Alle inzendingen over niet meer op de veld

Voorbij gedachten van wij en zij ligt een veld -- waar ik op jou wacht.…

Door bos en velden lopen, blij biddend tot God. Vragen? Veel meer dank!…

een fraai veld vol gras wat kruiden op het menu rasechte schrokop…

Twee meisjes Zongen zachtjes Hun lieve liefdesliedjes Beide meisjes creëerden Hun creaties koesterend Afscheid nemend Maar nooit Van mijn netvlies Dansend in dromen Alles lost langzaam op Niet deze dromen Altijd bij mij dragend Daarom zing ik mijn lied In de verre velden Wie zal het nog horen Alleen mijn twee meisjes…

Nieuwe dauw op het veld glinsterend zonnevocht een knipoog van het land het jaar nog ongepeld…

rijpe korenaren vierkant gouden velden vormen een bonte lappendeken allerprachtigst!…

de wieken staan stil bollen vergelen het veld de wind heeft vrij spel…

Bij het veld vol hooi deinen klaprozen luchtig. Spaart het maaien hen?…

hij overzag het veld vanaf zijn schimmel zag niets van belang voor een gezonde man twee mannen samen tja twee vrouwen komt voor zijn vraag was welke man hoort bij welke vrouw of andersom maar dat bleef onbekend hij was slechts de eenzame ruiter op zijn paard van fatsoen hinkend naar naar de einder van een doodsaai leven…

Bloemen en hun sferen Ogen weten zich te amuseren Voorover gebukt om te bewonderen Velden vol orchideeën overdonderen Met verweven zachtheid observeren Beelden die momenten adoreren Velden vol als een lustveld voor ogen Begeesterd door hun aanpassingsvermogen Bijzondere graslandjes met waardevolle kwaliteiten In de alpen met hun berggeiten…

Zo blij als de lucht nu is in de hitte van de zomerdag, terwijl ik, liggend in het veld... boterbloemen... luister naar de duizend vleugels als een erekrans van pastelkleurig geluid om de stilte, ben ik. Zou ik kunnen dansen? in de hitte, boven het veld... boterbloemen...…

loop vrij uit beton uit stof uit huis loop vrij door de velden het massief verdwijnt zo zonder angst als de zon loop vrij door de velden zo bloot de zon op je huid hoor de muziek zoals de eerste keer zo jong opnieuw de zegen wind, zon en regen uit beton uit stof uit huis loop vrij…

Van onder Mijn huid Borrelt het Langzaam op Als zijnde Een magneet En ik Ik reageer Zonder het Te weten Te bedenken Te willen Het is Chemie of Een klik Magnetisch veld Nabijheid Vergroot de Spanning tussen Twee velden, ons Klein verlangen Gaat over in Stille hunkering Doet zeer Een zoete smart Verwelkom ik Ik blijf…

je ruimt het veld en bergt de zon het bittert in de nectar in kleur jongleur kameleon het suikert in de blauwspar…

Ze velden bomen en af en toe viel er wat regen tussendoor het waren stoere dennen met pijnappels torenhoog…

het grijze veld had weer een bloem nog bloeiend zonder steel grijs werd wit en zwart de bloem was dus teveel…

als een bloem die net geplukt is in het veld prachtig en perfect van buiten onbeschrijfelijk maar van binnen al lang dood…

er staat een boom op het veld zijn verloren bladeren maken hem kaal dwars doorheen kun je alles zien hoe een wolk voorbij drijft, de eerste zonnestraal je begroetend aanraakt meer is er niet…

na dagen van aanwaaiende regens slingert er een oeverloze stilte door de velden droomt zich volop aan traagheid wennend een weg naar zee om zich in het eentonig rumoer van golven als gewezen bewogenheid uit te ademen…

in middagstilte aan het Drentse veld waar krekels ongewis hun tsjirpen laten horen de vogels heel ontspannen fluiten in overgave aan hun eigen toon zelfs bomen wachtend luisteren het gras zich neigt naar elke kleur daar wil ik heel alleen voor jou mijn allermooiste spel over de velden sturen de piano laten zingen over stilte in mijn eenzaam…

Ik ben een bloem van 't veld Voor mij geen tuin, geen snoeien. Geen krachtige vaas die mij omknelt Maar laat mij ginds, in 't vrije veld Bij 'd andere bloemen bloeien. En ben ik uitgebloeid Ach, laat mij dààr verslensen En luister naar mijn laatste zang Ik ben zo bang, ik ben zo bang Te sterven bij de mensen.…

sappig groen onderweg naar roem voor de sport en niet alleen om poen zijn velden jong sappig groen met een shirt van Johan Cruijff tegen het bezweten lijf zijn velden jong sappig groen op de weg naar roem…

Land van melk en honing Basis, weiland in het groen Waar veldbloemen sieren Met vlinders in hun goede doen Een bij zoemt even in op het veld wat heerlijk geurt De pink zoals altijd nieuwsgierig kijkt naar wat er zoal gebeurt Het tafereel onder de zon is er in al haar jaargetijden Dit veld van waarnemen Schenkt mij nu een zomers…

ik raak bezwangerd door de lucht van het donzig groene veld in mij groeit weer de verwachting als de lente mij over de geboorte vertelt…

Een damhert uit Hoevelaken die hield niet van dammen maar schaken hij sprong op het veld als een ware held en probeerde de stelling te kraken…

Een brandend veld als een blauwrood lint met vlammend haar samen dwaasrood van schaamte steekt je hand uit boven het laberint.…

Lange druilregen benevelt kil, maar fijntjes de zachte winter, die vroeg wordt opgeluisterd met een veld gele krokus.…

toen zij in de velden van vroeger liep ver van de smeulende wind en bijtende bergen zag het kind van weleer bloed in het oog van de zon zij begroef ontbladerde dromen onder de steen van het slapende oog nu huivert ze naast zwijgende goden ze hoort het slikken van de tijd het licht is niet van porselein in de velden van vroeger…

In dit open veld, tussen knollen en kraaien heeft wereldse wijsheid de vogelverschrikker voorgoed verlaten, zijn geheugen is niet al te best, niet alles is blijven hangen door al het negatieve, dat hij uit de stad heeft meegenomen, dat niet dromen nooit meer kunnen voelen, het proportionele, unieke, niet herhaalbare handelen ontkleedt…

Hij is terug boven de velden waar jonge benen in regen en wind of door zon beschenen de keeper belagen DE VELDPARELMOERVLINDER hij kwam terug een dezer dagen ----------------------------------- (Gedicht voor voetballende kleinzoon in de lente)…