Alle inzendingen over OR geborgenheid OR pijn

diep in je roep ik om geborgenheid onpeilbaar diep je warmte om mij heen diep in je zoek ik naar geborgenheid voor wie ik ben en wat in mij verborgen is…

soms zou je even willen huilen je voelt dan zoveel pijn je wil dan ergens schuilen en warm geborgen zijn soms zou je even willen huilen maar dat lukt je niet dat komt van al die jaren dat je hebt gevochten tegen je verdriet soms zou je even willen huilen ook al is de kans nog zo klein wat niet is dat kan nog komen maar het lijkt je wel…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Al wordt het uur steeds later, later, er zal geen raad of zin meer zijn die ’t laatste antwoord kan bezorgen want er is enkel leed en pijn. Wie hoopt nu nog op straks of morgen en of er eeuwigheid zal zijn? Maar ’t leven is heel diep geborgen en steeds zingt het een nieuw refrein.…

Geborgen en gezond. Klein leven in mij. Mijn buikje zo rond. Het mocht niet lang duren. Kindje van mij. Je bent nu een vlindertje. Zo gelukkig en vrij. Ik ben je nooit vergeten. Altijd in mijn gedachten. Geen naam aan je gegeven. Om de pijn een beetje te verzachten.…

negen maanden duurt het leven de rest is afscheid van de wieg de moederborst en meer en meer van onvervulde dromen en geborgenheid het vonnis van vergankelijkheid bij oorsprong al geveld verjaart niet zelfs na zoveel tijd het is alleen maar uitgesteld ’t is niet de angst de pijn die ’t sterven moeilijk maken nee ’t is ’t scheiden…

Laat me zwijgen wanneer mijn mond bittere tranen kust, diep geborgen door de tijd Laat me vluchten wanneer mijn tranen gekwetste gevoelens bereiken, gebroken maar nog warm door de tijd Laat me voelen zodat de laatste pijnen kunnen geheeld worden wanneer ik zwijg Misschien leer ik nog ooit eens omgaan met mijn kreupele aanwezigheid…

Ik ben er, in vreugde en pijn Bij je verdriet en in je zorgen Altijd, vandaag en morgen Ik ben er en zal er voor je zijn. Ik ben er, bij dag en bij nacht En zal steeds voor je zorgen Bij mij ben je wel geborgen Ik houd over jou de wacht”.…

Tot in een heldere morgen scheiden wij in schijn een pleister op de wonden gehecht voor al de pijn zijn we geborgen in ritmische golven van een onmetelijke oceaan krijgt dat gevoel steeds een andere naam.…

Het gemis aan een week zonder jouw fysieke aanwezigheid ik kan er goed mee leven toch doet er iets pijn. Mijn hart wil niets liever dan vrijelijk kloppen waar ik dans in zonlicht met tranen in mijn blik. Je huid is wat ik mij wens dicht tegen mij aan verborgen, geborgen stil tegen mij aan.…

Jouw mooie woorden komen niet overeen met de onuitgesproken waarheid in jouw ogen ik zie verdriet, wrok, pijn en opgedroogde tranen ik had het stukje geluk in jouw ogen willen zijn Mijn hart blijft geborgen in jouw handen bloeddruppels sijpelen door jouw vingers ze raken de grond en spatten uit elkaar 't zijn de tranen van mijn gebroken hart…

Al wordt het uur steeds later, later, er zal geen raad of zin meer zijn die ’t laatste antwoord kan bezorgen want er is enkel leed en pijn. Wie hoopt nu nog op straks of morgen en of er eeuwigheid zal zijn? Maar ’t leven is heel diep geborgen en steeds zingt het een nieuw refrein.…

Ik kan geen postzegels verzamelen ik kan geen vrouwenfoto's verzamelen ik kan geen amourettes kollektioneren en geen wijsheid ik kan niets meer ik kan niets meer Waarom doof ik de lamp niet en ga ik niet te bed Ik wil beproeven naakt te zijn bloot wie weet wel gevroren purper…

Leven trekt sleurt en kleurt maar uiteindelijk kleurt het mijn leven…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Maar angst en pijn laten me zwijgen. Ik mis begrip,en geborgenheid. Als jullie wisten hoe ik hier onder lijd. Hendrika 29-4-2003…

zij groef de jaren op en stuitte telkens laag na laag op wat opnieuw met pijn weer bovenkwam waar ligt de bodem dan? hoe diep moet je nog gaan voorbij de jaren die zij deelden nog verder dan de rituelen dan liefde vol intimiteit nog sterker dan de steun, geborgenheid?…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

Mij liefdevol in je hart sluiten Mij verlossen van die eeuwige pijn…

Waarom doet het licht zo raar het licht dat woont in mijn ogen alsof ik alleen nog maar staar en geen tranen meer kan drogen Duisternis voelt plots geborgen veilig in een diep donker bestaan maar straks is er weer een morgen en gaat helaas het licht weer aan Waarom doet dat licht pijn dat licht wat om mij heen dwaalt alsof ik altijd gelukkig…

geborgenheid en trouw Ik voel het wel Ik ben een nieuw mens Door jou Blijf ik proberen…

onvervuld verlangen zo transparant, een bleekroze stengel buigt omhoog vleugels ingehouden komen op adem, hebben de kracht om vrij te zijn, 'ik ben lief' van binnenuit gedragen, ogen glanzen mild, spreken geborgen pijn, je bent sterk en mooi.. weet keer op keer te bekoren, toont ons geduldig te zijn.…

en geborgen in liefde te zijn…

Ik ben niet wakker, ik schuil nog in mijn angstdroom – als een pissebed.…

kun je een gebroken woord spalken een splint aanbrengen voor het verzachten van de pijn het gebrokene tijdelijk verbinden fixeren in onbeweeglijke nietsdoenerij voel je na de heling de plek van de breuk van een gebroken woord de stekende pijn waar je nog altijd koud van wordt?…

Wat is het dat mij in de schoot geworpen wordt meer dan men redelijkerwijs van een man verwachten kan het is als het velijn dat me van het vlees getrokken wordt nog voor ik slachtrijp ben en dat in ogenschouw neemt en soms ben ik een schaap in wolvenvacht doend alsof ik een wolf in schapenvacht ben ondertussen aanstalten makend te…

Zeer dierbaar zijn de, in een dagboek geborgen, herinneringen…

Gewoon een gegeven Waarmee ik mag leven Het doet geen pijn, dat nietbegin Dit nietbegin geeft mijn leven zin…

Zo kort slechts zijn we hier, onvoldaan, op zoek naar geborgenheid, naar tederheid en begrip, aanvaarding en bevestiging, dat delen we met allen. Zo kort slechts zijn we hier, vluchtend voor angst en vragen, voor duisternis en pijn, voor chaos en vertwijfeling, voor zinloosheid, dat delen we met allen.…

werelden die nieuw en moeilijk te betreden zijn het eerste nest moeten verlaten doet altijd pijn…