Alle inzendingen over OR kosmisch oog

In een vermorst land tasten reizigers in het duister, ze wassen hun handen in een grijze zon en dekken hun vermoeide sporen toe, papieren grenzen rotten in het raamwerk van tevredenheid en overvloed en blijven stromen hangen een onwrikbaar taboe, het ontneemt de intrinsieke ruimte van ziel en geest, het autonome recht van mobiliteit…

Het biezen hart heeft ongetelde kamers, de verlichting kiert door de ontboezeming, het inner-oog ligt in het laatje van verwachtingen, de waarheidssleutels liggen onder de mat van de kaal gelopen verkenningen, de scharnieren van het glimmende harnas van het heden moet nog worden gesmeerd, als - tot de laatste draad - versleten jas,…

Bespaar je hen een ongekend verdriet Belet je ze hun karma op te schonen Wat doe je met de dingen die je weet Die onherroepelijk hen zullen schaden Hoe kosmisch is de wet voor een profeet Wat laat hij wel wat niet in zonlicht baden?…

Want kosmisch haast verruimt mijn blik, mijn brein, vóór mij zie ik opeens het hele plein.…

Zacht zingt het vacuüm Atonaal in resonantie Deze klank verstoort De etherische substantie Ondergang in onzekerheid Voorbij de gangbare limieten De entropie is onomkeerbaar In dit kosmisch bloedvergieten Waar eens ik liep Langs paden van chaos Fluctuaties op een zee van tijd Komt nu het ledige tot orde…

je danste in de wind mijn zonnekind plukte nachts de zon van verre sterren straalde als een heldere komeet in romantiek van verre maar jij ontplofte nooit wel was je heet kosmisch kan ik eeuwenlang jouw staart nog volgen in het spectrumbreed maar in de zonnewind herken ik je weer altijd als mijn eigen kind…

boven ons verscheen een heldere vuurbol hij doorstond de ontmoeting met de aardatmosfeer we keken naar een lumineuze hemelse show een verzengend kosmisch spektakel na een gewelddadige neerwaartse tocht vond de meteoriet zijn graf ergens in een veld onverstoorbaar ligt hij daar lankmoedig wachtend op iemand die hem uitgeblust…

je hongerde de eerste twijfels uit en dorstte naar echt voelen kosmisch woelen in een kille maan zon moet blind de warmte gedogen het onbewogen rationaliseren van het rood in en ver voorbij de dood maar je komt je maagdzijn herontdekken leven voor het eerst ik wacht met een handvol licht op beelden voor morgen…

als het ademen stopt het bewustzijn verdwijnt dan begint de laatste reis door het universum in een tijdloze staat misschien is de ziel overal en nergens zowel gelijktijdig als apart oneindigheid is eeuwig en ze kent geen grens kosmische ruis voelt als weldadige stilte geen irritatie, geen zoeken en ook geen verlangen naar . . .…

De horizon Verbloemt in de rook van de stad De zon Verdwijnt als een kostbare schat Het heelal Rijst op in de nacht Een duizendtal Verlicht de donkerte met al hun pracht De anonimiteit Is zo groot als het kosmische domein De kleinheid Maakt ons tot een zandkorrel in de woestijn De schemering Verfoeit de komst van een nieuwe dag…

Wij maakten studie van het kosmisch gebeuren, de hemel en zo. Het eeuwig leven was iedereen gegeven en dagelijks brood.…

we lopen heen en weer tussen heden en verleden in deze heldere zomernacht een reservoir vol vallende sterren kosmische strohalmen voor wie niet kiezen kan onze dagdromen onbeduidend in plaats en tijd hangen aan een ijle draad in de windstille lucht op onnadrukkelijke afstand van de omslag naar pijnlijk verlangen…

één leven, dat heeft hij te geven, van geboorte tot ongeboorte, die ene korte zucht van een kosmisch langverhaal dat nooit een grens heeft erkend niets ervoor, niets erna hij accepteert het niet gelooft niets van het iets omdat het zou bestaan en wat dan, onbestaan?…

Ik zoek je, enigma voorbij de weg van het verborgen dwaallicht Herinner je het kosmische geheim van de eindeloze melkwegen, het felle, zalige zilverschrijn Ik wil klaar water uit je drinken ambrozijn, wijn, bloedrood als koraal De helianthus mateloos zien bloeien in de broze meren van je ogen, de gouden lotus in de diepten van je geest…

Afhankelijkheid Als minuscuul object Bewegend tussen massa’s massa Doorlopend van een lang traject Niet wetend van de causa Oneindig einde van de tijd Gevangen in haar eigen dogma Vertwijfelde hoop op zekerheid Verstrengeld met het kosmische magma Eeuwig vragend naar het waarom Verlangend naar de moederschoot Uitdijend tot het wederom…

