Alle inzendingen over vertakt

gefolterd en humaan gespleten, deelde hebzucht de grond in tweeën, Pyrrus gewin zonder lauwerkrans, veegt de oostenwind het diepste zwijgen weg, resten gerijpte druiven in een eindeloze droom, verdeling van gestolen buit, de heerser zwaait met de scepter van geweld, levert zich niet uit aan de moraal, maar een springtijd is niet te stoppen, vertakt…

en de zon, hoop lijkt hol, geeft de honing soms de smaak van azijn, de hemel rijkt maar tot mijn kruin anderen vlochten wortels om uit de leem van as op te staan in wat we dachten te delen in de nectar en de ambrozijn door de adem van de deelzaamheid heemtuin onder een wereldstolp in de loten van de boom waar de stam zich vertakt…

doet geven krachten getrotseerd gevormd door het verleden te lezen in verharde lagen die het tere binnen schragen tot ze eindelijk zijn verweerd de weerstand in het heden het opgewassen zijn vastgelegd in rimpellijnen soms heel dikke maar ook fijne waar er minder werd gestreden knoestig hout vertoont ervaren in jonge jaren breed vertakt…

Guur wild nat Gebogen tak Dwarrelende bladeren Gebroken met de storm Rollend over rail Stoppende trein Verkleuring groen naar geel Netwerk bruin poreus Aderen in het blad kalende reus apoptotisch Als spinnenweb vertakt Bladeren sterven af necrotisch Het park wordt chaotisch Skelet van een vogel Glinsterend web Ochtendkou morgendouw…

vruchtvlees van verwachting ligt een boodschap verankert in een harde kern die achterblijft bevestigd in half vergane pitten in de werkelijkheid van herinneringen, zoals de eerste geur of zoen van vrouwen waarvan ik de namen ben vergeten, gaf de verdere beleving kleuren in ontmoetingen die uit hun schaduwen traden, en in de spiegel zich vertakten…

Waarna een kramp zich onderhuids vertakt Naakt en zoemend troost je me Als was ik Door een verdwaalde kogel geraakt Door een dronken rebel gelost…

feestroes gedempt door de schok Een ruwe schatting van vermisten Lijken met een uitgewist gelaat De vloedgolf Zoog ze bulderend mee Spoog ze sissend terug De pers knaagt aan de kluif Het dodental verraadt zo weinig mogelijk Van de rouwkreet van de weduwe De zondvloed van verbeten tranen Het radeloos gebaar De kramp die zich binnenin vertakt…

de stadswallen De zon, een zwevende bal, Die blaakt op haar hoogtepunt Die bloost in haar gebogen val Brandt in mijn rug Aan de slotgracht staat een schilder Wijdbeens maar wankel Aan een burcht, een torenwal Hij zoekt de stoere lijn Hij wordt door verwachtingen gewurgd De boa die de greep verstrakt Een sluimerend venijn dat zich vertakt…

Geweldig de hoeveelheid in mijn hoofd De gedachtestromen zijn haast niet te overzien Er is me gezond verstand beloofd Met alle vertakte ongein, weet ik niet of ik het verdien Van kwadengedachten beroofd Het paardenmiddel heeft me verdoofd Moet ik lachen terwijl ik grien?…

mijn familie heeft zich behoorlijk vertakt, mag ik u deswegen voorstellen aan kraai een onverbeterlijke dief kaapt, als hij de kans krijgt, alles voor ieders neus weg kauw, ook wel ka ingetogen, schrikachtig maar wel lief met dat grijze dotje op z'n kop is het oogappeltje van roek zit immer op de hoogste tak kijkt minzaam neer op…

Of maak ik contact met nog zelden getekende verten, verfijnde, oneindig vertakte dimensies zo anders dan hiet? "De mens is rijker dan u denkt". Een witte hand! Zijn palm draagt een ster,vijfpuntig. Door het gat heen in een rozenhaag licht op, in blauwe waas, een hooggebergte. "De diepgang van Tarot is groter dan u gissen kan".…

1 in een roodbruine mantel met een melkvlek op de buik een staart in room gedoopt zo staart en rent en staat hij tussen veen en kleimoeras tussen bos en gras het log gewei als een kroon die zijn jaren verraadt zich plechtstatig vertakt zwellend in een basthuid hij schraapt de schilfers weg het kriebelt als oud zweet de lente plukt…

de wilg vlecht z’n loten met lemen wortels in het gras, de uilen vliegen uit de kaalste jaren van ons weg, angst wordt stilte, wordt houterig zonder enig overleg , waar de stam, zich vertakt tot jonge biezen overgaat tot pijn in elke nerf, de wellust overgaat tot overdaad.…

De uilen vliegen als bedoelde jaren uit ons weg, angst wordt stilte, wordt houterig zonder enig overleg , waar de stam, vertakt tot verjongde biezen overgaat voelen we de pijn van elke nerf, wellust van de overdaad.…

de uilen vliegen uit de kale jaren van ons weg, angst wordt stilte, wordt houterig zonder enig overleg, waar de stam, vertakt tot jonge biezen overgaat voelen we de pijn in elke nerf, wellust van de overdaad.…

naar de hemel rijkt maar niet verder aan tot de kruin, anderen vlochten ideeën uit de as om hun Fenix te laten herrijzen, een metafoor om toch weer op te staan in wat we delen, verzamelen we de nectar en ambrozijn in een adem van de deelbaarheid leidt tot een speeltuin onder één wereldstolp uit de loten van de boom waar de stam zich vertakt…

Nu het water stijgt, de bodem daalt, komen de feiten van de vermolmde koppen bloot, waarmee deels het imago van erosie van de geschiedenis in het land vertakt, de vroegere euforie haarscheurtjes vertoont door de status groei en financieel belang, door uitstoot aangetaste arena, waar de zitplaatsen naar rang en anciënniteit afhankelijk…

tegen elkaar gevleid hun vensters staren loodloos glas in tijd waar lijden tocht trekt door ‘t heiligdom bruine stenen; afbrokkelend verdwenen gevallen in dwang van eerder slechten het gedronken bloed versnelt ze tot gruis verlokken de wind, “breng dit stof naar huis om onschuldig vermoorden te rechten” vloeren barsten grillig vertakte…

Ochtenddauw parelt in diamanten kleuren op fijn vertakte spinnenwebben, een betoverend kleurenpallet dat tegen de middag fletsend weg zal ebben ... Druppelsgewijs Drop, druppel, drup Een vleugje van het zachtste aroma rozen, meiklok, jasmijn en afgereden gras Zoete lenteliefde verlegen blos ...…

Het is een soort kastanje, echt een groter dan drie voet hoog boom en meteen een soort poëet, een heuse manlijke draagpilaar vol houten ringen mooi vertakt, de zijtakken, zijn stam twee containerbreed met name het royaal positivisme goed in de aarde geworteld gewoon ergens tussen straatstenen natuurlijk vaderlandslievend.…

van wie hem passeren mocht steeds het volle hart te stelen wist de altijd stoïcijns geduldige wachter was in het najaar nog in vol ornaat reusachtig in ruisend groen gestoken tot de wind hem machtig stormend niet alleen al zijn bladeren ontnam maar ook zijn takken zo ver strekte dat het houten hart scheuren ging waar de stam zich groots vertakte…

Ze bliezen bijna de wazige gangen op een fijn vertakt web, ondergronds waar de daklozen wonen in spelonken. Vreemdelingen werden verdacht. Maar wat of wie is vreemd hier?…