Alle inzendingen over sidderen

boven de lege regenton wriemelen muggen bloednerveus in lage luchten, vuig, scabreus sidderend in de zomerzon riolen walmluchten hun dorst hijgend onder ontzielde straten stadspleinen zuchten doodsverlaten doorheen een geelverdroogde korst de huizen dampen gevelbleek zwetend onder hun pannendak waarop de ploert de uren bakt en hen tot…

beroof me van het heden over drie weken opnieuw het leven gevoelens sidderen door me heen ik heb er liever geen geef terug mijn eigen ik want deze schizo voelt zich zelfs te sick zo hard is soms het bestaan terwijl depressies komen en gaan O lichaam verlaat toch mijn angst Gaat heen met mijn ongeduld! Verdwijn uit mijn ogen!…

In mezelf op zoek naar zin trek ik uit mijn duister traag wiegend tussen hoog en laag mijn verwarring als de spin die verloren in een vraag zonder einde of begin zichzelf voelt gevangen in zijn vergeefse hinderlaag tot de stille vleugelslag van een vlinder binnendringt in het raadsel van het rag en het sidderende dier tussen zijn…

Ik sidder voor jouw snaren Strak in hun kast gespannen Wisselend van trilling Van lang en laag Naar kort en hoog Een pedaalslag stemt de ladder een halve toon Hoger of lager dan jouw stem reikt Aangetokkeld door jouw vingers Een gekrulde klauw die het akkoord vindt Tussen gewelf en afgrond Tussen azuur en gitzwart Vind jij mij…

Onder zijn mond voelt hij haar sidderen. In dat ene moment vallen meisje en vrouw, moeder en minnares samen in één geheeld lichaam dat ook hem ruimschoots toelaat. Er is niets meer van te merken, tenminste ze vergeten het beiden dat zij van haar tenen tot haar navel volkomen verlamd is.…

Op mijn pasgeverfd raamkozijn kleeft een vlinder vast doodsangst rukt haar poot voor poot uit het tere lichaam los   Na de poten kleeft het lichaam zelf hopelozer wordt het nog de vleugels sidderen terzij totdat 'k haar dood uit meelij   Hoe meer je vlinder rukt zich stuk  bij 't zoeken naar het groot geluk  hoe'n enkele vindt  de deernis…

Op mijn pasgeverfd raamkozijn kleeft een vlinder vast doodsangst rukt haar poot voor poot uit het tere lichaam los Na de poten kleeft het lichaam zelf hopelozer wordt het nog de vleugels sidderen terzij totdat 'k haar dood uit meelij Hoe meer je vlinder rukt zich stuk bij 't zoeken naar het groot geluk hoe'n enkele vindt de deernis…

Oh gij grote warmte verwarm mijn koude ziel laat mij sidderen in uw stralen geef mij warmte en voel mijn lust Oh gij grote donkerte val als een deken over mij heen bescherm mij tegen het kwade en wees mijn waker als ik rust Oh gij grote wereld laat mij een worden met uw natuur maak dat ik voor altijd leven zal en mijn hart zal schijnen…

Levensgroot, de neusgaten wijd gespreid, sidderend, bezweet en wild, het lenteros vertrapt mijn sofa, mijn televisie, mijn laptop en loenst zelfs naar mijn saxofoon! Ras grijp ik mijn koperen vriend en ren de trappen af, gejaagd door het edele dier: naar buiten, naar buiten! Blaas je hoorn Cornielje, het voorjaar is hier!…

Jij wou sterren plukken, tegen beter weten in... manestralen op laag water zoeken, sidderen in koele nachten, communiceren in gedichten, hopen op betere tijden. ------------------------------------------ Naamdicht voor Jos Strijbosch…

wereld niet meer ademt, zelfs niet meer ontplooit en haar blaas leegt in mijn hand ik als figuurlijk en mijn evenbeeld de liturgie van vrome schapen zalven de wetenschap dat het bebouwde, het ongenuanceerde zich telkens vergrijpt aan halve waarheden en het ment met vierkante wielen het zomert te lang, het decadente is zichtbaar evenals de sidderende…

wat buiten, blotevoetensneeuw gelesporenpies en de laatste afdruk van dit jaar, voor mij geen grote maat het passen heb ik afgeleerd klompen uit en klop de sneeuw uit de plooi van je broek, deuren dicht de kolenkit is pas gevuld en kijk uit dat je niet op mijn breiwerk zit aan de muur hangt Volendam in het Delftsblauw er hangt een siddering…

liet John Lennon zich vertwijfeld ontvallen Terwijl zijn handen zich onzeker over de pianotoetsen bewogen En hij voor zijn vrienden voor het eerst het magische nummer Imagine zong Er trok een collectieve siddering door zijn toehoorders geraakt door de onmiskenbare diamant die niemand kon ontgaan Omdat John zo lang dichtbij zijn…

Als ik uiteindelijk alles loslaat, er een siddering blijft deze wind nastormt door mijn hart als iets uit mijn lijf, laat ik alles los, vertrouw met of zonder die siddering put moed en enorme kracht uit die droomherinnering.…

