Alle inzendingen over stilaan

Zo’n ogenblik dat dauwdruppels glinsteren in de zon spinrag mee parelt zo’n moment voelt als belevenis wanneer de dag stilaan ontwaakt zo’n fractie in de tijd terwijl je beseft geluk raap je op.…

Maar gaat het stilaan beter Wordt hij weer snel weggezet. Als scharrelaar en zakkenvuller Die op eigen gewin heeft ingezet.…

een zwarte vogel met gele snavel tikt zachtjes tegen het raam een teken om stilaan vrolijk op te staan mereltje lief mijn grote hartendief want elke vroege morgen zingt hij eerbiedig voor mij vlekkeloos… zijn mooiste lied !…

Dokter W. is een deskundige in spermatozoïden en ovulatie, hij heeft zich nu ook gespecialiseerd in in-vitro fertilisatie, zijn wachtkamer zit thans constant vol, steeds meer buikjes worden stilaan bol … Je kunt in Capelle-aan-den-Eicel terecht voor consultatie !…

Dit hart-gelag, geworpen stenen achter de gaten, als een akkerwinde met lekkende plekken, Waar het stilaan, file wordt in de stroom, van mijn opgebroken klop-orgaan, Rebellen al kleumend, voor de deur van het geestespand, het bloed gestold, in plaats van dranghekken…

uren tikken voort op een uurwerk zonder rust zelfs de minuten worden stilaan niet gesust. wijzers turen vol afgunst naar de secondes op de klok ze lopen met pure snelheid en plots komt in mij op we zijn gewoon de tijd kwijt.…

U bent er slecht Aan toe, zegt ze, De psychotherapeut Die me in behandeling neemt - Dat u zichzelf al een tijd Niet meer verzorgt, En weken in dezelfde Ongewassen kleren loopt Noemen we hier een Verlies aan decorum, Maar het ergste is Dat u stilaan ook Uzelf bent verloren…

hoeveel slaapwandelende dagen moet een opgesloten mens verzamelen voordat hij leeg is de herinneringen opraken de tijd lang geleden vastliep om stilaan te verdwijnen? hij droomt telkens weer over het herhaalbare het gewone: het bijzondere lied van de merel…

Het vrat mij stilaan aan. Nu wil ik de dag openen met meer dan een blik vat. Te veel sterren kan ik niet aan, noch het tergend trage van de maan. Daarom thans het aanbidden van de zon op het tempo van een altijd weer dagende dans Een nieuwe tijd vat mij aan…

de nachttrein mag nu stilaan komen. het chromen staal met zijn wagons. de nachttrein heeft mijn droom ontnomen. ik sta bevroren op een leeg perron!…

waar licht altijd dartel en speels overheerst komt schaduw in donkere vlakken hun plaatsjes afpakken nog is het zonneseizoen maar ook het bladergroen lijkt al iets te vervagen stilaan zal de herfst komen met grijze schemerdromen waarin oogst kleurt en nog naar zomer geurt…

en als ik jou nu ook vergeet zo stilaan niet meer weet hoe je ogen lachen konden en jij zo stuk na stuk verglijdt in vergetelheid waar zal ik je dan vinden als zelfs je geur verdwijnt uit die oude trui zoals je foto steeds wat bleker wordt zo verlies ik jou…

ganzen klonteren weer samen bomen raken stilaan in de rui spinnen weven glinsterende parels tussen kleurend lover een vlinder dwarrelt nog laat de zomer uit net als ik weer gedompeld in wazig geslonken najaarslicht…

Stilaan Lijkt het slaapwel de laatste keer.…

Door de flarden heen die voor hen gewoon waren verbaast de wereld opnieuw met een dromerig Den Haag een voorbijganger in een tot sleets gedragen jas maakt geen goede sier meer zijn gang is zwaar bij stilaan verderkomen portretteren hij en deelgenoten een voorbijgaand tijdsbeeld.…

Niet toegeven zeg ik tot mijzelf de tuin loopt stilaan leeg er zwerven katten ze trekken van west naar oost dwars er doorheen ik hou niet van katten ik koop mij weer een hond denk ik met warme ogen dan heb ik straks weer minder koud…

