Alle inzendingen over ik spreek tot het la

wentel gekke wind het stof in kringen de veel te vroeg gevallen bladeren met dode bloesems die vergaderen dans met resten van papieren dingen draai mijn zinnen, spreek mijn woorden hardop luid en laat ze galmen dein dan mee met groene halmen draag mijn stof naar kanten boorden jij dwaze vriend de wind mijn ogen zien je wazig mijn stem…

Het is stil op straat, De klok verraadt, heel laat Tikt de wijzer uit de kroeg, Ik ben weer te vroeg. Mislukt blijft de nacht achter, Onuitgesproken.…

Een woordenstroom verlaat mijn mond in rust, en vindt de plek die ik heb uitgezocht. Maar tussen al de golven op zijn tocht, verliest hij stilaan voeling met de kust. Misschien zou zwijgen beter voor mij zijn. Hoewel ik dan blijf zitten met die pijn.…

luister, mijn handen omvatten het begrip Waarnaar mijn woorden zoeken Zie, mijn ogen spreken Tussen de regels door Voel, Zingend zijn woorden zachter Nog liever neurie ik mijn melodie Proef, mijn zilte tranen vloeien weg door jouw nabije ogen ruik de geuren van geborgenheid door stil en warm begrip weet je mijn liefste spreken…

Daar ga je dan Als op de vlucht Met Je verlangens en je dromen Waarvoor Mijn God Ben jij beducht Wat heeft het leven Je ontnomen Wees open Eerlijk Spreek je uit Laat je hart je leiden Dat moet Eenvoudigweg te doen zijn En Tracht niet steeds Mij Te vermijden…

Spreek niet over het kwaad, dat uw naaste heeft bedreven. Misschien ging hij tot God en werd het hem vergeven!…

Spreek je woorden of schrijf ze neer morgen zijn ze oud en verkleurd stuur ze dan maar mee met de wind. Waarom zou je de zinnen nog bewaren als ze niet worden gelezen en begrepen woorden geen gehoor meer zullen vinden. Laten we nu maar luisteren en lezen niets meer wissen dan zal de nieuwe morgen zijn begrip en kleur niet verliezen.…

Zo spreke en zo denke en zo dichte en zo doe'k! 1879-80…

Spreek me niet aan over pijn, over verdriet... Spreek me niet over Lijden, over eenzame uren, momenten... Spreek me niet over vreugde, over hoge bergen... Maar spreek me aan met jouw liefdevolle, stille zwijgen, begrip, medeleven. Spreek mij aan met jouw ogen vol van menselijk meegaand Beleven!…

Spreek als je kunt. Drie vuurpotten in de open lucht, als het ware in de lucht. Even was ik bang. Alles verdween voor mijn ogen als een brandende grashelling. Ik moest mijn handen warmen in een leeg hoofd... Uit nacht en rook stegen maanschijven. Daar liep je, ik dacht dat ik je hoorde huiveren.…

Spreek vrijwillig over God, maar misbruik nooit zijn naam, Nog zie 'k in gedachten die spreuk overal staan! Echter de knapen van vandaag hebben die spreuk nooit gezien want nog niet eerder kwam zijn naam voorbij op oneerbare wijze.…

je je uit je hebt jezelf weer handen en voeten gegeven jouw levensboom zal voor eeuwig bloeien jouw naam staat geschreven in het boek des levens spreek je gedachten altijd uit en het zal je aan niets ontbreken…

La fille Flavie s'endormait plus tard en attendant l'aurore d'or. Quelques jours après le facteur local la livrait les fleurs les plus passionantes de la ville: un bouquet de mille tulipes roses, rousses et rouges avec une carte neuve d'importance d'Antoine: "Ma réponse, c'est ta lettre douce, je t'aime."…

