Alle inzendingen over toekoms OR doen alsof OR eindigheid

binnen vier muren kaatsen woorden koud schieten blikken dwars door en langs niets hecht meer het behang laat los…

Dus denk bij beslissingen over die seconde, denk bij dat uur, het leven is eindig dus houdt het puur!…

zo ver van de dag de eindeloze uren voel jij mij verder dan meer zo ver van hier herken jij mij mijn hart in dat van jou we dromen een ster en vergeten…

Sterren zo ver in het zwart, her en der. Wat is de wereld klein en het Rijk der Hemelen groot, oneindig. In ieder wezen brandt het vuur, doch het leven dooft op den duur...…

de zonnebloemen zijn gestorven hun oude goud verkleurt naar grauw en bruin verwerkt mijn wintertuin het huilen van de regen een kleine engel slaapt verkleumd zijn hoofdje leunt tegen zijn arm en warm verlangt zijn hart een moeder in haar laatste uur verschuift haar liefde voor de duur van eeuwig in verbinding nu waait de wind hun stille…

Druk alle dagen net niet bezwijken doorgaan verantwoordelijkheden prestaties dankbaarheid trots mijn naam wordt genoemd doorgaan noodzaak raderen moeten draaien ze draaien snel dagen maanden jaren glippen voorbij doorgaan tot het moment dat het stopt persoonlijke spullen ingepakt kamer make over borrel toespraak geklap…

negen maanden duurt het leven de rest is afscheid van de wieg de moederborst en meer en meer van onvervulde dromen en geborgenheid het vonnis van vergankelijkheid bij oorsprong al geveld verjaart niet zelfs na zoveel tijd het is alleen maar uitgesteld ’t is niet de angst de pijn die ’t sterven moeilijk maken nee ’t is ’t scheiden…

Als ik reageer alsof ik word gestoken, Als ik even anders ben dan normaal, Dan weet ik dat ik je raak Als wij dan wat kalmeren Als wij dan elkaar weer aankijken Weten wij dat we van elkaar houden. Tranen plengend en zacht pratend Troosten wij elkaar Eindigend met 'ik hou van je'…

La fille Flavie s'endormait plus tard en attendant l'aurore d'or. Quelques jours après le facteur local la livrait les fleurs les plus passionantes de la ville: un bouquet de mille tulipes roses, rousses et rouges avec une carte neuve d'importance d'Antoine: "Ma réponse, c'est ta lettre douce, je t'aime."…

priemende dolk in je hartstreek Op de terugweg naar Londen bleef je kordaat en gecontroleerd je koers gaan terwijl je samen met een doordauwrussin en een aanhaakengelse de kopgroep vormde De Big Ben hamerde in je sportzetel en queen Elizabeth knielde voor haar bed tijdens haar middagdutje moge de beste winnen no mather if she is English or…

liefst Verdringen wij Wijnaldum Memphis Malen De Pay De Roon De Ligt De Boer De Jong De Vrij Oranje's roemloos falen Ongekende averij Er viel geen winst te halen Opnieuw waren de Tsjechen Veel stugger en veel slimmer Veel snuggerder en beter Maar hadden door roodLigt Ietsje meer geluk dan wij So goodbye Frank Good luck in China Or…

mijn onrust sust het zijn vraagt om open ogen maar het is echter niet zo dat een voortschrijdend inzicht eindigt bij een dragend gedogen morgen wordt er weer iets opgelicht, zo de adem dit kan dragen, men wordt wel wijzer maar ik weet niet of dit leidt tot al maar meer, mij nog toekomende, vreugdevolle nadagen…

Heel stil en onbeantwoord het vragen zonder weten de antwoorden vergeten roep om liefde nooit gehoord het gedonder in de glazen woorden van betekenis en toch dat hevige gemis laat gevoel door bloed razen geopende handen vol liefde om te geven en te ontvangen bevredigt heel stil puur verlangen verdwenen zijn woorden die griefden…

Hoe fluister ik stilte in lang vervlogen tijden, waar letters waarheid lazen in geschreven zinnen hoe fluister ik liefde in tedere gedachten waar opengevouwen handen mij niet meer kunnen bereiken hoe fluister ik dagen vooruit naar jouw armen, als nachten zwart en eenzaam zullen zijn hoe fluister ik een toekomst zonder schreeuw…

turend naar respijt in schaduw van voltooid van ooit, op speelvelden in slagorden uit het zicht getoornde huid, onbezittelijk strak van aanraking op snijpunten in uitersten gedreven naar de rand de tand, of verhoornde tijd waar letters lekken langs nerven van het blad beschreven, niet waterdicht ik staar naar een zon die het licht…