Die ooit de Kracht van leven Had, groeide van Oud hout naar nieuw, Werd stilaan door De eeuwen ingehaald, Schoonheid die zich Toont op ons pad, Verrassing van leven Gevat in steen En wij die ons Verbonden voelen Met elkaar en met jou, Liefde die doorgroeit Door de eeuwen heen…

als ik aan je denk voel ik hoeveel liefde jij mij schenkt toch ben ik nog geen hormoonfabriek waar jij stilaan op de knopjes drukt in het besturen van mijn emotionele balans er is liefde in het spel met de factor sjans waardoor wij beiden stevig zijn geraakt die van ons een uniek setje heeft gemaakt…

gebogen leun ik op de steunen van mijn statigheid een rustpunt terzijde van de schouw een monument van waardigheid een hoge zetel met leder en uit donker eikenhout opgebouwd de jaren zijn ons aan te zien als het sierlijk schrijnwerk verschoten rouwt de haard uitsterft gelijk mijn toekomst die stilaan verflauwt…

Ik zou best voor je willen zingen van middernacht tot morgenlicht Met je willen praten over dingen met mijn lippen tegen jouw gezicht Ik zou je stevig kunnen omarmen terwijl ik stilaan voor je charme zwicht Jouw kilte zachtjes kunnen warmen met mijn ogen steeds op jou gericht. Op een dag doe ik het.…

De herfst wordt stilaan winter.…

Gisteren blijkt verder weg dan toen die dag op school en andere herinneringen even verjongen ze de oude geest die steeds meer vernauwt tot een repeterend verleden de paden terug naar het heden blijken verzande sporen dwaalwegen in de tijd die stilaan terugloopt naar een eeuwige jeugd…

de ochtend is al laat als hij spreekt voor eigen publiek de kamer kent nog een nachtelijke staat de bejaarde pendule is achtergrondmuziek toch start hij met goede morgen al jarenlang door niemand verstaan wel wordt de echo van deze geringe rede eeuwig in stilte geborgen daar heeft hij weet van stilaan…

Dit minnespel dooft uit, stilaan wanneer de avond haar sjaal slaat en het land tegen de bergen aanlegt. Restanten van het festijn drijven als verguld glas de haven in. Nog lang pikken vogels de dag al fluitend in.…

tussen dove, blinde muren zwijgen stilaan al zijn zinnen vervagen heden en verleden in schaduw en trage dood verbleken mensen en dingen tot grauwe schimmen leeft hij in niemandsland waar Alzheimer koning is zijn schrale lijf van geest en ziel beroofd…

als een dichter sterft bij leven heeft de ebbe zich te vroeg doorgezet en verschraalt het kunstig zinnenweven tot knopen van een versleten letternet hij teert slechts op zijn scheppend verleden dat stilaan zo zijn glans verliest een poëet dient tot de dood zijn rijmen te smeden: een onvoltooid vers is waar hij voor kiest…

Stilaan stop ik in mijn tred ik was vergeten hoeveel ik nog van je hou mijn hart zit in mijn keel en geeft het antwoord op hoeveel jij bent geworteld in mij als dusdanig laat je mij niet vrij jij hebt je geplant in mij als een rozenperk vol in de knop als een rij treurwilgen langs de sloot.…

Ik dacht dat we een bloem waren, die groeide in het gras en stilaan openbloeide. Maar wat ik dacht is niet echt, het is gewoon wat ik verwachtte. En het is mijn verstand dat me zegt, dat je maar voor schijn naar me lachtte. En dat verstand houdt me tegen vertrouwen te hebben in jou.…

sinds jouw vertrek eeuwen terug of gisteren ben je onontkoombaar genesteld in mijn ziel luis in de pels ik ontmoet je wanneer de nacht meest donker, zonder genade is in het duister op de tast treft nog dieper het gemis verlangen laait steeds op, ondermijnt stilaan de grond van mijn bestaan…

als je van steen was zou ik huilen nu wil ik schuilen met mijn gezicht in het mulle zand tot de kilte voelbaar zoekt naar helmgras een laatste strohalm stijf en stug zucht in de wind net als een kind de zee stilaan bedaren strandribbelend aaien wat er ver zoet en ver zacht tot rust gebracht…