Alle inzendingen over oplichten

Laat mij je oplichten tot blijvend geluk Je zoontje Lancelot, mede namens Mama…

De schaaksport is niet meer wat het ooit was, Bedrog wordt er gepleegd door kampioenen. De een had rare knoopjes in zijn schoenen, De ander moest opvallend vaak een plas. Bij Niemann trillen ballen in zijn billen, De darminhoud maakt heden de verschillen.…

voor mij bent U een diamant met ontelbare lichten en kleuren bent U blauw en dan weer rood lichtgeel donkerviolet bent U in oplichtende ogen zonnestralen bliksem bent U als schittering zo vaak anders dan wij verwachten ---------------------------------------------- uit de bundel "tot leven geroepen" uitgave in eigen beheer…

ik zou je door heel vluchtigjes raken langzaam wakker willen maken in warm gedachten strelen de trauma’s van donker willen helen jouw dromen vingerlicht tot schemerpatronen weven in de kleur van de dag naakt de zon geboren zien worden in haar stralenbereik oplichtend als toen in het aards paradijs…

ik verzamel het licht dat de stenen meenemen uit hun leven dat oplicht onder een bepaalde hoek net als een oud boek en open valt waar het de laatste keer door iemand is gelezen in schuren snijden en polijsten probeer ik de mooiste composities te krijgen ik heb een sieraad gekozen met veel plezier het ligt nu voor u op papier…

ik zag hun lach oplichtende hoop in de ogen maar ook het weifelachtig onrustig gedrag van de treuzelkeuze in wikken en wegen komen ze alle tegenstellingen steeds weer tegen zij neigen naar maar met veel misbaar keren zij op de schreden terug zij willen winnen hebben uitslagen binnen maar diep in hun hart wacht de teleurstelling…

zag de herfst in haar ogen oplichtend in de lage zon haar schouders licht gebogen vingers stram en krom de zachte stem vertelt verhalen van hoe het vroeger was stofjes dansen in verdwalen vandaag komt er niet aan te pas zij oogst herinnering in vorm en kleur maar haar winter staat al voor de deur…

ik heb in je sporen bloemen zien bloeien hun harten kleurrijk oplichtend in tal van vormen voluit waar jij in een teder moment het kleinste bloempje in je handen liet groeien bloeien nu struiken de bermen uit donker ruizelen reuzen hun weemoedig refrein want jij was hier en zij willen zo graag ook hoog bij je zijn…

Tergend, einderloos Verdwijnt de zon Kleurt onverwacht hemelpracht Noordzee verschiet nuances blauw Golven, oplichtend groen Kussen strand Doorwolkt, grijs gestreept Bloedrood, zon, bloedmooi Scheveningen, avondzand Golft stuk in deze brand Vlammend rood, immense stilte…

ik heb de winterbloemen op zien komen zij bloeien in het kristallijn van sneeuw en ijs breekbaar op hun transparante stelen gebladerd met wat rijp contrasteren met oplichtend wit de laatste herfsttinten tot de bloemenzee zich spreidt en verder golft voorbij de horizon waar komend grijs gewijde stilte brengt die hoort bij…

Een ranke cipres in de chaos Verzonken in haar warme verten lijkt de leegte vergaan kus ik haar zoete licht vergaar haar tere stralen Maar als de weergalm van haar woorden mij omsluiert zing ik hoog in mijn wolkentoren van een zilveren maanhart een ijle liefdesdroom die oplicht als een verloren ster in Andromeda eindeloos ver…

het rad schept zwart door oplichtend water van de beek die na de sluis met veel geruis meandert door het land woordloos is de kracht van het donkere schoepenwiel grote stenen malen graan geheimzinnige verhalen gaan over bewoners van het huis zij persen ook de boeren uit het landelijk tafereel heeft iets mystieks maar de eeuwenoude…

ik klaproosde van rood tot lichtend lila donkerde in paars schilder nu de vergezichten die zij wiegend volgen in de baan hiernaast blik in onbenul dat langs hen raast alweer te laat op de steeds volgende afspraak verwaaien in het gaan gezichten in oplichten weten dat de lente zo geen recht krijgt van bestaan…

Onuitgesproken oplichtend in jou ogen Als ik je aankijk in stilte hoor ik wat je zegt al spreek je geen woord Een stralende glimlach roept Ik kan niet meer zonder jou. Ik laat je nooit meer los. Twee handen strelen: Ik ben er als je me nodig hebt. Je zegt me zoveel al spreek je geen woord.…

Nu in duizend ongedane daden in klaarte oplicht al geheel het pad met de uitgesponnen levensdraden en niets nog wijst naar vrijheid die het had verborgen in het draaien van het rad, nu het haar licht als git ontvangen heeft en er geen hoop meer in zijn duister leeft, nu feit de nood opheft aan menig woord, nu rust de spin gevangen in haar web…

