Alle inzendingen over stiller dan ooit

Hoe leger, hoe stiller. Hoe stiller, hoe nader het midden. Hoe nader het midden, hoe meer leven. Hoe meer leven, hoe sterker hart. Hoe sterker hart, hoe aardser. Hoe aardser, hoe verder van het midden. Hoe verder van het midden hoe duisterder. Hoe duisterder, hoe dichter bij de zon. Donker en licht, aarde en hemel is één.…

Ik voel me soms het vijfde wiel van de stilte van mijn mensenziel ik droom vaak in de stille nacht een stilte die reeds op me wacht die stiller is dan zwijgen alleen die duistert als een droeve macht ik lijk wel in de goot beland door de stilte hier in Nederland die stiller is dan zwijgen alleen veel droever dan de duisterkracht die…

de beelden zijn uit het park verdwenen nog kruipt er weemoed tussen het gras stiller dan de stenen durven spreken er zijn geen woorden blijven kleven.…

Het leven mag voor mij even wat stiller zijn, maar laat de jeugd leven en gelukkig zijn.…

Pijn zit op de fiets. Pijn wil naar huis, daar is het lekker warm. Pijn wil in bad. Pijn zet zijn fiets tegen het huis. Pijn doet de deur open. Pijn zet de verwarming op 25: heerlijk! Hij zet de warme badkraan aan. Pijn kleedt zich uit. Pijn gaat zitten: lekker. Hij dommelt weg. Pijn vergeet zichzelf. Hij gaat er uit. Pijn droogt zich…

aanwezig door Je oogopslag, je onfeilbare Lichaamstaal die altijd De waarheid sprak en Waarmee niet te spotten Viel, uiting van vrede Gevonden in je eigen ziel, Nu zij er niet meer Zijn is het einde daar Van zoveel onzinnig Lawaai - Maar nu jij er niet Meer bent is het hier Oorverdovend stil rondom, Jij bent immers stiller…

Ik verwachtte opluchting, rust en vrede, maar het blijkt mijn hart veel harder dan ik ooit had gedacht te raken. Ik dacht dat het gemakkelijk zou zijn als ik zou weten dat jij eindelijk hebt wat je zo graag heb gewild. Waarom mis ik je dan zo verschrikkelijk, en voelt het killer dan kil en stiller dan stil.…

Steeds stiller ben ik geworden nu het onoverkomelijke gekomen is Een vliegtuig, een ander continent: uitgesteld afscheid. Wel jou, maar de herinnering nooit kwijt.…

vandaag waren er zandverstuivingen voortjakkerende wolken weerwind en laaiende regens nu in het laatste natte licht van deze waterige dag ben ik stiller dan dit huis verdragen kan…

uit een wolk van licht fladderde een witte duif boven het woeste zeegezicht stil en als maar stiller de zoete winden uit de woning van 't hemellicht…

Ik luister, de dag stiller schemer dimt licht spaarzaam, windstil De merel bestijgt de kroon langs de toonladder waar, zuiver klinkt De klankschaal vangt de avond bevalt haar in rust…

voor deze stilte zijn geen woorden goed genoeg geen ijs dat stiller breekt dan een flinterdunne plas in de voortuin onder het gewicht van een vlinder het zou zomaar kunnen moest ik het willen neerschrijven…

trage woorden tillen je uit de tijd achter ze gaat een stiller leven schuil niet verder weg dan de schaduw achter het kampvuur het nabije was nog nooit zo onbereikbaar…

Wij praatten, lachten Bedreven de liefde Schreven. Dansten en Reisden de wereld rond Onze laatste kus Onze eerste keer Onze laatste adem Ons samenzijn Nooit meer Onze lijven versmolten Jaren tot één. Onze erotiek Echt verheven tot kunst Onze laatste kus Onze laatste adem Onze laatste keer Echte liefde in Een mum Van tijd tot iets dat daarop Lijkt…

Verstild verdriet is mijn mond die schreeuwt maar niemand hoort ogen die verdrinken maar niemand ziet hart dat niet wil weten maar onmogelijk kan en stil, stiller, het stilst als ik aan de liefde denk.…