Zweer mij, dat nog in uw graf uw geraamte Ons genot sidderend gedenken zal. Engelse vertaling: - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - Recall our mild flowering without shame. Does the naked rose feel infamy in Katmons' taking?…

Lopend over de naad waar schim en kille siddering samenkomen krijsen de zilvermeeuwen langs de kim pikken de echo’s van de dromen terwijl afgebladderde lokeenden en drenkelingen de zee uit worden geduwd en de laatste waarheden tevergeefs beademd worden Mompelend schopt de oude man het wrakhout voor zich uit een lege fles met een verlaten…

Warme golven doortintelen het lijf afgewisseld met kippenvel van sidderende kou. Het is niet eenvoudig om griep te hebben.…

ik onteigen mijn verleden waar alles begon verdwaal in de wildernis van mijn bloed ontsterf eigenlijk, in een ontkooide horizon in iets dat mijn rivier rusteloos stromen doet eenmaal ten ruste gelegd in overpeinzing klinken naden van de rails als het hart met vluchtige tikken, een gedempte siddering kloppend in vleesgeworden, zachte smart…

donder wentelt het mes op de wetsteen flikkert de wolk gedrenkt in voorgevoel van wat wordt voorgeschreven onder het soepel buigend lemmet keert een witte siddering runentekens heet staal ritst aan de donkere hemel voorteken dat de aarde moet lezen het brengt een kentering aan de lauwe adem van de avond het schrift scheurt…

Jouw lach Kleurt een grauwe hemel, En brengt woeste golven tot rust Jouw aanraking Ontdooit bevroren harten En brengt warmte in elke hoek Jouw stem Voert de stilte weg En brengt klank in gedachten Jouw ogen Bewegen bergen heen en weer En voeren de wind steeds verder weg Jouw lippen Bloedrood als de zonsondergang Laten mij sidderen…

Een dierenangst, sidderend en duizelend, een redeloos bijten in leven, hopeloos op de grens van het bestaande. Wij, voer voor de ruimte, ketting- reactie, kralensnoer van de zon, wij verbeelden ons niets meer, zien met onze ogen niets meer, horen onverstaanbaar geluid, geen geluid. En zijn biddende huid.…

en flarden wol van schapen vaal geschuurd aan rotse randen Een beeld van gras en vlak en langzaam stijgt een dal Het klettert kort en amper raakt één zonnestraal het vochtvervulde land Een vale damp van zee en ver omhult en hevig trillend klinkt de lucht en dempt het grommen van de zwav’len aard en maakt een hoge rug En siddering…

Reeds rijst haar hand toornig boven het kopje uit, reeds wordt het donker, een siddering rolt als golven door de zee. Verwondering. Minder is meer, oreert zij rozenpinkig. Een leeg kopje is er meer waard en giet het binnen en ze heeft gelijk.…

Uit lust wordt chaos gecreëerd Vlinderlichte kusjes op al mijn gevoelige plekjes gegeven Doen me van waar genot sidderen en beven en rust wordt door passie verteerd Uit onstuitbaar verlangen hebben we eenheid gecreëerd Zachte handen die me zo goed kennen en daarom weten hoe ze mij moeten verwennen Zo liefdevol, hebben ze mij nog geen moment…

Het meisje met de mooie ogen loopt mijn kant uit, komt nabij -siddering door mijn lijf- Het meisje met het mooie haar kijkt naar mij, ziet mij aan -tintelingen in mijn hoofd- Het meisje met de mooie mond roept mij aan, o schrik!…

De wenkbrauwen de zonneschermen, een snor markies over de mond om tegen inkijk te beschermen wat een door drank verlamde tong van de al sidderende wereld vond. Geen lijf heeft dit gezicht dan windgevoelig en langbenig.…

Ik kus de zachte zomerwind en hoop dat die jouw lippen vindt die zuiverheid van puur satijn die schittering van kristallijn ik ervaar een zoete siddering bij deze schone herinnering en beleef opnieuw die zwoele nachten waarin al wat we verwachtten crescendo zijn voltooiing vond tot aan de vroege morgenstond Nu heb ik nog alleen mijn dromen…

Kort in lente Geruisloos stamelde zij hard in eenvoud verward indien het zo moet zijn ontpopt mij nieuwe start Maar de keuze beperkt wordt wreed bedwongen ontzien haar angsten niet ontvouwen opgedrongen Gespreid ondergaat zij sidderend nat verwarmt ervaart haar broze vleugels verheft zich door zon omarmt Uit hemels blauw zij…

Wanneer dit mollige ronde zeedier hoog boven de golven uitspringt maakt zijn plompe gestalte een sierlijke zwaai beeldt de onvatbare vrijheid tussen wolken en schuim van het gladde lijf daalt sidderend zoute nevel waarin dwergregenbogen vluchtig de lichttaal spreken die eens meehielp de aarde tot leven te brengen nog in de verste toekomst…

ijl trillend glasachtig onzichtbaar haast zweven elfen fluorescerend in regenboogkleuren boven De Gaast Westerwolde is hen vergeten van Munnekemoer tot De Lethe sidderend in dunne stemmetjes hun misbaar overal waar vuile wolken uitlaatgassen een stroef laagje op hun vleugels maken moeten ze wassen zweven niet meer landen met hun…