Alle inzendingen over vermaning

blik als gevolg van ongeremde lust Trek ik mijn hevig geteisterde bebloede lid terug Met gescheurde nagels aan verminkte klauwen Trek ik kwijlend jouw vlees krijsend ruw uiteen Lust naar onschuld is onstuitbaar nimmer gestild Mijn drang om te doden ingevreten en gewild Moordend en onderwerpend jagend profileer ik mij Duld geen onderscheid of vermaning…

Ik lees op jouw vel het verschijnen van een schittering als een pleister op het drama dat de man heet altijd al waarde het schuw rond onder de vermomming van krachtige potentie ik verman me in jouw blauwe putten ze boren in mijn ziel en in mijn moordzucht alsof ik je de doodsteek zou kunnen toebrengen maar zo zou ik uit je mond ademen…

De finish, mijn voorgeschreven dood verman je als je tot mij spreekt ik stond te luisteren aan je deur, welke boodschap je zou brengen, beroofd van zingeving in elk schaduwwoord dat opbeurt en met het heden breekt en rust kleurt in het overvolle hoofd.…

met mijn armen en mijn stem vermaan ik de goden, ik kan ze temmen !…

Melancholie van scheiden en hervinden, Stadig verliezen en verloren gaan, Van binden en gebonden zijn; beminden Aan dood en leven eeuwig af te staan, Hoe komt ge mij, waar bitse winterwinden Hun ijzige gesels op de woning slaan, Door leed geboog'ne en door liefde verblinde, U weer te melden met Uw oud vermaan!…

Ongerustheid maakt zich meester als een vermanend beeld. De lust is weg, net als water dat het strand verlaat zonder nog terug te keren. De ziel verschroeit, als verloren in de hel. Hoop is er niet meer, totaal uitgedroogd omdat het lichaam en de geest niet meer met elkaar kunnen opschieten. Zo is het Hem vergaan, de mens, het dier…..…

Geen is zo druk, geen leeft zo snel, Of hij hoort Uw vermaning wel: De storm steekt op, de noodklok luidt, De wereld wijkt, o mens, trek uit! Die U in vlammen openbaart, Wiens adem door de wereld vaart, Die 't al bezielt, doordringt ons 't meest, Ken ons, dat wij U kennen, Geest!…

Ik zat eens in mijn vaders stoel pakte stiekem toen zijn pijp kreeg van hem een vermanend standje want ik was voor roken nog niet rijp. 'k Zie ook weer mijn moeder zitten sokken stoppen, of een breiwerk in haar hand 'k heb haar nooit eens "niks" zien doen had met haar een speciale band.…

was mooi maar echt niet te stuiten Hier binnen niet en ook niet daar buiten En telkens kwam zij dan maar weer thuis Met volle buik van haar borst tot haar kruis Voor de derde keer in haar prille bestaan Had zij zich maar weer eens laten gaan Kijkt mij aan likt zij vriendelijk mijn hand En weer installeerde ik dan haar mand Haar streng vermanend…

plein gezet niet gelijk, maar na 't gebed in de naam van hunne leer ging de stok wel 50 keer door geweten en gedachten moet een man nu overnachten in een land met censuur religie en de cultuur vrijheid de mens ontzegt geloof dwingend opgelegd gedraagt zich als een god bepaalt een anders lot Thora, Bijbel of Koran onderzoek, leer en vermaan…

ik het ze zoeken ze verlangen te weten wat er speelt ze proberen te doorgronden en terwijl ik naar die pupil blijf kijken, zak ik diep weg ik passeer langs mijn gevoelens ik passeer langs mijn gedachten langs mijn belevenissen langs mijn meest memorabele momenten een traan baant zich een weg langs mijn verrimpelde huid ik ben alleen ik verman…

de aarde knipperend met haar ogen op maat van een cycloop kunnen de sneeuwtapijten het helen voorspellen bovenop het gewicht 't glinsterende tegenlicht zal dan straks de regen de oude woorden schoonspoelen in het gewas hangen van kiemende lenteverzen of komen de wonden terug de botte natte keien die naar adem komen happen als vermanende…

In plaats van hem te vermanen staakte ik. Met schrik in het hart en in gezicht besefte ik dat ik bijna was gezwicht voor zijn wensen en die van alle mensen die zeggen dat iets niet mag, zoals deze man. En wie is hij? De ouwe vent, saai als zijn sok. Heel de dag opgesloten in zijn hondenhok. Louter klagend over anderen.…