Zie het bloed van mijn hart stromen in jouw ogen die zachtjes twinkelen in de zucht van de herfstwind die ons meewaait De bries die zachtjes fluistert van al onze geheimen de kou, die reeds al rilt in de verwachting van de toekomst die op ons staat te wachten…

verdwaasd vergeten onwaar vanaf hier verdwaal ik verder verder in het donker flonkerende sterren achterna alsof tijd niet bestaat zweef ik tot het eindige licht de morgen in het begin van oneindig lieven zonder betovering onbedwelmd vergeten lief zonder jou de waarheid nooit geweten zij was is voor altijd bij…

De kosmos beweegt In die trillingen draait de aarde De ontdekkingen gaan geruisloos Van belang In het geloof om betekenis in dit bestaan De ontdekkingsreis van het heelal We weten niet we hoe het eindigen zal het grote levenswonder Dichterbij het mirakel Wat zegt dit over ons Magisch moment Alsof je in essentie dicht bij elkaar bent…

nu mijn krimpende jaren zich doen ontwaren in een schaduwrijk vooruitzicht dan wel mijn wegen zich ter kimme nijgen terwijl ik dubbel waardig op mijn einde ben gericht ervaar ik de geringheid van mijn schatten die als het ware mij eerder als bezit zijn toegedicht waarmee ik mijzelf te vaak deed afmatten feitelijk tot dwingend overleven afgericht…

de koude legt een deken over land daar waar de boer voorbijging wijst de donkere grond ons met zijn lange voren door dunne lage mist de weg er is altijd een gaan en ook weer komen…

Waar het leven Van alledag Voor mens en Maatschappij Maar al te vaak Ondoorzichtig is, Onduidelijk, vaag, De mens gevangen In wetten en Systemen, daar Is de eindigheid Die iedereen wacht Overduidelijk Zichtbaar, Aanwezig van De vroege morgen Tot de late Avond, met alles Wat daartussen In leven wordt Genoemd…

de vergankelijkheid van woorden geschreven op het natte strand liefdes fantasieën in mijn dromen bij het ontwaken wreed verbrand magische gedachten onbeschreven plots uit mijn hoofd verdreven ik verwacht ook de glorieuze dag dat mijn weten ontwaken mag in de liefdevolle lichtheid van het heelal slechts een trilling in de ruimte bovenal…

het wordt stil om me heen of krimpt het buiten in mijzelf heeft elke mens dat gemeen een geringer en dalend gewelf zal het de rijkdom zijn die mij verblindt en goed is gezind dan wel de som van weerstand en verlies die altijd komt maar ik niet verkies het kan de telkens kerende zandloper zijn die mij vermoeid doet raken en aan een…

Versvorm: e-Rondeel Maar één ding dat staat vast, ik weet het zeker: Ooit komt de dag dat ik ben uitgeteld. ’t Gezicht vervaagt tot een wat wazig veld met horen is het ook al droef gesteld de huid verschilfert en wordt steeds iets bleker ‘t geheugen raakt zo nu en dan bekneld en maagzuur komt op afroep als een wreker na ’t nuttigen van…

nog niet zo lang geleden slibde deze monding zich monddood waarmee woorden gezegd zijn als verkavelde kamers in een buitenhuis heden zoek ik heil in een belendend lichaam tot grenzen aan muren, ooit…

lagen deze kleren hier al? achtergelaten in naakte ademhaast we kunnen ten halve keren een kam door het verwarde haar halen dat maakt ons bed niet onbeslapen maakt het betredene niet maagdelijk zelfs de vroegste ochtend gaat slapen eindigt met slangen en snoeren gevangen is de tijd van het moment voorbijgaand als…

voorlopig blijft alles bij hetzelfde geen ontkennen meer aan bestaan is totaal afwezig afstand door verte ingehaald aan het einde van de dag zijn de uren nog niet af is ruimte gevuld met lege zachtheid zijn gedachten blind en is water ontkalkt, daartussen valt onraad uit gestrekte hemel blijven ogen onbewogen en ratelt lucht ademloos…

zonder dat het boekdelen schreef een korte paragraaf misschien wel dicht aan het hart het lichaam nabij, koesterend gedurende de tijd die er lag tussen momenten en voortzetting herschikkend om uiteindelijk weer afstand te nemen…

in de blauwe koelte op de heuvel zal ik blijven als het hart zijn slagen mist en het duister groeit in mij bij het doven van het hart zal ik de pracht van de linden noch de weemoed van de wolken voelen in de diepe donkere nacht zal ik blijven in de blauwe koelte van de heuvel in het dal leven dromen voort…

Is het tij te keren door ons te vaccineren door de intimiteit te weren? Of moeten we leren minder te consumeren minder te begeren de bio industrie af te zweren minder winsten uit te keren aan wellustiger heren Gelijkwaardigheid te waarderen en de natuur te eren. Laten we daarvoor demonstreren…