Alle inzendingen over tuin opgeruimd bij J

In de zelf vormgegeven tuin vol bloemen, beelden en smalle paden en gestaag opgeruimd bouwpuin ontkiemen onze goud gele zaden…

in wat nooit verteld wordt bijt de rauwe pijn in wat niet gevoeld mag schreit verlangen in wat juist men denkt te weten is het wezenlijk niet zijn Voor J.…

In deze tuinkamer vol planten kunnen wij wonen nagedacht hoe elke plant zou moeten heten op het ontwerp hebben we onze tanden stukgebeten plaatsen voor mussen zijn we toonbaar niet vergeten. Achter mijn bureau gezeten geniet ik ook van het groen zodra ik ’s morgens de gordijnen weer mag opendoen. Ook deze ochtend schoven de wolken alweer voorbij…

Al zijn de kippen opgeruimd in Barneveld heeft men de pest in…

'onze handen niet meer aan kunt raken raak j'onze harten nu nog duidelijker aan…

Voor J. Doof en blind ben ik, Niet meer in staat tot Zien en horen - En 'k prijs me gelukkig Dat jij bij mij bent, Dat jij mijn ogen Bent en ook mijn oren…

Après avoir lu votre poème de hier, j'ai fait l'effort pour respirer les parfums des fleurs de votre printemps en Sud, là! Le long du boule- vard duquel j'habite maintenant, les tulipes - vite, vite! Le printemps dans le centre parisien s'annonce très brillant!…

Gedenkens taaie kunst en wens ik niet te weten: Ik hadd' er liever een te leren van vergeten. Zou mij te voren staan al wat ik heb bezweet In lijden of in vrees; het waar een pak van leed Dat and're schouderen als mijne moesten dragen: Zou ik ook al de vreugd van all' mijn blanke dagen In ene spiegel zien: een sterker oog als 't mijn Moest…

Liefelijk breekbaar vastgehouden of opgehangen opgeruimd na dagen spanning bewonder me voorbij de aanzwellende routine, een gift gegeven vergeef het ze lach het toe het blijft verwarmd in de kamer.…

Huil niet om wat verloren is gegaan want nimmer is een leven zo compleet als dit, wat op een kleine schaal voldeed aan wie compact, en om de bron bestaan. Men wordt niet met een wijzerplaat gemeten; de druppel die ons diep doordrenken kan vindt niets te winnen in de zee, en dan, wat valt daarin te winnen dan niet weten ? De eeuwigheid die…

Wat dan, als niemand zich om mij bekommert.. was jij er altijd nog, jij in de tochtige kerk waar de wind waaide en ik mijn tranen stromen liet. Toch ook in die warme kerk waar tranen vertrouwd vielen op de houten banken, achter elkaar, één na één mijn verdriet en wanhoop samenvielen met mijn ziel, waardoor ik weer hoop voelde en ik mezelf…

Jij, jij was altijd al in mijn leven vol liefde en met jouw geloof jouw openheid en oprechtheid daarom speelde voor ons geen tijd maar eeuwigheid en altijd.…

Een steels kusje, klein beetje tederheid ook wat vernuft Je geur vol van heftigheid, liefst liefdevol bezweet Ogen zoveel belovend, remmen totaal los Lichaam en geest; zuivere harmonie, puur Subtiel likje zomaar waar je dat zo fijn vindt Lijf en geest verenigd, ontmoet je zelden Bolero danst tergend traag wel meeslepend hitsig Tango, geheven…

Ik kan heel goed de boel de boel laten maar ik ben wel een opgeruimd type ordenen, opruimen schoonmaken, netjes maken zit in mijn genen en is aangemoedigd door wijlen mijn moeder zij altijd in dat schort niet uit te krijgen soms lukte het dan speelde ik obertje had de afwas al gedaan de keuken opgeruimd en koffie met wat lekkers…

Hij of zij kan het alleen maar fijner hebben en beter maken voor zichzelf mét de omgeving. Inschikking in het eigen lot, betekent acceptatie, rekent en berekent: op hoop en glorie! Gelukkig, de mens die lijdt.…

Bloed klopt in het uurwerk van de mij aangemeten tijd en visioen, het recht rein bronwater te tappen uit een ongeboren geheim, waarin de waarheid drinkbaar wordt uit de hiel en de ziel van de fles en taal, die toegang soms ontzegd zodat ik stilaan verder droom, misschien fataal uiteindelijk wel levensecht als een verse…

