Alle inzendingen over weldra wiegt weemoed

Strelen mijn ogen weemoedig de laatste kleurrijke herfstdagen tot de vergrijzing zal gaan winnen.…

treur je nog om toen en kijk je om over schouders van een ver verleden je kende dit sterven niet je was geen kind van deze tijd al streel je mijn ziel met weifelend tastende vingers van weemoed en woel je mijn dagen het geeft niet ik ben altijd al een kind van vreemde oases geweest…

Flauw zonlicht, ogen vol weemoed. In de bijna lege kamer voelt het kil. Verloren liefde, verscheurde herinneringen. Maar de tijd is onverbiddelijk.…

Ze hing haar weemoed aan de wand zodat de gasten kunnen zien waar hij voor stond er staan alleen nog lege stoelen en guitarras zonder klank dwaalt zijn geest er bovendien zijn gezang is er verstomd hij nam de Fado met zich mee over de kolkende zee nog steeds stelt ze de vraag schreiend aan de Taag: waarom ging je toch alleen we zijn…

op de vooravond dan, lekker in je armen keek ik terug met enig weemoed. och, zoveel mensen zijn er niet meer. het gemis doet me zeer.…

Het kan me zomaar overvallen, weemoed omdat de blaadjes vallen, ben niet depri of anderszins, maar als ik die blaadjes vallen zie ginds, kan me zomaar overvallen dat weemoed gevoel, niet depri maar weemoedig, snap je wat of ik dan bedoel?…

een stille plek in Nederland niet ver van het strand eerst nog even op blote voeten door het zeeovergoten zand gaande op weg overdenkend welk veelgeurend boeketje bloemen breng ik vandaag naar jou roze rozen kleur van de liefde dit droeg jij uit ook trouw simpele dingen jij zag de humor ik mis je lach geweldig…

weemoed is de geur van wuivend riet en korenvelden het handschrift in sierlijke letters in trage tijd een bankje in de tuin de gebutste emmer naast het kippenhok na het zwaaien het afbuigen naar eenzaamheid weemoed is poëzie de kleur van het vaarwel…

Weemoed Door de gordijnen heen zie je het vage licht van een neergaande zon weemoedige eenzaamheid drapeert zich als een deken over je heen om al die jaren die vervlogen zijn in een ongemerkt beleven…

het is het stille lege nest op de schoorsteen de blauwe sluier rook die over de daken reist de overgroeide kuil bij de rivier een vogel die in de verte roept de verdwenen zandweg de afgepelde oude verflaag het is een dag vol nevel en dauw de beklemmende middag het stuurse zwijgen het dorp dat nooit mijn dorp werd de korst van afstand…

Jaren verjaren, woorden vermoorden, verliefdheid vervliegt liefde naar liegen. Leugens uit liefdeloosheid. Waarom, waarom? Er rest alleen eenzaamheid.…

‘k hoorde mijn ziel in weemoed zingen toen de avond viel zonder enig licht geen morgenlicht om nieuw te beginnen alleen tranen brengen mij een wazig zicht hoelang blijft het duren voor de zon verrijst achter die hoge muren en mijn pijn verdwijnt komt er een ommekeer waar ik zolang op wacht vind ik mezelf ooit weer na een…

De dagen korten al, zo ook mijn leven, ik voel de weemoed groeien met het uur - waar is dan toch de vreugde nu gebleven en ‘t laaien van het eerste liefdesvuur?…

maar keer op keer Dan denk ik bij mezelf er komt nog meer Dan denk ik wat erop kan komen dagen Dan denk ik zal ik niet of wel gaan klagen Dan denk ik hou ik aan mezelf de eer Ik leun wat achterover in mijn stoel En schenk mijzelf een derde whisky in En plaats de fles weer onder handbereik En weer zet ik geen zoden aan de dijk En denk weemoedig…

Weldra zou Praag vallen, wist ik, weldra sprak ik mijn eerste dissidente woorden - weldra zat ik in deze dode hoek mijn blinde te scanderen. Plotseling die vreemd klinkende stem boven uw boek: 'Niets kun je voor me doen. Ga nu maar weg.' De koekoekklok roep onomatopeeën en u werd onverstaanbaar.…

de wind wiegt het riet licht raakt ze het boomblad aan het water draagt me bespeeld door wind en water word ik opnieuw geboren…

de wind wiegt het riet licht raakt ze het boomblad aan het water draagt me bespeeld door wind en water word ik opnieuw bezield…

't Is of mijn hart verstomt En of ik stil verga, 't Is of de herfst al komt - Hij komt weldra - weldra!…

de eindeloze melancholie van een maand die sterven gaat, verloren in de vage glorie van wat losgelaten blad een dorre bloem buigt mee met oostenwind ze wiegt haar tranen naar de zee ze wiegt de dagen naar de overgang van meer dan schelpen strooien op een oeverpad met gras en lege ogen waar de winter duizend vlokken weeft besef ik, dat…

hoe het kind wiegt en gloeit dag na dag verschuift het koper in kristal stolt mijn adem lomer en lomer dieper doorzichtig diep…

Heimwee dikwijls krachtig als een ziekte die ons doet lijden; zijn echo is de weemoed met z’n treurnis te zacht voor verdriet In weemoed ligt de ontroering die als een traan schittert in ’n glimlach mens is gevoel en weemoed is een deel van z’n aard Heimwee hebben we naar mens en plaats zolang die bereikbaar zijn weemoed…

Als ik een bidder zie lopen, Dan slaat mij ’t hart zo blij, Dan denk ik, hoe hij weldra Uit bidden zal gaan voor mij.…

Ze wiegt haar slanke taille de hoog gedragen hals de golven van haar heupen. Manestralen slaan als de bliksem in! DE DANS Hier wiegt de dans. Een regisseur speurt alle zalen af op zoek naar haar. (Zoals de schilder almaar zoekt, die éne toets niet vindt) Hier deint ze DE DANS Ik ben de enige die haar nu ziet.…

is het gehuil dat onmiddellijk haar moedergevoel raakt 't brengt haar terug naar toen de hare ontroostbaar leek ze loopt toe, en wiegt het onbekende kind totdat het sust ~*~…

De dans van de lente is begonnen langzaam ontvouwt zich haar ontluikend kleed in een prachtig kleurenpalet dat zacht wiegt in de wind wat een weldaad is om te beleven als het aanschouwen van een pasgeboren kind…

Protest op het Tahrirplein Weldra herdoopt tot Taksim of TienAnMen? Obama en Moebarak- toch facebookvrienden? Straks Jasmijn voor Valentijn…

geef de dichter een krijtje en weldra staan er de mooiste verzen aan het firmament…

Het licht op de Kolk wiegt langzaam naar rechts op golfjes van wind over water. Er hangt wel een wolk maar toch zie ik slechts dat wandelend licht steeds wat verder en later.…

De nacht wiegt me zacht Door het duister heen Waarheen? De nacht dekt me stil Met witte lakens toe Moe? De nacht dooft me uit Het licht van de dag Ach!…

De krokussen zijn uitgebloeid, maar geel en blij staan Paasbloemen te pronken. Beseffen zij dan beter dan wij, mensen, hoe nieuw het leven wordt in deze dagen? Hoe alles weer verrijst en dank vertolkt? Er is zoveel te doen om alles klaar te maken voor een etensfeest, met eieren en hazen die voor velen het echte Pasen bedekken met sluiers van…