Alle inzendingen over vertrek naar O'rijk

Betrekken van vroegere kamers Vertrekken van een jong verleden Zeer lang rekken om te merken: Steeds meer op dreef met haltes Trekken op de snelweg naar oud…

Als ik vertrek, dan niet met grote woorden of veel kabaal, maar stilletjes, liefst helemaal geen taal. Een glimlach volstaat, ik knijp even de ogen toe, 't is goed zo, ik ben moe, ik ga.…

Een jonge Griek -al jaren met pensioen- kijkt zuchtend uit vanaf d’Acropolis: ‘Bij ons is ’t altijd raak en o zo mis ‘k Vraag onze verre broeder om wat poen Als dank mag hij -die Europese rijke- fijn naar kapotte tempels komen kijken!’…

zonder een woord vertrek ik naar gister daar lijkt het nog licht en vooral ongestoord o, ik ga maar even wees niet ongerust ben bedreven in het dromen in zijn achteruit soms is het een must: het opgraven van een verborgen buit natuurlijk kan de plek niet worden gevonden waar het eerder werd begraven een liefdevolle wens op een…

Verliefdheid, O, zoete pijn Kon ik mezelf maar delen En ook bij jou zijn Verliefdheid, zal je zeggen Dat is toch fijn Het laat je hemelhoog zweven Maar ook verdrietig zijn Mijn geest, in jouw web gevangen Doet mij naar jouw aanwezigheid verlangen Eigenlijk ben ik ontzettend rijk Ik hou van twee mannen tegelijk!…

O, als het toch eens mocht want hier ligt zij godverdomme op de tocht.…

Met dank aan Jan de Woordenaar voor 't actualiseren Van een van onze meest beroemde vaderlandse heren... ___________________________________ Er is naar jou een heleboel vernoemd Jij was Eras, maar jij zei 'Ik zal zijn' Dat is 'Ero' in Middeleeuws Latijn De Lof der Zotheid maakte je beroemd De milde ironie van een erasme Brug…

even verdop, aan een rivier misschien, of midden in de bossen zou het nog wel rustig zijn, dacht je, en je bent vertrokken. waarschijnlijk met de eerste trein die eruitzag als een dier zonder behoefte aan skelet. wel leek het sprekende op haar maar spreken kon het niet, en ook geen kleren dragen, laat staan een koffer laten staan op een vergeten…

dan vertrek ik maar en zie niet meer om je wacht niet daar of roept: blijf nog even, kom! ik ga weer verder op de tast over een weg die jij voorvoelde maar ik nog niet ken ook al draag ik een schemerlast en verlies jij die ik ben…

ze kijkt naar de deur nu nog op een kier en vraagt zich af of ze zal breken als hij dichtslaat de warmte van buiten kijkt uitnodigend naar binnen haalt haar over om eindelijk de laatste stappen te nemen ze loopt naar de deur ontsnapt door de kier en voelt zich geheeld na het dichtslaan…

De platte grijze stenen in het pad in het midden. Het grasveld links, waar ik menig uurtje in de zon heb liggen dromen. De moestuin rechts, tegen de coniferenheg. Daar heb ik eigenlijk altijd een haat/liefde verhouding mee gehad. De grote vierkante vijver, waar in de zomer de Boerenpronkers uitbundig feestend de kanten bezetten, enkel…

Pas wanneer je me zegt, niets meer om me te geven, ga ik, pas als je het gezicht van me afdraait, vertrek ik, pas als je me verklaard, dat er niks meer is, pas dan, verdwijn ik in het niets, alleen dan!…

op deze loodwitte dag wist ik niets te schrijven op tafel lag alleen een witboek boek van stilstand gebroken wit vlekkeloze overgave aan het grote verdwijnen ontkomen aan schrijven in het boek van niemand en alleman vandaag trek ik slechts met kalk een lijn op de muur rond jouw lichaam je gaat op reis witte raven kom…

met kalk trek ik een lijn op de muur rond je lijf een camera is niet nodig zonder schaduw verdwijn je in het donker met een lege koffer in de hand met het rechterbeen stap je een andere tijd in voor mijn oog ben je al uitgewist als je terugkeert zal ik je herkennen aan de kalkresten op je handen…

Verliefdheid, O, zoete pijn Kon ik mezelf maar delen En ook bij jou zijn. Verliefdheid, Zul je zeggen; Dat is toch fijn Het laat je hemelhoog zweven Maar ook verdrietig zijn. Mijn geest, In jouw web gevangen Doet mij naar jouw aanwezigheid Verlangen Eigenlijk ben ik Ontzettend rijk; Ik hou van twee mannen Tegelijk!…