Geef aan elke dag bij het ochtendlicht; bij het besef dat het niet altijd zo kan wezen; aan elke dag iets van vrolijkheid, dat oplicht in een blij gezicht. Leef jouw leven, dat je wordt gegeven als een tijdelijk cadeau. Waarin je mag meedoen voor heel even. Dus maak van het leven jouw eigen show.…

vele stukjes waarheid dansen al vuurvliegjes om me heen en dat ze allemaal ons een blik geven op het grote licht geloof ik meteen maar die ene echte grote waarheid dat alles verhelderende licht wordt nooit gezien dat blijft steeds uit zicht we kunnen beter gewoon zeggen wat we bedoelen en heel heel misschien het feit dat zicht…

het is een meerstemmig donker sprekend gezang dat woorden vergeet tranen doen oplichten die sporen trekken over een huid die gesloten lijkt omdat zij nog nooit liefdevol blijkt te zijn gekuist waarvan de mond alleen honger kent in handen die wroeten vingers die zoeken naar het meest eigen stuk dat als geluk wordt meegedragen…

Had ik een foto moeten nemen van de witte berk die oplicht in de exact halve maan Had ik als de zachte eekhoornharen, het penseel van de Japanse meester moeten zoeken naar die verlichting de berk, de maan zo gesneden, de wind de lange takken met berkenbladeren Net als de wolf had ik vanaf een bepaald punt moeten laten horen waar ik ben…

Ik zie niet wat je bedoelt, de eindeloze vraag die je van mij verlangt, de brandende kaars op tafel, het gezicht dat niet oplicht de twijfels die rond mij verschijnen, de geur van jou liegt niet, het is een mist het is een deken over me heen wees niet de verstikking die mijn adem wegneemt, blijf me zien, blijf praten ik wil je net als toen,…

Het blijft een wonder, hoe mijn hart wordt geraakt door jouw zinnen, onuitgesproken oplichtend in jouw ogen als ik je aankijk in stilte hoor ik wat je zegt al spreek je geen woord Een stralende glimlach roept. ik kan niet meer zonder jou. je oogopslag sprekend: ik laat je nooit meer los.…

Maar kunnen ze op z'n minst geen tipje van de sluier oplichten dan?…

Onuitgesproken oplichtend in jouw ogen, als ik je aankijk. In stilte hoor ik wat je zegt, al spreek je geen woord. Een stralende glimlach roept: Ik kan niet meer zonder jou. Je oogopslag sprekend: Ik laat je nooit meer los. Twee handen strelen: Ik ben er als je me nodig hebt. Je zegt me zoveel, al spreek je geen woord.…

Als dan de avond valt en de ramen oplichten speelt achter de gordijnen een bibliotheek aan verhalen. Het drentelen in de kou laat mij in gedachten warmen omdat ik even aan je denk want ik ben nu niet bij jou. Maar als ik straks de deur open en ik zie daar het kaarslicht dan voel ik mij gelukkig en denk ik met recht, ik ben thuis.…

Als je goed kijkt zie je nog het felle rood zachtjes neigen naar roze en het helderste geel - als de zon achter bewolking - soms even oplichten lang niet zo fel. Het leven biedt haar eigen bescherming tegen passie - zoals wij schilderijen in de schaduw hangen.…

Regen gevulde plassen weerkaatsen vol de maan als oplichtende spiegels verschijnend bij elke stap Ik fotografeer de man in de maan in de plas tot het spiegelbeeld wijkt de maan weer alleen is man weer achter de maan Regen gevulde plassen weerkaatsen leeg de maan als holle spiegelbeelden verlaten door de straat…

ik zag je armen de hymnes orkestreren hoorde het zachte zuchten van de takken in het mystieke woud in donker spiegelende vennen scheen de maan zijn gele verzen tegen het magisch onrustige water als gods prater toch voelde ik mij met jou erbij me wonderwel thuis tussen de oplichtende melodieën van onbekende ballads in aarde ’…

Onuitgesproken oplichtend in jou ogen, als ik jou aan kijk. In stilte hoor ik, wat je zegt, al spreek je geen woord. Eeen stralende glimlach roept: ik kan niet meer zonder jou. je oogslag sprekend: ik laat je niet meer los. twee handen strelend: ik ben er altijd als je me nodig hebt. je zegt me zoveel al spreek je geen woord.…

ik voelde kilte opkruipen zag klamme mist dikker worden het contact dat er was verdween onzekerheid had mij losgeslagen van alle binding in het vervliegen verloor ik eenheid delen was niet meer mogelijk zonder geheel zinnen opgezegd intrinsieke waarde in woorden weerlegd toch voelde ik de warme hand van het universum oplichtend…

ik voelde haar bui ogen donkerden snel armen schokten in weerklank nog steeg de spanning door het broeierig geluid van haar lage stem zij ontlaadde met wijzende vingers in het oplichten van schuld ik voelde de inslag stond aan de grond genageld verschroeid door haar blik als de donder ben ik weggegaan een reepje zon liet valse…