Inspiratieloos achtend door de dagen heen Ik kan niet lachen zonder besluit Ik Luister naar het gefluister in het duister Het wordt nimmer stiller als dingen doorgaan Stop de trein Houd hem tegen Want voor je het weet is hij niet meer te stoppen…

ik ben als een stad die is belegerd die ik alleen heb opgebouwd onder de milde witte zon waar iedereen aanspraak op wil maken hoewel de stad ommuurd tracht men haar te verbrijzelen bekleed met het licht van lucifer de hemel uit wil kleden naar zijn aard een hoopvol oog kijkt naar de kleurenboog stijgt hoog boven…

Met zijn private blutsen en builen is heur oude leven haar dierbaar lief Ze wil het voor de dood nog niet ruilen Nu het door stramme vingers trager vliedt Vrienden verdwijnen, winden waaien killer Morgen verkleint en gisteren groeit Het grote huis wordt solidair stiller Nu de boom des levens minder bloeit De dingen die ooit weelderig tierden…

In dit verlaten ondermaanse oord, Is wederom een zanger overleden, Zo wordt het almaar stiller hier beneden En is het dringen bij de hemelpoort. ‘Ik kom zo bij je, Henny’, zo sprak God, Eerst wil ik nog wat zingen met Jan Rot.…

ze weekt zich los van het onderhuids reizende verdriet zoveel stiller dan de biggelende traan kouder dan het bittere woord geslepener dan het mes of de pen ze loopt de zomer in als de warmte zich van haar losmaakt…

Het doet pijn daaraan te denken en vergeten zal ik het nooit toch wil ik je eindelijk vergeten en misschien lukt het...ooit.…

't Verdriet zal langzaam slijten voorbij gaat het immers nooit mijn hoop is stilletjes verdwenen en toch denk ik ; misschien....ooit ?…

Ooit zal je me vragen wat belangrijker is: jij of mijn leven ik zal zeggen: mijn leven Met tranen in je ogen loop je weg zonder te weten dat jij mijn leven bent.…

Een snijdende kou Tot op het bot Iedere dag Uiteindelijk ben je bot Kaal Zonder huid Zoals een boom Tijdens de herfst Kaal Zonder blad Zoals een boom inslaapt Zich opmaakt voor de lentetijd Zoals hij dan in volle pracht zal bloeien Trots zijn bladeren gaat voeden Krachtiger dan ooit…

Je tranen van verdriet zie ik nog steeds rollen Over je wang langs je neus naar je lippen, mooie volle Ik veeg ze voor je af en troost je zo ik kan Je weet niet wat je wilt maar ooit word ik je man…

Nooit hebben wij onze geest in kloven van `t sneeuw geworpen kennen dus ook de verrukking van zijn koude niet daarvoor willen wij niet heet genoeg als te lauw ontworpen wij kennen van de geest slechts vonken zien niet het aambeeld dat hij werkelijk is zwijgende blijft onze echte geest in de wreedaardigheid van zijn hamervonken liefde wordt…

Dat we ooit daar lopen Een moment is slechts voor een keer Is dat bedoeld zo Of komt een moment misschien nog een keer?…

drink nog wat thee tussen de muren ooit van ons twee. de echo van het lachen kreunen en dansen. maar ook het schreeuwen en huilen. dat geluid zal wel tussen elke vier muren schuilen. van de elementen beschermt anders gaan de geluiden ervandoor stil onopgemerkt.…

Ooit zal ik weten waarom dit moest gebeuren Ooit zal ik weten waarom ik zó moest treuren Alles ging tegelijk alles ging ineens kapot Onze vriendschap Onze liefde Ons geluk Ik wil die tijd terug De tijd dat we samen konden lachen, konden praten De tijd waarin alles goed ging Nu is alles zo moeilijk ik weet het niet meer Maar óóit…

achter en ik ga verder dan samen in het duister om water te dragen naar de dromenoceaan van groot verlangen het concept ligt hier voor handen draagt weemoed naar zijn golvengraf ik heb mijn leven volgeschreven met waterdunne letters op onzichtbaar papier alles wat rest is onzin klaar voor verzending naar nergens in dat eeuwig ooit…