Alle inzendingen over ineens bleek geschie

Hoe vluchtig als een schim te zweven buiten tijd en ruimtelijk gevaar in een schuilplaats voor de zon te leven. Te bestaan als bijziend dienaar beroofd van oog voor 't vergezicht is het mijn schaduw die ik nastaar. Vermengd met waarvoor ik ben gezwicht, niet langer meer van schuilend zwart, rent hij weg van mij, dragende zijn eigen licht…

In een bleke balzaal Dansen mensen De danswedstrijd Vlinders kijken mee Mensen schuifelen verder…

het bonkt in ganzenpas alsof er wegen lopen in plaats van rode wormen die gelijkmatig zouden moeten zwemmen het stamelt vre de vre de in een steeds sneller ritme alsof het tempo weet dat angst woekert met tijd het groeit langzaam net niet onverdraagzaam het scheelt weer een haartje onder een weelderige pruik…

ik kwam je tegen tussen de buien door gelukkig geen regen jij voer uit tegen mij zonder een bekende reden ik liet je razen trachtte een evaluatie te maken van jouw averij pas later in rustiger vaarwater kwamen de tranen het mooi weer spelen is gedaan donkere wolken kunnen je niet meer ontgaan de storm is gaan liggen een bleek…

het was al een klein wonder dat jij groeide zag hoe je steel zich kromde in een voortdurend verwonden je bladerde bleek op een plaats uit de zon zonder koesterend licht bijna niemand wist hoe eenzaam je oogde in het mat witte gezicht toch knopte je na doorgestane ellende bloeide plotseling voluit met warme kleuren die vol…

Een bleke maan werpt een dun streepje licht naar binnen. Ik staar naar het plafond, rillend moe probeer ik me onder de dekens te verwarmen. Ik praat tegen mezelf maar prevel in ’t halfdonker slechts wat verwarde zinnen.…

Naast haar zit de dood en leest een krant van morgen met oud nieuws van vandaag, toen zij nog op een bankje zat, mandarijntjes pelde en ongeneeslijk aan het leven leedt.…

Je zingt zo lieflijk langs donkere paden over de roos in de bedrieglijke tuin van Eden een ijle bloem die bloeit onder de schaduwvleugel van een nacht van leegte In de stille hoeken van je wezen wasemt je licht een bezielde, heldere bron een wereld van woorden die waaien over de weg van je droomgezichten zwaarbeladen met bitterzoet…

Vóór de personeelsavond al bleek dat de Turken liever niet in de kantine wilden eten. Het feest zelf begon met een toespraak van de voorzitter van de ondernemingsraad. Hij liet het niet bij woorden alleen. Als stoffelijk blijk van waardering overhandigde hij Meneer Carli een tegel met de tekst: 's Morgens voor de koffie niet zeuren.…

Bleek gezicht Ogen geven licht Hoestend hijst ze aan haar sigaret De tap verstomt, de tenorsax gromt Een schaduw streelt haar kont Ogen schermen om die lege plek (naast haar) Als ze bloost Ruikt de drank haar schoot Sluipend sist hij zijn antieke groet Bleek gezicht Ogen geven licht Lippen kleuren rood van bloed…

de seizoenen hebben je klein en schuchter gemaakt bleek en onooglijk in het gezelschap van velen op een noestige stam maar vlak voor de oogst gaven warmte en zon alle kans om te rijpen zwaar van de suikers bolt jullie lach naar de boer die geen grand cru had verwacht…

weer schijnt maan zijn bleke blikken vol in het gezicht donkers gangbaar wordt nu opgelicht duister flipt in overvloedig argwaan waar stilte loerde dreigen ongemoduleerde klanken met een naderend paniek het volle maanslied klinkt en op het scherpst van de snede vieren jager en de prooi het lichtend heden…

fijnste zand oude beelden modelleren en verschraalt de dikste huid een gestalte krijgt vorm in een zilte regen, rank silhouet in tegenwind met scherpe randen wat samenvloeit in een droom, die zich afmeldt en elders weer openwaait laat me het nog maar even aanzien, de steilste klippen ontlokken een zweem van verstandhouding op de bleke…

'et zal nie lang meer duren: Went ook de dood duut gooi op gooi - Bleek vliendertje wordt gauw zien prooi.…

zie je ogen en je handen heel ontspannen maar je haren waren bleek kleurloos door de chemokuren in een weer moeten verduren door het sprankje hoop waarop wij voortborduurden jij patronen en ik structuren wij presenteerden vandaag aan de wetenschap jij rollatort traag naar binnen ik wacht op een nieuw beginnen…