Tintelende ontroering zich zelf genoeg, en met de volontloken wangen en met de forse wrong der haren met het hoofd aangeleund stond zij zwaar, zwart; rijke rozenbottels oranje en rood, schat bij schat, o de (weet je nog) barstten, bloemenknoppen des harten, het ongekreukte bloemenblad lag in onze hand…

De lijnen in je gelaat vertrekken. Sommige krimpen, sommige strekken. Je gezicht wordt al rapper steeds en steeds knapper. Je mondhoeken trekken in een krul, je lach is spontaan en o zo gul. Zelfs je ogen, die lachen mee, mooi diepbruin van kleur, alletwee. Door smalle spleetjes lachen ze naar mij. Het is jouw lach, die maakt mij blij!…

, ik ben van God gezwollen; ik voel me oneindig-rijk en -moe.…

- Maar één der dames denkt: 'O wee, ik lijk niet goed bij zinnen: al pik ik hier een graantje mee, 'k wil voor mezelf beginnen! Ik deel hier met een stuk of zeven genotes één vertrek en heb geen zin om zo te leven: 't is tijd, dat ik vertrek!' Een mannenvreetster is die vrouw: ze lust er daag'lijks elf.…

De meesten zien alleen de schil, hun ziel niet sterker dan de wil, want zoekende naar diepgang, de maskerade en haar zwanenzang, zul je me vinden onder mijn huid, de parelzak waar je op stuit, want midden in die fraaie zak huist parel in een mantelpak.…

o als ik dit in mijn verzen ooit mag evenaren…

Ik zag hem vertrekken op een avond, Zoals je een gemiste trein ziet vertrekken, Ik probeerde uit te leggen wat een pijn ik voelde. Maar kreeg geen woord gezegd, toch voelde ik het verdriet om zijn vertrek, En nu eenzaam ween ik traan om hem die ik verloor, Mijn beste vriend.…

Je geeft me vleugels Geeft me vlinders Maakt het mooiste in me los Laat me zweven Doet me gloeien Laat me lopen over mos Doet me leven Maakt me sterk Geeft mijn leven weer een lijn Nooit zal jij kunnen beseffen Wat jij nu al hebt gegeven Door bij mij te willen zijn Je doet me blozen Laat me stralen Als je lieflijk naar me kijkt Geeft…

Niets is zo rijk als de onuitputtelijke weelde van de natuur. Ze toont ons alleen oppervlakken, maar - ze is miljoenen meters diep…

in ruis deemsteren de sporen van mijn wereld, hard, brutaal mag magnolia mij redden met schoonheid, geur, in glundertaal ach, ‘k veracht beurzige vrienden hoogschoud’righeid is zo banaal diep platonisch vult mijn leven zich zielsgewijs; het geld neemt wijk niets kan mij beurs noch baksteen geven ik sterf ’t liefst nog arm, maar leefde rijk…

Hoe vaak was ik verloren? Zo vaak als ik moest verweren Hoe vaak dacht ik ‘ach laat maar dan’? Steeds ging ik maar weer door Hoe vaak heb ik gezocht? Vaker dan ik iets kon leren Hoe vaak was het ‘maar niet heus’? En vroegen gedachten: ‘Waar ben je dan?’ Ineens zie ik ‘hier ben je!’ Ineens is vorm verkregen Ineens is er intens gekust…

zie ik een beeld op ansichtkaarten van Drenthe en ons dorp dan zie ik huizen met rieten daken met als decor in 't groen als was het voor het plaatje de eeuwenoude eik kastanje in de bloei en wasgoed langs het straatje beschermd is nu dit dorpsgezicht voor "nieuwe rijken" heel wat waard voor mij de langvergeten warmte van voeten om de…

en ik werd innerlijk rijk.…

ik loop vandaag met m'n kleinzoon in de kinderwagen door de stad door allerlei gedoe heb ik het even helemaal gehad ik voel me helemaal alleen en laat mijn gedachten de vrije loop alles komt goed dat is wat ik hoop een zwerver houdt me staande en kijkt in de wagen en zegt U bent rijk ik kijk hem aan en dan weer in de wagen en zeg man…

Ik laat je gaan Kan niet zegt mijn hart Jij doet je ding Kom hier wil mijn wil Zo zacht zo levend lief Mij rest ontroering rijk…