Alle inzendingen over lege stoelen

als jij zit wanneer ik zit en ik zit als jij zit dan zitten wij beslist samen zit ik, maar zit jij niet dan zit ik helemaal alleen en is jouw stoel onbetwist leeg!…

als zonden zwaar weegt ieder jaar van spijt je oude stoel staart leeg en koel verwijt ik wil mijn leven in verhalen geweven kwijt stem zonder kracht verdwaalt in de nacht van andere tijd…

De tafel voor het ontbijt gedekt de koffie zojuist gezet de aangeschoven stoel blijft leeg haar stem klinkt door de kamer "kom je nog" de koffie is onderwijl koud geworden dan hangt ze haar woorden aan de waslijn.…

En je wordt deel van het immense vogelrijk en 't oude hart wordt leeg van pijn en van verlangen, en elk geklapwiek wordt een nieuw liefdeblijk maar zonder hartstocht, en de wind, die waait maar door en 't ruisen van de zee ruist nu van binnen, maar daar is andere taal, en andere liefde voor.…

Niemand in huis Zelfs ik ben niet thuis Haar kunstbontjas op de stoel Zij zit er niet in Ik hoest beleefd De kamer blijft doofstom Er is iets geweest, maar hoe?…

Ik mis je stem, al even zo ook jouw lieve lach je grappen, mooie ogen als vanaf die ene dag waarop 't droeve nieuws mij ter ore kwam je stoel sindsdien leeg voor altijd in memoriam…

de wereld versteent stoelen worden ornamenten de dag morsdood en hortensia geronnen bloed maar iets is dat nog beweegt langzaam trekt het een groezelig nachthemd aan wanneer ik muisstil en starogend boven een leeg glas tot godzijdank de ijskast slaat aan…

zo heb ik het gedroomd deze boog van rozen potten in bloei stoelen waarin niets dan verwachting zetelt die lege tafel laat het zo zijn o koning van mijn tuin dat alleen aller zachtste krachten aller lichtste elfen hier teder schikken…

De versleten rand waartegen jouw benen schuurden bij het verzitten De kale plekken op de leuning waar jouw hand de bediening omklemde De losse stof op de zitting van het draaien in je slaap Ik haatte die stoel waarin jij zelfs je laatste adem richting de tv zuchtte Tussen de kussens vind ik een paar muntjes en ik glimlach…

De stoel staat stijf en stevig witgeschilderd op de binnenwerf van de luiheid…

bij etenstijd hou ik me sterk in doen alsof ik zie nog steeds het bord met barst je mes en vork wat water in een glas met pil ernaast voor rek-een-levenslast pas met de leegte van je stoel zit ik aan tafel met een doodsgevoel…

Zijn stoel Die ik optil Is zo zwaar Alsof ie er zelf nog Op zit. Zouden het de Financiële zorgen zijn Die hij erop achterliet? Of heb ik het mis En is het dat niet?…

Voor het open keukenraam, uitkijkend naar de tuin bind ik haar vast aan de stoel. Zij zingt. Ik vind niets om haar kwalijk te nemen. Ik betrap mijzelf met een schaar en begin haar natte haar te knippen. Langzaam. Zoiets vraagt tijd. Of ze gaat dood, of ze doet dat niet. Maar ze gaat dood.…

Inmiddels was ik al niet veel groter dan een speldenpunt en innerlijk dronken de stoel zond mij zijn gedachten, vrij technisch maar gevolgd door het ruisen van bomen voor even, een seconde of drie werd ik stoel. Het was zalig, zalig dat hout in mijn wervels! De klop in mijn been, een bestaan zonder bloed of gedachten. En stil te staan eeuwig.…

Zonder stoelen staan we vervreemd en kijken naar elkaar met de blik van vreemden die elkaar zoeken met verdwaalde herinneringen en veranderende woorden van geluk en eenzaamheid en wensen die op de lege tafels lijken waaraan we zonder dromen nu naar elkaar kijken.…

gedachten smeulen gaten in de tafel de stoel- de bank het grote lege bed en dan vertikaal via het dak roken ze naar buiten verdwijnen naar de hemel maar altijd keren ze weer…

is genoeg geweest, ik stop Als zijn stoel dan even later Leeg en eenzaam achterblijft Voel ik in mij nog de warmte en geen schrijver die dát schrijft…