Zo bleek zo moe zo smalletjes zo opgegeven niet meer willen leven ligt ze in haar sterfbed moeder van mijn kinderen pijn strijdt zijn gevecht tegen haar laatste ademtocht even lichten haar ogen fel op in verzet tegen het leven dat ik eenmaal op straat daarentegen omhels zelfs de fietser die me op een haar na aanrijdt wens ik veel geluk…

gevoel betekenis gaf die samenviel met wie hij was hij zocht naar woorden om te spreken te zeggen wat hij voelde maar dat niet zegbaar bleek hij was zijn naam in werkelijkheid haar woord was hij geworden waarmee hij was genoemd en sprakeloos zocht hij haar blik zij spraken slechts met ogen…

Als ik ineens kon vliegen dat zou toch reuze zijn een stukkie door de Kalverstraat gewoon maar voor de gein. Een rondje rond de poppenkast die daar staat op de Dam een stukkie zo het Damrak op met de gemeente tram. En als ik dan ging rusten van mijn gevlogen reis dan zat ik met de duiven op het dak van het paleis.…

Als ik ineens kon vliegen dat zou toch reuze zijn een stukkie door de Kalverstraat gewoon maar voor de gein. Een rondje rond de poppenkast die daar staat op de Dam een stukkie zo het Damrak op met de gemeente tram. En als ik dan ging rusten van mijn gevlogen reis dan zat ik met de duiven op het dak van het paleis.…

Ineens wat vreugde zomaar aangewaaid tezamen met de blauwe luchten; ineens het laten gaan van al te zeer om eigen zorg en moeite moeten zuchten; Ineens de glimlach zien van 't kind dat speelt en lacht en zonder vragen de dagen plukt zoals ze komen en niet te zwaar aan eigen last wil dragen.…

Als ik ineens kon vliegen dat zou toch reuze zijn een stukkie door de Kalverstraat gewoon maar voor de gein. Een rondje rond de poppenkast die daar staat op de Dam een stukkie zo het Damrak op met de gemeente tram. En als ik dan ging rusten van mijn gevlogen reis dan zat ik met de duiven op het dak van het paleis.…

En ineens zijn ze dan zo groot Dat ze je niet meer nodig hebben Hun eigen leven gaan leiden Niet meer thuis met het eten Niet meer zitten op de bank Vertellen van de schooldag Niet meer mopperen op broers Die er óók niets aan konden doen Want ineens zijn ze dan zo groot Dat ze zelf hun potje koken Hun wasje draaien Hun kamer stoffen en zuigen…

Ineen verstrengeld ingeslapen na een hete strubbeling vol passie is het ontwaken wat eenzaam met de ruggen naar elkaar de vrije ruimte zoekend voor jullie armen en benen in een verstrekkend gebaar Om dan bij het eerste licht door de kieren van de gordijnen weer in elkaar te kruipen en wie weet het opnieuw te doen - ja, dat is leven…

Ik lig met jou naast me in het gras Ik lig met mijn ogen dicht De zon brandt op mijn gezicht Ineens…een schaduw…een gevoel Ik open mijn ogen Je kijkt me aan… Ik kijk terug en zie… dat jouw ogen lachend naar me kijken Ik zie…in jouw ogen Een blik…die meer zegt dan duizend woorden Ik zie…in jouw ogen Dat jij en ik…wij is geworden……

Ineens is het weg: geen huis meer, alleen een berg -- muggen waar het was.…

De dag komt op met heel veel vragen en onzekerheid, waar is de rust gebleven? De twijfel neemt nu alle plaats in, stroomt als melk naar de bodem van de zee en verbergt zo alle dieren, alle leven. Het is of ik plots blind ben, enkel nog kan tasten om een heel klein beetje weg te vinden, strompelend en dwalend. De zomer is vergaan, de bomen…

De tijd staat stil, de dingen wijken, de witheid van de sneeuw bekoort nu niet. Er is nu enkel het verdriet, de onmacht om nabij te zijn, de dingen ongedaan te maken, te zien hoe alles onbeduidend en van geen tel meer is te weten. Toch moet je door, je kan niet anders, het leven vraagt niet om je lach, je ironie of je verklaren. Je kan…

geluiden waaien aan de wind verdraagt de tonen ze vertellen hoe het ons vergaat met werken en met wonen soms lijkt het een orkest waarin de haast het ritme pakt dan zijn de trommels op zijn best de rest is even weggezakt ineens is er die aria een ijle bloem op hoge wind alsof de zon voor even schijnt in de blijdschap van een lachend kind…

Ineens voorbij Je stond in het leven als een gelukkig persoon, Veel plannen had je. ineens was het voorbij. Wij moeten hier nu verder zonder jou. Een ding moet je weten wij hielden van jou. Herinneringen blijven in ons hart. Je gunde ons mooie en lieve momenten. Dankbaar nemen we afscheid van jou.…

Ineens zag ik haar, ik herkende haar meteen en ze glimlachte als altijd heel erg lief en innemend. Ik sloop snel weg om haar vervolgens in een andere warenstraat te ontmoeten. Ik reageerde galant en zij begon heel spontaan met mij te praten, waardoor ik meteen van de kaart raakte, maar mezelf zoveel mogelijk in de hand hield.…