Alle inzendingen over wilg vroegbloeier me

Wilgen in de mist standvastig in 't gelid stilte huist erin de wind ging liggen geknal men schiet de houtduif af…

van me te stelen En zul je ook begrijpen dat ik hem wel zal knijpen zou ik mijn hart met iemand delen Want mijn hart daar in de wilgen is maar gemaakt voor één iemand die zo bij me past als waren we aaneen gelast en voor ik je ontmoette was er geen…

dromen wilgen in het winterlicht sneeuw in vlagen, laat maar komen koude oren, huilt een kind…

Mijn ziel was niet aan zee geboren zwaaide met mijn armen als een kind speelde verstoppertje tussen wilgen en vroeg de fantasie om vergiffenis ik dacht ook niet aan een God omdat mijn ouders nooit geboren waren was bidden verstoppertje spelen vergif voor de fantasiedagdromen kind was ik, tussen de wilgen vond ik wind, maar op een dag…

dat zij er was, mijn dochter zij maakt dat kale wilgen knoppen vormen, in het ritme van mijn pas ik weet ze daar en ook hoe mooi haar laatste lente was…

Kruin uit die Prachtige wilg Voor jullie huis Weggeslagen door De najaarsstorm Die over ons land Trok toen het Daar de tijd Voor was - En het hart Uit jullie midden Weggerukt door niets Ontziend verkeersgeweld…

Stil ligt het landschap als voor het oprapen Stil ligt het landschap in vroeg zonlicht Aan zomen de wilgen,geknot waaks..maar zwijgzaam Wij zijn het die niet slapen.…

Ik zit in vaders rookstoel bij het raam En zie nog steeds de weidse bollenvelden Waar stro nu ligt als goudgeel winterdek Groeit straks beton in plaats van zomerbed De heg is afgeschoren tot de grond En naast de slootjes tussen stoppelriet Zie ik dat wilg na wilg zijn kop verliest Opeens zie ik een kind, het lacht en zwaait Het kent nog…

ik hang mijn wensen aan de wilgen & m'n liefde voor jou mag in een boom 't oude zeer zal ik verstrooien voedsel voor scheuten van 'n nieuwe droom…

De wilgen zijn geknot en uitgelopen, voor haar gaat ver van hier een nieuwe toekomst open waarop ik hier op aarde nog mag blijven hopen, verbonden door de wortels van ons geloof in God. Een eindje verderop wordt er al weer een wilg geknot. Op 5 november 2009 mocht ik voor dit gedicht een eervolle vermelding ontvangen.…

Weer reed ik door een holle weg waar aan weerskanten wilgen staan te wuiven met die praal en pracht als van nieuw zilver en dat groen als van olijven en vooral die frisse frisse adem…

klimt hij door 't raam om zijn wereld op z'n kop te zetten donderjagend met lindebomen tot de wilg hem vraagt om te schommelen vliegt hij vlug van ver boven de stad tot in zijn warme bed…

blijf maar nog even zoek een schuilplaats voor alles wat verdwijnt herken de lege plekken hang de metaforen aan de wilgen in het aanwassend duister blijf nog even tot de nacht haar onmetelijke armen spreidt…

Prille wilgen jong nog van gewei zwart-wittekoeien knalgroene wei een buizerd hoog in de lucht om zijn vrije val toch zo berucht een wilde gans kribbig wit bekijkt het topfit…

hoe haar jonge handen over de toetsen golven ons huis zich met haar bruisende klanken vult hoe zij meandert langs knoestige wilgen en wuivend riet hoe zij geniet zo intens met de stroom vervloeit versmelt (voor Anne)…

Langzaam lopend langs de Aa maak ik fotos zonder camera Wolken wilgen vennen vogels en bloemen die ik zou willen kennen helpen mij niks te plannen Ik ben in t moment Ik besta…

in de blauwe lucht te bloeien traan voor traan treuren zij hun verdriet de vervulling van hun wens nimmer in het verschiet niet alles is echter zo hopeloos als het lijkt want alleen iemand die heel goed kijkt ziet in het water de weerspiegeling van wilg en horizon in tedere omstrengeling…

