Alle inzendingen over Abelen (populieren) OR wikkelwaaien OR windgedans

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

de populieren langs de dijk staan kromgebogen alsof hun kruin veel zorgen geeft terwijl, immers de wind steeds in de rug, de hele rij toch niets te klagen heeft…

zag de zak met veren ineens een anders zijn door met pek te teren publiekelijk scheiden met schande vastgepend hun daden eindelijk gekend ooit was er eva en de slang kaïn en zijn abel judas de verrader van het span toch gaat de schepping door komt de zoveelste verrijzenis halleluja zingt het engelenkoor…

er kwam een raaf voorbij hij dacht dat hij een kraai was, maar hij glansde groen en blauw als pauw en kolibrie gelijk boven bloemen, paars in roze toonbaarheid hun hart geloken in satijn zo stil verhaalt het zijne van de fijnheid der bestaan immer gaat er de abeel teveel een droombeeld leiden…

de schepping was voltooid overal waren de klokken gaan tikken op het uur nul omdat de mensen anders zouden stikken zonder zuurstof bomen zon en natuur het raderwerk was universeel onvervangbaar door de mens waren er ongewenste haperingen waarna verval was ingezet met kains ezels kakebeen dat abel had neergelegd…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

De Italiaanse populier geeft goede sier aan de lucht ook als je zucht omdat je je nek moet rekken Als er een boom zo heel gewoon tot de hemel neigt maar toch aards blijft weet jij je daaraan op te trekken…

Zwartgroene populier, Die in de zonne klettert, Wat wil dat wild getier Daar uwe kruin van schettert? Wat is er dan met haast Zo dievelings vergaderd? En rept en roert en raast In 't ronkende gebladert? Daar woelt en walewiept Een wereld kleine gekjes; En piepe-tjiepe-kriept Met schrille snebberbekjes.…

De westerstorm heeft hem terneergeslagen en woest zijn wortels uit de grond gescheurd. Terwijl een vogel vette wormen beurt vervaagt geruis allengs tot zachtjes klagen. Nu afgebroken takken oostwaarts jachten het kleinste leven onder blaadjes kruipt en hemelwater van de daken druipt ligt hij nog op de bomendood te wachten. Verlossing…

Onder zilvergrijze abelen Zaten zij, hun brein omhuld Door de neevlen van 't verleden, Blinden waan of eigen schuld; Kranke zielen! kranke zielen! Rukt men straks aan 't stille graf, Zelf den mens een eeuwig raadsel, Van uwe geest de blinddoek af?…

eeuw na eeuw het gekrakeel van de menselijke soort hoeders van wijsheid kijken onbewogen toe de banen der planeten het rijzen van de zon het spel der sterrenstelsels behoeft hun aandacht verdreven uit de Hof van Eden slaat Kaïn steeds nog Abel dood de roos der wijzen bloeit in het eigen hart…

De mensheid is nog jong, haar godsbegrip nog onvolwassen; de broedermin is nog niet groot, want nog slaat Kaïn Abel dood. De mensheid is nog jong, haar denken primitief; toch is er perspectief want: de mensheid is wel jong, maar haar bewustzijn groeit...…

De knaap kroop in de abelen, Bij d'enggevroren vliet, De laatste blaren zonken In 't suizend oeverriet. Het knaapje lachte zoeter: Hij zag zijn huisje staan, En voelde 't jeugdig harte Van moed en hope slaan.…

- Op de effen lente-Leie zie 'k, blad-weemlend, gaan 't verduisterd even-beeld van roereloze abelen om 't matte wit en eêle geel der vele water-leel'en die, bij 't gewieg van trage avond, kallem staan en teer-aan neigen in het zilver-stil getaan van schuine zonne-glanze' in bevend schaaûwe-spelen...…

Jij maakt mijn landschap helder in hoe de hand het landschap langzaam langs de zuiderramen sponst en zeemt waaraan abeel en konifeer geheel zijn helderheid ontleent.…

Ik zag een ekster op een zondagochtend halfweg maart op zijn nest van vorig jaar hoog in een kale kruin van een populier wat dacht je wel heus zwart en wit het zou geen ekster zijn was hij op zijn nest niet fier…

Spontaan wordt gepaard door het stel en ze baart na een tijdspanne Kaïn en Abel.…

alsof hij stilstond lag de rivier daar in de ochtend ik loop erover naar de overkant dacht ik onomwonden toen hoorde ik een schreeuw een ekster scheurde in een hoge populier het hemelsblauw ik zag de maan bijna doorzichtig…

De schapen het blaten de populieren het ruisen de sloten het gras de wind het riet de wolken vervoeren de dijken bewaken de dammen dichten de hekken plaatsen de polders inrichten het poldermodel van ons maakbare nederland…

Ze doen het ieder jaar opnieuw die bomen De eik,de berk,de populier,de es Ze hebben het voorzien op de NS Door blaadjes op de rails te laten komen, En over alle sporen te verspreiden Zo gaan ze ons weer in de wielen rijden.…

zo lijkt de lucht een ademveld, versteent het land tot rots die in regen oplost als een wijkagent in de verte wacht, met de sneeuw van populieren waait het daglicht uiteen dat leunt tegen de vallende schemer, nergens verder…

de avond schuifelt over de rivier het brakke water prevelt zijn brevier populieren gooien het licht aan flarden wolken knielen in dit lome uur op de hoeve drijven ruige boeren argeloze koeien in de schuur.…

De populieren pluizen en hier in huis is het ook niet terwijl mijn kinds-kind zich naar het daglicht werkt, het vruchtwater twee dagen eerder naar de aarde deed vloeien o goden, geen infectie, complicatie als ik bidden mag, geloof en hoop ik in mijn wetenschap over mijn eigen zekerheden vertrouwen heb ik in mijn kind, mijn kleinkind kan…

al genoeg voor een kort gesprek over de patatten en mijn moeder haar zachte handen kliefden klei nu zit ik hier en kijk naar vogels wijds, zuiver klinkt een slag, die strepen trekt in het strakke blauw weet dat 't landschap haar graag zag op mijn kniekes naast die blommen uitzicht op d’n dijk, met veel geruis zwaai ik naar de kalende populieren…

de rij schrijdt met de doodsklok in de rug pratend naar het graf vertrapt op het pad één populierenkatje bloedig als een worm…

Denk niet dat ik er niet meer ben als mijn as wordt uitgestrooid en verwaait met de wind dan zal ik ruisen, ruisen in de hoge toppen van de populieren word ik meegesleurd met de zaden van bloemen en planten zal ik rusten onder het bladgoud van de herfst tot ik verteerd in de winteraarde zal ontkiemen in de lente ik zal de witte lentekrokus…

Een verre hond blaft gedweeë populieren in de winterzon lege nesten hoog in het nobel gebinte zwijgen lijk vermoord een paard dat ik aan de praat probeer te krijgen snuift vervaarlijk luid ik lach me dood…

geweld kantelend over de horizon juist daar waar kleuren vluchtten uit de regenboog onder het magisch geluid van de donderbui die in zijn mystiek groen wervelend ontstaan uit de bocht was gegaan met mysteries uit het scheppingsverhaal die in hun religieuze drang macht kregen over goed en slecht want de broedermoord van kain op abel…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…