Sluitingstijd, het afscheid bijna voorbij, de stoelen vrij de tafel vol, de glazen leeg Ik moet gaan, ik ga weg Kijk mij niet zo aan, jullie oude zangers in oude lijsten Het is stil op straat, ik ga De maan schijnt, we draaien al terug naar de zon De honden blijven staan De geur van onze liefde is vervlogen De lakens zijn koud Leg…

ik leg mijn dagen, al mijn kleren op de eenzame stoel van mijn hart al mijn gestes, wenen en mijn lachen smijt ik als glimmende kiezelstenen op de lange weg van het duister om daar onder de oude eikenboom te wachten op jou, op die plaats waar zich twee takken als armen liefdevol naar de maan strekken.…

een kleine droom zacht gedaald op bank en stoel op duizend lege takken voorzichtig pakken we de draad en zweven, even wit mijn hart gaat omhoog… een sneeuwengel volgt in wijd gespreide vleugels glanst de lach op mijn gezicht…

Na de ijzige katharsis is mijn hart weer rein; mijn wonden zijn geheeld, ik kan weer bollen planten, en adoratie voelen voor al het verwante en liefde brengen waar ze hoort, ootmoedig zijn. Ik kan luisteren naar de merel in de heg die ik vorig jaar nog een lied van Mozart wou leren, maar toen ik hem eens grondig wou laten studeren kende hij…

op erewoord gevloekt het applaus met een hand geklapt de roos in een loflied verwelkt lopend over een tafel met verlamde tong onuitsprekelijk gelukkig gestemd zacht beroerend zijn eenhoorn tot onverhoeds een daverende vulkaan haar lava laat gaan over de duizenden stoelen van een lege zaal…

Een lege accu kan een bom bevatten, In volle accu’s is geen plaats voor kruit. Voor aller veiligheid een wijs besluit, Een nieuwe wet, maar om je te benatten. Om met een open deur dit af te ronden: De Yank heeft niet het buskruit uitgevonden.…

De rust viel naar binnen onverwacht sluipend waar toch niets was veranderd omdat alles hetzelfde bleef maar het gevoel week weg waar de woede eens wandelde de tafel bleef leeg waar het bord had gestaan de stoel ongebruikt waar de krant was gelezen.…

In de spiegel zag ik dat ik net zo grauw was als de morgen want er hing een nevel van motregen rondom het huis snel knoopte ik mijn overhemd dicht en haalde een kam door mijn haar maar ze belde al enfin, het gaf toch niets meer we waren versteend tot beelden met de tafel tussen ons in en het dode oog van de televisie op ons gericht ik zou…

Ogen stralen verdriet machteloos zie ik de pijn woordloos lees ik leegte wanhopig voelt het gemis krampachtig verscheurt het behouden tijdloos in verleden gestruikeld over zinnen gevallen in diep duister wentel ik mij in eindeloze leegte…

Ik ben een lege huls Voed het Houd van het Laat het slapen Tot in de eeuwigheid Doe ermee wat je wilt Geen stem, geen benul, wordt gevormd jouw hand Voor jou Een pop Laat haar slapen Mondje open Oogjes dicht Geen pijn Geen pijn Alleen in het duister Doelloos. Een lege huls…

Ik voel me weerloos, leeg en alleen, Sterk als ik was, zo belabberd loop ik er nu bij. Gevoelens overhoop gegooid in één, twee, drie, En niemand die het ziet. Alles lijkt plots zo anders, hoe hard ik ook vecht, Er is niemand die me redt! En waar is nu die vriend, Die me steeds uit alle ellende hielp.…

het maar Ik ga niet huilen Ik lach Al kijk je dwars door mijn inktzwarte gedachtes heen Je zult mijn hart niet raken Want mijn hart is een deur zonder slot Met een muur van ijzer die je met die lieve lach nooit breken zal Kijk me maar diep in mijn ogen je zult niet vinden wat je zoekt probeer met te doorgronden je stuit op een leeg…

de dood valt als een muntstuk uit mijn wereld loodzwaar valt het terug waar ik niet meer grijpen kan de kassa is leeg opgeslorpt door een hemelse bank windstil geland ik hoef niet meer over te maken mijn nota's zijn geschreven mijn adem van geld is voor immer geveld…