Alle inzendingen over Afscheid OR verlaten OR pijn

Als afscheid nemen geen pijn zou doen Zouden we vaker water bij de wijn doen Wanneer er water bij de wijn wordt geschonken Worden we ook wat minder snel dronken…

de mens gaat over niets hooguit per ongeluk over alles aan deze of gene zijde van het heelal de taal met stomheid geslagen gekist abrupt bedolven verbrand en verlaten gaat over niets hooguit per ongeluk over alles als zij het afscheid vertraagt en ik je omarm om je los te kunnen laten…

weet jij nog wanneer je afscheid nam wanneer hoop en verlangens wegslopen? was het toen je met kuiltjes in je wangen met verlegen oogopslag in de camera keek? misschien was het later toen je niet meer bang leek en woordloos verdween? het lege landschap verlaten zonder jou…

Je heftige rode kleur haat ik hartsgrondig, pijn en verdriet We moeten nog wat samen blijven, lang, ik hoop het niet. Je slaapt ook niet in een slaapkamer, dat hebben we dan gemeen We rusten waar dat kan, met volle zin, oh neen! Nu onze krachten bundelen, wat ben jij van plan Jou verlaat ik weldra, en alles anders dan.…

Herinnering aan mijn opa Langzaam ben je van ons weggegleden Elke dag een beetje meer Telkens werd je weer iets ontnomen dat deed jou en ons zo'n zeer Het is een gemis, een stille pijn Dat je nooit meer bij ons zult zijn Een laatste handdruk, een laatste zwaai en dan een afscheid voor eeuwig Een afscheid van dit aardse leven Maar in onze…

Het verleden Waarin je blijft Met je gedachten Geen toekomst te verwachten Het verleden Koester de pijn Het verdriet van binnen Geen plekje voor te vinden Of het verleden Afgesloten als een boek Dat uitgelezen werd Afscheid van het verleden Waarbij herinnering blijft Als een foto Gekoesterd in een boek Afscheid van het verleden…

Je wist mij te raken Met een pijnlijk gebaar Je wist mijn hart te kraken Ja juist die ene gevoelige snaar Geen hand of een zoen Nee enkel twee woorden Een afscheidsgroet Die mij toebehoorde Jouw scherpe woorden Blijven altijd bitter klinken Maar die ene afscheidsgroet Geeft mijn wankele hoop moed…

, zal mijn hart nooit klaar voor het afscheid zijn.…

eenzaam en gelaten verdwaasd zijn blik door iedereen verlaten een zacht gesnik hoopvol voor een dag geen verlangen naar morgen wat rest van zijn leven een moment zonder zorgen dan stopt het huilen ogen lichten op zijn hart zwijgt voor even eenzaam was zijn leven…

Eindelijk is er niemand meer die je nog verlaten kan niemand vond een juist verweer geen vriend of vrouw of man Zo volmaakt onredelijk was jouw felle woordenstroom in de zakken van jouw jas geen enkel spoor van vreugd of droom Zelfs het vloerkleed vlekt jouw gemoed en de horizon bestaat nog slechts uit de stalen spijlen van het bed…

Je zei al vaak dat je het gevoel had, me kwijt te zijn Maar ik reed alleen weg op de fiets, de zon in Ik reed slechts weg, met mijn lijf en mijn doen Ik keek vaak genoeg in de zon, denkend aan jou Jij verliet mij en liet de deur op een kier staan Deelde alles met anderen en was mij eigelijk al vergeten Zo druk met het delen van…

bam bam bammerde bam daar ga ik dan bam bam ik lig in de mars der doden bam bammmerde bam klik klikkerde klik luiden de trommels van treurende boden zij slaan op de hik hikkerde hik hik ik hoor het schoffelen als valse violen snaar slof snaar snaar de juiste tred om achter doden te dolen het blijft een hopeloos gebaar slof slof…