Langs strand en ruisende branding zacht ritmisch met de golven mee omsloten door behelmde duinen komen mijn gedachten in schelpenecho uit kosmische oorsprong terug vanaf regelmatige deining over water roepen duizenden stemmen aan van wat achter de horizon ons wacht in een toekomst om naar te leven klinkt vertrouwen voor lichte dag.…

In de afgrond van de herhaling wordt de herhaling de afgrond van het her en der herhaalde en ’t herhaalde wordt rot dan bovenop en in het verder herhaalde, waar met nostalgie die er niets toe doet, de mens het ziet als heelal, en wij claimen het als heil maar het zal herhalen slechts de code die het is: kleur en wisseltoon, kosmische mal, waarvoor…

Gesteld dan dat ik groter was tot kosmische proporties uit kon dijen. Ik zie daar, schurkend in mijn jas en trouwens onderweg naar jou, voorlopig nog van af. (voor Roelien) ----------------------------- uit: 'Tot zover', 2002.…

ik kijk naar je voel ontoereikendheid in aards communiceren zie planeten en verre melkwegen op hun zonnewindenwaai jij in je laatste zwaai van vurig licht tot het zwarte gat je dicht in enkel energie ik kan niet zijn waar jij nu bent voor mij ongekend wentelen kosmisch uit elkaar ieder in zijn eigen draai op zoek naar…

Iedereen heeft een dubbelganger wordt er gezegd waar heeft God de jouwe in Jezus'naam neer gelegd Gezocht in het Verre- en Midden Oosten niets van jouw evenbeeld om mij te troosten Europa van Noord tot Zuid, zelfs Afrika lachte Hij mij uit en gaf zelfs een trap na Nu zag ik duizenden Claudia's in Israël this must be heaven or this must be…

Puur Als op een goudomrande wolk van emotie spreid ik gedachten, zielenroerselen zo gezegd wandelend langs een stille bouwplaats laat me verwonderen door die ene enkele klaproos voorovergebogen zacht wuivend door de wind alsof ze me groeten wil sta ik even stil en voel de relatie van het alleen staan zo goddelijk mooi, in haar eenvoud…

Er zijn zo van die verre tonen dat mans dove oren ze niet willen horen van een ieder die op de vlakten wonen, ze houden zich verborgen, stellen uit tot morgen, in verwachting op de toon waarin niets zal worden verzwegen, waarin méér doorklinkt dan verwacht, luister wat zwijgt uit een eeuwig lied, fluistering van muziek, een kosmische mozaïek…

Zie hoe ik verlang naar alwat groeit en bloeit en mij boomomzoomd in myriaden lianen hult in het panopticum van het uitspansel als gigantische kameleon in kaleidoscopisch woekerende kleurenpracht o ware het de kosmische Iris zelve, regenboog die nederdaalt in lauw spiegelende droppels ochtenddauw en Orpheus' stem…

ik ben aan de haal gegaan in nachten vol maan zonder bezem of tapijt maar geleid door kosmische krachten maakte me leeg bevrijd van aardse ballast dreef ik op duizend gedachten in een groots perspectief openbaarde zich schoonheid loste tijd op in zijn zag de maan langzaam ontkleuren in het goud van de zon de morgenstond…

Een totaalplaatje...met omineuze gevolgen voor boeren en hopelijk ook rehabilitatie van en eerherstel voor de biodiversiteit in ons kikkerlandje _______________________________ DEAL OR NO DEAL Het is - zo klonk hij ook - heel uitgekookt Met aanbevelingen voor Adema: Voor piekvervuilers enkel Canada Of Polen, waar hij boeren mee bestookt…

nacht schaf raad nu de woorden van dit vers zo tastbaar worden besloten ligt in deze zin waarin ik nog kind was in de vergane tijd van mijn geboortehuis wakend in de tijd zag ik stil op gebonden aan het heden sta ik en hoor verre gezangen ten prooi aan het honende gehuil eeuwen zijn spoorloos heen gegaan verloren in het kosmisch…

Uit één blind oog, vloeit een traan. Van verdriet. Uit één ziend oog, valt een traan. Van geluk. Uit blijdschap, omdat één oog nog kijken kan. Omdat één oog méér kan zien, dan twee ogen kunnen.…

Ik heb twee glazen flessen, hun halzen trekken krom. 't Zijn twee precies gelijken, ik lach er een beetje om. Het is alsof ze naar mij buigen. Glanzend groen, een mooi gezicht. Ze hebben een dikke bodem, die schittert in het licht. Ernaast staat een klein vaasje, met één enkele rode bloem. Vanuit mijn stoel zie ik het aan, het hele plaatje…

Je draagt een watermerk achter je uitneembaar oog van echtheid is geen sprake droevig om te zien hoe het andere zich kan vermaken oog om oog hand om hand.…

Wanneer Venus aan het zenith troont en verliefden samenzitten aan het grote uitstalraam van de kosmische toverij... In die satijnen zomernacht, als geritsel zelfs lawaai is en de versgestreken lakens een zweem van rozengeur verhullen.…