Voor J. In het diepste duister Van wat ooit mijn Donkerste nacht was Heeft de vroege morgen Lichtjes aangedaan En ben ik teruggebracht Bij haar die ik liefheb En bewonder - en leef ik Samen met haar in het Licht van de verwondering…

De zomernacht werd zwart, Toen, zacht en duidlijk klonk er Een klare stem door ‘t donker: Mijn zoon, geef Mij uw hart! Ik aarzelde... verward... Was het de wind die zoefde? En weer zei, maar bedroefder, De stem: geef Mij uw hart! Ik wrong mij op de grond, Tot ik de woorden vond: Heer, ‘t moet door U genomen! En nog eens overviel…

Na warme dagen volgen koude nachten. Als lakens ligt de dauw op bleek en haag Versteven naar wat zonneschijn te wachten En slaat in wolken op en regent traag. De struiken tinkelen met haarfijn ijzel. En in de hof, de dragende appelaar Komt uit de damp reusachtig te verrijzen, Met ronde konen en veel grijzend haar. O eedle boom, die, boven…

Ik ben niet meer met u alleen en op de peluw is er geen o lieveling, die lot en leed zo onafwendbaar zeker weet. Geef mij uw mond en zie mij aan: lang voor de zon, lang voor de maan verzinken in de wereldmist zijn onze namen uitgewist. En wat mijn hand te strelen vond zal liggen in de wintergrond en wat mijn stem aan u bescheen…

En uit 't verstuivend wereldpuin Vorm ons als nieuwe mensen weder, En laat ons leven in uw tuin. ----------------------------- voetschabel: voetbankje…

‘Zij zijn voor sterven en vergaan geboren,’ zo dacht ik vluchtig toen ik bij de rozen was. Maar schrok, en hoorde dreunen in mijn oren: wat is u zelve, ijdel mens, beschoren, zo kort als gij hier wandelt bij de rozen op het gras?…

Over het gras en over het water dwaal ik achter de beminde die ik vroeg en die ik later, die ik nimmer, nimmer vinde. Smalle schelpen zijn haar handen om een eeuwge zee te horen, in zijn wieg en broze wanden zingt haar hart mijn wee verloren. Handen die mijn hoofd niet koelen met hun sneeuw, de lichte, zachte. Hartklop die ik niet zal…

Morgen drink ik rode wijn, morgen zal mijn lief hier zijn. In de warme lampeschijn zal zij liggen, bleek en fijn. Wilder dan een springfontein breek ik uit, en ben weer klein bij haar leden, zoet satijn, diepe bedding, dieper pijn. Morgen drink ik rode wijn, morgen zal mijn lief hier zijn.…

Lang voor 't eerste dagegloren, lang na Venus' gouden schijn kniel ik, uwe stem te horen uit die weelde, uit die pijn, uit die tuin, bedekt, bedwereld met een bloesem van Voorheen. Heer, behoed haar in de wereld, doe uw mantel om ons heen!…

Met hare zachte handen rukken zij open wat jaren lang ten bodem sliep - nemen haar deel, met een glimlach, en hopen op sterren en stromen, ànders licht en diep.…

Zacht branden van de teedre lenden: een wiegeling, een wit satijn aan mijne handen, de gewenden, die met haar leest verzameld zijn tot éne slag en in het stuwen des bloeds niet laten van hun wit. Die stem, die stameling bij 't huwen: wie zijt gij? - En het diepst bezit de tweelingster, haar ogen, weergevonden in de golven en het…

God heeft ons spelende beschreven, als kindren hulploos gaan wij heen. Geen heul is ons in 't lest gebleven, zijn diepe vaderlach alleen. O bloed, bestijg de broze zomen van dit gevonnist, schuldig lijf: gij hebt een koninkrijk ontnomen en gij alleen rekt ons verblijf. Maar hoor, wanneer de blauwe velden der nacht begroeid van…

De man die uwe weelden mint is weerloos als het kleine kind: de wereld ging hem vreemd voorbij als aan zijn borst uw hartslag lei. Maar wat ons saamgedreven heeft is wat in kleine bloemen beeft en gonzend draagt het groot heelal: 't is twee-in-een, en dat is al.…

Mijn kleine, kleine Annabel zij zong zo zuiver en zo schel als fluiten op een glansrivier, zij was geluk en leefde hier mijn kleine, kleine Annabel ik wist uw prille leden wel, de trilling van die bloemenmond wanneer een hand uw haren vond mijn kleine, kleine Annabel de geest is lang, maar wij gaan snel: op 't koude laken ligt uw lijf…