Alle inzendingen over OR tijd OR herinneringen

Herinneringen nemen nu de overhand. In mijn gedachten leef je verder. Je hebt een plaatsje in mijn hart. Dat plaatsje laat zich niet verdringen. Zorgt voor geluk, verdrijft mijn smart.…

Laten wij nog eenmaal de kamer wit maken nog eenmaal de totaal witte kamer, jij, ik dit zal geen tijd sparen, maar nog eenmaal de kamer wit maken, nu, nooit meer later en dat wij dan bijna het volmaakte napraten alsof het gedrukt staat, witter dan leesbaar dus nog eenmaal die kamer, de voor altijd totale zoals wij er lagen, liggen, liggen…

Ik klem het vast dat beeld van toen met beide handen en trek het naar me toe hou het vast voordat het wegglijdt in nevelen van vroeger vervlogen glimlach om dat woord dat nog ergens hangt en ik verbaas me hoe helder het nog klinkt…

De tijd zou mijn vriend moeten zijn, maar is het niet. Elke dag is een dag verder van jou, dat wil ik niet. Ik zou de tijd terug willen duwen, minuten, seconden één voor één tot ik weer terug ben bij de dag dat jij er nog was. De tijd heelt alle wonden, zegt men. Wie is mén eigenlijk?…

de verwondering op haar gelaat schittert en straalt en verhaalt over die verre tijd, lang geleden, toen hij nog zelf het kleinste zag herinnering aan gelukkig zijn met schijnbaar onbelangrijk de minieme stukjes van de puzzel liefst zonder handleiding gebracht vreugde na die creatieve seconde waarin wat stuk was tot leven kwam dankzij gebroken…

Er zwerven herinneringen rond zonder kop of staart woorden losgeweekt van hun tekstballon buiten het hoofd waarin ze opkwamen en in de duinen wordt duizendguldenkruid vertrapt door zwaargelaarsde spoorzoekers. Ze lachen besmuikt om een afluistercentrale uit de vorige eeuw.…

om je herinneringen te lezen…

De schaduw van de wind Achtervolgt mij door de straten Waar de adem van de kust Niet meer in staat is om te praten De noordelijke stromen Zijn allang niet meer verbonden Om gezamenlijk te schrijnen Zwakke mensen te verwonden De schaduw van de wind Is het restje van de zee Slechts een afdruk van de tijd Maar ik neem haar met…

in zijn dromen keert hij schoten zoals destijds de laatste die hij tegenhield de bruin vetleren bal met veter pronkend op de schoorsteenmantel de foto van vergankelijkheid als herinnering in blessuretijd wanneer de man in het zwart de fluit naar zijn mond brengt weten wij hoe laat het is…

Zoadat deze herinnering zal blijven bestaan.…

.' nergens lees je 'er zal eens zijn' Tijd en wat ze meevoert is ongrijpbaar een klok die tikt, nooit liegt de factor tijd, de onmetelijke traagheid probeer haar niet op te jutten dat heeft geen zin! het is slechts de herinnering aan tijd die vervliegt…

Samen met jou wil ik leven In jouw hart wil ik bestaan In jouw herinnering herleven Nadat het mijn tijd was om te gaan.…

Hoe mensen, door afscheid op afscheid gestriemd en geslagen, het kijken verdragen in de laatste smalle kier die de tijd hen laat, in laat licht ontluisterd. Dat ligt aan de ogen; genadig wrikt tovenaar geheugen aan de deur van de tijd; ontzien in het zien (weggeblazen heupen, dood haar).…

door de tijd beslagen krijgen herinneringen een waas zoals het lang ongebruikte glas dat achter in de kast staat weet je nog of je zoet of bitter dronk? of het tikken van twee glazen klonk? of daarbij ogen straalden, stemmen streelden?…

*)Op zoek naar verloren tijd ----------------------------------------------------- uit: 'Volmaakte aanwezigheid, volmaakt gemis', 2000.…

Herinneringen zingen, kind, uw wit gelaat, en 't zoet verhaal van úwe dagen en míjne dagen die vredig in ons leve' als stille tuinen lagen in 't tere licht van late schemering gebaad, wijl d'hemel is om tuine-groen een stil gewaad van trage, kalme schaduwen, en de bomen dragen een laatste vogel-stem van lang-verglooiënd klagen dat kwijnt…

