Alle inzendingen over trauma heli

als het gras weer groeit is jouw oorlog niet gestorven nog steeds wordt in jou gestreden ook al heb je al lang geleden de vrijheid verworven je zwoegt in opgejaagde dromen en zweet aldoor de angst van barakken ja, je zult nimmer aan het gevang ontkomen en eindeloos naar verlichting snakken…

als het verre zicht is begraven in het verleden als loze hoop er slechts is om te beleven zie ik niet meer dat wat komt voel ik niet verder dan de scherven van oud zeer ik adem alleen om door te leven het kan niet anders mijn blik raakt verstrikt in een machteloos web door anderen eerder voor mij geweven ben ik wel bevrijd…

soms hoor je mijn woorden spreken en voel je het verleden jouw kompas ligt dan onder een zwarte deken mijn ogen en lippen lijken dan alleen te getuigen van geweld, zonder rede…

Je kijkt enkel naar mijn voeten en mijn schoenen Gluiperig en geniepig, om veel te verbloemen. Nooit voel ik me 'vrouw' Vernedering, afschuw, pijnlijk...waauw. Geborgenheid en ware liefde zijn mijn innige wens Ben jij een dier of een 'mens'? Eng als voorwerp te fungeren Zal ik dan nooit de waarheid leren? Leven en volop beminnen…

In vrijheid leven Ademen zonder de geur van explosieven en angst of het gruis in je keel van ingestorte huizen Een mantel van groen nu geurend om je heen Maar op je netvlies 't beeld van de buurman, waar je nog mee sprak amper een uur daarvoor Door onbekenden uit 't puin weggedragen, zonder benen Doorweekt met bloed Rood…

Om jouw gezelschap terug te vinden loop ik elke dag tussen twee werelden Ik passeer vreemden Ze zijn druk Ik voel geen warmte in hun adem, geen warmte in hun vermaarde bezigheden Ik ontmoet niemand want hier is alles al gezegd en gedaan en in de andere wereld waar jij niet bent eet en slaap ik Daar houd ik het niet uit zonder…

Tot diep in de nacht voelden ze zich winnaars Het bloed was gevloeid en het was niet van hen Maar in het ochtendgloren gingen de lijken liggen bij de bange vrouwen en huilende kinderen in hun hoofd Bezet, niets wil er stromen in hun lichaam Verraad! Verraad! Spoken en ratten likken aan de woede en spelen verstoppertje in de doolhof…

Ik kan trauma op trauma weerstaan, maar deze keer glijdt er een koningscobra door mijn keel naar binnen. Het is het diepste onrecht, wat ik in mijn leven moet doorstaan en ik dreig er eerlijk gezegd aan ten onder te gaan.…

Vele tranen, een leemte in de ziel en verdoofd elk gevoel. Verbitterd waarbij telkens wordt verdrongen die pijn om jezelf te vergeten... Wonden die eigenlijk niet zijn te helen worden verzacht door de tijd en met veel geduld. Maar het angstgevoel en de afschuw raakt men niet meer kwijt, getekend voor het leven zijn zij.…

in een diep gesloten gedachtengang waarin het trauma is geslopen kan het laatste hoopje tranen de emotie laten vloeien naar onze harten,want de warmhartigheid van liefde kleurt het laatste beetje kracht tot aan de horizon waarin de vogels in een koor gezamelijk lopen te kraaien bij jouw raampje in het ziekenhuis.onze diepste stemmen recht…

Het hart puur als orgaan Breekbaar door het lichaam Beschadigd door de jaren Gekwetst door groei en teer geweld Als het hart slechts een orgaan was Was de ziel niet meer dan lucht Een afwijking van de hersenen Een hart dat niet te kwetsen is Door ander trauma dan fysiek Is een hart vrij van interne ruis Geruisloos pompt het voort Onbetwist…

Trauma bezet haar innerlijk verwerken lukt nog niet het trekt diepe sporen pijnigt haar lichaam en ziel Die nare gebeurtenis het is altijd nabij als de dag van gisteren voelt het, elke dag opnieuw Geestelijke hulp mag niet baten het netwerk is niet al te groot de wonden maken eenzaam de lust tot leven dooft uit Dan stapt hij haar leven…

In het land van trauma's bestonden enkel onbaatzuchtigheid, verantwoordelijkheid en ontvankelijkheid. Er geldt geen één regel. Het is mijn liefde voor het leven de wil tot leven die het leven voor de liefde nog altijd elke dag, elk uur en iedere seconde in leven houdt.…

Ik weet het wel, je hebt behoefte aan zeer subtiele hulp, de meest zachte tederheid en eindeloze centimeterkussen om jouw gruwelijke trauma te doen helen, om uit je schulp te komen, om de vurige pijn te blussen en om al je leed ineens uit te braken!...…

