Alle inzendingen over slot zeist

Jonge meerkoetjes kleine rode snaveltjes een reiger zit stil…

Een plons in de sloot: Portugese hondenpup doet zijn naam eer aan…

Mijn leven als een oude koe wil ieder zo graag rekken, want sta ik nauwlijks in de sloot, wil men er mij uit trekken. Hier in de sloot voelt ik mij thuis, ik overdenk mijn zonden en door het leven opgedaan lik ik mijn vele wonden.…

Wordt dan voor immer mijn geboeid verlangen gevoed door een seizoen en door zijn kleur, is dit de kooi waarin ik ben gevangen, waar is het slot en wie ontsluit de deur?…

Ben ik nooit eerder in de hozende regen aan de kant van een sloot neergehurkt om te luisteren, echt te luisteren? Zou ik al op weg naar verstilling zijn?…

Met vele verbintenissen zitten de relaties op slot!…

och jij verdord blad voortgestuwd door de storm rollend over de straat opgetild door de harde wind je waait mijn brievenbus binnen ik raap je op je voelt hard en breekbaar aan ik leg je in een boek het boek met de twee gouden sloten waar niemand wordt buitengesloten…

Na haar pirouette vloeit vertraagt transpiratie tot euforisch slot.…

Ik ervaar het moment dat ik niet aan je denk dat de meditaties de lege plaatsen niet opvult een ruimte zonder illustraties van herinneringen ben ik je nu werkelijk voor eeuwig kwijt. Mijn stilte omringt door één ademhaling in een gevangenschap zonder jouw zuurstof die kern beschermde altijd onze uitvlucht wat nu het eindstation heeft…

voor even thuis op slot de ophaalbrug ging weer omhoog ik was kapot dwaalde hoog langs de kantelen torende in uitzicht op zovelen maar mijn hart ging naar de krochten stille kelders waar om leven werd gevochten vastgekluisterd aan de muren die hun zonden in zwarte schimmels spochtten toortste in verlichten bracht wat sprankjes…

Totdat moment, dat breekpunt in je leven; waarop de schimmen van oude koeien in de zeven sloten uit baden gaan; en je geen vanzelfsprekende passage meer geven om op dezelfde wijze voort te gaan.…

Dat rijmt ook op dicht, maar is veel minder gesloten dan de dwaasheid van slot en grendel.…

niet te weten met wie eigenlijk niet eens waarom nooit is het hier te vinden altijd verder weg dan elders in een heideveld met gras akkers met doornige heggen bij een hek, een sloot, een weg die in de weg ligt als onbegaanbare verte en te zoeken wat je zou willen geven…

In het slot gegooid werd Openen kan…

Hoewel de wrede grillen van het lot Door niemand te voorkomen zijn misschien Wil de minister daadkracht laten zien En moeten alle schooldeuren op slot. Maar mocht er in een school straks brand ontstaan Dan eist ze dat die deuren opengaan.…

Ik laat haar los, maar ik zal altijd trouw blijven -- aan mijn beeld van haar.…

Groetjes van Sabrina uit de Lindenhorst in Zeist, Gesloten plus instelling.…

Brussel zit op slot morgen, dat zal voor een hoop ellende zorgen, vluchten worden omgeleid, mensen komen zeker en geheid later of helemaal niet op het werk. Brussel zit op slot morgen, de bezuinigingen komen de Belgen de strot uit, maar dat slot morgen, dat kost ook een forse duit, das echt geen Brussels Lof morgen!…

In zijn witte kamer zit hij zwart te wezen geest op slot gordijnen dicht Zonnebril spiegelend in eenzame kaarsvlam de sleutel is zoek zoek het slot of vind het einde…

Ik sloot mijn ogen en was in een donker bos, zodat ik ze weer kon openen; de rechte stammen stonden ordelijk en los, het loof was zwaar en hing tot op gelijke hoogte, de kruinen grepen op gesloten wijze in elkaar en het was er vochtig en verademend; een ruimte waar ik mijn ziel bevrijden kon uit het on-eigene en wat haar inspon en verstikte…

hart Weer achter slot en grendel Terug in de schatkist Waar jij het eens vond…

ik voel mij in de rust van je schoot droom daar tijdloos genieten uitdijend als kringen in de sloot waar ik over schrijf zijn de koesterende blikken en strelende vingers, over mijn vragend lijf ik spreid mijn letters over stille gedachten waan mij even in jouw paradijs wat mag ik meer verwachten op deze herscheppende reis…

Jij verdween zwart voor mij ik leef verder in de wereld vol kleur vouwen mijn vingers dromen vogels stijgen onbewolkt dagen knippen lentegaten zomers zoenen het licht zo groot ik vraag niet meer tussen rijen bomen je blik versmalt bedroeft mijn longen in lavendelvelden leef ik verder een zacht herinneren…

een grindpad slingert langs het lang niet gemaaide gras naar de saillante poorten van het uitgestorven kasteel waarvan de vertrekken verlaten lijken maar slechts wachten op nieuwe stervelingen om weer historie te kunnen schrijven met kaarsen verlichte gangen openbaren gehavende deuren zelfs gesloten reveleren ze de vervlogen geschiedenis…

De sleutel naar de waarheid is hij niet Het slot is gesloten door verdachte zaken Zouden anderen verdachten de deur naar de waarheid open kunnen maken? Ik grijp in het duister als ik spreek over deze jonge man Er is iets gaande iets wat ik niet vatten kan…

Geschrokken en gebroken, Vernield, totaal kapot, Vedriet, woede, een grote angst Zijn leven zit op slot.…

Een povere rover uit Schagen stal plotseling grote bedragen. Hij wist door z'n kraken promotie te maken: tot roofridder werd-ie geslagen. Het was heel voorspoedig verlopen: een dievenslot maakte hij open en later een safe. Hij kwam prima op dreef. Wat-ie wou, kon-ie allemaal kopen. De dief kocht behuizing - een schone! - teneinde z'n…

levensgroot gevaar, een potige schaduw met schepnet is wat ik in mijn ooghoek ontwaar driftig roert mijn staartje waarmee ik watervlug verdwijn ik duik als de donder kopje onder, wacht maar tot ik in vol ornaat verschijn dan kom ik je wakker maken in koor met mijn groene gabbers zal ik oorverdovend kwaken…

het is nog vroeg in het seizoen, de wintersneeuw al ver, maar nog in zicht voor gretige vakantiegangers staalblauw de lucht, verrassend hartverwarmend stilt de zon zacht als de beek mijn zenuwen de buitenlucht maakt vrij ik ga languit mijn oren staan nu helemaal open laat de muziek via de MP3 als puur geluk naar binnen komen…

ik zag een zonnestraal de kiezels raken die ik plette op mijn pad het stof leek iets te hebben van goud stil geluk wikkelde zich rond mijn hart ik vond in de regenwolkenhemel de boog die de hoop voorspelt er ontstond weer de verknochtheid het ongekende levenslustige verlangen naar de leeuwerik, haar verenkuifje het vertrouwde riedeltje…