O' La Descente Infernale, mijn eigen, kleine Goddelijke Komedie, op weg naar de onvermijdelijke negende ring; overwoekerd door zeshonderdzesenzestig voetstappen spiegelbeeld, beklonken bij elke druppel die ik vind, O' La Descente Infernale, het geschal der trompetten, de lofzang die wonderschoon weerklinkt, bejubeld en bezongen, slechts Judassen…

gewoon een kleine akte in een boek wat foto's in een la bewijs dat ik besta…

Ik krijg de achternaam door van die man, la … T … a … n … dan bent u Char la Tan !…

Schakels aan elkaar verbonden voor eeuwig en altijd. Als hij breekt, is het waar dat ons leven maar aan een draadje hangt. Ik heb zo’n ketting. De schakels zijn nog gaaf, de blinkende zijn mijn liefde voor de kinderen die ik baarde. Het zware slot, zijn de armen van mijn lieve man die het loodzware lot torst waar het nodig is. Er hangen…

La Douce France was, als verwacht, zeer zoet. De dag begon er met een stukje pain en eindigde pas na wat flesjes vin, kortom, la vie was weer geweldig goed. ‘t Was ’s avonds steevast vin, al viel het op dat ik daardoor ‘s morgens vaak pain in mijn kop had.…

steil naar beneden de daghap à la minute klaar terwijl je wacht…

la cerise rouge is die kers rijp vraag ik en zij kijkt mij met grote ogen aan ik zie haar verbaasd denken nou ja, die gedachte meet ik me even aan ik heb er kennelijk belang bij om weet te hebben van de onzekere status van dit bollig rood verschijnsel la cerise rouge niet dat er reeds speeksel over mijn lippen druipt of een…

la li lo! 'k Verdronk in mijn dromen, - Ik droomde iets heerlijks, Iets liefs - iets begeerlijks, - Daar bleef het zo lome aan 't luien - Bim! bam! Bim! bam! Vroeg in de morgen! Hei! la li lo!…

Parijse voorstad Saint Marceau La ville est belle Le temps est beau Ik verf en erf met grote ogen weef ik wol zie ik tinten kleuren maken gobelinscharlaken Handgeweven Frans verworven Vlaams gewijd La main, mon ami en een getouw zijn het onderscheid…

waar stilaan het krampachtige je verlaat avec toi, la basse opinion mourit en même temps…

à la retraite de Namur? Geen perk, geen zerk, geen naam, in die onooglijke vlek, in Erneton-sur-Biert. Mijn vader schreit.…

In de gauwigheid 'k zocht en 'k vond het als vertaling is het niet een leukigheid ( à la va-vite )…

La solitude m’embrasse, je ne peux pas sortir. Il n’y a pas de point l’abattre. Pourquoi ? Quand toi, ma force, m’a abandonnée. Ce sourire, les étoiles s’estompent. Pur, émouvant, aimable. Je me sens perdue. La danse était de nous, avec tes yeux faces à moi. Nous, seulement nous, en volant sur la terre.…

we los En dus verloren zullen raken Zoals notities op een schouw Of als brieven in een la Of als de bladzijden van een paperback…

We zijn ons eigen publiek van ons is de stad, de fontein speelt mijn toneel, het mag niet maar de nacht is warm en ik heb er zin in Marcello komt de trappen af hij kijkt liever, maar toch bukt hij zich, zet zijn schoenen naast het glas melk en stapt het water in Strelend vouwt hij zijn handen om mijn hoofd, nog zonder me aan te raken…

Dat Froger meeschrijft aan het Koningslied Geeft mij bepaald geen slapeloze nachten Al lig ik niet op Willeke te wachten Ook haar betrokkenheid die vrees ik niet Mijn angst is dat ik ergens af ga springen Als strakjes blijkt dat Blöf het lied gaat zingen…

ik ben een gekooide kamerplant gekluisterd in een kamertje aan een rolstoel maar in mijn beperking is plaats voor alle sterrenstelsels een tuin vol bloemen een berg liefde en tederheid en zelfs voor een kussentje onder mijn kont mijn gedachten zwerven onbelemmerd en vrij de nacht verduistert ze niet ik ben een jonge god…