Alle inzendingen over nader-zijgen

Als de slakke komt gekropen, Hier en ginder, door het huis, ’t Is al met haar slijm bedropen, Niet een kamer blijft er kuis; Maar de middel is te vinden Om het vuil, het lelijk ding, Op te schorsen, in te binden, Dat het niet te ver en ging: Men behoeft maar zout te krijgen Dat men op zijn leden strooit, Straks zo zal het neder zijgen, Als…

Thans is het uur dat schaduwen neigen, En de avond, als een teder lied, Om huize’ en zielen zacht komt zijgen, En moede durend, stil vervliet In de open schoot van ’t schemer-zwijgen… Thans is in al de zielen vreê, En dank-gebed in al de huizen; En zelfs wie wránge dagen leê Voelt in zijn wezen kalmte suizen Als een slaap-zware zomer-zee……

gedachten moest vangen in volgorde van ruimte en gevoel de benen stramden terwijl ribben deden schudden en de buik jaagde achter diepten leegblazend tot aan keel en ogen ik traande de wereld tot staande en voelde de reikende hand zo veraf dichtbij mijn hart dat bonsde trommels vol van weeïge vochtgeluiden zij deden mij zijgen…

zomer tussen de buien door verzengt zich mijn denken doelloos in het kroos een doorweekte tennisbal de eenzame tocht door het bos schenkt mij geen vreugde vandaag toch / reken ik op een nieuwe golf van genoegens toch / geloof ik in een wind die alles verwaaid toch / blijf ik overtuigd van de hardnekkigheid van geluk ondertussen / zijg…

een mens balanceert tussen zomerse zwoelte onder een schaduwrijke boom en de verlaten koelte vaak door een leegte begeerd ik zeg dit zonder schroom immers het is de mens eigen, het hart wil dit laatste vermijden en vlucht in een verlangende droom dat schuurt langs het pad van lijden in de hoop dat een gemis zal zijgen toch moet men…

Nog houdt hij het landschap stevig vast, hoewel zijn hand reeds lichtjes beeft van schaamte voor de naderende dood en voor al die stilte die erop volgt. Wie stelt er paal en perk aan zoveel gras? Zijn beeld vloeit open in de spiegel. Alles wat ooit gelogen was, een logboek vol, wordt langzaam wit.…

Ze hangt als een lege boodschappentas aan mijn arm en ik bedenk me wat er met haar uit mijn leven verdwijnt: Buisman, een stoof, de theemuts. Niets houdt haar trouwens nog warm. Bevelend wijst ze naar de supermarkt en vraagt me wat ik zie: ik noem een naam. Nee idioot, dat is de overkant en hoe komen wij daar? Ik wil haar nooit meer ontstemmen…

Mijn vader schreeuwde moord, mijn moeder zette koffie mijn vader klom op stoelen, tafels, leunde uit ramen, schreeuwde rampzaligheid en onduldbare pijnen, schreeuwde brand en van iets onverstaanbaars het naderende einde mijn broers hielden hun oor tegen de grond, 'luister!' riepen ze en sprongen op, 'er komt stilte!…

Voor zekerheid oefen ik me soms al in je komende afwezigheid die komt: ik ben niet meer in je, weg, er niet meer, wat niets gedaan is want de dag verduistert en avond wordt het, ook dat nog - dat speel ik dan, voor later, opdat ik er tegen kan straks. Of ik dicht bij me blijf, me vooral toch niet verlaten zal, doe ik, meer speciaal. Wie heb…

Er is geen woord voor missen, hoewel ik het hoor in de merel die zingt in de tuin waar jij niet bent. Geen woord voor het mankeren van de dagelijkse dingen; het snijden van brood, de zoete stroop van simpele zinnen. Geen woord voor de te ontberen belofte dat er een eeuwig zal zijn. Dat jij de enige zal zijn, dat ik een woord vind waarin liefde…

Aan rafelranden van de stad en in de buitenwijken smeult het al – Luister, het is de wind niet, blijf niet doof en blind, het zijn miljoenen naderende voeten, aanschuifelend tot een storm die weinig overeind zal laten staan Berg je nu het nog kan, want wie gesteld is boven ons is machteloos en arrogant en zal alleen zichzelf trachten te…

De dood is oranje net als de zon. Dood spoor van binnen verbrandde zijn huis zoals vroeger de zon in Zuid-Frankrijk. Daar, hoog in de Alpen, waar Hannibal ooit met zijn troepen trok, voerde hij vlinders dronken met suikerwijn. Wat hebben wij toen alle drie gelachen. Nu, hoog in de kussens, kleeft het leven alleen nog aan zijn brein…

