Alle inzendingen over glimlacht

Ze sluit de deur laat achter wat eens was de zon glimlacht in haar kamer werpt een schaduw van zijn silhouet op de muur terwijl hij haar In zijn armen sluit eindelijk thuis blikken twee paar ogen hazelbruin door liefde bevangen…

in de reflectie van het meer weerspiegelt een vaag vermaarde onverlet wist de hand zonder wisser als was het over een schoolbord glimlacht het nu snaaks naar toen kleuren nog dieper doordrongen uitgelopen mascara rolt zachtjes maakt het hoe hier te zijn geraakt niet meer uit, het is de schemer die zachtjes roept…

Geur van mensen nat geworden in de regen de bus rijdt van hot naar haar Iemand komt een ander tegen glimlacht tot zij ook opengaat Het gebeurt haast gelijkertijd Er wordt geen woord gezegd alleen nog maar gekeken een moment vasthouden dat nu om geen antwoord vraagt…

avondronde de dokter komt hij glimlacht en vlindert met zijn hand over haar brandende huid zij knikt, uitgeput, uitgedund door woorden die achtergebleven zijn zij zwijgen samen een dialoog net zolang totdat zij nog een paar keer wakker schrikt…

vroeg Winnifred mijn tuinkabouter die niet bestaat en bleek van het huilen is omdat hij niet bestaat Een groeistuip is de dageraad kijk maar naar de statistieken van dag tot dag groeit alles aan ons uit tot een monsterkalebas op een veel te kleine fruitschaal Eindelijk glimlacht Winnifred en zegt; wat ben ik blij dat ik niet besta…

Jij zat daar met alleen het grauwe wolkendek als een sjaal om je heen jij zocht het nooit zo in de sterrenhemel zoals die nu zonneklaar was blijkbaar was je klaar voor je laatste keer je laatste adem legde de sjaal neer je glimlachte weer.…

vandaag de storm die omver blaast wat op zijn weg komt mijn mond een smalle streep je verwaaide verre glimlach vannacht de stille dans van een spreeuw vloeiend boven de woestijn ik leg het harnas af ik ben er je glimlacht me dichterbij…

Zijn zwakheid glimlachte als een kind glimlacht, Wanneer zijn tuin bevroren is van winter - Hij stond voor 't raam en, glimlachend naar ginder, Zong hij zijn zachte liefde door de nacht.…

volgens mijn leraar filosofie is ´het existentialisme tromgeroffel op een leeg vat´ daarbij glimlachte hij intens rimpels in zijn gezicht van poëzie vond hij dat daarmee alle gaten in het menselijk denken te pas en onpas worden gedicht een beetje dankzij hem ben ik geworden die ik ben…

Als een deur die opent naar een nieuwe morgen Als een ochtendzon die geel de dag beschijnt Als een hond die kwispelstaartend toeloopt zonder zorgen zijn lip optrekt en glimlacht ja, het is net of hij grijnst Als een luide lach die beide longen ledigt en ruimte geeft en vrijheid…

onze dochter groeit niet alleen in de lengte ook in eigenwijze zekerheid alsof zij er altijd is geweest dat iets van jou en mij er opeens is, glimlacht huilt en zich bevuilt gedragen wil en boert straks is ze sterk trekt zich aan vingers op beentjes plooien in een “O” zo vormt zij begin en eind…

De zoete warmte van je lichaam bedwelmt mij eindeloos De rozen achter je ogen bloeien in de valleien van mijn geest en je woorden leiden hun eigen leven in mijn ziel maar magisch zijn ze als zilverparels in azuur Als je glimlacht zie ik je dromen zingen zo prachtig vogelvrij…

Vrede ruist doorheen de avond, vrede glimlacht zacht; vrede geeft je vleugels nu, vrede bergt je ziel.…

Soms duikt hij even op, kijkt naar zijn handen en glimlacht om die bezigheid; dan zuigt de klei over zijn kruintje dicht. ------------------------------------------ uit: 'Overkomst dringend gewenst', 2012.…

vandaag de storm die omver blaast wat op zijn weg komt mijn mond een smalle streep jouw verre verwaaide glimlach vannacht de stille dans van een spreeuw vloeiend boven de woestijn ik leg het harnas af je glimlacht me dichterbij…

