Alle inzendingen over ontroert

in een serene Liefde straal jij mijlenver naar mij toe voedt mijn hart mijn lichaam elk woord spreekt boekdelen ben er diep en diep van onder de indruk het ontroert mij enorm kan mijn gevoelens niet eens goed beschrijven wat jij met mij doet ik ween zuivere tranen het overweldigt mij is de top van sereniteit intens wals en schijn jij…

Stil als een viool, gevoeligheid speelt voorbeeldig vluchten verdringt het lied, weerklinkt weggewaaid streeft voorbij de avondmaaltijd hoort het hele lichte snaargeluid, en zet eenvoud daardoor de klank passeren tranen ontroert mijn hart vertellen over "stil worden", hoe de werkelijkheid ooit was ...benadert.…

't is de natuur die mij verslindt en waar ik steeds voldoening vind in alles wat daar leeft en bloeit en mij steeds weer ontroert en boeit.…

Dit seizoen ontroert me met haar goudbruine broosheid. Ik loop zachtjes met haar mee en neem dan geduldig afscheid.…

Er is altijd een thema en dat ben jij, deugniet, simpel gezegd, niet cryptisch, niet met vergelijkingen, of mystiek, niet met dichterlijke ingrepen, niet met woorden die met elkaar spelen - spelende woorden betekenen al iets ingewikkelds, het spijt me - jij bent voor mij de mogelijkheid tot eenvoud die, in elk geval, míj ontroert en mij doet…

verliest donzen onschuld het verlangen het reservoir aan informatie, een moment van echte betovering, de wind, die je ontroert.. van vele vragen.…

Zojuist verloor ik weer mijn ziel aan Bach Adagio 'Concerto en ré mineur' het heeft zoveel van verlangen en treur ben vaak door zijn noten en tonen van slag zoals hij gevoelig wenend meevoert langs het hemelsblauw klassiek gelaat van het schoonste wezen op aard, voel dan eeuwige droom die met liefde ontroert kom vrouw, waan der permanente…

De paradox van dat inzicht ontroert. Later besluit je zelf om terug te gaan. Journalisten wachten deze keer niet. Je nam en neemt je leven in eigen hand. Je besluit dat het genoeg is geweest. Lef, moed en inzicht dwingen respect af. Bij vrienden. Bij vijanden.…

Zojuist verloor ik weer mijn ziel aan Bach Adagio 'Concerto en ré mineur het heeft zoveel van verlangen en treur ben vaak door zijn noten en tonen van slag zoals hij gevoelig wenend meevoert langs het hemelsblauw klassiek gelaat van het schoonste wezen op aard, voel dan eeuwige droom die met liefde ontroert kom vrouw, waan der permanente…

Die uw lokstem niet verneemt; Want dit land van most en koren Is mij immer schoon en vreemd; Want nooit beurde ik hier te drinken 't Water dat de ziel verjongt, Of van dichtbij hief te klinken 't Verre wijsje dat gij zongt; Alle schoon dat de aard kan geven Blijkt een pad dat tot u voert, En alleen is leven leven Als het tot de dood ontroert…

Op 't eenzaam pad, waar 'k twijfelend droom en dool, Ontroert mijn ziel dat eeuwigheidssymbool; God zal de geest tot ondergang niet doemen.…

Als mijn woorden niet meer tot je spreken het teder aanraken je niet meer ontroert sinds alle aardse verbondenheid werd verleden en je hierboven door de Heiland wordt begroet en terwijl engelen je door het paradijs gaan dragen kleppen over de aarde de klokken van je dood...…

Als mijn woorden niet meer tot je spreken het teder aanraken je niet meer ontroert sinds alle aardse verbondenheid werd verleden en je hierboven door de Heiland wordt begroet en terwijl engelen je door het paradijs gaan dragen kleppen over de aarde de klokken van je dood...…

verborgen te wachten tot ze gevonden worden ze zijn te vinden in het licht- en schaduwspel van de bomen en in het zonlicht dat schittert op het water ze zitten in het schilderij van een meer met waterlelies of in de felle kleuren die van het doek afspatten ze zijn te vinden in de muziek van een prachtig vioolconcert zo mooi dat het ontroert…

verborgen te wachten tot ze gevonden worden ze zijn te vinden in het licht- en schaduwspel van de bomen en in het zonlicht dat schittert op het water ze zitten in het schilderij van een meer met waterlelies of in de felle kleuren die van het doek afspatten ze zijn te vinden in de muziek van een prachtig vioolconcert zo mooi dat het ontroert…