Nog even ongeknot tenen wilgen fraai zo smal op hun karkas dreigen om te waaien bij iets meer dan wind kijken je knoestig aan als wezens uit een fantasy of uit een ver verleden leg ze vast voor ze vallen en verdwijnen in de tijd…

de wereld bekijkend door soepogen loop ik met m’n chagrijnige hond klam kleumend langs ’t natte water waar treurende wilgen troosteloos tranen over lange droeve wimpers…

De reden is, dat ik mijn pen inklim: Ons Niek (voor hem ben ik dus interim) Heeft aan een wilg zijn dichterspen gehangen. Nu is er op die dag een vacature, Wie zorgt ervoor, dat dat maar kort mag duren?…

als de zon tranen laat dan regent ze op mijn gezicht de kleuren van de regenboog als een wilg tranen laat dan treurt hij op de aarde de blaadjes van de herfst als mijn hart tranen laat dan verdrink ik om jouw liefde die stilletjes openbloeit…

de dag triest open een zwaan richt zich op en slaat de vijver wakker de wilg kijkt in de al dan niet gestegen spiegel van het water en lijkt steeds dieper te treuren haar lange haren laten de vijver niet onberoerd…

Ik meet de schaduw van een eenzame wilg, het silhouet trekt langzaam door de dag en ik volg hem op de voet. Er is rust in de bladeren waar de wind zijn vrije gang kan gaan. Ik verblijf graag in zijn levenspad maar volg mijn eigen weg.…

Meen niet, dat éne deugd voor allen past! - De popel streeft omhoog met trots verachten Der aarde, en 't harte popelt haar van smachten Naar 't blauw des hemels, waar de vrede wast; De treurwilg nijgt èn loot èn lover-last, Die 't water zoeken met een hoopvol trachten, En lijdzaam op de blijde stonde wachten, Dat zij door golfjes worden…

Daar ginder in der olmen lommer, Zag ik de hemel op deze aard Ik voelde ’s levens volle waard Daar ginder in der olmen lommer. Want zij, die englen evenaart Ontrukte mij aan zorg en kommer Daar ginder in der olmen lommer Zag ik de hemel op deze aard.…

scheuten en zij hun snottebellen langs rijen groene sloten er welt water uit de oude holle lijven en schikken de plooien glad laten de dag zich tooien door het dak vertellen hun noden in veerkrachtige taaie loten die de moede lichamen trekken diep geworteld in lange tenen opgestaan uit zompige zoden voor fundament gevlochten worden wilg…

Die stille oude wilg, gebogen over de waterkant de bladeren volgeschreven, verkleurd en geknot door eigen hand, het houten hart gevlochten op nieuwe loten, geënt op nieuw inzicht geeft hij onderdak aan toekomstige levens, die hij daarvoor nog niet had verkend.…

wie haar beknot ontmoet een wilg dwars en lichtelijk onwillig loopt ze uit door zagen uitgedaagd de spiegeling van het water speelt met haar silhouet grillig samenspel van zon en golven de zon maakt haar gedwee en zo gewillig beknot haar niet ze werpt zich vanzelf voor je voeten als je haar laat en slechts bewondert weldra…

Met een glimlach doorsta ik de beproeving, fiers en volhardend toon ik mij. De werkelijkheid wil ik niet zien, ik ben kapot, een geknapte eik. Van de ooit trotse eik rest slechts nog brandhout, de laatste storm werd hem te veel.…

Ze vormden samen een merkwaardige combinatie in het zoete duister van de volmaakte liefdesnacht de kwast en de wilgen en de lichaamswarmte van zijn beminde geliefde een bekende fotografe er kwam weer regen in de schilder tranen, nodig voor de onstuimige rivier in deze breekbare stilte vol abstracte wellust passie en ordinaire…