Tijd en wat ze meevoert is ongrijpbaar. Een klok die tikt, nooit liegt. De factor tijd, de onmetelijke traagheid. Probeer haar niet op te jutten. Het heeft geen zin! Het is slechts de herinnering aan tijd die vervliegt. Wijnand G.J. 2010…

Vergeten raakt de tijd, waar zijn de ontluikende kinderjaren voltooide frequenties .. welken ons zo vreselijk dierbaar waren waar zijn de klanken overspoeld met de dingen, de verloren actieve herinneringen aan die wij onze kruispunten met speelsheid dankend hingen..…

op alle koopdagen zag je hem zittend in zijn oude kloffie ieder gat verried 'n herinnering glorietijden van weleer schitterende ogen tussen lange verwilderde grijze haren een mondharmonica tegen zijn lippen dansend op de muziek "the anwer my friend" hij speelde het vol overgave zijn centenbakkie deels gevuld door gejaagde passanten…

De alom geliefde kerst glanst warm en verdwijnt dan ras gelijk oranje avondgloed omringd door blauwgrijze lucht moge dit feest ieder jaar in elke mensengeest een kleine spijker laten die zich somtijds laat voelen als aangename pijn van beschouwend voelen.…

Eens waren er dagen jemig, terwijl ik er aan denk lijkt het zo ontzettend lang gelee dagen, maar vooral nachten vol zilte zeelucht en vol verwachtingen huivering trekt door mijn zilverlijf gedachten dwalen naar de rimpeling in het maanmeer ik vraag mij af waar jij gebleven bent nog voor ik je echt heb gekend…

hoe dikwijls is geluk niet meer dan een oude droom uit een vervlogen tijd ik heb er destijds zorgvuldig notitie van genomen en het opgeschreven in een groen cahier met mijn naam in schuinschrift op het etiket nu ik na jaren de woorden durf te herlezen betrap ik mijzelf op weemoed…

Tijd valt uit elkaar in onverdraaglijk getel. ---------------------------------------------- uit: 'Toverdraad van dagverblijf', 1986.…

tijd, voorbijgegaan voor je het weet tijd is als je levensrefrein neuriën zacht streel je over oude herinneringen heel behoedzaam…weemoedig we dansen nog steeds op lievelingsmuziek romances, in dagen van weleer nestelen zich tevreden in mijn ziel rustiger en bewuster ga ik om met tijd willekeurige beelden van jeugdherinneringen de koepel…

De velden wiegend met het groeiend graan wij lachten, heerlijk kersen eten tijd in overmaat was daar en groen tot rood de kleuren. Dit alles hebben wij genoten de zon heeft ons gezien en liet begaan haar baan en tijd aan ons voltrokken, vermoeid na dit onstuimig feest rest nog de hoop, op nieuwe bloesems volgend jaar.…

Wie kent niet de schemering en bankjes in 't plantsoen het meisje dat je daar als eerste hebt gekust en beiden nippend uit het glas van lust. Op vleugels zijn we uit elkaar gegaan en spraken af weer naar de zelfde plaats te gaan, daar is het bij gebleven. Soms denk ik, hoe zal het met haar zijn wellicht gaat zij gelijke wegen, ook dat wij…

nee natuurlijk heelt niet tijd mijn wonden van jouw verlies mij blijft het litteken trots jou dragen opdat nooit jij verdwijnt…

Zonder de tijd te vragen dwaal ik met oude vragen en ben jij de herinnering die ik volg en nooit meer verlies…

tijd vervliegt tot het tijd is en me kust kust zo diep vergeten woorden waarom wel of niet herinneren aan wie we waren kus me nog een keer kus me zo diep voordat we voorgoed vergeten en tijd ons niet meer ziet…

van mijn tranen als door herinnering verzwegen hoorde ik stemmen in mijn hoofd heb ik daar heel lang gelegen luisterend en van alle tijd beroofd als door herinnering verdreven deed ik de deur achter mij dicht ging ik verder met mijn leven met in mijn schaduw haar gezicht als door herinnering vergeten vond ik foto’s van weleer konden…