Hoe stiller, hoe nader het midden. Hoe nader het midden, hoe meer leven. Hoe meer leven, hoe sterker hart. Hoe sterker hart, hoe aardser. Hoe aardser, hoe verder van het midden. Hoe verder van het midden hoe duisterder. Hoe duisterder, hoe dichter bij de zon. Donker en licht, aarde en hemel is één.…

vaak is symmetrie de echte schoonheid niet pakt snel de blik maar stilt in saaiheid bij nader zicht het zijn details kleine oneffenheden die de natuur per ongeluk vergeten is om netjes af te kleden zij naderen het volmaakte laten in kwetsbaar zijn de nog ontbrekende schakels duidelijk zien het intrigeert omdat de hemel wenkt…

Met een zijslag naar een nieuwe voorstelling vertrek je wijder en wijder, nader en nader, opstandig bijna, neem je stelling. -Wij hadden vrienden kunnen zijn- Stilte valt. Ik heb je mens gekend, van de Boze gehoord. Jij slaat sjaals om de waarheid tot asfalt.…

och, nog even en we zijn er aan gewend de tot nader order uitgestelde tijd en de moeilijke dagen zijn alledaagse dagen geworden…

ik zie je wenken dan je rug je glimlach draait het beeld weer terug van langzaam nader komen we hadden alle tijd minuten opgevrijd tot eeuwigdurende momenten van stil genieten met elkaar je zong het kabbelen van golven bruiste branding in de volle maan, liet je gaan op de getijden ik kwam je nader in het gele licht dat…

het jaar nader bekeken met ogen van haast ging ik zó dikwijls aan mijzelf voorbij... morgen leer ik beter kijken…

en daar hang je tussen vraag- en uitroeptekens mam, wie is mijn vader ze komt niet nader tot de dader die haar bezwangerde wat overblijft is het kind dat niemand kent…

het jaar nader bekeken met ogen van haast ging ik zó dikwijls aan mijzelf voorbij morgen leer ik beter kijken...…

Dichters naderen om afstand te kunnen doen. Er bestaan dichters die het dichten laten wanneer zij vrij willen zijn.…

Gedragen tussen de luchtlagen ontvlucht aan de dood in nood verworpen door de armoede zijgen de kinderen neer op stalen frames met kappok en dansen voor de gesloten ramen tot ze vermoeid inslapen in de kille nacht dan krommen ze als foetussen onder het lage landen dons en achter de gesloten ogen droomt de hoop Ontwaakt, rukken de armen…

En als de grijze schemeringen zijgen Zullen wij door haar tederheid ontroerd Ons baden in een wijde zee van zwijgen, Totdat de nacht ons naar de sponde voert Waar mijn verlangen tot uw lach zal nijgen, Ons beider ziel door één geluk omsnoerd.…

En als de grijze schemeringen zijgen Zullen wij door haar tederheid ontroerd Ons baden in een wijde zee van zwijgen, Totdat de nacht ons naar de sponde voert Waar mijn verlangen tot uw lach zal nijgen, Ons beider ziel door één geluk omsnoerd.…

Bokser, geen dichter zijn is helemaal niet zijn Een bulderend publiek heb je ons niet onthouden Twaalf mensen zijn er binnen de helft slikt zoete koek, de rest is familie Tijd om met je projectielen te beginnen Vrouwen, bereid om op een najaarsavond neer te zijgen doen dit slechts omdat er wordt gebokst Comedia del arte maar non…

Over heel de verre einder hangt een waas van verwachting een droom die toekomst heet waar wij van afstand kijken in hoop en zwaar verlangen van nadering tot elkaar geen afgunst of kijven leven in menswaardig bestaan en onze energie besteden in ontwikkeling en hulp aan hen die zwakker zijn waar de einder nader komt wie geen helpende…

Een olifantje dat beslist niet veel van werkwoordsvormen wist bekeek het slurfje eens wat nader dat ze geërfd had van haar vader Ze vroeg zich af of ze die slurf nu erfde, ierf of misschien urf...…

Wij vouwden samen lakens op Jij zei: blijf daar, ze moeten strak Maar ik wou naar jou, de lakens delen In de plooien van de naderende nacht…

het jaar 2019 nader bekeken met grote ogen van haast ging ik zó dikwijls aan mezelf voorbij... mogen leer ik beter kijken…

De explosievenman zei: dat pakketje Dat ik bij de IKEA heb ontdekt Dat blijkt bij nader inzien niet suspect Maar bij de ballenbak is het geen pretje Ik hoor, als ik het kinderstemgezoem Correct ontcijfer, iets van "Billy Boem".…