Ach lief, wilt mij gerijven* Met troostelijk vermaan! Och slaapt gij mijn behagen, Dewijl ik doe mijn klacht? Wat baat mij dan mijn klagen, Nu gij de doven slacht*: Ik zal 't geduldig dragen, Ik wens u goede nacht.…

een opbloeiend kinderleven moest onrechtvaardig en wreed eindigen met krachtige gebeden werd je begeleid naar het Leven hierna dat altijd voort duurt sterk geloof mateloze genade men bad zelfs voor jouw moordenaar ondanks je korte leven op deze aarde brengen bewaarde papieren en een hartroerend boek woorden die blijven spreken vermanen…

afgedropen En opeens zie ik dat bordje met dat nare woord: oncologie 'k zie overal kale koppies liggen en mijn zwager in bed drie Hij ziet ons samen binnenkomen het woord kanker klinkt in m'n hoofd ik zou niet huilen gaan vandaag dat had ik mezelf beloofd Samen koffiedrinken in de wintertuin weer dat bordje - oncologie - 'k verman…

de ietwat open kring glanst onverstoorbaar vermanend belovend en vragend.…

Blijf mezelf vermanen, wil niet weer in een dip. Hier ben ik dan tot hij genezen wordt verklaard. Ik hoop dat ik tot die tijd mijn "nieuwe IK" heb bewaard. Want ik besef nu weer diep in mijn hart dat ik óók moet zorgen voor die vrouw , zó verward...…

Handhavend de orde schoon geboend elk hoorntje elk hoekje, zolang als jubelend in prijzen beheerst, vol overtuiging oh bandeloos geweten dat ons leidt naar barbecue, de goede weg - tot tenenkrommend chaos ons verwelkomt als een duistre vriend, een vijand die boos vonkend redt, verwolkt, verdicht tot wij luis'trend naar ons hart vermanend…

het volk aan de buis gekluisterd klopt de harten vol verwachting zou het goede nieuws dan komen dat zo werd gehoopt en verwacht het eerste pakje is een vermaning dat alleen iets meer samen kan als iedereen de orde houden kan die het virus onder controle houdt het gaat goed spreekt sint rutte maar moet beter pietert de jonge ons blijft…

Maar zo ze niet, door al hun vermaan, Steken met vreugd uw zinnetjes aan, Zo zult gij maken aan 't schreien de bron, De bomen, de bloemen, de zuivere zon.…

En men is bang voor elk gebod van de hoge neon god, en aan alle kanten preken lichtreclames als een teken dat de woorden van profeten op de schuttingen staan als vermaan. Er rest alleen de stilte.…

laten lachen of – soms – huilen je hebt vaders van toen en nu van morgen en ooit vaders die kunnen zeuren die binnen of buiten de lijntjes kleuren die streng zijn op hun tijd vader of vriend zijn – door dik en door dun je hebt vaders die met jou stoeien jou bevechten bij het groter groeien vaders die ruimte nemen of geven die raden en vermanen…

Om de zoveel jaren wordt mijn woning door een helikopter met zoeklichten beschenen en verbrijzelen enge militairen mijn ramen om mij nogmaals om een lang geleden incident hardhandig te vermanen.…

Ach lief, wil mij gerieven Met troostelijk vermaan. Ach Lelie hoog verheven, Verheven in mijn zin, Mijn hope van mijn leven, Gewenste, schoon Vriendin, Wil mij, u jonstich, geven Een lieve wedermin.…

Misschien: wij moeten verder gaan… En zij, in dromen diep, hoorde nauw zijn schuchter vermaan en ging alsof zij sliep. Ik volgde hen over ’t perron - de vrouw, de man, het kind – de trap af en uit het station… Waar Amsterdam begint scheen over het water de zon en woei een voorjaarswind.…

De arbiter fluit, alleen een fout kan Noah stuiten,  de boosdoener krijgt een strenge vermaning. Het wordt nu een spel tussen bal en de ring,  maar hier kan Noah zijn behendigheid  in uiten. De bal wordt geijkt en Noah laat hem op en neer wippen.…

ongehoord Maar je houdt je groot De lente ziet soms grijs Meer najaar wordt het niet Sommigen zeggen vroeg wijs De zomer nog in ’t verschiet Zouteloze dagen of weer zwaar bevlogen De deur niet altijd op de klink Elke leugen kan worden gebogen Romantisch getint of platweg link Wijsheden debiterend Zo ga ik tegenstrijdig rond Spitsvondig vermanend…

lieve pap als ik stil ben écht stil en luister héél goed luister hóór ik je hóór ik jouw stem – jouw lach jouw voetstap – jouw muziek jouw kuchen – jouw grapjes hóór ik de lieve woordjes die je sprak de ruzies die wij maakten jouw wijze raad jouw vermaningen en jouw troostende woorden hóór ik mijn man – mijn echtgenoot mijn vader – mijn…

anders zo beleefd begint te zingen niemand kijkt er eigenlijk van op men begint wat mee te deinen zodat de tafel langzaam verschuift als wil deze het gezang belonen en zie het hoofd van jonkheers wulpse vriendin wordt hevig schokkend in gastheers schoot waargenomen Dit kon toch echt niet al moest men er wel om lachen allen verwachtten de vermaning…