht krijgt stilaan een gelaat maar ik kan…

In het voorbijgaan Ze zien je niet Als je langs hen loopt De woorden die je spreekt Ze horen je niet Als je zachtjes met ze praat Anders dan zij graag gezien en zelfbewust Vrij om zichzelf te zijn Diep verscholen stille tranen Als je intens verdrietig bent De kwetsbaarheid Gevoel van onvermogen Omdat je anders bent Anders…

Was het virus eenzaam, dat ie mensen zocht, was ie ‘t alleen zijn moe stond daarom onze vrijheid op de tocht? Was het virus heel alleen in ‘ t prille begin, dacht ‘t soms waar moet ‘k heen tegen alle waarschuwingen in?…

Langzaam vertoeft haar geest door dat verre land vol nevelen eenzaam drijft heimwee haar langs beken met helder water en geuren van frisse ochtenddauw de melancholische klanken weerklinken nog altijd over de heuvels en de groene velden daar waar eens haar thuis was in dat verre verre verleden…

Heimwee naar het duister in het licht. In vrijheid gebonden en gevangen. Stil en eenzaam schrijf ik mijn gedicht. Ik mis de pijn en draag haar mee in stilte. Het lijden en het zwart waarin ik zweef. Ik lach en dans maar zonder diep verlangen. Vergeten wie ik ben en dat ik leef.…

Het dromen begint angstaanjagend in een verborgen wereld waar zwijgende vogels de hemellucht verkennen terwijl je eenzaam uit jouw schaduw stapt niets meer over van de glorie en het geluk stilte neemt je mee naar nieuw dieptes waar het de heimwee is die nu dicteert in de nachtelijke uren van verdriet en wanhoop.…

Het overvalt je zomaar, heimwee naar wat, vraag je me, nou gewoon heimwee naar wat was! Wat was er dan dat je heimwee hebt vroeg je me daarna ik zei gewoon, nou dat? Het overvalt je bij een melodie of bij het zien van wat zag je dan, vroeg je me? Een traan biggelt over m’n wang ‘k weet ‘t niet, gewoon? ik heb heimwee naar dat!…

Waar je ogen nog vragen en het afscheid de stilte verandert in een cocon verlies ik de tijd van antwoorden en vraag ik niets meer dat woorden kleurt en gedachten verdrinkt in geluk dat met eenzaam vergeten begint…

Heen zonder afscheid en nooit weer te vinden — 'Dood' heet men u, mij eenzaam jaren reeds; Blijde onafscheid'lijk trouwe vrinden — Heet ons mijn eigen hart, zo zonnig leeft ge er steeds!…

Tussen tranen uit het verleden en het verlangen in een nieuwe liefde leven de warme herinneringen die ik heb aan jou Samen met heimwee naar je innemende glimlach en innige omhelzingen vergezeld door het gefluister van liefdevolle woorden Verdringen ze de eenzaamheid die langzaam onder de kracht van tijd dreigt kapot te maken het…

Ik open het venster en de deuren tegenover elkaar totdat het overal tocht in huis om het denkbeeldig coronavirus te verdrijven nadat ik de verwarmingsmonteur uitgelaten heb zet ik mijn mondkapje af om de frisse lucht in te ademen zie hoe vogels als klankgazelle in de boomtakken aan de overkant neerdalen in het morgenlicht…

Een warme avond en weer wordt alles stil: de stemmen en de drukte, het wachten en het heimwee, de jacht en heel veel dwaas vertoon.…

Eenzaam sterven, geïsoleerd, niemand verdient dat.…

Mijn oor is kleurpositief de rode rand kookt van jouw woorden, fel licht spat uit de schelp en hangt voor mijn mond voor mijn ingehouden adem mijn lippen nog niet open mijn gedachten onuitgesproken mijn blik kleurnegatief met doorbloede hersenen gekruiste armen, gloeiend van argwaan en verzet van willen aanvallen Jij zult er niet…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Zie hoe hij de groene levensboom omhelst waar hij vroeger ingeklommen dacht dat hij kon vliegen teruggekeerd naar eenzame gronden heimwee naar de natuur van zijn jeugd verleden uit een verborgen wereld naar een schuilplek achter de horizon luister hoe hij tegen de vogels praat verhalen vertelt aan dwalende wolken teruggekeerd naar eenzame…

ik wil geluidloos gedag zeggen want jouw woorden hebben betekenis die je alleen in stilte kunt begrijpen begrip moet dikwijls verder rijpen ik wil in stilte afscheid nemen want ik lees nog altijd jouw gedichten alsof ik jouw oude stem kan horen tussen alle vervreemdende gezichten onhoorbaar maak ik nieuwe herinneringen zonder heimwee, want…

Heimwee naar echt oer eerder.…

Kijk nu nog even naar het blauw dat oeverloos de hemel kleurt en dat van heimwee wil vertellen, van pijn die deze keer zo anders is, vol weemoed om een afscheid, nu voorgoed.…

vervreemde gezichten namen we afscheid van mijn jeugd met jouw jeugd naar het Zuiden ging onze jeugd terug naar Spanje waar jij waarschijnlijk leefde in een groot kasteel met Sinterklaas zolang ik nog naar heimwee streefde.…

kruipt de Stena-line langs de horizon terwijl de zon afscheid neemt van de dag door de zee te kussen een eenzame minnaar loopt langs de vloedlijn wiens voeten omarmd worden door de zee al is 't voor heel even…

Jouw lopen liep een eindje mee langs randen van schaduw duistertuinen vol heimwee er zong een dove duif in jouw binnenste vrede een zoete zuinige drang tot als maar delen woordendelen soms eenzaam in een zaligheid in de diepte van een lege ziel er drong een waarheid naar binnen een gezicht zonder masker maagdelijke geheime liefde.…

Soms, die zielssnikkende heimwee naar de warme zomerdagen toen mijn ongekuiste jeugd zijn eigen dromenvleugels kreeg en ik als jongen om mij heen keek vaak tijdens het ouder worden het ontoereikende verlangen naar die vrijheid zonder vragen alleen, met ongevulde rugzak en indianentooi op pad naar een land zonder horizon eenzaam dromend…

Tot het licht voorgoed afscheid neemt van haar ogen. En haar masker lijkt op haar trouwe wanhoop die niemand begreep toen ze haar liefde in scherven zag vallen en hij een afscheid werd die haar slechts het geduldige stof op zijn foto en de naamloze pijn van haar eenzaamheid gunde.…

heimwee naar vroeger even weer kind zijn zorgeloos genieten heimwee naar vroeger lange zomers strenge winters bergen sneeuw genieten heimwee naar vroeger lange vakanties dagen zwemmen uren lopen in de bossen genieten heimwee naar vroeger mooie herinnering ik wil geen kind zijn ik ben blij met het heden soms met zorgen maar…

ik voel me een toerist die reist door dit leven en altijd is er het heimwee het heimwee naar huis want in dit leven voel ik me vaak niet thuis…

'k denk weer terug aan het afscheid. Ik moest je loslaten. Die laatste blik in je ogen Ik zag een traan. Ik blijf hem zien Ik heb hem meegenomen 'k kan het niet vergeten Oh zo donker, om me heen. Ik mis je zo 'k heb heimwee naar je één troost, hoog boven me.…