Ik weet nog dat ik je voor het eerst zag je stond met je blonde haren in de wind je lieve stem vanaf het gras je huid door de zomer getint Nooit werd iemand zo door mij bemind Ik heb al pijn in mijn buik, weet al wat er komen gaat Ik vrees het moment dat ik jou gedag moet zeggen en alleen in mijn bed mijn tranen de vrije loop laat.…

ik heb je niet geofferd op het altaar van je geest het koele rooddooraderd marmer witte slechts wat is geweest geen bazuinen op het orgel de beeldenstorm voorbij in gebrandschilderde ramen kleurt valse zon bij voorkeur stukjes jij ik ben gegaan zonder graf of steen het sterrenkoor zingt volle borst voor jou alleen…

zonder aanwijzing of bericht heb je het vertrouwde zelfgebouwde nest verlaten ik wacht, verstoken van je tederheid hoe ver ben je gevlogen?…

We zochten en dolden, holden als gasten op het net. Overal waar we kwamen, was wat te beleven, te geven. We dachten, dat is het leven. Rustten uit op gedachten van anderen. Sprongen met woorden van letter naar letter, proefden emoties, spuugden gal, schopten trapten naar iedere bal. Geen regels weerhouden het spel van destructie. Vluchten remedie…

je zwaaide in gebaar de rest bleef hangen vol verlangen in opgedroogd verdriet ik wist dat je daar liep op laatste benen nu ga je er vandoor traceer slechts enkel spoor maar laat de planten groeien die ons in bloei ooit konden boeien…

Ik zwaai als een verlatende moeder. Zij zwaait nog harder. -------------------------------- uit: 'Jaja de oerknal', 2013.…

het uur van afscheid nemen doet pijn waar het geliefden van ons wegrukt en de tranen vloeien van hartenpijn toch gaat men er zelden onder gebukt als de erfenis groot is en niet klein…

Afscheid van pijn Verlies en verdriet Het slijt maar wanneer Dat zeggen ze niet De tijd heelt wonden Maar mijn verdriet zit gebonden Vast in mijn lichaam en geest Ik ben bevreesd.…

afscheid, weer alleen en onbemind nee het zal nooit wennen pijn, verdriet, verlies en spijt omdat ik verwaarloosde die ik zo liefkoosde die ik zo liefheb mijn allerliefste kind voel je door mij bemind ik zal je mijn liefde weer geven door dit gevoel ontdekt ooit zal het wennen...…

Oh dame van de nacht, wat doet me het afscheid onnoemelijk veel pijn.…

Zoals een traan mijn wang verlaat ben jij er vandoor gegaan weg uit mijn leven weg uit ons bestaan. Het afscheid kon niet komen ook daarvoor ontbrak de tijd je kunt niet alles hebben het is tijd om te gaan. Verdriet verschuilt alleen gevoel en zegt niet meer dan dat dan wat? Het is zuur dat het zo moest gaan.…

Verloren tranen noem je in liefde regendruppels herinneringen voor het brein tijdens vervagen van gevoelens je draagt een oude koffer waar de rivier het land verlaat met een kaartje voor de trein in gedroomde werkelijkheid neem je afscheid van de regenspiegel die achter de toekomst kijkt.…

Iedereen kent het waardeloze gevoel Zoveel pijn met wat voor doel. Ooit sprongen de vonken er vanaf En nu voelt het doods als een graf. Maar deze eerste liefde vergeet je nooit En er komt ooit weer iemand die je hart ontdooit.…

Dichte mist wijkt liefde creëert zacht pijn neemt afscheid genieten is kracht.…

Afscheid nemen doet pijn... Omdat ze er niet meer zijn. Kon die tijd nog maar terug komen. Je kunt er alleen nog maar van dromen.…

Je bent niet toe aan afscheid maar toch is het nu je tijd. Je lichaam geeft het op, het is het einde van een strijd. Alle pijn steeds weggewoven, doorgestrompeld heel het jaar. Maar aan alles komt een einde, en je weet het. Het is klaar!…

weinig woorden waren nodig om pijn te voelen in de blinde nacht afgeworpen tot aan de laatste draad de kleren van de taal de zoute poëzie van afscheid brandde weerloos op onze lippen…

Ik rook; drink; lijd met je mee op jouw golven; te pletter waarschuwen ze voor de vloed. Als jij er niet meer bent in de nacht; dan eet ik nooit meer een hamburger met uienringen want dat doet zeer.…