Je hemelse gepingel ontroert me diep en het heeft je aura flink verschoond, de Keltische sjamane danst in jou, je deelt klanken als bloemen uit. Toen de Godin ooit de aarde schiep, heeft Zij zichzelf met harpmuziek beloond, nu ben jij Haar meest geliefde vrouw en koning David's geheime bruid.…

Als een knop in bloei, geplukt en weggegooid, ontroert de roos de koude harde winter, de tuinman plukt. De aarde rouwt met zwarte randen, een ontheemd gevoel vergezeld het vruchtbaar samen dat wentelt in haar schoot. Als een knop ontgroeit ontmaagd, voel je meer dan naakt schoonheid van sterren, de maan gaf zijn tijd verworpen aan.…

i heard i am still alive toen was er niets en norah jones de stilte voorbij nu is er een nieuw begin ik draai weer de rolling stones en heart of gold het leven gaat voorbij met perioden muziek helpt me daarbij ik word vrolijk druk of rustig en ontspan me maar alleen verdriet om een meisje en om mijn moeder en eenzaamheid ontroert…

ligt te wachten op het koele marmer van de snijtafel in de witbetegelde lijkenzaal van het universitair ziekenhuis van -zeg maar- Ouagadougou de ebbenzwarte reus Orpheus die hier kadavers prepareert voor autopsie staat aan haar zijde de kille schoonheid van haar blank en romig lijf gesteven als een uitheems eiland van vanille-ijs ontroert…

Het zijn niet alleen de gevarieerde tinten en tonen die mij beroeren of vervoeren maar ook het volle van haar lichaam ontroert daar zij een unieke en uitzonderlijke bijdrage leveren aan een onvergetelijke dag die op mijn levensweg zal langskomen.…

Nu je stem vanuit ver verleden me weer ontroert, denk ik aan je, verlangend in verlatenheid. Ik denk aan je en zie sterren kwijnend gloeien, niemand weet waarheen mijn dromen vloeien. Ze gaan naar je, geschreven romance in de wolken Ze gaan naar je, broze vrijage in lieflijke draaikolken.…

Hoe dan ook de natuur bevindt zich in een overgangsfase Bovendien mengen intensieve en extensieve vlagen zich ook in mij daar mijn breekbare-en-kwetsbare beroert, ontroert en vervoert met haar bewegingen zodat ze een voor een nieuwe inspiratie geven van waaruit deze woorden het levenslicht zien.…

En deze lavende oogst, die gij komt schenken, Smaakt rijp en sappig, daar de tijd verzoet: Een oude liefde ontroert zo bij 't herdenken, Een vreugd lijkt goddlijk en het leed wordt goed.…

Het getij verbrijzelde niet die allervroegste jaren de dood liet ondanks grimmigheid ons vaak gapen ontroert ook ongemoeid slapen. Ons weten niet vergeefs op aarde te zijn fluisterde ook die dag hoop als serafijn. Elke zee kent ook een strand, 't ware gevoel van verwant.…

Hij haalt zijn schouders op En ontroert ons met het lied Iemand kijkt de dood in de ogen en weet: ik ben een zuchtje in de eeuwigheid. Wees mild, ook dit gaat voorbij Als ik blijf leven, stuurt mijn hart me aan.…

Een bijzondere beleving die indruk maakt, ontroert en teruggaat naar de pure en oprechte emotie waar Kerstmis om draait maar ook een moment waarbij hij, zij denkt aan een dierbaar verloren van waar de gevoelens en herinneringen veilig en wel werden bewaard om nooit meer te vergeten.…

Verblind door passie ontroert met een traan mijn illusie schittert bij die flauwe bocht Zij spiegelt mijn ziel, verwatert ogen. (Op de tekst van Roxette - It must have been love)…

Een bijzondere beleving die indruk maakt, ontroert en teruggaat naar de pure en oprechte emotie waar Kerstmis om draait maar ook een moment waarbij hij, zij denkt aan een dierbaar verloren van waar de gevoelens en herinneringen veilig en wel werden bewaard om nooit meer te vergeten.…

Hoe zacht ontroert zij mij ’t gemoed, Die lang door elk vergeten dode, Slechts niet door Hem, die hier zo zoet Een geur doet opgaan van haar zode. Zo als zij hier ligt, kan ’k haar mij Slechts als een lieflijk wezen denken, Die ’t leven opgaf vrij en blij, Om God haar beste deel te schenken.…

Ontroert slaat haar de jager gade... `O, kom! Kom in mijn armen, kom mij aan de boezem!' Zo roept ze: `Ik smachtte van de ogenblik, Dat ik voor 't eerst u in dit oord zag jagen, Niet op de hinde alleen, de schuchter-blode; Ook op wat wildst er in de wouden zwerft. O, mocht ik u, en nooit versaagde jager, Hier in mijn armen temmen!…