De tropen en het vuur nog in zijn zaad Werd ik warmbloedig ernstig kind verwekt Met onderhuids, werd later pas ontdekt De trauma´s van een Hollandse soldaat Het Vaderland was nauwelijks bevrijd Toen hij, net terug van werk in Duits gebied Zijn teerbeminden wederom verliet Om mee te doen aan een verloren strijd Mijn vader was een jonge…

inboorlingenbotten Die venijnige klaagzang toont de blanke het verwrongen lijden van roemloos verzande tropen en laat hem vrijwillig vluchten Eindelijk terug bij 't druilerige weer glibberen bevroren tegels zijn zolen onderdoor en storten lawines gemis zich over het avontuur heen Nu draait hij zijn delirium door tot zijn gebarsten trauma…

(Stad zonder rivier*) Deze stad staat droog spoelt niet schoon als de stenen in een rivier die uiteindelijk gevormd van de aarde rollen, terwijl de zon zich spaarzaam laat zien Deze stad danst niet Door trauma van op- gelopen oorlogswonden zuigt misschien wel laatste adem door katoenen lappendeken over haar mooie huid Haar liefde…

Ouders die hun kinderen geestelijk en lichamelijk mishandelen, zodat ze er een levenslang trauma aan overhouden, En de wereld drááit gewoon door... Gasexplosie in Belgie, brandweermannen en werknemers verloren hun leven in "de hitte van de strijd", Én de wereld draait gewoon door...…

Door trauma. Door liefde. Waarnaar dichters luisteren, is lichter dan duisternissen. Gaat door zwarigheid heen. Is wat minnaars voelen willen. Is luisteren naar ons verlangen. Naar dat vrijgeworden verdriet. Naar die tijdloos vrije stem. Luisteren naar de stem van liefde, die onze harten op doet springen.…

Flitsen, trauma, spoor en rails. Zo wit kan zwart zijn..…

Gezwicht en in kwetsbare staat, ondergaat hij d'trauma"s in zijn wezen. Verrezen en geopenbaard staart hij onbewogen. Ingetogen zoals hij is geweest onbevreesd maar zonder blaam. Eenzaam nu en van hulp verstoken, spoken beelden door zijn hoofd. Verdoofd en van vrijheid beroofd.…

het heelal in jouw hoofd is de bron van mijn gedachten oneindigheid in denken beëindiging van leven stuurt rusteloosheid naar waanzin…

Na het Dictee, dat ik braaf elk jaar maak, Dringt Philip Freriks vaak mijn dromen binnen En kwelt mij ‘s nachts met niet te spellen zinnen Totdat ik in het bange zweet ontwaak. En ’s avonds als hij nieuwsleest op teevee Schrijf ik nog wekenlang krampachtig mee.…

In het heden wordt hij in de nacht beheerst door het verleden. Onverwacht praat hij in zijn dromen over mensen die in zijn buurt komen voor het plegen van een roofoverval. Men hoort alleen gebral: “Ga opzij; ik hoor er niet bij!”… Doch zijn rollende oogleden tijdens zijn diepe slaap vertellen ongelogen en recht voor zijn raap: Het…

De treinen zijn lang weggerot toch rijden zij nog elke nacht hun gruwelritten naar de dood Het schrille kermen van de remmen de stemmen, och…, ze zijn verstomd maar klagen luidkeels nog hun nood De barakken staan verlaten muren uitgemergeld overeind diep in geleden pijn gestoken De ovenpijpen zijn kapot als rook in dromen opgegaan van…

hoe kan ik zeggen dat vrijheid bestaat als de nacht nog vaak mij in zweet doet leggen en de vroege angst mij in het donker geenszins verlaat ik zie kinderen spelen op het puin van mijn jeugd immers een deel van de zwarte aarde vind ik nog steeds in mijn tuin ook al herhaalt de lente zich telkenmale ja, hoe lang al in jaren…

Nog geen dag of drie logé geweest of heel mijn heimwee vierde feest. Mijn tante was mijn moeder niet, terwijl ze op haar leek. Mijn vader zag ik nergens meer, mijn oom leek op mijn neef. Ik wist nu niet wie wie nog was en sliep niet meer voor straf. De huiswei bood nog apppels aan de ochtend van vertrek. Ik raapte ze voor thuis en…

Mijn starre ogen staren Wezenloos in verre leegten De lucht is drachtig Van geuren des doods Het verderf is tastbaar Mijn verdriet onzichtbaar Doch immenselijk groot Ik zak op mijn knieën Betast met mijn vinger De koperen stank van Smerig verhalend zand Mijn geboortegrond is rood Doordrenkt van het leed Getekend en besmeurd Door de moordende…

De filosofie van de waanzin vertelde over de afstand die de oorlog afgelegd had vluchtend voor zijn gevoel. De beelden weggevoerd naar de verre horizon van de abstractie bouwden stalen muren waarachter in het diepste geheim het kind jammerlijk huilde. Naast het zweet- woelende bed stonden de spoken van verjaagde beelden bestreden met…

Huilend loop je, ren je door de massa. Je ogen nat, verschrikt en rond. Radeloos, je speentje uit je mond. Zoekend tussen zuivel, fris en kassa. Chips beschenen door het neon-licht. Muren van kratten bier en Coke. Bergen komkommers, rode kool en look. Angstrimpels op je drie-jarige gezicht. Kom, ventje, houd je maar wat groot. Je moeder…