De zon daalt langs de golven naar het strand Onze blik beklimt ze Tot wij mekaar ontmoeten In volle geopende zee Langzamerhand Verbrokkelt de lichttrap Wij spoelen weer aan Laatste glinsters wuiven De horizon glimlacht…

ze keek me aan en glimlachte wie de schoen past trekke hem aan…

de teevee staat ongezien geluidt als radio het internet pingelt wat mee ben voor even op een andere hoogte kijk van boven naar de zee uit het grijs van golven kom jij langzaam weer aan strand ik neem zacht je natte hand je glimlacht volop zomer druppels spatten van je warm gezicht ik wist dat je zou komen voelde lente in de duinen…

ik zag je ogen je glimlachte de tijd voorbij in raadsels ik voelde je verlegenheid onzekerheid zo tasbaar in je woorden het jeugdige in jou bekoorde omdat onschuld zo bij je verschijning hoorde ik proefde overgave in het strelen van je handen passie glansde in je tanden je sluiers vielen in een puzzel neer, maar na de laatste was…

Een zachte blos kleurt wangen rood als haar ogen kussen ze proeft..... ze eet de aangeboden vrucht het sap krult van haar lippen als ze gulzig toe hapt genietend verorbert ze de avond glimlacht als ze tevreden achterover leunend haar mond afveegt…

Er leefden in zijn wereld vreemde mensen zo was er een groot botanicus die wel tachtig nieuwe soorten orchideeën had beschreven in de nevelwouden van Oost-Kalimantan en die, gevraagd naar zijn favoriete plant steevast dunnetjes glimlachte: "Dat hou ik bij het mos tussen de stoeptegels, in de winter."…

in het wit dicht van het licht dansen letters met de adem van haar ziel het lijkt alsof in het heilig vuur de laatste steenresten verbrijzelen er glimlacht een wind warme tranen van verbonden zijn ontvankelijk rijgt ze letterparels tot een woord fluisterend noemt ze het liefde…

zeg even niets ik kijk gewoon naar jou je thuiskomst in je ene oog het is maar voor heel even het duurt niet lang dan ga ik weer huppelt vol verwachting in je ander oog de stilte van het samen zijn glimlacht warme toekomst woorden in een moederschoot…

hij was ook haar minnaar schaamteloze wezens doch niet onmogelijk zo fluistert men zij glimlacht zwijgend als hij iets met haar van doen had gehad zo fluistert men zacht wat niet onmogelijk was voelde ze zich nu heel wat ze had het altijd al hoog in haar bol gehad fluistert men maar onmogelijk was het niet men ergerde zich…

Mijn gezicht glimlacht. Maar evenmensen lachen niet meer terug..…

Een vrouw drukte lippen af, sprenkelde geur nu is zo`n ding in je gleuf een zeldzaamheid met geluk krijg je een zoem of een piep, gekortwiekte woorden op een display en je glimlacht, even…

Nog slaperig haar wangen rozig lippenrood de nacht bracht ze niet dus laat ze maar komen dagdromen vol geur en kleur en warme wolligheid aan romantiek handen wrijven over armen langs gesloten ogen rekken strekken de fluister glimlacht begint bij het begin er was eens ……..…

als je glimlacht dreigt je gegroefd gezicht te breken je botten kraken als je loopt je uitgebleekte handen rusten in een verdroogde schoot en onder die kleurloze rokken vermoed ik schrale benen die nimmer een man mochten lokken mijn God welk een zonde nooit hebben ontroerd…

dansend verscheen je in mijn droom glimlachte je liefdevol naar mij omringd door 'n soort heilig licht genoot intens van jouw komst niet wetende dat je afscheid nam jouw ogen voorgoed gesloten voor altijd dicht *~ Roberto in memoriam 11-03-2007~*…

ken je mij wie ken je dan zij die glimlacht niet om te maskeren maar om een draai te geven aan 't leven dat zoveel drieten kent waar zij zich niet door laat lijden noch verleiden tot het absorberen van, verkiest zij het licht dat zij met beide armen omhelst het zo haar eigen maakt vraagt zij zich af ken je mij…